Georgie

Georgië Georgië ligt aan de oostkust van de Zwarte Zee. Aan de noordgrens ligt de Russische Federatie. In het oosten en het zuiden grenst Georgië aan Azerbeidzjan. Georgië is niet veel groter dan Nederland: 69.700 km2 (1,7x Nederland) Het land telt 5.220.700 inwoners en de hoofdstad is Tbilisi. Men spreekt er Georgisch en de bevolkingssamenstelling is: 73% Georgiërs
8% Armeniërs
6% Russen
6% Azerbeidzjanen
3% Osseten

2% Grieken
2% Abachazen Tijdens het Sovjet tijdperk. In 1918 werd Georgië onafhankelijk verklaard. Georgië begon gelijk al met heel veel economische problemen en er was een groot tekort aan voedsel. Pas in 1920 werd Georgië ook internationaal erkend door Duitsland, Groot-Brittannië, Italië en Frankrijk. Op 7 mei 1920 erkende de Russen de staat ook onafhankelijk. Maar niet alle Russen erkenden Georgië als onafhankelijk. De mensjewieken in Rusland deden dit niet, omdat zij voor ‘een ondeelbaar Rusland’ waren. Er waren ook grensproblemen met Armenië en Azerbeidzjan, maar toen aan het einde van 1920 alles weer onder controle was begon Georgië zich weer een beetje te herstellen. In januari 1921 werd Georgië opgenomen in de Volkenbond. Intussen waren de Russen begonnen met het terugwinnen van verloren gebiedsdelen. Halverwege februari 1921 viel het Tweede leger van de Sovjet Georgië binnen en op 25 februari 1921 hadden de Russen Tbilisi in eigen handen. Nadat Georgië zich dus eindelijk weer een beetje herstelt had en alles economisch en cultureel weer beter ging in het land werd het op 4 maart uitgeroepen tot de Socialistische Sovjetrepubliek Gelijk werden alle officiële Georgische instanties zoals banken, het leger, spoorwegen en industrie onder staatsbeheer gebracht. Onder leiding van Ordzhonikidze begon een enorme onderdrukking van onder andere de adel en de officieren van het ontbonden Georgische leger. Ook de Georgische kerk werd zwaar onder druk gezet omdat het atheïsme overal in de Sovjet-Unie ingevoerd werd. Tijdens de Sovjet ging het dus niet goed in Georgië. De mensen hadden helemaal geen invloed als het ging om wat er in het land moest gebeuren. Ze konden zelfs niet hun eigen geloof houden en werden erg onderdrukt. Kortom het werd er allemaal niet beter op. In 1922 werd eerst het autonomieproject van Stalin door de Georgische communistische partij geweigerd, maar later in 1936 toch ingesteld na een grondwetsherziening. De opbouw van de industrie en de grote reorganisatie van de landbouw werden sterk aangepakt. Fabrieken, krachtcentrales en mijnbouw werden ontwikkeld en er werd in de landbouw monocultuur ingevoerd, vooral met thee en citrusvruchten voor de grote Sovjetmarkt. Ook het onderwijs, de wetenschap en de kunst ontwikkelden zich volgens socialistische principes, dus individualisme was absoluut niet toegestaan. Alleen al in de jaren 1937-1938 werden duizenden Georgiër, waaronder velen uit de culturele hoek, geëxecuteerd. Er verdwenen nog meer Georgiër in de gulags, de concentratiekampen van Stalin. Op Georgisch grondgebied werd in de Tweede Wereldoorlog niet gevochten, maar als soldaat in het Sovjetleger sneuvelden er ruim 300.000 Georgiër. De industrie werd eigenlijk alleen maar gebruikt als oorlogsindustrie en leverde daardoor een belangrijke bijdrage aan de Sovjetoverwinning op de Duitsers. Hoe heeft Georgië zich losgemaakt van het Sovjet systeem? Aan het eind van de jaren tachtig was er meer vrijheid in Georgië door het beleid van glasnost, van sovjetleider Michail Gorbatsjov. Glasnost is Russisch voor openheid. Michail Gorbatsjoc probeerde de glasnost samen met de perestrojka in te voeren in een poging de planeconomie van de Sovjet-Unie weer op het rechte pad te krijgen. Maar ondanks alles kon de instorting van het systeem niet meer tegen gehouden worden. De glasnost was ook een katalysator voor etnische groepen en volken om hun stem te laten horen en hiermee dus meer onafhankelijkheid in hun land te eisen. De glasnost heeft dus geholpen bij het uiteenvallen van de Sovjet-Unie. In 1989 werd een demonstratie voor afscheiding in Tbilisi door het sovjetleger bloedig neergeslagen. Onder grote druk van stakingen en demonstraties werden in 1990 vrije verkiezingen toegestaan. In 1991 verklaarde het nieuwe Georgische parlement, na een referendum waarbij 98,9% van de bevolking onafhankelijkheid wilde, de afscheiding van Georgië van de Sovjet-Unie. Georgië na het Sovjet tijdperk
Het onafhankelijke Georgië leek al na korte tijd uit elkaar te vallen. De radicale anticommunistische nationalist Zviad Gamsachoerdia had de parlementsverkiezingen in 1990 gewonnen. Toen Georgië in 1991 onafhankelijk werd, werd Gamsachoerdia gekozen tot president. Gamsachoerdia probeerde gebruik te maken van de grote steun om als dictator Georgië te kunnen regeren. De tegenstellingen tussen regering en oppositie werden sterker, daardoor ontstonden demonstraties. Er werd niet goed omgegaan met de demonstraties van de oppositie, want deze werden bloedig neergeslagen. Nog geen jaar later kwam het tot een gewelddadige confrontatie tussen het leger, dat de regering trouw bleef, en milities van de oppositie. De oppositie belegerde het parlementsgebouw en na twee maanden hevige strijd moest Gamsachoerdia in 1992 uit Georgië vluchten. Het conflict vond plaats tegen een achtergrond van een strijd die Tbilisi tegelijkertijd tegen meerdere provincies of etnische minderheden voerde. Het waren problemen op allerlei verschillende gebieden. De interim-regering die na het vertrek van Gamsachoerdia aantrad vroeg Edoeard Sjevardnadze in 1992 terug te keren naar Georgië. Sjevardnadze was in de jaren zeventig leider van de Georgische Communistische Partij en was in de jaren tachtig ook in het Westen bekend als minister van Buitenlandse Zaken van de Sovjet-Unie. Sjevardnadze werd door veel mensen gerespecteerd en gesteund. Hij won daarom ook in 1992 de verkiezingen met 96% van de stemmen. Mede door de oorlogen in Abchazië en Zuid-Ossetië, machtsmisbruik van politici, de wijdverbreide corruptie, georganiseerde misdaad en gewapend verzet van de aanhangers van Gamsachoerdia slaagde de nieuwe regering er niet in om snel hervormingen door te voeren. De politieke situatie bleef daarom niet stabiel. Na vervanging van veel belangrijke, vaak corrupte politici en het instellen van een nieuwe grondwet slaagde Sjevardnadze in 1995 erin wat meer stabiliteit te bereiken. Ook slaagde hij erin om in 1995 gekozen te worden tot president van Georgië met de grote meerderheid van de stemmen van de bevolking van Georgië. De presidentsverkiezingen verliepen zonder problemen. Er waren dit keer zowaar geen ruzie’s en er werd ook niet gefraudeerd met de stemmen. Sinds die tijd toonde de ontwikkeling van het democratiseringsproces een stijgende lijn. Ook daalde de misdaadcijfers die voorheen eigenlijk alleen maar bleven stegen. Er kwam een einde aan een reeks van politieke moorden. Gewapende bendes die op het platteland actief waren werden opgerold. Er kwam ook meer persvrijheid. Ookal ging het eerst steeds iets beter met het land, de laatste jaren lijkt het democratiserings-proces een beetje te zijn vastgelopen. Er is nog steeds veel corruptie en armoede. Bij de laatste verkiezingen in 2000 was er bovendien sprake van fraude. Een vreedzame oplossing is voor geen van de opstandige provincies (Abchazië, Zuid-Ossetië, Adzjarië en Javacheti) gevonden. Al deze problemen die steeds maar door blijven gaan leidden tot steeds meer ontevredenheid onder de bevolking. Ondanks alles werd Edoeard Sjevardnadze in 2000 herkozen tot president. Schijnbaar had men nog steeds vertrouwen in Sjevardnadze en ze hopen dus ook dat hij er voor zorgt dat er weer een stijgende lijn in Georgië zal ontstaan. In 2000 mocht Georgië als eerste Transkaukasische staat toetreden tot de Raad van Europa.