Staatsexamens

Nederlands: schrijfoefening
Staatsexamen aan het einde van het humaniora, eindelijk een objectief evaluatiecriterium
Hoe vaak hoort men studenten niet zeggen dat ze door de leerkracht gebuisd werden, dat de leerkracht een pik op hen had. Zou het kunnen dat niet iedereen met gelijke kansen begint aan zijn verdere studies? En dan de ouders nog die zich zorgen maken of ze wel een goede school gekozen hebben voor hun kinderen. Wel een oplossing voor deze problemen blijkt inderdaad te bestaan, staatsexamens op het einde van de humaniora zijn hier een groot voorbeeld van, maar dan moet men natuurlijk ook rekening houden met de grote nadelen hiervan. Welke voor - en nadelen zijn er dan aan deze staatsexamens? Wel ten eerste heb je de uitschakeling van vriendjespolitiek. Ook al staat een student op een goed blaadje bij de leerkrachten dan zal dit in de toekomst hem juist niets meer vooruit helpen. Hij wordt enkel beoordeeld op zijn behaalde punten in zijn laatste jaar, wat natuurlijk ook demotiverend is voor de studenten om zich gedurende de rest van het jaar in te zetten. Waaruit volgt dat vele studenten het waarschijnlijk moeilijker zullen krijgen om de grote hoeveelheid op het eind van het jaar in te studeren. Maar er is natuurlijk ook nog het aspect dat studenten als ze aan hun verdere studies beginnen allemaal gelijke kansen krijgen. Het staatsexamen is ook een controle op de scholen, hierdoor zullen de leerkrachten zich moeten houden aan het opgelegde leerplan en zal men ook in de mogelijkheid zijn om de humaniora opleiding beter af te stemmen op de verdere studies. Dit brengt wel met zich mee dat de studenten in het vervolg het volledige leerplan moeten leren, hoewel dit nu meestal niet zo het geval is. De leerkrachten daarentegen verliezen een groot deel van hun vrijheid om zelf accenten te leggen op bepaalde studiedelen. Hierbij moet men natuurlijk ook rekening houden met het voordeel dat de werkdruk verlagen zal door het wegvallen van het verbeteren van examens. Wie zal dan wel de examens verbeteren en wie zal deze mensen betalen en waarmee. Natuurlijk willen de mensen allemaal vele verbeteringen verkrijgen, maar hun redenering klopt niet. Als je meer wilt verdienen bij de overheid dan zal deze laatste haar inkomsten moeten verhogen door de belastingen te verhogen. Natuurlijk is er dan weer de vraag naar belastingverlaging waardoor de overheid op andere zaken zal moeten besparen en zo geraak je natuurlijk in een vicieuze cirkel. Als men alle pro en contra tegen elkaar afweegt moet men concluderen dat staatsexamens alleen niet voldoende zullen zijn. Men moet ten eerste de leerkrachten in staat stellen samen met de leerlingen de leerstof grondig te bespreken, zodat de leerlingen meer begrijpen van wat ze leren en dat ze niet overladen worden met te veel leerstof op een te korte tijd. Als men de leerkrachten eens raadpleegt om de leerplannen op te stellen dan zal men versteld staan hoe veel de leerkrachten zelf erin schrappen om er toch voor te zorgen dat de leerlingen de prioritaire zaken grondig kennen. Desnoods moet men de studie periode secundair onderwijs verlengen, waardoor de druk op de leerlingen vermindert en men dus ook problemen als stress en andere kwellingen bij studenten kan helpen voorkomen. De overheid moet ook een bepaald procent voor op stellen dat ervoor zorgt dat de resultaten behaald tijdens het schooljaar ook in rekening kunnen worden gebracht. Het principe van een identiek examen voor het hele land is uitstekend als men de leerplannen zo aanpast dat de leerkrachten ook de leerstof grondig en met succes kunnen onderwijzen, en dit geldt niet enkel voor het laatste jaar maar voor alle jaren in alle onderwijssectoren.