David

De voetstappen van het kleine legertje vormden ondiepe kuiltjes in het drassige gras, bij elke stap trokken ze hun laarzen met een zuigend geluid uit de modder. Het is alweer een tijdje geleden dat hij hier was geweest, maar toch, nu leek het nog maar pas gebeurd. Hoe lang is het nou geleden? Hij was zijn gevoel voor tijd helemaal kwijt.
David keek om zich heen. Hij wist nog goed hoe hij hier terecht was gekomen. Had hij maar nooit getekend, dan had hij nu waarschijnlijk thuis gezeten, of hij was in zijn eigen dorpje opzoek geweest naar werk. Gewoon simpel sjouwwerk of zo. Ja, zijn thuis, in het dorp….. Klein maar gezellig. Langzaam dreven zijn gedachten weg….


David keek naar het karige ontbijt, maar zei niks. Hij wist dat klagen geen zin had, want er was toch geen geld voor meer eten. Na het ontbijt moest hij maar weer eens een baantje gaan zoeken. Van het geld wat hij daarmee verdient zouden ze misschien weer een tijdje kunnen leven. Sinds zijn vader vermoord is, moet David voornamelijk voor het geld zorgen. Zijn moeder verdient niet genoeg om voor het eten te kunnen zorgen en zijn twee broertjes zijn nog te jong. David mist zijn vader vreselijk en zou er alles voor doen om te moordenaar te pakken te krijgen en op hem zijn vader te wreken, maar hij weet dat dat onmogelijk is. Er was ook geen enkele reden geweest tot moord. Iedereen was dol op zijn vader. David krijgt tranen in zijn ogen als hij aan zijn vader denkt, dus staat hij snel op van tafel en loopt naar buiten in de hoop ergens een baantje te vinden. Als hij de straat op loopt ziet hij een groep mensen bij elkaar staan. Nieuwsgierig liep hij er heen. Twee mannen met strenge gezichten staan in het midden. Als hij een man naast hem vraagt wat er aan de hand was, verteld deze hem dat ze mensen ronselde voor het leger. “Wauw!” dacht David, het leger. Dat is weer eens wat anders dan al die klusjes die hij normaal deed en misschien zou hij hiermee genoeg geld verdienen om goed voor zijn broertjes en zijn moeder te kunnen zorgen. En voor hij het wist had hij de mannen om meer informatie gevraagd en stond hij met een lijst in zijn handen. Nu hoefde hij alleen nog maar zijn naam op de lijst te zetten. Bevend van opwinding zette hij de punt op het papier en schreef zijn naam.

Ja, hoe had hij ooit zo stom kunnen zijn, dacht David terwijl hij, steeds verder wegzakkend in de modder, doorploeterde. Hij had getekend om mee te gaan. Hij had het slechts gezien als een avontuur, spanning en als een mogelijkheid om geld te verdienen. Hij lachte bitter, tot nu toe hadden ze nog niets van hun soldij gezien en de enige spanning die er was, was de vraag of je morgen nog zou leven of niet. Gelukkig had hij eerst een goede vriend gevonden: Juan. Hij wist nog goed hoe eenzaam hij zich voelde, totdat hij Juan vond. Vanaf dat moment waren ze onafscheidelijk geweest. Ze wisten alles van elkaar en de een had geen geheimen voor de ander. Tot Davids grote verdriet had helaas ook Juan de strijd niet overleefd.
David stootte zijn teen tegen iets hards, toen hij beter keek bleek het het lemmet van een dolk te zijn. David herkende het meteen, de dolk was van Oscar geweest, ook een jongen uit zijn groep. Hij zag Oscar er zo weer mee vechten, ook herinnerde hij zich nog hoe Oscar hier zijn leven mee had gered…
Het was geen zwaar gevecht, de tegenstander was duidelijk niet voorbereid geweest op deze aanval. Toch rustte David net even uit, toen hij een brul achter zich hoorde. Hij keek geschrokken om en zag dat Oscar met een grimmig gezicht zijn dolk uit de rug van een tegenstander haalde. Iemand had hem van achteren willen aanvallen, maar Oscar redde zijn leven.
David stopte de dolk tussen zijn riem, hij zou hem bij het graf van Oscar leggen. Iedereen van de groep liep nu een beetje doelloos rond opzoek naar hun eigen spullen of die van anderen. Verderop lag iets groens, David liep erheen en pakte het op. Het was een laars met fraaie ingekraste figuurtjes. Ook nu wist hij meteen van wie die geweest was…

Ze zaten rond een kampvuur. Sommigen zaten te praten, anderen waren kleren of iets anders aan het repareren. Alleen Manuel niet, die zat zoals gewoonlijk met zijn mes zijn laars te bewerken. David liep erheen en ging naast hem zitten. Vol trots liet Manuel zijn laars zien, die er prachtig uitzag met alle ingekraste figuurtjes.

Ook de laars stopte David bij zich, met het idee hem bij Manuels graf te leggen. De lijken zelf waren niet begraven, dat was te veel werk, dus deze lagen nog gewoon op het slagveld. Wel had elke dode een eigen graf gekregen: een grafsteen met bloemen daarop.

Plotseling stond hij stil. Daar verderop lag iemand met een jasje, een jasje dat hij meteen herkende. Dat was zijn vriend Juan! David snelde naar het lijk toe. Hij zou zijn vriend kunnen begraven, om hem zo toch nog een laatste eer te kunnen bewijzen. Hij had er alles voor willen doen om zijn vriend terug te krijgen.
Toen hij bij het lijk aankwam zag hij dat er iets zwarts uit de jaszak stak. Hij trok het eruit, het bleek een dagboekje te zijn. Met een brok in zijn keel deed David het boekje open. David las uitgebreide verslagen van de strijden die hij en Juan zij aan zij hadden gevoerd. Langzaam bladerde hij terug in het boekje. Bovenaan de bladzijden stond elke keer de datum. Hij bladerde terug, tot hij plotseling een datum zag die hem gruwelijk bekend voorkwam. Dat was de datum waarop zijn vader vermoord was! Met bange gevoelens begon hij te lezen en hoe verder hij las, hoe erger zijn voorgevoelens bevestigd werden. Daar op die bladzijde stond precies hoe Juan zijn vader vermoord had. Vol afschuw keek David naar het lijk van zijn oude vriend, de moordenaar van zijn vader. Plotseling greep hij de dolk en stak deze in het lijk. Dit deed hij tot hij buiten adem was, stond toen op en rende weg. Nu had hij tenminste eindelijk zijn vader gewroken.