Eerste kruistocht
De eerste kruistocht heeft plaatsgevonden aan het eind van de 11e eeuw na Christus. Om precies te zijn van 1096 tot 1099. De kruistocht duurde dus zo’n drie jaar. Eigenlijk begon het allemaal al in 1095, tijdens het eerste concilie van Paus Urbanus II. Alexius, de keizer van het Byzantijnse rijk maakte van de gelegenheid gebruik om de Paus enthousiast te maken over het idee van een kruistocht. Zijn rijk werd namelijk geplaagd door een plunderend leger, bestaande uit boeren, dieven en avonturiers onder leiding van ridder Gotiye. Alexius vond dit natuurlijk erg vervelend en aangezien het tijdens het concilie mogelijk was voor aanwezigen enige inspraak te hebben, zond hij een gezantschap. Hij had gehoord van succesvolle, eerdere kruistochten naar Santiago de Compostela en hij probeerde via zijn gezantschap de steun van de Katholieken te winnen door duidelijk te maken dat de heidenen de oosterse christenen onderdrukten en dat de veiligheid van de hele christelijke wereld zelfs gevaar liep. Kortom: er moest een kruistocht komen om deze heidenen te verdrijven. Het plan van Alexius was gelukt; zowel de bisschoppen als de Paus waren overtuigd. Het verdere initiatief werd genomen door deze Paus Urbanus II. In september 1095 begon hij met zijn research wat betreft de eerdere kruistochten naar Santiago de Compostela. Ook ging hij in gesprek met Pelgrims die op bedevaart waren geweest naar Jeruzalem. Van hen kreeg Urbanus te horen dat de situatie voor christenen en pelgrims daar bijzonder slecht was, ook werd hem verteld dat het moeilijk was het Heilige Land te bereiken, aangezien veel van de wegen die erheen leidden geblokkeerd waren. In november van datzelfde jaar hield hij het concilie van Clermont waarbij hij de aanwezigen opriep tot kruisvaart. Tijdens deze oproep maakte hij duidelijk dat zowel de arme als de rijke, westerse christenen hun oosterse christenbroeders te hulp moesten komen en Jeruzalem moesten bevrijden van de heidenen. God zou hen leiden en hen al hun zonden vergeven. Er werd verrassend enthousiast gereageerd op zijn toespraak; Adhemar, de bisshop van Le Puy smeekte zelfs of hij mee mocht met de kruistocht en omdat hij zo enthousiast was werd hij later als leider van de kruistocht aangewezen. Paus Urbanus II reisde een aantal maanden rond om zoveel mogelijk kruisvaarders te verwerven. Mensen uit heel Europa wilden mee, zelfs in relatief verafgelegen gebieden zoals Engeland en Denemarken werd het plan om op kruistocht te gaan positief ontvangen. Ook een heleboel edelen wilden mee zoals bijvoorbeeld de edele graaf Raymond IV van Toulouse die een groot deel van zijn bezittingen aan het klooster van Saint-Gilles schonk, voordat hij op kruistocht ging. Maar ook Robert II van Vlaanderen, Steven van Blois, Hugo I van Vermandois, Robert van Normandië en Hugo VII van Lusignan gingen mee. Iedereen financierde zijn eigen deelname aan de kruistocht. Dit deden de mensen bijvoorbeeld door hun bezittingen te verkopen; zij gingen er immers van uit dat ze de rest van hun leven in het Heilige Land zouden doorbrengen dus dan waren bezittingen in het vaderland nergens goed voor.
De afspraak was om op 15 augustus 1096 te verzamelen in Constantinopel; dan was de oogstperiode net in volle gang, zodat ze veel voorraden konden meenemen op hun veldtocht. De adel kwam per schip en de rest te voet. De eerder genoemde Byzantijnse keizer Alexius wilde dat iedereen die voet zette in zijn stad Constantinopel een eed van trouw aflegde. Niet alle deelnemers hadden hier echter zin in, waardoor een deel van hen rechtstreeks naar Levant reisde (zonder eerst Constantinopel aan te doen). Het kruisleger heeft Alexius toch een grote dienst bewezen: het heeft zowel het plunderende boerenleger als het 70.000 soldaten tellende leger van de Seltsjoekse heerser Kilicarslan I verslagen. Daarna droegen zij de veroverde steden over aan Alexius zoals beloofd. Op hun weg naar Antiochië kregen de kruisvaarders last van Turkse soldaten die hun leger met onverwachtse aanvallen probeerde uit te dunnen. Dit niet geheel zonder succes, want het eerder 120.000 mensen tellende kruisleger was bij aankomst in Antiochië al geslonken tot 100.000 man. Dit verlies zorgde voor paniek in het kamp en het leger splitste zich in drieën. Twee derde deel nam de stad over en vestigde zich daar. De overige 40.000 kruisvaarders zetten de tocht voort naar Jeruzalem. De hele onderneming werd beschouwd als de Heilige Oorlog en het was voor de christenen dan ook geen probleem een grote slachting aan te richten onder de eerdere bevolking van Jeruzalem. Op 15 juli 1099 viel de stad en was de kruistocht geslaagd. Het gestichte koninkrijk hield bijna een eeuw stand; namelijk tot 1187.
Ik ben van mening dat men zeker kan zeggen dat de eerste kruistocht geslaagd is. Het verlies was relatief klein en Jeruzalem is ook daadwerkelijk veroverd. Ook de Byzantijnse keizer Alexius heeft zijn zin gekregen: het plunderende leger werd verslagen evenals zijn vijand Kilicarslan. Ik denk dat de mensen altijd hebben gevonden dat de eerste kruistocht geslaagd was. Er zijn niet voor niets nog 6 kruistochten later georganiseerd; de eerste kruistocht heeft duidelijk als voorbeeld en inspiratie gediend voor latere kruistochtondernemers.
De eerste kruistocht heeft plaatsgevonden aan het eind van de 11e eeuw na Christus. Om precies te zijn van 1096 tot 1099. De kruistocht duurde dus zo’n drie jaar. Eigenlijk begon het allemaal al in 1095, tijdens het eerste concilie van Paus Urbanus II. Alexius, de keizer van het Byzantijnse rijk maakte van de gelegenheid gebruik om de Paus enthousiast te maken over het idee van een kruistocht. Zijn rijk werd namelijk geplaagd door een plunderend leger, bestaande uit boeren, dieven en avonturiers onder leiding van ridder Gotiye. Alexius vond dit natuurlijk erg vervelend en aangezien het tijdens het concilie mogelijk was voor aanwezigen enige inspraak te hebben, zond hij een gezantschap. Hij had gehoord van succesvolle, eerdere kruistochten naar Santiago de Compostela en hij probeerde via zijn gezantschap de steun van de Katholieken te winnen door duidelijk te maken dat de heidenen de oosterse christenen onderdrukten en dat de veiligheid van de hele christelijke wereld zelfs gevaar liep. Kortom: er moest een kruistocht komen om deze heidenen te verdrijven. Het plan van Alexius was gelukt; zowel de bisschoppen als de Paus waren overtuigd. Het verdere initiatief werd genomen door deze Paus Urbanus II. In september 1095 begon hij met zijn research wat betreft de eerdere kruistochten naar Santiago de Compostela. Ook ging hij in gesprek met Pelgrims die op bedevaart waren geweest naar Jeruzalem. Van hen kreeg Urbanus te horen dat de situatie voor christenen en pelgrims daar bijzonder slecht was, ook werd hem verteld dat het moeilijk was het Heilige Land te bereiken, aangezien veel van de wegen die erheen leidden geblokkeerd waren. In november van datzelfde jaar hield hij het concilie van Clermont waarbij hij de aanwezigen opriep tot kruisvaart. Tijdens deze oproep maakte hij duidelijk dat zowel de arme als de rijke, westerse christenen hun oosterse christenbroeders te hulp moesten komen en Jeruzalem moesten bevrijden van de heidenen. God zou hen leiden en hen al hun zonden vergeven. Er werd verrassend enthousiast gereageerd op zijn toespraak; Adhemar, de bisshop van Le Puy smeekte zelfs of hij mee mocht met de kruistocht en omdat hij zo enthousiast was werd hij later als leider van de kruistocht aangewezen. Paus Urbanus II reisde een aantal maanden rond om zoveel mogelijk kruisvaarders te verwerven. Mensen uit heel Europa wilden mee, zelfs in relatief verafgelegen gebieden zoals Engeland en Denemarken werd het plan om op kruistocht te gaan positief ontvangen. Ook een heleboel edelen wilden mee zoals bijvoorbeeld de edele graaf Raymond IV van Toulouse die een groot deel van zijn bezittingen aan het klooster van Saint-Gilles schonk, voordat hij op kruistocht ging. Maar ook Robert II van Vlaanderen, Steven van Blois, Hugo I van Vermandois, Robert van Normandië en Hugo VII van Lusignan gingen mee. Iedereen financierde zijn eigen deelname aan de kruistocht. Dit deden de mensen bijvoorbeeld door hun bezittingen te verkopen; zij gingen er immers van uit dat ze de rest van hun leven in het Heilige Land zouden doorbrengen dus dan waren bezittingen in het vaderland nergens goed voor.
De afspraak was om op 15 augustus 1096 te verzamelen in Constantinopel; dan was de oogstperiode net in volle gang, zodat ze veel voorraden konden meenemen op hun veldtocht. De adel kwam per schip en de rest te voet. De eerder genoemde Byzantijnse keizer Alexius wilde dat iedereen die voet zette in zijn stad Constantinopel een eed van trouw aflegde. Niet alle deelnemers hadden hier echter zin in, waardoor een deel van hen rechtstreeks naar Levant reisde (zonder eerst Constantinopel aan te doen). Het kruisleger heeft Alexius toch een grote dienst bewezen: het heeft zowel het plunderende boerenleger als het 70.000 soldaten tellende leger van de Seltsjoekse heerser Kilicarslan I verslagen. Daarna droegen zij de veroverde steden over aan Alexius zoals beloofd. Op hun weg naar Antiochië kregen de kruisvaarders last van Turkse soldaten die hun leger met onverwachtse aanvallen probeerde uit te dunnen. Dit niet geheel zonder succes, want het eerder 120.000 mensen tellende kruisleger was bij aankomst in Antiochië al geslonken tot 100.000 man. Dit verlies zorgde voor paniek in het kamp en het leger splitste zich in drieën. Twee derde deel nam de stad over en vestigde zich daar. De overige 40.000 kruisvaarders zetten de tocht voort naar Jeruzalem. De hele onderneming werd beschouwd als de Heilige Oorlog en het was voor de christenen dan ook geen probleem een grote slachting aan te richten onder de eerdere bevolking van Jeruzalem. Op 15 juli 1099 viel de stad en was de kruistocht geslaagd. Het gestichte koninkrijk hield bijna een eeuw stand; namelijk tot 1187.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden