Lulu Wang

Lulu Wang werd op 22 december 1960 geboren in Beijing, China. Volgens haar oma leek ze precies op het teken waaronder ze geboren was (het was het jaar van de rat), ze was klein, 5 pond en had kogelronde ogen. Op haar elfde debuteerde ze met haar eerste cabaret stuk, ze werd verdacht van plagiaat maar na onderzoek bleek dat niet waar te zijn. Vanaf haar twaalfde schreef ze stiekem liefdesromannetjes die niemand mocht lezen, ze gingen over meisjes die om de haverklap flauwvielen (het toppunt van vrouwelijkheid in China) en gevoelige jongemannen die zuchtten en zaagden onder de maan omdat ze hun droomprinses niet te pakken konden krijgen. Op haar zestiende begon ze echte lange gedichten te schrijven, maar ze had het geduld niet om alles op rijm te zetten en besefte dat ze eigenlijk niet kon dichten. In 1979, toen ze achttien was, slaagde ze voor het Staatstoelatingsexamen voor het Hoger Onderwijs en voor het van Engels werd ze 4e van China. Ze ging studeren aan de universiteit van Peking, aan de faculteit Engelse taal, Linguïstiek en Letterkunde. Ze besloot dat ze het schrijven van romannetjes opgaf en wilde geleerde worden, een linguïste. Haar ouders waren het roerend met haar eens dat ze niet kon schrijven. Toen Lulu 23 was werd China’s Millions van Anna Louise Strong gepubliceerd, het werd mede door haar vertaald en Geredigeerd. Ze vond vertalen maar niks, want de had constant de neiging om de schrijvers in de rede te vallen, maar het betaalde goed. Op haar vierentwintigste had ze aardig wat liefdesverhalen verzameld en werd haar verlangen om te schrijven weer groter. Voor haar eerste prozawerk, ogen, ontving ze een literaire prijs. In 1986 kwam ze naar Nederland, ze had een contract aan de Hogeschool Maastricht als docent voor de opleiding tolk/vertaler. In 1987 werd haar contract verlengt maar moest ze wel Nederlands leren om de kwaliteit van haar lessen te verhogen (eerst ging het in het Engels). Ze ging op kamers bij een Vlaamse weduwe, op het grensgebied tussen Nederland en Belgisch Limburg, dus binnen een paar maanden sprak ze vloeiend Vlaams met meer foute dan goede grammatica. In het voorjaar van 1988, 3 maanden nadat ze bij de oude Vlaamse dame Nederlands leerde maakte ze een kort verhaal, Mijn vriendin Theresa, dat ze naar een journalist van het NRC-handelsblad stuurde. Hij nodigde haar uit voor een etentje en wilde 5 columns van haar hand hebben maar ze werden helaas niet geplaatst, ze waren niet journalistiek genoeg. Het kwam haar goed uit want ze wilde geen journaliste worden maar schreef een verhalen bundel: Een Chinese leest de bijbel. Geen enkele uitgeverij wilde het publiceren maar ook dat kwam haar niet slecht uit want ze begon aan een roman dat haar 7 jaar koste om te schrijven (mede vanwege haar nog steeds gebrekkig Nederlands). Uiteindelijk werd het gepubliceerd onder de naam ‘Het Lelietheater’, dat was in 1997. daarna veranderde haar leven compleet, maar ze bleef schrijven. In 1998 verscheen ‘Brief aan mijn lezers’, in 1999 het witte feest, in 2000 ‘Het tedere kind’ en in 2001 het vervolg op ‘Het lelietheater’: ‘De seringendroom’. Op het moment is Lulu Wang bezig aan het schrijven en onderzoeken over Xishi, een van de vier schoonheden van de Chinese geschiedenis.