Meer Joden in Nederland vermoord dan in andere bezette landen

Hieronder volgen verklaringen voor het feit dat er relatief meer Joden in Nederland zijn vermoord dan in andere bezette landen.
• Tientallen Joden hebben vlak na de Duitse inval zelfmoord gepleegd. Er zijn namelijk later veel graven gevonden met daarop de overlijdensdatum 15/16 mei 1940.
• In andere landen vluchtten de Joden, maar in Nederland bleven ze. Ze dachten namelijk dat de Duitsters alleen de Joden in Duitsland zouden dwarszitten en er kwamen nog geen berichten binnen over de vervolging van de andere Joden. Er waren een paar berichten, maar de bewoners in geheel Europa geloofden de vervolgingen niet. En de Duitsers deden de eerste maanden niets speciaals tegen de Joden.
• Er werden registraties gedaan, zodat men erachter kwam wie Joods was en wie niet. De Joden gaven zichzelf aan, omdat ze aan de ene kant bang waren voor de gevolgen als ze zich niet zouden aanmelden en aan de andere kant waren de Joden niet bewust wat de Duitsers met de informatie zouden kunnen doen.
• Er werden later persoonsbewijzen ingevoerd, waardoor men tijdens het controleren heel gemakkelijk te weten kwam wie een Jood was en wie niet.
• Joden in Amsterdam en Haarlem mochten zonder toestemming van de regering (van de Duitsers) niet verhuizen, waardoor de Duitsers wisten waar de Joden woonden.
• De geografische ligging van Nederland was in de oorlog een groot nadeel. Aan de ene kant lag Duitsland, het land waar de Joden het ergst aangepakt werden en aan de andere kant de zee, waar het moeilijk was om te vluchten.
• De Nederlandse bevolking geloofde pas veel later dat er Joden op wrede manieren opgepakt en gedeporteerd werden.
• De Nederlanders waren altijd al gewenst om te gehoorzamen aan de regering. Dat deden ze toen dus ook.
• De Nederlandse ambtenaren werkte pas later tegen de Duitse regime. Tot die tijd waren ze bang om ontslagen te worden.
• De verschillende organisaties die Joden hielpen met onderduiken, gingen pas in de 2e helft van de oorlog samenwerken. Toen pas kwamen er veel meer plekken ter beschikking om Joden onder te laten duiken.
• De Joodse Raad, waarin de Joden geloofden, riepen geen halt toe tegen de Duitsers. De Duitsers wisten dus dat ze hun gang konden gaan.
• De Joodse raad van Amsterdam moest ervoor zorgen dat de Joden de bevelen van de Duitse bezetting op te volgen.
• De Joodse bevolking in Nederland bestond voornamelijk uit gewone arbeiders, dus arm. Zij konden geen onderduikadressen krijgen, omdat ze niet genoeg geld kregen.
• Er waren maar weinig Nederlanders die in opstand kwamen en dus de Joden hielpen. Dat kwam omdat er hoge straffen op stonden als je de Joden hielp.
• Er waren Nederlanders die de Joden niet hielpen, maar de Duitse bezetters meehielpen (NSB).
• De bureaucraten, Nederlanders en de betrokkenheid van de politie hebben ervoor gezorgd dat de holocaust zou kunnen plaatsvinden. Ook de Paus, uit angst voor de Rooms-Katholieken, deed niets om het te voorkomen.
• Er werden leerlingen in het onderwijs gescheiden, zodat de Duitsers en de NSB’ers ze makkelijk konden oppakken.