Phileine zegt sorry (2003)

Het kunstwerk: ‘Phileine zegt sorry’ is een romantische komedie. De hoofdrolspelers van deze film zijn Phileine (Kim van Kooten) en Max (Michiel Huisman). Phileine woont in Utrecht en ze heeft een vriendje (Daan Schuurmans).In het voorstukje van de film zitten Phileine en Max samen te picknicken aan het water, Max zegt dan tegen Phileine dat hij iets moet vertellen. Dan begint de film met een rare droom van Phileine, als ze wakker wordt blijkt dat ze ziek in bed ligt. Haar vriend (ze wonen niet bij elkaar) laat haar achter want hij gaat op feest bij zijn beste vriend Max. Als hij weg is besluit Phileine ook naar dat feest te gaan. Haar vriend is niet op het feest en daarom gaat ze hem met twee vriendinnen genaamd Lala en Fleur naar zijn huis. Ze zien dat hij vreemd gaat want er staat een vrouw voor de ramen. Phileine, Lala en Fleur gooien de ruiten in met bakstenen en gaan terug naar het feest. Even later komt haar woedende vriend ook op het feest en gaan ze vechten, vervolgens trap Phileine hem van de trap en ziet hem nooit meer terug. Phileine en Max voelen zich tot elkaar aan getrokken en krijgen verkering. Je ziet dan snel achter elkaar een paar maanden verstrijken. Nou, zijn we weer uitgekomen bij het voorstukje van de film dat Phileine en Max samen picknicken aan het water. Max vertelt Phileine dat hij een jaar naar New York gaat, omdat hij naar een toneelschool mag waar maar weinig mensen toe worden gelaten. Het gaat om een Shakespeare-project waarin hij Romeo mag spelen. Het betekent veel voor hem dus hij gaat. Phileine en vrienden nemen afscheid van Max op schiphol. Na een gesprek tussen Phileine en haar moeder heeft Phileine besloten Max achterna te gaan. In New York aangekomen gaat Phileine naar het vervallen appartement van Max. Max is aan het repeteren, dus Phileine wordt verwelkomt door zijn kamergenoten Gulpje, een man die er als een vrouw uitziet, een man die weerman wil worden op de tv en een jongen met aids (maar dat wist ze pas aan het einde van de film, want Gulpje had haar verteld dat hij een verkoudheidje had). Phileine wacht Max op op zijn kamer en Max doet net alsof hij verrast is haar te zien, maar eigenlijk wilde hij haar helemaal niet in New York hebben. ’s Avonds is er een feestje waar Phileine allemaal nieuwe vrienden van Max leert kennen, waaronder ook Joanne wie Julia speelt. De volgende dag gaat Phileine, zonder dat Max het weet, naar zijn repetitie kijken vanaf het balkon waar ze Lala tegen komt. Lala vertelt haar dat zij met haar vriend was uitgenodigd om naar Max te komen kijken en Phileine niet omdat hij niet wilde dat zij het toneelstuk zag. Phileine is woedend en al helemaal als ze erachter komt dat Max in een pornografische interpretatie van Romeo en Julia speelt. Na de repetitie gaat ze woedend naar de kleedkamer van Max, waar ze Max samen met Joanne betrapt. Phileine wil niks meer met Max te maken hebben en gaat vaak met Gulpje door New York rond liggen vallen.. Hoewel Phileine en Max ruzie hadden komen ze toch weer bij elkaar, maken het goed, krijgen ruzie en gaan weer uit elkaar. Na de zoveelste ruzie besloot Phileine toch maar naar de première van Romeo en Julia te gaan. Het was echt een pornostuk en Phileine kon het niet meer aanzien, daarom rent ze het podium op en vertelt aan heel de zaal dat het een stom toneelstuk is en dat Max haar vriend is en maar moest kiezen tussen toneel of haar. Allemaal mensen van de pers kwamen hier op af en het werd door heel New York uitgezonden. Hierna gaat Phileine met de man die weerman op tv wil worden vreemd. Max heeft toch voor Phileine gekozen, maar wil nog een ding van haar horen (ze kan geen sorry zeggen). Phileine weet niet wat hij bedoelt, Max wordt kwaad en gaat er met zijn toneelvrienden van door naar het gala. Phileine besluit ook naar dat gala te gaan en denkt dat Max haar daardoor wel terug wil, wat niet zo is. Max is nog steeds boos op haar. Het wordt Phileine te veel en loopt naar het podium, pakt de microfoon en zegt voor de eerste keer in haar leven ‘sorry’ tegen Max. Zo komen ze weer bij elkaar en leven ze nog lang en gelukkig. De kunstenaar: Robert Jan Westdijk (schrijver script en regisseur) Robert Jan Westdijk (1964) voltooide in 1987 de Nederlandse Film en Televisie Academie. Het scenario van PHILEINE ZEGT SORRY is geschreven door Robert Jan Westdijk. Hij neemt tevens de regie op zich. Na de Nederlandse Film- en Televisie Academie schreef, produceerde en regisseerde Westdijk verschillende projecten. Zijn meest succesvolle film was de bioscoophit ZUSJE uit 1995, waarvoor hij zowel regie als script op zijn naam heeft staan. ZUSJE heeft 12 prijzen gewonnen op internationale filmfestivals en is verkocht aan 22 landen. Ook zijn snelle, hippe jongerenfilm SIBERIA (1998) heeft meerdere prijzen gewonnen op internationale filmfestivals. Deze film is verkocht aan zes landen. Met het scenario van PHILEINE ZEGT SORRY laat hij opnieuw zien dat hij een script, gericht op jongeren, met veel humor weet te schrijven. Ronald Giphart (schrijver verhaal) Ronald Giphart werd geboren op 17 december 1965 in Dordrecht. Zijn moeder Wijnie Jabaai († 1995) was een geruchtmakend kamerlid voor de PvdA. Giphart studeerde Nederlands en was jarenlang nachtportier in een Utrechts ziekenhuis. Tijdens dit werk schreef hij zijn debuutroman Ik ook van jou (1992), bekroond met het Gouden Ezelsoor voor het best verkochte debuut en in 2001 verfilmd. In zijn tweede roman Giph (1993) vervolgt hij zijn ‘grote queeste naar literatuur en seks’. In met vaart en bijtende humor geschreven brieven vertelt hij hierin een verhaal dat zich afspeelt in het studentenmilieu en waarin met een literaire vaderfiguur wordt afgerekend. Giphart noemde dit boek laatst ergens zijn ‘Avonden’. Behalve de verhalenbundel Het feest der liefde (1995), waarvan net zo veel exemplaren verkocht werden als zijn romans (gem. 150.000 exemplaren), publiceerde Giphart het literaire ‘winterboek’ Planeet literatuur, het even vrolijke als leerzame non-fictieboek Ten liefde! en de romans Phileine zegt sorry (1996), De Voorzitter (1999) en Ik omhels je met duizend armen (2000). De laatste roman zal ook vanwege het euthanasie-thema in de komende Boekenweek een voorname rol spelen. Zijn fictie-werken verschijnen t.g.v. de Boekenweek 2003 in nieuwe edities, vormgegeven door Ron van Roon, die ook de Boekenweek-novelle Gala verzorgde. De film naar Phileine zegt sorry door Robert Jan Westdijk, met Kim van Kooten in de hoofdrol, beleeft in oktober 2003 zijn première. Rond die tijd verschijnt ook een tekst/fotoboek van Ronald Giphart i.s.m. de fotograaf Eric van den Elsen. Cultuurhistorie: De film ‘Phileine zegt sorry’ is gemaakt naar het boek van Ronald Giphart. Dit komt omdat
Ronald Giphart op dit moment een van de meest populaire schrijvers is. Vooral onder jongeren heeft hij een brede schare fans. Veel van zijn boeken zijn bestsellers geworden. Van Phileine Zegt Sorry zijn meer dan 140.000 exemplaren verkocht en het boek is in diverse landen uitgebracht. De totale verkoop van de romans van Giphart heeft bijna de grens van één miljoen exemplaren bereikt. Zoals geldt voor het merendeel van Gipharts werk, is Phileine Zegt Sorry geschreven in de stijl van een romantische komedie. De schrijfstijl van Giphart is scherp en origineel. Giphart legt de nadruk op humor, snelheid, erotiek en, achter de ironie verborgen, emotionaliteit. Veel jongeren van nu herkennen zich in de romans van Giphart. In zijn debuutroman voerde Giphart voornamelijk zachtaardige en ‘goede’ personages op, maar in zijn volgende boeken worden ze allengs cynischer: ‘Cynisme is waardevoller dan milde ironie,’ zei Giphart in de Volkskrant. ‘Grappen zijn een signaal dat er iets mis is. De schrikreactie daarop maakt taboes zichtbaar. Humor is een ernstige zaak.’ Phileine is misschien wel Gipharts meest cynische en zwartgallige hoofdpersonage tot dan toe, maar ze is ook opmerkelijk levenswijs. De ‘heldin’ van Phileine zegt sorry is het zusje van Giph (uit het gelijknamige boek). In een waanzinnig contemplatief moment zet zij (‘brains, beauty, beast, best’) haar leven op een rij. Haar vriendinnen zijn haar vriendinnen niet meer, ze werkt heel hard terwijl ze gewoonlijk liever lui is, oprechte levensvreugde kan ze al maanden niet meer opbrengen en haar acterende vriend Max, het enige vrolijke toontje van haar levensorgeltje, geeft zich in New York over aan feesten, drinken en het bevredigen van vrouwen. Ze besluit haar vriend onverwachts in Manhattan op te zoeken en wordt daar meegezogen in de wereld van een groep jonge toneelspelers die met een provocerende uitvoering van rOmEO-n-jULieT de westerse moraal aan de kaak probeert te stellen. Met bijtende humor vertelt Phileine over de verwikkelingen die haar uiteindelijk dwingen tot een verbijsterende (en door velen verkeerd begrepen) daad. De kijker: Ik vond het wel een leuke film. Het aparte aan de film was dat Phileine soms de achtergrond stilzet en zich dan tot de kijker richt. Dit doet ze vooral om haar gedachte met de kijker te delen. Bij sommige teksten leek het net of ze letterlijk uit het boek waren overgenomen, want dan hoorde je de spelers echt in zo’n schrijversstijl praten (best moeilijke woorden). Ook was het zo dat Phileine (Kim van Kooten) soms best snel achter elkaar praten en dan kon ik het niet verstaan wat ze zei. Ik vond het wel goed besloten was Phileine haar gedachte hard op te zeggen tegen de kijker, want dan weet je tenminste wat er in haar hoofd omging en dat werd ook in het boek omschreven. De leukste scène vond ik toen Max met Phileine op zijn schouder door het hotel liep en door de hoofdstraat van New York. Dit vond ik het leukste omdat Phileine er bij hing alsof ze dood was en daardoor keek iedereen in het hotel en op straat hun na. Er waren eigenlijk geen scènes die ik niet leuk vond, dus daar moet ik maar uit concluderen dat de film je telkens blijft boeien. Ik vond dat er wel veel seksscènes in de film voor kwamen dus ik vind dat de film niet voor 12 jaar en ouder moest zijn. Hoewel het een Nederlandse film is, werd er best veel engels gesproken omdat Phileine en Max in New York zijn. Ook vond ik het raar dat Phileine en Max op het ene moment ruzie maakten en op het andere moment alles weer goed was. Het was dus echt een ‘knipperlichtrelatie’. In de film zaten ook onrealistische dingen. Toen Phileine een keer heel boos was kwam er stoom uit haar en schoot ze als een raket naar het heelal. In het heelal dreef een groot hart waarop Phileine en Max stond geschreven. Als ze later weer Phileine in het heelal filmen knalt het hart uit elkaar (ze hadden toen ruzie). Ook was er een scène waarin Phileine stiekem naar de repetitie ging kijken van Max, maar ze mocht van de regisseur niet meer in het theatergebouw komen. Je zag Phileine dan de trap op klimmen en voor haar liep zijzelf in een soort Charlie’s Angels outfit de boel te verkennen zodat Phileine niet betrapt zou worden. Ik vond Phileine maar een raar personage, want ze schaamde zich nergens voor en deed alles zonder na te denken. Zo loopt ze tijdens een voorstel gewoon het podium op en ook bij een gala. Ze heeft ook nergens spijt van daarom zegt ze ook nooit sorry. Het leek soms even alsof er een steekje los bij haar los zat, want als er iemand boos op haar was of moest huilen begon zij te lachen. Met de camerastanden was niks aparts gedaan, de camera stond gewoon op een standaard. Verder vond ik het ook leuk dat Ronald Giphart even in de film verscheen voor een korte reclameboodschap, hij vertelde daarin dat de film veel beter is als het boek en dat vond ik wel grappig. De afloop van de film was naar mijn mening niet voorspelbaar want Phileine en Max hadden zo vaak ruzie dat je niet wist of ze uiteindelijk toch bij elkaar waren of niet, tenzij je het boek al hebt gelezen.