Il postino (1994)

Algemene gegevens Il PosIl postino
Italië, 1994. Produktie: Mario en Vittorio Cecchi Gori, Gaetano Daniele. Regie: Michael Radford. Met: Massimo Troisi, Philippe Noiret, Maria Grazia Cucinotta, Linda Moretti. Ik heb de film gezien onder de CKV les. De film heeft als genre vooral romantiek. Plot De beroemd Chileense poëet en diplomaat Pablo Neruda wordt gedwongen zijn vaderland Chili te verlaten. Van de Italiaanse regering krijgt hij een toevluchtsoord aangewezen op een eiland voor de kust. Voor het bezorgen van zijn post huurt Neruda de laaggeschoolde Mario in, die onder de indruk raakt van de poëzie van zijn werkgever. Langzaam ontwikkelt zich een bijzondere vriendschap tussen beide mannen. Er komen bijna geen conflicten in voor. Alleen dat de diplomaat van Chili af moet, maar hij mag na lange tijd terug en dat doet hij en dan laat hij niks meer van zich horen. Middelen Het speelt zich vooral af in de bergen van Italië, bij het afgelegen huis van de dichter Pablo. Bij dat huis kijk je uit over de zee en dat geeft een romantische sfeer. De rust die daar heerst, zo stil, zo mooi. De scènes zijn nooit ’s nacht opgenomen dus er is nooit, voor zover ik weet, veel belichting nodig geweest. De scènes spelen alleen maar af in de warme zon. De kleding die de acteurs aanhadden pasten ook bij de tijd en bij verschillende statussen die de mensen hadden. Zoals Mario, de postbode, hij heeft een vies shirt wat een beetje gescheurd is en Pablo, de dichter, heeft schone kleding aan en zelfs soms een pak. De vrouwen hebben daar jurken aan en die zien er nog wel schoon en fris uit vergeleken met de mannen. Je kunt aan de acteurs niet zien dat ze gegrimeerd waren. Dit was heel mooi en onopvallend gedaan. Er werd soms wel muziek gespeeld. Bij de bruiloft van Mario en zijn vriendin, daar speelde het voor een deel als achtergrond en afleiding en ook als hoofdrol, want Pablo en de vrouw van Mario gaan dan op die muziek samen dansen. Bij het huis van Mario wordt ook muziek gedraaid. Een grammofoon plaat zet Pablo dan op en dan gaat hij op die muziek dansen met zijn vrouw. Deze muziek heeft Pablo een speciale betekenis, want die muziek doet hem denken aan zijn vaderland, Chili. De muziek is voor een deel wel gecomponeerd voor deze film. Er was geen sprake van speciale geluidseffecten, want de film speelt zich vroeger af en daar passen dan geen super snelle en conische geluiden bij.
Personages Pablo (Philippe Noiret) Hij is de dichter die verbannen is uit zijn vaderland, Chili, omdat hij bij de Communistische Partij zat daar. Hij bracht zijn tijd door in Italië. Terwijl hij zo beroemd is blijkt dat hij juist erg verlegen is. De postbode Mario komt hem vaak opzoeken wil hem graag leren kennen. Uit eindelijk worden ze ook vrienden. Deze acteur is een dag nadat de opnames klaar waren overleden. Mario (Massimo Troisi) Hij is de zoon van een visser en hij moet daarom ook visser worden. Dit wil hij helemaal niet en nadat de dichter Pablo bij hun in het dorp is komen wonen, is er ook een postbode nodig om de grote hoeveelheid post voor Pablo te brengen. Mario vindt een vrouw leuk en weet niet hoe hij haar moet verleiden en daarom vraagt hij Pablo om hulp en zo langzamerhand worden ze vrienden. Je kreeg de meeste informatie door goed op te letten tijdens de film. Ik heb me niet laten leiden door wat anderen van de acteurs vonden of dachten. Pablo laat bijvoorbeeld heel goed merken dat hij zijn vaderland mist. Hij houdt dus van zijn land. Door de kleding die ze aan hebben laten ze ook goed zien hoe het toen was en dat je niet altijd schone kleding aan kon doen. Thematiek en interpretatie Het belangrijkste thema is de romantiek. Hij wil de poëzie laten horen en laten zien wat de liefde kan doen en wat poëzie met elkaar en met jezelf kan doen. Boeiende werking Mij boeide niet zo heel veel in deze film. Er is niet veel te beleven, maar de manier waarop ze elkaar leren kennen en vrienden worden is wel leuk om te zien. Door een langzame opbouw te geven en niet veel ontwikkelingen in één keer te laten gebeuren, blijft het een beetje saai. Er waren geen spannende ontwikkelingen. Door de poëzie en de gedichten trok het wel mijn aandacht terug. Camerawerk en montage Dat Mario een bandje ging opnemen voor Pablo, want die zat weer in zijn vaderland, Chili. De geluiden van de zee, de stilte hoe dat klonk, hoe de gezelligheid klonk in het dorp, enz. De monteren van deze verschillende stukjes zou niet al te lastig geweest zijn, want Mario had daar verder geen tekst. Het enige is dat je het geluid er wel mooi op moet krijgen. De film loopt heel mooi over van de ene scène in de andere scène. Niet dat je zit te denken: ‘Waar zijn we nu beland dan? Heb ik wat gemist?’ Het was heel duidelijk allemaal. Recensie De vriendschap is knap ingebed in de beschrijving van het Italiaanse dorpsleven. De beelden van het vissersdorpje zijn idyllisch en de bewoners van het eiland worden op grappige wijze uitgewerkt. Ook blijft de onstabiele politieke situatie niet onbesproken. Helaas ontvouwen de gebeurtenissen in 'Il Postino' zich in een laag tempo en van enige opwinding is geen sprake. De onbevangenheid van Mario weet steeds weer te boeien, maar slaat soms over naar overdreven stunteligheid en nederigheid. Met deze recensie ben ik het wel eens. Aan de ene kant is het wel interessant, maar aan de andere kant er is geen spannende ontwikkeling. Je verliest snel je aandacht. Het hoofdthema is wel goed naar voren gekomen. Elk stukje had wel wat te maken met de liefde en de plaatsen waren ook heel romantisch. Ja, het is wel geloofwaardig, dit had echt gebeurd kunnen zijn. de zwakke punten zijn dat er bijna geen spannende ontwikkelingen waren en ik daardoor snel mijn aandacht verloor. De sterke punten zijn dat ze je aandacht ook wel weer terug kregen door de poëzie en de gedichten. De acteurs pasten er ook echt in. Ze hadden een Italiaans uiterlijk en ze konden de taal spreken. De kleding hielp heel erg goed mee om de tijd te laten zien waarin het zich afspeelde. De grime was niet te zien. De kleding en de grime pasten ook precies bij de film, niet te opvallend, enz. De acteurs hebben gespeeld alsof het echt was, met gevoel. Volgens mij is er bijna geen belichting gebruikt. Gewoon alles in de natuur met natuurlijk licht. Het was precies goed. Het leek net alsof het echt was, zo met de natuur en het uitzicht, de mensen, echt heel goed. De muziek die je af en toe hoorde paste ook precies bij de film. Van die Italiaanse en Chileense muziek, beetje ouderwets. Het paste er goed bij, niet te veel en soms op de achtergrond en soms op de voorgrond zodat je het echt duidelijk kon horen. Er is geen special effect gebruikt in de hele film. De dingen die er gebeurden hadden dat ook niet nodig. Ik vond de film wel redelijk interessant door de poëzie, de gedichten en de achterliggende gedachte (romantiek) die eigenlijk overal wel een beetje tussen zat. Maar de film was ook saai en niet boeiend doordat er geen spannende ontwikkelingen waren. Als ik een cijfer mocht geven gaf ik het een 7,5 voor het leuke gedeelte en een 3 à 4 voor het boeiend houden van de film.