Le fabuleux destin d'Amélie Poulain (2001)

Titel : Amélie Regisseur: Jean-Pierre Jeunet
Componist: Yann Tiersen
Jaar: 2001
Land : Frankrijk Samenvatting: Amélie Poulain groeit op met weinig liefde en aandacht. Haar moeder overleed doordat er een vrouw van de Notre-Dame afsprong en haar verpletterde. Haar vader, een arts, raakte Amélie alleen aan als hij haar medische onderzocht. Daardoor heeft Amélie haar eigen wereldje gecreëerd. Amélie, die nu ouder is, woont op zichzelf in de zogenoemde Montmarte-wijk in Parijs en werkt daar in een café. De dood van Prinses Diana verandert alles voor Amélie. Geschokt door het nieuws over het fatale auto-ongeluk, laat de jonge serveerster de deksel van een potje op de grond vallen, dat vervolgens tegen een tegeltje in haar badkamer rolde, het tegeltje raakte los en Amélie kwam erachter dat en iets achter verstopt zat. Achter de tegel vindt Amélie een oud doosje waarin een jongetje lang geleden zijn “persoonlijke schatten” bewaarde. Amélie is zo nieuwsgieren en besluit het doosje terug te brengen naar de eigenaar. Dit veranderde haar leven en begon haar nieuwe leventje: ze realiseert zich dat ze het leven van anderen aangenamer kan maken door ongemerkt hun wensen in vervulling te brengen. Zo zorgt zij ervoor dat haar verwarde conciërge brieven ontvangt van haar overleden echtgenoot en dat ze de jaloerse ex-vriend van haar collega, Josephine, op een subtiele wijze gekoppeld wordt aan Georgette, een andere collega. Op een hele aparte manier zorgt ze dat de norse kruideniersbaas, Collignon, ophoudt met zijn hulpje, Lucien, te pesten en dat haar vader uiteindelijk iets meer durft te doen. Zelf wordt Amélie verliefd op de mysterieuze Nino. Haar buurman Raymond deed ook een goede daad, maar dan in het voordeel van Amélie. Hij stuurde haar een videoband waarin hij vertelde dat ze het leven en de liefde te omhelzen. Door die band kreeg ze een relatie met de jongen waar ze gek op was, Nino. Hoofdrolspelers: Amélie wordt gespeeld door Audrey Tatou. Audrey Tautou, 9 augustus 1978, werd geboren in Beaumont en groeide op in Montluçon. Na haar middelbare studies is ze naar Parijs verhuisd om er o.a. Moderne Letteren te studeren aan de Parijse universiteit. Nino werd gespeeld door Mathieu Kassovitz. Mathieu, 3 augustus 1976. Mathieu belandde al op jonge leeftijd in de filmwereld. Zijn vader, Peter Kassovitz is een documentaire maker en zijn moeder monteert diens films. Op 12-jarige leeftijd speelde hij in zijn eerste film, de door zijn vader geregisseerde 'Au bout du banc'. Pas tien jaar later speelde hij weer een klein rolletje, in de productie 'Touch and die'. Inmiddels had hij de filmschool afgerond en enkele korte films geregisseerd zodat hij in 1993 zijn eerste speelfilm kon regisseren 'Métisse'. Twee jaar later brak Mathieu definitief door met zijn tot nu toe bekendste film 'La Haine'. Aangezien zijn laatste geregisseerde film geen succes was besloot hij zich weer op het acteren te richten. De hoofdpersonen werden gepersonaliseert door o.a. flashbacks (eigenlijk alleen Amélie), Nino meer doordat Amélie veel over hem vertelde. In de film wordt verteld dat het zich in Parijs afspeelt, maar aan de ontwikkelingen te zien in de film komt het er op neer dat het zich in deze tijd afspeelt, bijvoorbeeld: het fotoapparaat bestond vroeger nog niet. Deze film boeide mij doordat de personages erg speciaal zijn, zulke mensen kom je niet dagelijks op straat tegen. De buurman van Amélie lijdt aan een zeldzame beenziekte, een astmatische vrouw die constant denkt dat ze ziek is, de vader van Amélie die zijn uitrusting vind bij tuinkabouters, Nino luistert naar het knisperen van witlof, een man die verscheurde foto´s onder een fotomachine vandaan haalt en ze vervolgens in een boek plakt en een erg jaloerse man die voortdurend vrouwen in de gaten houdt in het café vaan Amélie werkt. Er is één scène die mij het meest bijgebleven is. Dat is de scène waarin Amélie de eigenaar van het doosje in de telefooncel lokt. Amélie heeft tijden naar de eigenaar van het door haar gevonden doosje gezocht, maar toen ze hem gevonden had wilde ze hem niet ontmoeten, maar hem naar het doosje toe leiden. Ze heeft hem dagenlang gevolg om de kijken van hij doet. Ze kwam erachter dat hij elke dag langs een telefooncel liep. Amélie heeft toen het doosje in de telefooncel geplaatst en belde de cel vanuit een café waar ze hem goed in het zicht had. Toen de telefoon rinkelde stapte de man naar binnen en nam op, Amélie hing gelijk weer op en de man keek naar het doosje. Dolblij en emotioneel opende de man het doosje en Amélie d´r taak was volbracht. De cameravoering had goede doelwitten, de man, Amélie, de telefooncel en het doosje. De achtergrond had in deze scène geen grote rol. Maar als je kijkt naar de rest van de film komt dat wel overheen met deze scène, de buitenlucht was nooit echt geheel in beeld altijd stond er wel weer een personage die in beeld MOEST zijn.
Mijn beoordeling: Ik vind dat ze regisseur geslaagd is in de uitwerking, want de film gaat en draait alleen maar over Amélie. Deze film vind ik persoonlijk heel erg geloofwaardig want er komen geen fictie-elementen in voor. De spelers komen heel erg geloofwaardig over ook serieus is hun dagelijks leven. Audrey en Mathieu (de hoofdrolspelers) waren erg goed in hun rollen. De kleding paste bij hun personage de achtergrond paste bij de kleding, kortom alles was precies op de goede manier uitgewerkt. De personages vielen niet heel erg op, gewoon als bewoners van Parijs (als je kijkt naar het uiterlijk). Het decor was goed, de steegjes en de wijkjes, in en rond Parijs de franse muziek hoorde erbij en had een erg grote rol, als de verteller sprak klonk er altijd een frans melodietje. Het licht was bijna altijd gebruikt alsof het de zon was, groot en deels speelde de film namelijk buiten af. Ik vind deze film echt een aanrader voor mensen die hem niet hebben gezien.