About a Boy (2002)

No man is an Island “About a Boy” In ‘About a Boy’ probeert Will, overtuigend gespeeld door Hugh Grant (Four weddings and a funeral, Notting Hill, Bridget Jones’ diary) deze stelling van Jon Bon Jovi onderuit te halen, wat hem overigens niet bepaald lukt. “I am an island, I am Ibiza,” is zijn motto, maar hij lijkt dit meer te zeggen om zichzelf te overtuigen dan anderen. In Will herken je veel van Grant’s eerdere types, maar desondanks blijft hij een goede acteur en ook in deze rol is hij erg op zijn plaats. Will is een heerlijk nutteloos persoon dat zijn dagen doorbrengt met tv kijken, poolen, zijn haar laten doen. Maar zijn grootste interesse ligt toch wel bij vrouwen. Hij geniet van het feit dat hij leeg is. Hij heeft een muur om zich heen gebouwd. “Als andere mensen je niet gelukkig kunnen maken, kunnen ze je ook niet ongelukkig maken.” Dan ontdekt hij de wereld van de ongetrouwde moeder. Hij verzint een tweejarig zoontje en meldt zich aan bij een praatgroep voor alleenstaande ouders om in contact te komen met ongetrouwde moeders. Zo komt hij ook in contact met Marcus (Nicholas Hoult), het zoontje van de manisch depressieve Fiona (Toni Collette). Zijn ouders zijn gescheiden en hij wordt gepest op school. Marcus ziet in Will een soort oudere broer. Tijdens het verhaal leert Will Marcus om cool te zijn. Aan het eind is Marcus zelfs ‘cooler’ dan Will. Marcus leert Will om volwassen te zijn en verantwoordelijkheden te dragen. Het is soms erg aandoenlijk om te zien hoe de vriendschap tussen deze twee zo verschillende mensen groeit en hoe ze elkaar beïnvloeden. De film is een aaneenschakeling van alledaagse taferelen met hier en daar hilarische gebeurtenissen, maar dit gaat niet ten koste van het verhaal. De momenten zijn soms zo goed dat je onder je stoel wilt kruipen van plaatsvervangende schaamte. Eigenlijk zijn de gedachtes van de twee hoofdrolspelers, die je de hele film door hoort, het leukste van de hele film. Er wordt gebruik gemaakt van natuurlijke make-up. Er zijn veel verschillende locaties, maar de hoofdlocatie is het huis van Will, hier spelen zich het grootste gedeelte van de scènes af. Andere locaties zijn het park, verschillende restaurants en het huis van Marcus. De cameravoering is niet echt uitzonderlijk. Er wordt wel soms rondjes gedraaid door de camera, wat ik alleen maar hinderlijk vind, je wordt er alleen maar duizelig en enigszins misselijk van. De bedoeling hiervan is waarschijnlijk het dromerig ofzo maken van het beeld, maar dit doel wordt bij mij niet echt bereikt. Het verhaal wordt in chronologische volgorde verteld. Er wordt maar een enkele keer gebruik gemaakt van flashbacks. Het uitzonderlijke aan de film zijn toch wel de voice-overs. Tijdens de film hoor je de gedachten van Will en van Marcus. Dit voegt zeker iets toe aan de film. Veel van de leuke momenten worden gecreëerd doordat je de gedachtes van de hoofdrolspelers hoort. Hoewel het idee van een man die hervormd wordt door het gezelschap van een kind bijna uitnodigt tot sentimentaliteit is daar in deze film totaal geen sprake van. In deze dramakomedie zetten de Weisz broers een mooi film neer, gebaseerd op de roman van Nick Homby. In tegenstelling tot hun eerdere films (American Pie, Down to Earth) zit in deze film wel een verhaal dat de moeite waard is en de humor is stukken beter. De film is leuk, goed geschreven, er wordt goed geacteerd en het loopt lekker. Alleen jammer dat het af en toe een beetje voorspelbaar is. De film nodigde menig keer uit tot een glimlach en af en toe zelfs tot een schaterlach. Ik denk dat dat ook vooral de bedoeling is geweest van de filmmakers; vermaak. Ik denk niet dat de filmmakers echt een diepere bedoeling hebben gehad met deze film. Ik denk het belangrijkste wat de filmmakers duidelijk willen maken met deze film, wat de moraal van het verhaal is, toch wel de stelling ‘No man is an island’ is. Op het laatst bekend Will: hij is dan wel een eiland, maar misschien maakt hij wel deel uit van een eilandengroep.