Zoenziekte door Josee Algra

Titel: Zoenziekte. Auteur: José Algra. Genre: Liefde. Gegevens: Illustraties: Rob Nuyten. De uitgeverij: Octopus. Uitgegeven in: 2000. Hoeveelste druk: 1ste druk. Inhoud: Erin voelt zich de laatste tijd niet goed en is afwezig. Ze weet niet wat ze wil met haar vriend Peter. Haar moeder vindt dat ze maar eens naar de dokter moet gaan, want Erin wil zelfs niet meer hardlopen en dansen wat ze eerst met veel plezier deed. Als Erin naar de dokter is geweest blijkt dat ze de ziekte van Pfeiffer heeft. Nu moet ze thuis in leder geval 2 weken op bed liggen. Dit vindt Erin absoluut niet leuk. En de bezoekjes van haar ex-vriend Peter leveren ook al niet veel op. Karin haar vriendin brengt nog wel eens wat tijdschriften mee en merkt de leuke nieuwe buurjongen van Erin op. Erin vindt hem maar een zelfingenomen eikeltje. Maar als Thomas een paar keer langs is geweest, begint Erin toch wel wat in hem te zien. En hij komt vaker op bezoek. Erin vertelt Thomas dat ze hem een keer heeft zien slaapwandelen, maar Thomas zegt dat hij dat nooit doet, als hij het weer doet moet ze hem maar wakker maken. Op een nacht wordt ze wakker van geluiden in de tuin van de buren. Ze heeft toch niet gedroomd. Thomas is weer aan het slaapwandelen. Ze besluit om hem wakker te maken. Als Thomas wakker is vertelt hij Erin dat zijn ouders gaan scheiden. Thomas moet huilen en dan liggen ze in elkaar 's armen uit te huilen. De volgende dag vraagt Thomas Erin of ze mee gaat naar het strand en als ze thuis zijn zoenen ze elkaar uitbundig dat kan omdat Erin ’s ziekte over is volgens de dokter. Hoofdpersonen: Erin: Erin heeft lang blond haar, donkerblauwe ogen en is best lang. Dit lees je in het begin van het boek als ze op de kermis in een spiegeltent staat en helemaal gek van zich zelf wordt. Je krijgt niet echt een goed beeld van haar karakter. Dit komt doordat ze de ziekte van Pfeiffer heeft en zich dan erg moe voelt, steeds chagrijnig is en nergens meer zin in heeft. Thomas: Over Thomas zijn uiterlijk staat niet echt veel geschreven behalve dat hij scheve schouders heeft vanaf zijn geboorte. Verder is hij een zelfingenomen jongen die niks om zijn handicap geeft en altijd zijn woordje klaar heeft. Hij woont bij zijn tante naast Erin, zijn ouders zitten nog in Australië en komen ook naar Nederland.
Bijpersonen: Peter: Peter is het vriendje van Erin. Hij weet niet zo goed hoe hij met Erin om moet gaan nu ze die ziekte heeft en daardoor verslechtert hun band heel erg. Karin: Karin is Erin ‘s beste vriendin en steunt Erin heel erg. Ook heeft zij als een van de eerste door dat Erin en Thomas op elkaar verliefd zijn. Dat vindt ze zelf heel moeilijk want ze is zelf ook verliefd op Thomas alleen ze ontkend dat tegen Erin dus Erin weet er niks vanaf. Titelverklaring: Erin heeft de ziekte van Pfeiffer. In Engeland noemen ze dit ook wel “kissing disease” omdat je het via het speeksel van een ander krijgt. Dus in het Nederlands is het zoenziekte. Plaats: Het verhaal speelt zich vooral bij Erin thuis af maar in het begin ook op school en als ze uitgaan. Bij Erin thuis is de belangrijkste plek omdat Erin daar bijna het hele boek lang op bed ligt en naar buiten kijkt naar Thomas als hij bezig is met zijn houtsnijwerk. Tijd: Het speelt zich ongeveer in deze tijd af, want er rijden auto’s, de meisjes dragen een spijkerbroek en ze kopen cd’s. Het speelt zich niet in de toekomst af want dan was er misschien wel een medicijn tegen de ziekte van Pfeiffer geweest. Begin: Het verhaal begint goed. Alles gaat goed in Erin ’s leven, ze heeft veel vrienden en vriendinnen, het gaat goed op school, bij hardlopen gaat het goed en ze gaat veel uit, wat ze heel leuk vind. Maar dan komt de ziekte van Pfeiffer om de hoek kijken… Probleem en afloop: Het belangrijkste probleem is dat Erin de ziekte van Pfeiffer heeft en daardoor de omgang met haar vrienden verslechtert. Na een tijd wordt Erin weer beter en wordt verliefd op haar buurjongen Thomas. De relatie tussen Karin en Erin wordt ook weer beter. Het verhaal eindigt dat Erin weer beter is en verkering krijgt met Thomas. In haar leven begint alles zich dan weer op te bouwen.
Mijn mening: Ik vond vind het boek saai, langdradig, kinderachtig, herkenbaar, origineel, gemakkelijk, eenvoudig en werkelijk. Ik vind dit boek saai omdat er geen vaart in het verhaal zit en er wordt weinig of haast niet gebruik wordt gemaakt van open plekken die de spanning op zouden moeten voeren. Deze ontbreken naar mijn zegge en hierdoor blijft het verhaal erg saai en oppervlakkig. In het boek wordt ook erg lang aandacht besteed aan één onderwerp waardoor het langdradig wordt. Het boek is bedoeld voor de jeugd vanaf 13 + maar ik begrijp niet waarom dit boek voor jongere kinderen ongeschikt zou zijn. Er wordt weinig gebruik gemaakt van moeilijke woorden en het verhaal is gemakkelijk te begrijpen, ik vind het hierdoor een beetje kinderachtig. Het is wel een herkenbaar verhaal want ik ken iemand die ook Pfeiffer heeft gehad en hoe dat toen ging komt erg overeen met het verhaal. Het is vind ik een origineel onderwerp om over te schrijven want ik heb al veel boeken gelezen maar dit was het eerste boek dat over de ziekte Pfeiffer ging. Het is een werkelijk verhaal want, zoals reeds eerder beschreven, ken ik ook iemand die de ziekte van Pfeiffer heeft gehad en komt het dus in werkelijkheid ook voor. Het onderwerp van dit boek spreekt met niet zo aan omdat ik het niet zo`n spannend onderwerp vind en ik houd meer van spannende boeken. Door het lezen van dit boek heb ik iets meer geleerd over hoe mensen die de ziekte van Pfeiffer hebben zich voelen. Door het lezen van dit boek ben ik niet anders over het onderwerp gaan nadenken. Ik ben het niet eens met de mening die uit het boek naar voren komt. Deze mening is namelijk dat de omgeving van een persoon die de ziekte van Pfeiffer heeft, niet snapt hoe de persoon zich voelt en dat niemand er iets van begrijpt. Ik ben van mening dat dit zeker niet in alle gevallen zo is! Uit mijn eigen omgeving zie ik het tegendeel al. Naar mijn idee is de kant van de onderzoeken bij de dokter te weinig belicht. Het verhaal bevat vind ik niet voldoende gebeurtenissen om te blijven boeien. De gebeurtenissen komen wel logisch uit elkaar voort, zodat je het verhaal makkelijk kan volgen. De gebeurtenissen hebben me niet aan het denken gezet. De hoofdpersoon is niet iemand op wie ik zou willen lijken. Haar karakter zit heel anders in elkaar dan de mijne en wat ik heb gelezen dacht ik niet van dat zou ik ook wel willen hebben. Thomas, Peter, Esmee, Tante Flora en Erin gingen voor mij leven. De andere personages zoals de ouders van Erin en haar vriendin Karin gingen niet voor me leven. Van Erin kom je het meest te weten en ga je op den duur wat meer van haar gedrag begrijpen. Ik vind dat alles in het verhaal wel goed met elkaar samenhangt. Het verhaal is niet spannend en ook niet boeiend. Ik vind wel dat de opbouw van het verhaal past bij het onderwerp. Ik vind het ook goed dat je per hoofdstuk soms op een hele andere plaats bent. Er zitten geen terugblikken in het verhaal, er zitten wel enkele herinneringen in. Ik vind dat het einde van het boek een beetje wordt afgerafeld, er wordt erg snel naar het einde toe geschreven. Het einde is erg voorspelbaar als ik de schrijfster was geweest dan had ik er een einde aan geschreven wat niemand zou verwachten, nu is het naar mijn idee te voorspelbaar! De verhouding tussen beschrijving, gesprekken en weergave of gedachten is goed vind ik, er is denk ik iets meer te lezen over de gedachten en gevoelens van de hoofdpersoon maar dit is niet storend en past goed bij het verhaal. Op een nacht wordt Erin wakker en ziet ze haar buurjongen Thomas door de tuinlopen, ze gaat naar hem toen en ze praten samen. Ik vind dit een heel vreemd en onwerkelijk stukje. Ik vind het vreemd en onwerkelijk want het kan haast niet dat mensen `s nachts buiten gaan lopen slaapwandelen, want alle deuren zitten op slot en mensen gaan echt niet als ze slaapwandelen eerst op zoek naar de sleutel om de deur open te maken om naar buiten te kunnen. Ik vind het ook wel erg toevallig dat Erin dan net wakker wordt als Thomas buiten loopt en het lijkt me ook niet dat iemand dan zelf naar buiten loopt om met diegene te gaan praten.