Feitelijke gegevens over het boek

Verschijningsdatum 1e druk: januari 2010
Gebruikte druk: 1e
Aantal bladzijden: 215
Uitgeverij: Podium te Amsterdam

Beschrijving van de cover

Op de groene cover staat een schreeuwerige titel met een glas waarin twee tandenborstels zijn geplaatst. In het verhaal ontvangt Bobby een mail van Thomas waarin hij schrijft dat hij in zijn badkamer twee tandenborstels heeft staat ( om aan te geven dat hij een vaste relatie heeft)

Genreaanduiding van het boek

De schrijfster geeft als ondertitel : “Een Hollands liefdesverhaal” Met zo’n titel kom je al snel terecht in de hoek van het genre van de chicklit. Dat kun je ook wel zien aan de recensies die verschenen zijn toen Floor het boek in eigen beheer (uitgeverij Perzik) heeft uitgebracht onder de titel “Dingen die niet kunnen.” Het boek werd toen vooral besproken in de bladen als Flair, Metro, Marie-Claire, Elle. Het is een amusante liefdesstory van het “feel good genre” die toch inderdaad een beetje doet denken aan het dagboek van BJ.

De flaptekst

De ontwapenende Bobby en de bebaarde Thomas ontmoeten elkaar op een bootje in de Amsterdamse grachten. Liefde op het eerste gezicht, maar niet zonder hindernissen. Want wat te doen als de een nogal hoge eisen stelt aan een relatie? En de ander er al eentje heeft? In haar zomerse debuutroman laat Floor Westerveld zien dat liefde alles kan overwinnen. Als je maar durft.
“Vrouw met bloem zoekt man met baard” is gebaseerd op Floors eigen leven. Een feelgood-liefdesverhaal om in één adem uit te lezen.

Motto

Het motto is een songtekst van Baz Luhrmann “Everybody ’s Free”(To wear sunscreen)
Maybe you ‘ll marry, maybe you won’t
Maybe you’ll have children, maybe you won’t
Maybe you’ll divorce at 40, maybe you ’ll dance the funky chicken on your 75th wedding anniversary
Whatever you do, don’t congratulate yourself too much, or berate yourself either
Your Chances are half chance.
So are everybody else’s.”

Het kan in je leven dus allemaal goed uitpakken en minder goed (trouwen, kinderen krijgen , scheiden) Daarvoor hoef je je zelf niet te feliciteren of te veroordelen. Je hebt namelijk altijd 50 % kans in je leven, net als iedereen.

Samenvatting van de inhoud

Bobby van Kesteren (27 jaar, vlotte vrouw) heeft enkele relaties achter de rug. Ze houdt het af en toe op een (seks) afspraak met ene Marnix. (9 jaar ouder) Op de dag waarop het verhaal begint, komt er in de gracht een bootje voorbij varen waarop haar vroegere baas Herre vaart. Hij nodigt haar uit mee te gaan varen en ze ontmoet op die boot een man met een baard, Thomas. Hij is niet direct haar type (ze houdt niet van baarden) maar hij blijkt erg leuk te zijn en ze hebben die avond dolle pret met elkaar. Ze flirten flink en ze moet op de kade wildplassen waar hij bij zit. Ook spreekt ze af een column te schrijven over “Dingen die niet kunnen”

Ze ziet hem eigenlijk wel zitten zegt ze tegen de vriendin met wie ze in een grachtenpand samenwoont. (Evelien) Wanneer ze op diens aanraden een mail stuurt naar Thomas, krijgt ze een antwoord dat hij wel twee tandenborstels in de badkamer heeft staan. Dat is een hele domper voor haar, want ze wil niets beginnen met een man die een relatie heeft.

Thomas is ook gecharmeerd van Bobby maar heeft ook een leuke vriendin Kirsten. Zijn vriend Sam raadt hem aan geen gekke dingen te doen. Ze hebben samen een Stichting Geefpapier. Wie een pakje laat inpakken bij Geefpapier, moet 1 euro betalen en dat bedrag gaat naar een goed doel.

Bobby heeft zich tijdelijk in de armen gestort van Marnix. Bij hem thuis wordt ze ’s ochtends op haar mobiel gebeld door het blad dat de column van “Dingen die niet kunnen” wil plaatsen. Thomas leest de column ook. Hij is van de hand van Floor Westerveld (een pseudoniem dat Bobby gebruikt) Hij is een beetje ontdaan erdoor. Zijn vrienden waarschuwen hem Kirsten (een heel mooie vrouw) niet te bedriegen.

Bobby werkt in de Tweede Kamer. Ze mailt van daaruit naar Thomas dat ze niet meer met hem wil afspreken vanwege zijn relatie met Kirsten. Maar hij ontmoet haar weer een keer tijdens het stappen. Bobby viert dan ‘Independance Day” met haar vriendinnen. Ze drinken nog wat met elkaar en zij vertelt hem over haar ex en hij haar over zijn ex (Julia) Als Bobby vertrekt, zoent hij haar voor de eerste keer. Bobby praat met Evelien over Thomas en zegt dat ze niet verliefd is. Ze weet dat ze Thomas zal moeten loslaten en wil een week in een klooster in België gaan mediteren. Dat doet ze ook en ze beheerst de kunst van het loslaten, totdat ze Thomas weer ziet.

Bobby krijgt seksproblemen: hij kan het niet meer met Kirsten en mailt naar Bobby om een afspraak te maken. Hij laat de afspraak doorgaan en neemt dus een groot risico in zijn relatie met Kirsten. Hij moet met Sam naar Amerika om zijn Stichting Geefpapier te promoten en laat voor Bobby een brief achter op Schiphol. Die weet ze met de nodige problemen te veroveren en ze schrijft hem dan twee brieven. In de ene zegt ze dat ze van hem houdt en de andere mag hij pas openmaken als hij die gevoelens beantwoordt. Bobby vertelt dat ze enkele weken naar Togo zal gaan om aidsvoorlichting te geven.

Thomas wordt in Amerika niet helemaal lekker: hij belt naar Kirsten om haar te vertellen dat hij een andere vriendin heeft . Kirsten zegt dat ze weg is als hij uit Amerika komt. Dat doet ze inderdaad. Ze heeft alle spullen meegenomen. Thomas voelt zich alleen en eenzaam. Bobby zit immers in Togo waar ze aan de bevolking aidsvoorlichting (het gebruik van condooms die ze zelf nooit heeft gebruikt) uitlegt. Ze praat met ene Afi die haar over de liefde uithoort. Waarom zou ze Thomas niet delen met Kirsten. Dat is toch heel normaal in Afrika?
Thomas heeft de tweede brief open gemaakt en moet nu een speurtocht langs vriendinnen van Bobby afleggen. Hij mag hun telkens één vraag stellen. Hij moet naar marktplaats om die instructies te krijgen. Ook moet hij een pakje gaan ophalen bij een vrouw Maria, maar hij komt midden in de hoerenbuurt terecht. Wel krijgt hij een briefje met de landingstijd van Bobby op Schiphol over enkele dagen.
Hij gaat naar Schiphol en ziet dat Bobby eerst op een oudere man afloopt. Het blijkt haar vader te zijn. Dan ziet  Bobby hem en ze is heel blij dat hij op haar staat te wachten.
Haar vader vraagt aan Thomas waar hij afgezet wil worden. “Bij Bobby thuis”, zegt Thomas.

Titelverklaring

De titel wordt ergens achterin het verhaal verklaard door de manier waarop Bobby weer contact zoekt met Thomas. Hij moet als het ware een speurtocht afleggen. Op www.marktplaats.nl staat de advertentie waarin een vrouw met bloem in het haar een man met baard zoekt. Daarmee wordt ook duidelijk dat met de heruitgave van het verhaal de eerste titel “Dingen die niet kunnen”door de uitgever verworpen is.

Structuur

Het boek heeft een dubbele verhaallijn. Er zijn in totaal 41 hoofdstukken. Ze zijn getiteld met de namen van de twee ik-vertellers: Bobby van Kesteren en Thomas Noordnat. Die vertellen hun eigen avontuur aan de lezer; soms loopt dat parallel aan elkaar en zijn er dubbelingen en soms gaan de verhaallijnen uit elkaar. 21 hoofdstukken zijn voor rekening van Bobby, en 20 voor Thomas. Onder de namen van de verteller staat voor de lezer exact vermeld welke datum het is, welk tijdstip en op welke plaats het verhaal zich afspeelt. Dat is dus heel gemakkelijk te volgen. De volgorde van de hoofdstukken is strikt chronologisch en loopt van vrijdag 25 mei tot 22 augustus 2007. Er is sprake van een opening in handeling (je zit als lezer meteen in het verhaal zonder voorgeschiedenis) en een gesloten einde (het is duidelijk dat Bobby en Thomas verder zullen gaan)
In het nawoord geeft Floor Westerveld dat het verhaal op haar eigen leven is gebaseerd. Ze heeft in 2007 een man met een baard ontmoet op wie ze verliefd is geraakt. Ze zegt verder
dat de andere personages fictief zijn. Grappig is wel dat ze een Droste-effect in de structuur brengt door in het verhaal Bobby een column te laten schrijven onder de naam Floor Westerveld.

Perspectief

Er zijn dus twee vertellers in de o.t.t. (Bobby en Thomas ) zie hierboven. Thomas zit in het bedrijfsleven en heeft een Stichting Geefpapier opgericht.
Bobby werkt voor een Tweede Kamerlid in Den Haag en schrijft bovendien columns voor enkele bladen.

De tijdlagen van het verhaal

Ook dit verschijnsel is al onder structuur besproken. Er worden enkele maanden in het jaar 2007 besproken. (25 mei tot 22 augustus 2007)

Het decor van de handeling

De meeste gebeurtenissen spelen zich af in Amsterdam. Dat staat duidelijk aangegeven. Aan het einde van het ververhaal gaan de beide hoofdpersonages naar het buitenland: Thomas gaat naar Amerika om zijn Stichting Geefpapier te promoten en Bobby gaat in Togo aidsvoorlichting geven. Ze komen weer samen op Schiphol aan het einde van het liefdesverhaal.

Uitgewerkte thematiek

Het thema is eigenlijk alleen gebaseerd op “leuke vrouw zoekt leuke man. En dan kun je wel eens vallen op een man die niet in eerste instantie jouw type is. Bobby valt eerst niet op mannen met baarden, maar wanneer Thomas erg leuk blijkt te zijn, gaat ze wel door de knieën. Het is echter een aantrek -en afstootspelletje, want Thomas heeft een relatie (Kirsten) en Bobby wil niets met een man die al een relatie heeft. Toch komen ze na enkele omzwervingen weer bij elkaar. Het obstakel van de relatie met Kirsten wordt opgeruimd. Kirsten ruimt namelijk zelf het veld en niets blijkt een relatie tussen Bobby en Thomas meer in de weg te staan. Ze laat hem het spel van een speurtocht spelen en hij komt er uiteindelijk achter dat ze over enkele dagen op Schiphol zal komen te staan. Wanneer ze daar bruin gebrand in  de aankomsthal binnenstapt, ziet ze er heerlijk uit en is er natuurlijk geen weg meer terug voor Thomas. Hij gaat met haar mee. Een echte feel good story dus.

Beoordeling scholieren.com

Een boek van het echte chicklit-genre, Aangenaam om te lezen, maar toch niet direct de pageturner zoals sommige fans op de website schrijven. De structuur is helder te volgen, (verteller, plaats en tijd) ook voor de niet al te ervaren lezer.
Leuk boek voor scholieren en tieners. Makkelijk om te lezen, zelfs voor mavo-kandidaten aantrekkelijk om op de lijst te zetten. Er is niets tegen chicklit, maar voor literatuur is iets meer nodig. Toch is het niet ondenkbaar dat Floor Westerveld ooit zal doorbreken.
Literaire waardering voor havo en vwo-kandidaten: 1 punt.

Relevante recensies

Er zijn vrij veel recensies van de eerste titel verscheen in de hoek van damesbladen: Flair, Elle, Marie-Claire
Dat zegt wel iets over het chicklit-genre van het boek.

De eerste uitgave van het boek werd becommentarieerd in De Telegraaf : “ Het verhaal is gebaseerd op ware gebeurtenissen, soms aangedikt en aangepast, soms ook weer niet. Schrijfster Floor Westerveld leerde nu bijna twee jaar geleden ook echt een man met een baard kennen.
Grappig is ook dat het boek geschreven is vanuit een dubbel perspectief: om en om het hoofdstuk dat van Bobby en dat van Otto. En voor alle mannen die stiekem op het toilet vrouwenbladen lezen: de omslag is dubbelzijdig bedrukt en kan worden omgevouwen. De lieve rode cover kan zo worden omgetoverd in een stoere zwarte met raceauto en babe.
Lijkt het net of je een thriller zit te lezen.

Op www.chicklit.nl staat een recensie van de eerder uitgegeven roman”Dingen die niet kunnen is de waargebeurde debuutroman van Floor Westerveld. De hoofdpersonen uit het boek, Bobby en Otto, leren elkaar op een boot van een gezamenlijke vriend kennen. Meteen is er een klik, ondanks dat Otto een vriendin heeft en Bobby een minnaar. Vandaar de titel van het boek. Als lezer voel je de worsteling met hun gevoelens, aangezien het boek per hoofdstuk vanuit het perspectief van één van de hoofdpersonen wordt verteld. Je leert Bobby en Otto echt kennen en voelt met ze mee. De grote lijn van het boek is redelijk voorspelbaar, maar er komen veel verrassende gebeurtenissen in voor. Het boek zit ook boordevol humor, zoals de verschillende opdrachten die Bobby en Otto elkaar via internet en in Amsterdam uit laten voeren. Aan het begin van ieder hoofdstuk wordt verteld waar het verhaal zich op dat moment afspeelt en aangezien het grootste gedeelte van het boek zich in Amsterdam afspeelt, zijn veel plekken herkenbaar. Dit boek is op en top chicklit en een echte aanrader voor iedereen die van een mooi liefdesverhaal wil smullen!

In De Pers van maandag 6 juni 2009 wordt het verhaal van Westerveld niet zo heel positief ontvangen: “Westerveld heeft een waar gebeurd verhaal met zichzelf in een van de hoofdrollen omgewerkt tot een roman met alter ego Bobby als de jonge vrouw die hopeloos verliefd wordt op een man met een baard. Afwisselend komen Bobby en de bebaarde Otto aan het woord. Zoals gebruikelijk in het genre moeten ze veel moeite doen om elkaar in de armen te kunnen vallen. Chicklit kan niet zonder dame die zichzelf bespottend door het leven ploetert. Bobby komt levensecht over, al heeft ze het taalgebruik van een Viva-columniste. Jammer genoeg blijft Otto een vaag personage, dat niet overtuigt. Terwijl de romcom het toch van herkenbaarheid moet hebben.

Over de schrijfster en eerder gepubliceerde werk

Bron: website schrijfster
Vrouw met Bloem zoekt man met baard is mijn debuutroman en beschrijft de zomer van 2007. Ik woonde toen in Amsterdam, werkte in de Tweede Kamer en leerde Thomas kennen. Thomas. Een bijzondere man, moet ik zeggen. Die middag bleek het startsein van een zomer vol vlinders. Vol dromen, vol tranen, vol schaterlachen, maar ook een stevig lesje loslaten. Die zomer staat nu op papier.
Dit boek kwam vorig jaar uit bij mijn eigen uitgeverij Perzik (vernoemd naar VW-busje Peach) en heette toen Dingen die niet Kunnen. Momenteel werk ik als freelance schrijfster in Amsterdam, maar woonde de afgelopen jaren in San Francisco en Berlijn. Ik ben vaste columniste bij Drift Magazine en tot voor kort bij het online magazine voor Relatieplanet. Dit boek is mijn eerste boek (en hopelijk niet mijn laatste!). Voor de volgende staat de synopsis al op papier, geef me nog een paar maanden... :)))
Mijn grootste bezit is een oud Volkswagenbusje uit 1978. Er is niets heerlijker dan een lekker muziekje opzetten, het raampje opendraaien en dan langs de kust van Californië touren. Bloem in je haar, surfbord in de achterbak: 'I wish they could all be California... I wish they could all be Caliornia girls...'.
Als er 5000 exemplaren van mijn roman zijn verkocht, mag ik van mezelf een puppy. Ik weet nog niet welke. Je kunt stemmen op mijn shortlist en meebepalen welke ik moet nemen via het menu 'puppies'.

Bijlage
De column die Floor Westerveld in De Pers schreef op 4 juni 2007 over “Dingen die niet kunnen”

Wanneer vertel je dat je een vriendje hebt? Je stelt je niet voor met: ik ben Floor en ik heb een vriend. Een inkopper is de vraag wat je met de vakantie doet. Terloops vertel je dat je met je vriend gaat. Soms word je ‘gered’ door een - vaak vrijgezelle - vriendin: hoe gaat het eigenlijk met Max? Knipoog. Dank je, lieverd, mijn avontuurtje verpest.
Binnen vijf minuten sta je dan weer alleen en je vriendin met hem. Het leven is soms niet eerlijk.
Thuis kruip ik dicht tegen Max aan. Heel dicht. Dat ik ooit even iets anders heb gewild, is me dan compleet onduidelijk.
Tot ik Thomas ontmoette. Niet die drang om te weten hoe ‘t is om ‘t met een ander te doen. Klaarlichte dag. Broodnuchter. Je kunt een man ontmoeten, aankijken, drie woorden wisselen en weten dat je onbewust altijd op hem hebt gewacht. Thomas was mijn soulmate op het eerste gezicht. Niets meer belangrijk, het enige wat telde was ons gesprek, dat ik zelf niet meer in de hand had. Vertelde dingen die ik nooit vertelde, zelfs niet aan Max. Omdat ik Thomas niet kende. Beter leek te kennen dan wie dan ook. Hij zat onder mijn huid. Ik vertelde hem niet van Max.
‘s Nachts lig ik in bed. Max kruipt tegen me aan. Ik ruik zijn vertrouwde geur. Staar naar het visitekaartje dat uit mijn achterzak steekt. Denk terug aan hoe Thomas  recht in mijn ziel keek.
En ik besef dat ik me moet neerleggen bij dat wat is. En zo zal zijn.
Resoluut pak ik het kaartje. Loop naar mijn badkamer. Onze badkamer. Gsm in ene hand, kaartje in de andere. Ik schrijf hem de waarheid. Moet het doen. Trillend typ ik: ‘Sorry Thomas, ben niet eerlijk geweest...’ En ik denk aan de pretlichtjes in zijn ogen. Staar naar mijn tekst. Halve fles wijn plus steen in mijn maag. Dingen die niet kunnen. Die moet je niet willen...
Maar wat als je ze wel wilt?
Ik haal diep adem, wis de tekst, loop naar de slaapkamer, maak Max wakker. Ik zeg met trillende stem: ‘Max, ik moet met je praten...’