Villa des Roses
Willem Elsschot
1. Villa des Roses van Willem Elsschot
2. Ik ben dit boek gaan lezen, omdat de titel mij wel aansprak. Het lijkt een beetje op een restaurant waar ik heb gewerkt en daarom leek het mij wel leuk om het boek te lezen. Mijn verwachtingen waren toen ik het boek zag niet echt enthousiast. Het zag er een beetje saai uit. Maar de titel sprak mij wel aan en ik ben toch maar begonnen het boek te gaan lezen. 3. Het verhaal is niet-fictioneel: alle personen zijn verzonnen. Het is mogelijk een beetje autobiografisch, waarbij Grünewald het personage is dat de auteur voorstelt. Willem van Elsschot had namelijk ook een tijdlang in een pension in Parijs gelogeerd en maakte mogelijk dezelfde soort gebeurtenissen mee. Het verhaal valt onder de epiek, het is een verhalende tekst, de gebeurtenissen vinden plaats in en gedurende een bepaalde tijd. Het is een roman, er zijn veel personen en conflictsituaties en de hoofdpersoon groeit langzaam naar de climax. 4. Er worden geen jaartallen genoemd, maar je kan uit het boek opmaken dat het verhaal in dezelfde tijd heeft gespeeld, als de tijd toen het boek geschreven werd. Dat valt onder anderen op te maken uit Breslau, dat nog tot het Duitse Rijk behoorde. Het verhaal speelt zich af in Parijs. Het pension, Villa des Roses, bevindt zich aan de Rue d’Armaille in Parijs. Het is overigens niet erg te merken aan de sfeer of aan verwijzingen naar beroemde gebouwen, dat het in Parijs afspeelt. Wel is duidelijk dat het in Frankrijk is, want er komen zelfs enkele franse zinnetjes voor (blz. 95): "Ayez pipi, ayez pipitié d'elle". 5. Het grondmotief is bedrog. Alle personages, behalve Louise en Brizard, blijken op een of andere manier te bedriegen. Madame Brulot bedriegt haar klanten door ieder een andere prijs te laten betalen, door verkooptrucjes, zoals de champagne bij het feestje van mevrouw Dumoulin, toe te passen en omdat ze mogelijk fraudeert bij het armbestuur van Parijs. Meneer Brulot is bedrogen door zijn opvolger als notaris, waardoor hij nu, zestien jaar later, nog steeds processen voert. Hiervoor moet hij echter zijn vrouw bedriegen, door de persoonlijke kas van het pension aan te spreken. Mevrouw Gendron steelt van alle pensiongasten. Meneer Martin laat zijn vrouw Marie en haar moeder in de steek. Grünewald bedriegt Louise door te zeggen dat hij van haar houdt, terwijl hij het als niet meer ziet dan een pleziertje. De enige twee die niet bedriegen, maar zelf bedrogen worden, zijn Louise en Brizard. Brizard is al in het begin van het verhaal niet opgewassen tegen (het bedrog van) het leven en pleegt zelfmoord. Louise wordt bedrogen door Grünewald. Beiden worden zij dus het slachtoffer van het bedrog in de wereld. Vooral Louise is té naïef om dit in te zien. 6. Het perspectief is auctoriaal, hoewel dit misschien wat vreemd is in de tijd waarin het geschreven werd, begin 20e eeuw. Het auctoriale vertelperspectief is al in het begin te herkennen aan de beschrijvingen. In de eerste vier hoofdstukken worden enkel beschrijvingen gegeven van de personages en van het pension zelf. Later geeft de verteller af en toe commentaar op de gebeurtenissen. Bovendien wisselt hij telkens van de persoon van wie hij de handelingen beschrijft. De verteller neemt niet deel aan de gebeurtenissen. De verteller is dus niet echt betrouwbaar, omdat hij dingen kan achterlaten die pas achteraf verteld worden. Het verhaal wordt achteraf verteld. 7. Het verhaal wordt verteld in chronologische volgorde en dit zorgt ervoor dat de bouw heel eenvoudig is. Je hoeft je maar af en toe dingen te herinneren van wat er voor was verteld in het boek. Maar dat is eigenlijk heel erg weinig en daarom wordt het lezen heel erg gemakkelijk. Ook is er maar één verhaallijn en dat maakt het lezen nog eenvoudiger. Het verhaal heeft eigenlijk de hele tijd hetzelfde tempo er zijn geen tijdssprongen. Er zit al direct vaart in. Ook al worden er in het eerste aantal hoofdstukken de karakters alleen maar voorgesteld. Alles is samenhangend.En al zijn het allemaal verschillende karakters, ze hebben allemaal iets gemeenschappelijks. Dat is het gegeven dat ze in de villa logeren. Het begin van het verhaal is apart, alle personages worden één voor één aan de lezer voorgesteld en het verhaal begint bij een willekeurige dag in het pension. Er gebeurt dan nog niet veel, Louise wordt het nieuwe kamermeisje en de mannen gaan achter haar aan. Er is geen sprake van ‘midden in de handeling’ vallen. 8. De vertelde tijd beslaat ongeveer 2 jaar. En speelt zich de gehele tij af in Villa Des Roses. De verteltijd is 159 bladzijden. Hierdoor is de verhouding tussen verteltijd en vertelde tijd goed. De vertelde tijd is ongeveer 2 jaar en het boek heeft 159 bladzijden, dus dat past goed bij elkaar. Alleen gaat de vertelde tijd in de laatste paar hoofdstukken dan normaal, maar dit is niet hinderend. Het verhaal is verdeeld in 21 hoofdstukken, elk met een korte titel die het belangrijkste onderwerp uit dat hoofdstuk beschrijft. In de eerste vijf hoofdstukken worden de personages en het pension beschreven, waarmee het verhaal ingeleid wordt. De daaropvolgende hoofdstukken draaien bijna allemaal om Louise. Hoofdstuk 20 vertelt over het vertrek van Grünewald. Het laatste hoofdstuk, getiteld ‘De aftocht’ is het slot van het verhaal: alle kostgangers gaan weg en nadat Louise tevergeefs brieven aan Grünewald heeft geschreven, vertrekt zij naar haar geboortedorp. 9. Het is een fictief boek. Het heeft geen elementen die onwaarschijnlijk zijn voor die tijd waarin het boek geschreven is en zich afspeelt. Daardoor is het makkelijk om je te identificeren met de personen. Je kan je goed inleven in het boek. 10. In het begin van het verhaal worden alle personages voorgesteld, daarna begint het verhaal. Wanneer Louise haar intrek neemt in het pension Villa des Roses in Parijs, lopen alle mannen achter haar aan. Grünewald maakt de meeste kans. Brizard pleegt zelfmoord en zijn lichaam wordt op de kamer van madame Gendron gelegd, omdat ze het toch niet zal merken. Louise en Grünewald houden om beurten de wacht. Later maken ze meerdere wandelingen en er ontspringt een liefde tussen hen. Louise twijfelt over de toekomst, waardoor ze papieren met inktvlekken naar een waarzegger stuurt (negatief resultaat), en tenslotte een brief aan Grünewald schrijft waarin ze om duidelijkheid vraagt. Hij zegt haar echt om haar te geven. Tijdens een feestmaaltijd ter ere van de naamdag van madame Dumoulin wordt madame Gendron voor gek gezet, nadat ze erop betrapt is sinaasappelen te stelen. Ze heeft niet door dat het een grap was en loopt boos weg. Die avond wordt duidelijk dat meneer Martin naar Amerika is vertrokken en zijn vrouw en diens moeder achter heeft gelaten, die vervolgens op straat worden gezet omdat de rekening nooit is betaald. Ze mogen echter blijven tot er een nieuwe gast is. Madame Gendron neemt wraak en gooit het aapje Chico, het lievelingsdier van madame Brulot, in het vuur. Louise blijkt zwanger te zijn van Grünewald en na een mislukte poging met een apothekersdrankje, pleegt ze door een kuur abortus. De eigenaar van Villa des Roses overlijdt en het huis moet worden gesloopt voor de wegenaanleg. Grünewald helpt mevrouw Wimhurst, wanneer het pension haar niet bevalt, aan een nieuw pension, en hij gaat met haar mee omdat hij haar de moeite waard vindt. Tegen Louise zegt hij dat hij naar tijdelijk naar Duitsland gaat. Louise schrijft brief na brief, maar krijgt nooit antwoord. Intussen vertrekken alle kostgangers van het pension. Louise schrijft haar laatste brief en vertrekt naar haar geboortedorp. 11. Dit stukje heeft op mij de diepste indruk gemaakt, omdat dit heel onverwacht gebeurd. Je had het nooit gedacht dat dit zou gebeuren. Het is dus een mysterie, hoe dit zo zou kunnen gebeuren. 12. Ik heb mij kunnen identificeren met Louise. Zij werd het meeste bedrogen, en ze had een al niet zo makkelijk leven achter de rug. De persoon waar je jezelf het meest mee kan identificeren is meestal diegene die het hardst wordt getroffen. En hier was dat dus Louise. Het was niet dat ik mij echt altijd goed met haar identificeren, omdat je het leest vanuit een auctoriaal perspectief. 13. Willem Elsschot is een pseudoniem voor Alfons de Ridder. Dit pseudoniem komt van ‘Het Elsschot’, een moerassig gebied waar zijn moeder vandaan kwam. Hij werd geboren in Antwerpen in 1882. Zijn vader was bakker in Antwerpen. Hij ging naar het atheneum en op zijn zestiende ging hij als bediende op een handelskantoor werken. Drie jaar later ging hij opnieuw studeren, en vertrok daarna naar Parijs, waar hij secretaris werd. Hij heeft de inspiratie voor ‘Villa des Roses’ mogelijk hiervandaan gehaald. Misschien is het zelfs een autobiografisch werk, waarbij hij de rol van Grünewald heeft. Zijn eerste boek, dat in 1913 uitgegeven werd, was: ‘Villa des Roses’. Zijn eerste boeken weken erg af van de literaire smaak in die tijd: in plaats van mooie, dichterlijke taal gebruikte hij gewone niet opgesierde woorden en hij schreef over het dagelijks leven van gewone mensen. In 1920 stichtte hij een reclamecampagne in Antwerpen. In 1932 kwam hij in contact met de makers van het tijdschrift ‘Forum’. In dit tijdschrift gaf men de voorkeur aan de gewone taal boven de dichterlijke taal, en naarmate dit steeds bekender werd, kreeg zijn werk waardering en schreef hij meerdere boeken en gedichten. Hij maakte veel gebruik van humor, cynisme en sarcasme, waarbij hij qua schrijfstijl gewone woorden gebruikte. Dit alles is zeer duidelijk in ‘Villa des Roses’, waarin alle personages bespot en bekritiseerd worden. Zijn hoofdpersonen zijn altijd burgerlieden, gewone mensen. Zijn doel was echter niet om zoveel mogelijk realisme in zijn werk te brengen. Zijn doel was juist om mét realisme het dagelijkse leven en vooral de gevoelens en gedachten van de burgers te tonen. Daarbij is het aspect van de ellende die mensen elkaar aandoen belangrijk. Een dieper gelegen aspect is spijt. Ook deze aspecten zijn duidelijk waar te nemen in ‘Villa des Roses’. Opvallend in ‘Villa des Roses’ is, dat er zoveel personages in voorkomen, terwijl dit in geen van zijn latere werken het geval is. Willem Elsschot stierf in 1960. 14. Ik geef dit boek een 8. Het leest makkelijk, want als er een moeilijk woord staat is dat achterin het boek weer uitgelegd. Mijn aandacht bleef goed bij het boek hangen, waardoor ik het bijna in één keer had uitgelezen. Er wordt goed gebruik gemaakt van spanning, omdat er veel dingen gebeuren. Maar niet door elkaar, het gebeurt op zijn tijd. 15. Het boek is mij goed bevallen. Ik heb goed gegokt, want alleen de titel sprak mij aan en voor de rest wist ik niks van het boek. Ik vond het een heel goed boek. Ook vond ik het leuk dat het boek niet erg op de psyche van de figuren in ging, maar vooral op hun handelingen. Ook al bestaat het boek maar uit 159 pagina’s er zit een heel verhaal in.
Willem Elsschot
1. Villa des Roses van Willem Elsschot
2. Ik ben dit boek gaan lezen, omdat de titel mij wel aansprak. Het lijkt een beetje op een restaurant waar ik heb gewerkt en daarom leek het mij wel leuk om het boek te lezen. Mijn verwachtingen waren toen ik het boek zag niet echt enthousiast. Het zag er een beetje saai uit. Maar de titel sprak mij wel aan en ik ben toch maar begonnen het boek te gaan lezen. 3. Het verhaal is niet-fictioneel: alle personen zijn verzonnen. Het is mogelijk een beetje autobiografisch, waarbij Grünewald het personage is dat de auteur voorstelt. Willem van Elsschot had namelijk ook een tijdlang in een pension in Parijs gelogeerd en maakte mogelijk dezelfde soort gebeurtenissen mee. Het verhaal valt onder de epiek, het is een verhalende tekst, de gebeurtenissen vinden plaats in en gedurende een bepaalde tijd. Het is een roman, er zijn veel personen en conflictsituaties en de hoofdpersoon groeit langzaam naar de climax. 4. Er worden geen jaartallen genoemd, maar je kan uit het boek opmaken dat het verhaal in dezelfde tijd heeft gespeeld, als de tijd toen het boek geschreven werd. Dat valt onder anderen op te maken uit Breslau, dat nog tot het Duitse Rijk behoorde. Het verhaal speelt zich af in Parijs. Het pension, Villa des Roses, bevindt zich aan de Rue d’Armaille in Parijs. Het is overigens niet erg te merken aan de sfeer of aan verwijzingen naar beroemde gebouwen, dat het in Parijs afspeelt. Wel is duidelijk dat het in Frankrijk is, want er komen zelfs enkele franse zinnetjes voor (blz. 95): "Ayez pipi, ayez pipitié d'elle". 5. Het grondmotief is bedrog. Alle personages, behalve Louise en Brizard, blijken op een of andere manier te bedriegen. Madame Brulot bedriegt haar klanten door ieder een andere prijs te laten betalen, door verkooptrucjes, zoals de champagne bij het feestje van mevrouw Dumoulin, toe te passen en omdat ze mogelijk fraudeert bij het armbestuur van Parijs. Meneer Brulot is bedrogen door zijn opvolger als notaris, waardoor hij nu, zestien jaar later, nog steeds processen voert. Hiervoor moet hij echter zijn vrouw bedriegen, door de persoonlijke kas van het pension aan te spreken. Mevrouw Gendron steelt van alle pensiongasten. Meneer Martin laat zijn vrouw Marie en haar moeder in de steek. Grünewald bedriegt Louise door te zeggen dat hij van haar houdt, terwijl hij het als niet meer ziet dan een pleziertje. De enige twee die niet bedriegen, maar zelf bedrogen worden, zijn Louise en Brizard. Brizard is al in het begin van het verhaal niet opgewassen tegen (het bedrog van) het leven en pleegt zelfmoord. Louise wordt bedrogen door Grünewald. Beiden worden zij dus het slachtoffer van het bedrog in de wereld. Vooral Louise is té naïef om dit in te zien. 6. Het perspectief is auctoriaal, hoewel dit misschien wat vreemd is in de tijd waarin het geschreven werd, begin 20e eeuw. Het auctoriale vertelperspectief is al in het begin te herkennen aan de beschrijvingen. In de eerste vier hoofdstukken worden enkel beschrijvingen gegeven van de personages en van het pension zelf. Later geeft de verteller af en toe commentaar op de gebeurtenissen. Bovendien wisselt hij telkens van de persoon van wie hij de handelingen beschrijft. De verteller neemt niet deel aan de gebeurtenissen. De verteller is dus niet echt betrouwbaar, omdat hij dingen kan achterlaten die pas achteraf verteld worden. Het verhaal wordt achteraf verteld. 7. Het verhaal wordt verteld in chronologische volgorde en dit zorgt ervoor dat de bouw heel eenvoudig is. Je hoeft je maar af en toe dingen te herinneren van wat er voor was verteld in het boek. Maar dat is eigenlijk heel erg weinig en daarom wordt het lezen heel erg gemakkelijk. Ook is er maar één verhaallijn en dat maakt het lezen nog eenvoudiger. Het verhaal heeft eigenlijk de hele tijd hetzelfde tempo er zijn geen tijdssprongen. Er zit al direct vaart in. Ook al worden er in het eerste aantal hoofdstukken de karakters alleen maar voorgesteld. Alles is samenhangend.En al zijn het allemaal verschillende karakters, ze hebben allemaal iets gemeenschappelijks. Dat is het gegeven dat ze in de villa logeren. Het begin van het verhaal is apart, alle personages worden één voor één aan de lezer voorgesteld en het verhaal begint bij een willekeurige dag in het pension. Er gebeurt dan nog niet veel, Louise wordt het nieuwe kamermeisje en de mannen gaan achter haar aan. Er is geen sprake van ‘midden in de handeling’ vallen. 8. De vertelde tijd beslaat ongeveer 2 jaar. En speelt zich de gehele tij af in Villa Des Roses. De verteltijd is 159 bladzijden. Hierdoor is de verhouding tussen verteltijd en vertelde tijd goed. De vertelde tijd is ongeveer 2 jaar en het boek heeft 159 bladzijden, dus dat past goed bij elkaar. Alleen gaat de vertelde tijd in de laatste paar hoofdstukken dan normaal, maar dit is niet hinderend. Het verhaal is verdeeld in 21 hoofdstukken, elk met een korte titel die het belangrijkste onderwerp uit dat hoofdstuk beschrijft. In de eerste vijf hoofdstukken worden de personages en het pension beschreven, waarmee het verhaal ingeleid wordt. De daaropvolgende hoofdstukken draaien bijna allemaal om Louise. Hoofdstuk 20 vertelt over het vertrek van Grünewald. Het laatste hoofdstuk, getiteld ‘De aftocht’ is het slot van het verhaal: alle kostgangers gaan weg en nadat Louise tevergeefs brieven aan Grünewald heeft geschreven, vertrekt zij naar haar geboortedorp. 9. Het is een fictief boek. Het heeft geen elementen die onwaarschijnlijk zijn voor die tijd waarin het boek geschreven is en zich afspeelt. Daardoor is het makkelijk om je te identificeren met de personen. Je kan je goed inleven in het boek. 10. In het begin van het verhaal worden alle personages voorgesteld, daarna begint het verhaal. Wanneer Louise haar intrek neemt in het pension Villa des Roses in Parijs, lopen alle mannen achter haar aan. Grünewald maakt de meeste kans. Brizard pleegt zelfmoord en zijn lichaam wordt op de kamer van madame Gendron gelegd, omdat ze het toch niet zal merken. Louise en Grünewald houden om beurten de wacht. Later maken ze meerdere wandelingen en er ontspringt een liefde tussen hen. Louise twijfelt over de toekomst, waardoor ze papieren met inktvlekken naar een waarzegger stuurt (negatief resultaat), en tenslotte een brief aan Grünewald schrijft waarin ze om duidelijkheid vraagt. Hij zegt haar echt om haar te geven. Tijdens een feestmaaltijd ter ere van de naamdag van madame Dumoulin wordt madame Gendron voor gek gezet, nadat ze erop betrapt is sinaasappelen te stelen. Ze heeft niet door dat het een grap was en loopt boos weg. Die avond wordt duidelijk dat meneer Martin naar Amerika is vertrokken en zijn vrouw en diens moeder achter heeft gelaten, die vervolgens op straat worden gezet omdat de rekening nooit is betaald. Ze mogen echter blijven tot er een nieuwe gast is. Madame Gendron neemt wraak en gooit het aapje Chico, het lievelingsdier van madame Brulot, in het vuur. Louise blijkt zwanger te zijn van Grünewald en na een mislukte poging met een apothekersdrankje, pleegt ze door een kuur abortus. De eigenaar van Villa des Roses overlijdt en het huis moet worden gesloopt voor de wegenaanleg. Grünewald helpt mevrouw Wimhurst, wanneer het pension haar niet bevalt, aan een nieuw pension, en hij gaat met haar mee omdat hij haar de moeite waard vindt. Tegen Louise zegt hij dat hij naar tijdelijk naar Duitsland gaat. Louise schrijft brief na brief, maar krijgt nooit antwoord. Intussen vertrekken alle kostgangers van het pension. Louise schrijft haar laatste brief en vertrekt naar haar geboortedorp. 11. Dit stukje heeft op mij de diepste indruk gemaakt, omdat dit heel onverwacht gebeurd. Je had het nooit gedacht dat dit zou gebeuren. Het is dus een mysterie, hoe dit zo zou kunnen gebeuren. 12. Ik heb mij kunnen identificeren met Louise. Zij werd het meeste bedrogen, en ze had een al niet zo makkelijk leven achter de rug. De persoon waar je jezelf het meest mee kan identificeren is meestal diegene die het hardst wordt getroffen. En hier was dat dus Louise. Het was niet dat ik mij echt altijd goed met haar identificeren, omdat je het leest vanuit een auctoriaal perspectief. 13. Willem Elsschot is een pseudoniem voor Alfons de Ridder. Dit pseudoniem komt van ‘Het Elsschot’, een moerassig gebied waar zijn moeder vandaan kwam. Hij werd geboren in Antwerpen in 1882. Zijn vader was bakker in Antwerpen. Hij ging naar het atheneum en op zijn zestiende ging hij als bediende op een handelskantoor werken. Drie jaar later ging hij opnieuw studeren, en vertrok daarna naar Parijs, waar hij secretaris werd. Hij heeft de inspiratie voor ‘Villa des Roses’ mogelijk hiervandaan gehaald. Misschien is het zelfs een autobiografisch werk, waarbij hij de rol van Grünewald heeft. Zijn eerste boek, dat in 1913 uitgegeven werd, was: ‘Villa des Roses’. Zijn eerste boeken weken erg af van de literaire smaak in die tijd: in plaats van mooie, dichterlijke taal gebruikte hij gewone niet opgesierde woorden en hij schreef over het dagelijks leven van gewone mensen. In 1920 stichtte hij een reclamecampagne in Antwerpen. In 1932 kwam hij in contact met de makers van het tijdschrift ‘Forum’. In dit tijdschrift gaf men de voorkeur aan de gewone taal boven de dichterlijke taal, en naarmate dit steeds bekender werd, kreeg zijn werk waardering en schreef hij meerdere boeken en gedichten. Hij maakte veel gebruik van humor, cynisme en sarcasme, waarbij hij qua schrijfstijl gewone woorden gebruikte. Dit alles is zeer duidelijk in ‘Villa des Roses’, waarin alle personages bespot en bekritiseerd worden. Zijn hoofdpersonen zijn altijd burgerlieden, gewone mensen. Zijn doel was echter niet om zoveel mogelijk realisme in zijn werk te brengen. Zijn doel was juist om mét realisme het dagelijkse leven en vooral de gevoelens en gedachten van de burgers te tonen. Daarbij is het aspect van de ellende die mensen elkaar aandoen belangrijk. Een dieper gelegen aspect is spijt. Ook deze aspecten zijn duidelijk waar te nemen in ‘Villa des Roses’. Opvallend in ‘Villa des Roses’ is, dat er zoveel personages in voorkomen, terwijl dit in geen van zijn latere werken het geval is. Willem Elsschot stierf in 1960. 14. Ik geef dit boek een 8. Het leest makkelijk, want als er een moeilijk woord staat is dat achterin het boek weer uitgelegd. Mijn aandacht bleef goed bij het boek hangen, waardoor ik het bijna in één keer had uitgelezen. Er wordt goed gebruik gemaakt van spanning, omdat er veel dingen gebeuren. Maar niet door elkaar, het gebeurt op zijn tijd. 15. Het boek is mij goed bevallen. Ik heb goed gegokt, want alleen de titel sprak mij aan en voor de rest wist ik niks van het boek. Ik vond het een heel goed boek. Ook vond ik het leuk dat het boek niet erg op de psyche van de figuren in ging, maar vooral op hun handelingen. Ook al bestaat het boek maar uit 159 pagina’s er zit een heel verhaal in.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden