Verloren lust door Simone Hooymans

Titel: Verloren lust Auteur: Simone Hooymans Geboren / overleden (tijd+plaats): Ze is in Nederland geboren op 19-07-1974 geboren. Beroep / studie: Ze volgde de opleiding voor reclametekenen. Druk: Vijfde druk Eerste druk: 1993 Motto: Er staat geen motto in het boek Titelverklaring: Verloren lust: Op een punt in haar leven had ze geen trek meer in eten en ze vond het ook niet erg om te zien hoe anderen mensen zaten te eten. Ze was haar hele eetlust verloren. Samenvatting voorwoord: Het voorwoord is geschreven in augustus 1993 door Dr. G. Rutten, huisarts. Het voorwoord geeft kort beschreven hoe de arts het verloop van haar aandoening heeft ervaren en wat mensen kunnen verwachten als ze dit boek gaan lezen.
Actualiteit: Niet met dit boek. Ze staat alleen in de actualiteit door haar kunstobjecten. Onderwerp: Anorexia Nervosa Doel: Simone wil de lezers alleen maar informeren over het verloop van deze aandoening. Hoofdpersoon: Simone: Was eerst zeer onzeker over zichzelf en deed zich voor als het altijd vrolijke meisje na de dood van haar broer. Later kwam ze erachter dat ze een eigen mening mag hebben en dat mag laten blijken. Ook raakt ze haar angst voor conflicten kwijt en merkt ze dat ze ook geaccepteerd wordt als ze écht laat zien wie ze is en wat ze wil. Hoogtepunt / dieptepunt: Het dieptepunt in het verhaal ligt wanneer haar huisarts het gevoel kreeg dat hij haar niet meer kon helpen en met ziekenhuis opname dreigde. Daar schrok ze heel erg van en besloot meteen om weer proberen normaal te worden. Einde open / gesloten: Het einde is open. Simone heeft 2 jaar nadat ze voor het laatst in haar dagboek heeft geschreven nog stukje eraan toegevoegd hoe het toen met haar ging.
Soort boek: Het boek is een dagboek. Dus het is een autobiografie. Perspectief: Het perspectief ligt alleen bij Simone. Tijd en plaats: Het verhaal speelt zich af in het jaar 1991 in haar geboorteplaats Nijmegen. Citatie: “Er is wel iets geks gebeurd: Toen Marie-Louise mij zag keek ze helemaal bezorgd. Ik had koude handen en ze vond dat ik zo’n rare kleur had. Even later stond ze te huilen, ze was zo geschrokken van mij.” Blz. 36. Eigen mening: Ik vond het een zeer leuk boek. Ook het idee dat iemand zo goed een dagboek kon bijhouden was voor mij zeer inspirerend en knap. Zoals in het voorwoord staat beschreven dat je er talent voor nodig hebt. Doordat zij dit talent beschikt is het een zeer goed boek om te lezen. Samenvatting (per week beschreven): 15-02-1991 Simone is op dieet. Ze voelt zich dik. En elke keer als ze iets gegeten had voelde ze zich opgeblazen. Ze deed aan een puntendieet, waar ze al snel mee stopte en er een actief dieet van maakte. Daarom wou ze afslankpillen kopen. Haar ouders weten ook dat ze af wil vallen, maar ze houden goed in de gaten dat ze genoeg eet, tot haar ergernis. Ook ergert ze zich aan haar vriendje Michel, die net als zij gitaarles wou nemen. Nadat ze die pillen heeft gekocht verstopte ze die voor haar moeder. 22-02-‘91

Simone is druk bezig met het actieve dieet, de pillen en weinig eten, waardoor haar humeur erg slecht is geworden. Ook Michel kan haar niet helpen om dat humeur te verbeteren, dus ze schreef hem een brief, waarna ze er 1 van hem terug kreeg. Nu weet ze dat ze echt van hem houdt en niet kwijt wilt. Ze maakt zich wel zorgen over dat haar moeder en zus een dag weggaan, en haar achter laten met ‘al dat lekkere eten’. 09-03-‘91 In de stad heeft ze samen met een vriendin een vitamine shake gehaald. Ook is ze wezen shoppen met haar moeder terwijl haar vader het huis aan het lakken was. ’s Avonds zat ze alleen thuis en voelde zich erg schuldig dat ze zoveel heeft gegeten. Ze voelt zich ook niet erg lekker, maar ze geeft de stress van de bruiloft van haar zus de schuld. Ze begint het dieet al zat te worden, maar ze stopt niet, omdat ze zegt dat ze nooit tevreden zal zijn over haar gewicht. 22-03-‘91 Simone voelt zich diep in de put. Ze wou dat alles in 1 keer zou stoppen behalve zij. Ze voelt alsof ze nooit rust heeft. Ze heeft het alleen maar druk. Ook als een pauze neemt over een hele dag studeren, maakt ze zich nog druk. Ze kijkt al uit naar haar week vakantie. Bij de dokter barstte ze in tranen uit toen ze vertelde hoe druk ze had en dat ze zich daar depressief over voelde. De dokter zij dat ze iets moest schrappen uit haar leven. Thuis wou ze aan niemand iets laten merken maar dat lukte niet. Weer barstte ze in tranen uit en vertelde alles aan haar moeder. Samen besloten ze dat ze zou stoppen met haar werk. 09-04-‘91 Simone heeft schokkend bericht gehoord over een klasgenote van haar, die in het ziekenhuis is opgenomen met anorexia nervosa. Ze vond haar al te mager, dus verbaasd was ze niet. En ze weet ook wat het allemaal in houdt, omdat ze erover had gelezen. Maar zelf wil ze ook nog veel afvallen. 12-04-‘91 Simone was op het Genesis concert. Ze vermaakte zich uitstekend, totdat ze ruzie kreeg met haar vriendin over lijnen en dat ze zo mager werd. Ze werd daar gelijk chagrijnig van. En ook al probeerde ze vrolijker te kijken, ze barstte toch in huilen uit nadat haar vriend haar liefdevol aanraakte en vervolgens weer wegging. Ze wou naar huis. Thuis was iedereen al naar bed. Ook Michel belde haar op om te zeggen dat hij zich zorgen maakte, maar ze zag hem dat weekend liever niet. De volgende dag kreeg ze een nieuw dagboek van haar zus voor het meehelpen met de bruiloft. Haar zus kwam zondag weer terug van de huwelijksreis en samen aten ze een Indische rijsttafel. Maar Simone voelde zich weer dik nadat ze had gegeten. Op school kon ze niet met Michel praten. Het ging nergens over. Ze irriteert zich steeds meer aan mensen die haar slechte humeur steeds opmerken. Uit protest tegen alles en iedereen en om slank te worden gaat ze niet meer eten. Haar moeder dwingt haar wel, maar ze eet nog steeds erg weinig. Haar moeder maakt zich zorgen en verteld haar dat het lijnen haar humeur heeft beïnvloed. Maar Simone voelt alleen maar dat haar buik erg opzwelt elke keer als ze iets eet. Ze blijft lijnen omdat ze denkt dat niemand het opmerkt. Ook haar zus begint te preken. Ze neemt zich voor om elke vrijdag zich zelf te wegen. 20-04-’91 (58 kg) In deze week verteld ze dat ze nu laxeermiddelen gebruikt om af te vallen. Haar ouders zeggen dat ze anorexia krijgt en dat ze samen met hun een documentaire moet gaan kijken. Simone vind het belachelijk, maar kijkt toch de film.
27-04-’91 (56 kg) Na de documentaire en een gesprek met haar moeder wou ze meer eten, maar het lukte haar niet. Ze voelde dat ze niet meer kan stoppen met lijnen. Ook na gemene opmerkingen van haar familie over vermageren is ze vastbesloten dat ze de 46 kg wil gaan halen. Ze krijgt wel last van blauwe tenen, 1 aan beide voeten, maar ze wil niet naar de huisarts, omdat ze bang is om gewogen te worden. 03-05-’91 (54/55 kg) Op haar oma’s verjaardag moest de zus van Simone huilen, omdat ze zich zo zorgen maakte toen ze Simone zag. Ook na het zien van een vriendin die 51 kg woog, werd ze jaloers en nog meer zekerder van haar zaak meer af te vallen. Haar tante probeerde er een stokje van voor te steken door haar te vertellen dat zij ook anorexia heeft gehad en probeerde een deal te sluiten. Als Simone volgende maand nog 56 kg woog dan zouden ze samen gaan shoppen. Dat vond ze wel moeilijk. Ook is ze bang voor de dokter waar haar moeder een afspraak heeft gemaakt. Zelf vind ze wel dat het slechter met haar gaat, maar heeft wel in de gaten dat het een obsessie is geworden. 10-05-’91 (53,5 kg) Haar zus merkte haar slechte humeur met een lullige opmerking op. Daar werd Simone natuurlijk boos om en ging naar boven. Daar kwam ze achter dat ze zomaar bloed verloor zonder dat ze ongesteld was. Ook op moederdag toen haar ouders weg waren ging het niet goed met haar. Ze ging op zoek naar snoep en andere lekkernijen, maar nam uiteindelijk een beetje slagroom en wijn. Maar dat werkte snel in haar nadeel waardoor ze snel gek werd. Haar moeder ving haar goed op. Ook wou ze Michel vertellen over haar eetprobleem. Deze week heeft ze ook examenweek, maar tijdens de examens voelde ze zich steeds doodziek. Ook eet ze geen vast voedsel meer. Alleen maar kwark, dat snel door haar darmen gaat. Ze is ook bang dat de groter wordende lust het ooit gaat overwinnen, dat ze natuurlijk niet wil. 17-05-’91 (53 kg) Bij de dokter is er anorexia nervosa bij Simone geconstateerd. Ze wordt naar een psychiater gestuurd. Ook vertelde de dokter dat niemand meer mag letten op haar eetgedrag, maar haar gewoon met rust moeten laten. Thuis vonden ze een geweldige oplossing: soep. Haar moeder kocht vele doosjes cup-a-soup. Dat is iets wat Simone wel wou eten. Iedereen schrok wel van het nieuws dat ze anorexia heeft. In de stad werd haar toestand haar echt duidelijk. Bij het kleding passen, zag ze dat al haar botten eruit staken en dat alles een aantal maten kleiner was. 24-05-’91 (52 kg) Bij de psycholoog zijn ze tot de ontdekking gekomen dat haat toestand vooral te maken had met de dood van Frank, haar broer. Hierdoor werd ze nog depressiever en vertelde ze steeds dat ze dood wou om bij haar broer te zijn. Ze vertelt dat ze al 3 weken geen vast voedsel heeft gegeten, maar ook 3 weken niet heeft gepoept. Ook komen de soep en de yoghurt haar de neus uit, dus probeerde ze rijstepap. Ze vond het lekker in kleine porties. Bij haar zus hebben ze het nog een tijdje over haar toestand.
31-05-’91 (50 kg) Bij de dokter sprak ze af dat ze alleen nog maar aan haarzelf zou gaan denken. Ook al zou dat betekenen dat ze daar anderen pijn mee zou doen. Het dagje uit met haar tante vond ze geweldig ook al woog ze ver onder het afgesproken gewicht. Maar de week werd beter toen ze hoorde dat ze geslaagd was met uitstekende cijfers. Het werd voluit gevierd met feestjes waar ook gebak was, maar Simone nam er niks van. 07-06-’91 (? Kg) Met de dokter had ze een afspraak gemaakt dat ze zou proberen een sneetje of een half sneetje (wit)brood zou eten, maar elke keer als ze het probeerde overviel de angst haar en overwon het doorzettingsvermogen om weer te eten. Ze wil niet aankomen, ook al vind haar moeder dat ze veel te mager is, Simone kijkt elke keer op de wc of haar buik dikker is. Ook op de herdenkingsdag van haar overleden broer heeft ze niets gegeten. De volgende dag maakte ze samen met haar moeder punch voor haar examenfeest, waar ze een beetje van probeerde. Ze raakte gelijk in paniek toen ze realiseerde dat ze eigenlijk aan het snoepen was en ze was bang dat ze nog steeds 50 kg zou wegen. 14-06-’91 (49 kg) De dokter vertelde Simone dat ze het verkeerde soort bang was. Ze was bang om te eten en aan te komen, maar ze moest zijn om niet te eten en af te vallen. Daardoor werd ze nog meer gesloten en de dokter meer streng. Ze schrok wel dat een moeder van een oppasadres van haar zei dat ze niet meer moest afvallen, omdat ze eruit ziet als een anorexia patiënt. Ze eet nu alleen nog maar brinta en kwark. De dokter zei dat ze dat niet lang cl zou houden, maar dat ziet zij alleen maar als een uitdaging. Ze vindt het ook niet meer erg om anderen te zien eten. Ze heeft haar hele eetlust verloren (hierdoor de verklaring van de titel Verloren Lust). Ook doordat ze leest van andere anorexia gevallen die tussen de 38 en 43 kg wegen is ze blij dat ze zo weinig weegt en wil nog meer afvallen. Ook toen ze koekjes voor haar zus en zwager ging bakken snoepte ze van het deeg. Daarna voelde ze zich gelijk schuldig en besloot zich een tijdje uit te hongeren om weer ‘clean’ te worden. Ze vertrouwd zichzelf niet meer in een huis met eten. 21-06-’91 (47 kg) Haar dokter wil haar niet meer helpen, omdat, ook volgens Simone, zij niet meer geholpen wil worden. Haar ouders willen dat ze naar een psychiater gaat. Ze vindt het best, maar ze werd wel bang toen haar ouders dreigden met een ziekenhuisopname. Ze wil soms haar best wel doen door bijvoorbeeld 2 stukjes fruit te eten, maar daarna heeft ze er weer spijt van. 28-06-’91 (46 kg) Simone ging een week weg met haar ouders naar België. Voordat ze weggingen heeft ze veel zitten eten. Ze werd er misselijk van, maar ze voelde dat ze ook veel meer energie had. Ze voelt zich schuldig dat ze eet, dus na 3 dagen eten was ze er toch maar mee gestopt. Na haar vakantie moest ze haar boeken op school inleveren. Daarna had ze 2 gebakjes gegeten, waar ze heel misselijk van werd, en thuis nog 2 broodjes met franse kaas. Daar werd ze heel ziek van. Ook omdat ze 4 laxeerpillen heeft geslikt. Ze moest de hele dag overgeven en ze was aan de diarree. Nu is ze bang om alleen te zijn, maar ze wil ook geen mensen om haar heen. 05-07-’91 (45 kg) Bij de dokter kreeg ze een moeilijke keuze: of weer gaan eten of opgenomen worden in het ziekenhuis. Ze wil geen van beide en heeft nog niets verteld aan haar ouders, omdat ze bang is dat ze haar gaan dwingen iets te eten. In het weekend had ze voor zichzelf een rustig dagje gepland. Doordat ze veel tijd had om na te denken had ze een brief geschreven aan haar arts waarin ze al haar gevoelens en gedachten op papier had gezet en er daarmee met de dokter over zou praten, omdat het praten haar niet lukte. Samen met de dokter zouden ze stap voor stap al haar gevoelens behandelen. Eerst zou ze brief aan haar ouders moeten laten lezen. Haar vader en zus reageerden begripvol, alleen haar moeder niet. Ook bleef ze bij haar tante logeren voor de rust, wat haar heel goed heeft gedaan.
12-07-’91 (43,5 kg) Bij haar tante thuis was ze bang dat ze thuis weer terug zou vallen op de thee- en sapdagen. Maar thuis aangekomen was dat helemaal niet zo. Ze had een vol-stop-bui, waarna ze ’s avonds 4 laxeerpillen heeft genomen, als straf. Toen ze zich later woog, woog ze 44 kg. Ze vond dat raar, omdat ze voor haar gevoel veel had gegeten. Maar bij haar zus werd dat snel anders. Daar had ze 6 laxeerpillen op (mag max. 4), omdat ze weer had zitten snoepen. Maar ze keek wel uit naar haar trip met haar vriendin. Bij haar vriendin thuis plande ze de hele trip. Ook mocht ze in het huis van haar zus blijven, terwijl zij in Afrika zitten. Het lijkt haar heerlijk om een tijdje voor haarzelf te zorgen. 19-07-’91 (44,5 kg) Verjaardag van Simone en de Hike
Op haar verjaardag moest ze haar zus wegbrengen naar schiphol. Daar voelde ze zich rot over, omdat ze een belangrijke steunpilaar moest missen. Maar ze krijgt er 1 voor terug. Een goede vriend van haar. De Hike vind ze geweldig. Ze gebruikt toch elke dag 2 laxeerpillen, maar ze eet wel steeds meer. Daardoor is ze bang dat ze weer 50 kg weegt, maar haar vriendin stelt haar gerust dat dat niet snel gebeurt. 26-07-’91 ( 47 Kg) De hike vond ze echt geweldig. Ze zijn overal geweest waar ze heen zouden gaan, maar ze was ook blij dat ze weer thuis was. Ze had zich voorgenomen niets meer te eten, nadat ze zich had gewogen, maar daar kan ze zich niet aan houden. Ze is er nu ook achter gekomen dat ze verslaafd is geraakt aan laxeerpillen, maar ze weet niet hoe ze er af moet komen. Ook past ze op het huis van haar zus, die naar Afrika is gegaan. Nog steeds wil ze niet eten, maar doet ze het toch. Ze wil weer proberen een normaal leven te leiden. 02-08-’91 (47,5 kg) Simone vond het eerst lekker om alleen te zijn, maar ze merkt dat ze daarvan juist gaat eten. Ze wou snel weer naar huis om weer af te vallen. Ze had ook een boek gekocht over een meisje dat op 22 jarige overleed aan anorexia en maar 19 kg woog. Zij had haar wil om te leven verloren, maar Simone heeft dat niet. Zij wil juist leven. Ook heeft haar moeder een afspraak gemaakt bij de dokter die weer terug van vakantie kwam. Daar hoorde ze de gevolgen van teveel laxeerpillen nemen, namelijk dat je darmen er lui van worden en dat dat voor altijd zo kan blijven. Daar schrok ze wel van. 09-08-’91 (50 kg) Samen met haar ouders ging ze nog op een korte vakantie naar België. Maar na ze weer besloot niks te eten, was het weer mislukt. Ze heeft teveel vreetbuien en vooral snoep en ongezond eten. Samen met haar ouders kopen ze toch nog gezonde dingen, maar ze wordt steeds misselijk van haar volle maag. Haar dokter merkt wel dat het beter met haar gaat, maar Simone zit met gemengde gevoelens. Ze wil wel afvallen, maar niet eten. Soms ook om haar ouders dwars te zitten en om haar dokter te blijven zien. Haar arts vind dat ze 6 sneetjes brood per dag moet eten, maar dat vind ze te veel. Ze eet wel wat meer.
16-08-’91 (50,5 kg) Ook al heeft ze het druk met haar nieuwe kamer inrichten en de pijn die ze heeft van het uitmaken met haar verkering, toch eet ze veel te veel. Daardoor eet ze veel te veel laxeerpillen. Soms wel 10 pillen op een dag. Ook werd ze boos toen haar zus in een brief zei dat anorexia een rijke lui ziekte was, omdat kinderen in Afrika niet anders kunnen. Ook is ze weer bang dat ze net zo dik is geworden als vroeger. Ze begint te zien dat ze wat ronder wordt, daarom wil ze wat strenger voor zichzelf zijn. Maar als ze merkt dat ze vreselijk veel snoept en veel te veel laxeerpillen slikt, wil ze er toch van allebei af. Ze zit wel meer aan zelfmoord te denken. 23-08-’91 (51 kg) Simone was weer met school begonnen. Iedereen op school kon zien dat ze veel was afgevallen, en dat irriteerde haar. Doordat ze zo veel was aangekomen, was ze ook steeds meer vastberadener om af te vallen. Maar een gesprek met haar moeder heeft weer een boel bij haar losgemaakt en ze wil weer proberen normaal te worden. Ze moet meer eten om school vol te kunnen houden en ook van de laxeerpillen moet ze af. Ze is bang dat haar darmen naar de knoppen zijn. Ze denkt nog steeds veel aan zelfmoord. 30-08-’91 (52 kg) Van het naar school gaan wordt ze alleen meer steeds depressiever. ZO depressief dat ze alleen nog maar aan zelfmoord kan denken. Ze is het snoepen zat, maar gelukkig het eten niet. Ze wil ook van de laxeerpillen af en is aan het minderen. Maar toch is ze bang dat haar darmen niet meer werken. Om haar gevoelens te uiten heeft ze een gedicht geschreven die ik in mijn verslag zal vermelden. 06-09-’91 (53 kg) Haar gedachten over haar eigen dood zijn nog steeds niet veranderd. Ook wil ze weer veel afvallen, omdat ze niet meer in een stretch broek kon. Ze voelde zichzelf veel te dik en wou weer terug naar de 43 kilo. Ze is van plan om haar dagboek aan haar ouders te laten lezen, omdat ze een nieuw dagboek heeft. School is nog steeds erg slopend voor haar, maar ze wil wel naar MBO voor reclametekenen na deze school. 13-09-’91 (? Kg) Ze heeft het niet eten opgegeven. Ze wil nog wel afvallen, maar ze kan het niet meer. Ze heeft nog wel vreetbuien als ze alleen thuis is, maar als haar ouders er zijn dan eet ze gezellig mee. Wel heeft ze het heel moeilijk op school. Ze vindt het heel moeilijk om te leren. Het schoolleven trekt haar niet zo erg meer. Wel is ze heel erg blij dat ze tante wordt. Haar zus, die ondertussen al thuis is gekomen uit Afrika, is zwanger.
20-09-’91 (? Kg) Deze week was geen leuke week voor haar. Omdat ze zo depressief is, gaan haar cijfers ook omlaag. Ze vindt zichzelf nog steeds te dik. Ook heeft ze steeds ruzie met haar moeder, die ze ook heel erg kwetst. 27-09-’91 (? kg) Aan haar mentrix schrijft ze een brief waarin ze alles verteld over hoe ze zich voelt en wat ze denkt. Op school gaat het met haar cijfers niet beter. Ze wil wel van de anorexia af, maar ze wil nog steeds niet dikker worden. Haar dokter schrijft haar een dieet voor en stelt haar voor dat ze een andere school moet gaan kiezen. Op school vond ze een 1-jarige opleiding voor reclametekenen op de Kronenburg. Haar moeder had een afspraak gemaakt voor een gesprek met de rector. Ook van haar mentrix krijgt ze weer antwoord in de vorm van een brief. Maar toen ze aan het einde van de week alleen thuis was, kreeg ze 40 graden koorts. 04-10-’91 (57 kg) Nu ze zich meer normaler voelt, wilt ze het ook weer een keer proberen met Michel. Hij ook, maar niet in 1 keer. Wat minder leuk is, is dat haar opa was overleden, en dat zij het aan haar vader moest vertellen. Haar koorts was ook niet over, het werd alleen maar erger. 12-10-’91 (57 kg) Simone is nu helemaal tevreden met haar gewicht. Ze vindt het jammer dat ze geen hele strakke kleren meer aan kan, maar ze wil haar gewicht zo houden. Ook gaat ze heel goed om met de verjaardag van haar overleden broer. Ze moest wel huilen, maar ze werd er niet meer depressief van. 01-11-’91 (60 Kg) Simone heeft soms een terugval, dat ze denkt dat ze heel dik is, maar ze is sterk en ze wil niemand meer kwetsen. Ook heeft haar arts haar genezen verklaard. Als dank voor zijn hulp heeft ze een tekening met een gedicht gemaakt voor hem. Augustus 1993: nawoord Simone is helemaal tevreden en ze heeft geen reden meer om af te vallen. Ze bedankt haar arts, vrienden en familie voor hun steun. Ze lost haar problemen nu anders op dan niet meer te eten. Want het begint vaak onschuldig, maar eindigt in een ware hel.