Ten little niggers (And then there were none) door Agatha Christie

 
 Naam: Martijn Jacobs en Filip Saint
Voornaam:
Schooljaar:
Vak:
 Nr. :
Klas : 5MWE en 5WW
Datum: 16/3/15
Lkr.:   Agatha Christie geeft in dit boek haar personages op een redelijk unieke manier weer door ze te laten beschrijven door een auctoriële verteller, de andere personages en ook dat gedachten van alle verdachten weergeeft, dus ook de moordenaar zelf. Als lezer wordt je dan ook lichtjes misleid door weglaten van bepaalde gedachten van de moordenaar die de ontknoping zouden kunnen veraden.
Door van ieder personage een moordenaar te maken, zorgt Agatha Christie ervoor dat er niet veel sympathie voor hen ontstaat. Wel mooi is hoe je de verschillen in karakter opmerkt en de manier waarop zijn met hun nakende dood omgaan. Generaal McArthur wordt bijvoorbeeld erg passief – zelfs licht suïcidaal - en laat het over zich komen terwijl anderen zoals bv. Filip Lombard eerder strijdvaardig worden.

Een vredig oord, ja… Het prettige aan een eiland is, dat als je er eenmaal bent, niet verder kunt gaan – Dat je aan het eind van alles bent… Hij werd er zich plotseling van bewust, dat hij het eiland niet wilde verlaten.
Agatha Christie vergelijkt de personages ook voorturend met dieren, zo beschrijft ze rechter Wargrave verschillende keren als uiterlijk op een slang of een oude schilpad gelijkend. Ook Lombard wordt meerdere keren met een wolf vergeleken.
Vera dacht: “Hoe komt het, dat ik zijn gezicht nog nooit goed gezien heb? Een wolf – dat is het – hij ziet eruit als een wolf… Die vreselijke tanden… “
Doordat de verdachten onderling hun misdaden aan elkaar opbiechten of er over dromen komt men langzaam meer te weten over hun zondige verleden.
Het idee van een beperkte groep verdachten die met elke moord kleiner wordt werd later door vele detectiveverhalen en series overgenomen. Ook Christie zelf gebruikte het idee op nieuw in andere boeken zoals bv. Vijf kleine biggetjes.      
Met het Negereiland creëert de schrijfster een sfeer van doem en het afgesloten zijn van de buitenwereld. Door de storm is het afgelegen eiland niet te bereiken en zelfs moest dit niet het geval zijn hebben de dorpelingen de opdracht gekregen om niet reageren op noodsignalen. Ook laat ze de personages meerdere keren het eiland letterlijk van boven to onder onderzoeken om de hypothese dat moordenaar zich niet in het gezelschap bevindt uit te sluiten.
Zij waren stoffig, zaten vol spinnenwebben en hun gezichten stonden grimmig. Er was geen vreemdeling op het eiland.
Een ander belangrijk aspect van het verhaal is het verdwijnen van een van de tien porseleinen negerbeeldjes na iedere moord. Dit houdt verband met kinderrijmpje “Tien kleine negertjes” dat de rode draad doorheen dit verhaal vormt. Er wordt extra spanning mee gecreëerd omdat je vaak zo al weet dat er nieuwe moord is gepleegd nog voor een verdwijning is opgemerkt of een lijk is gevonden.
Vera was de eerste die het zag. Ze greep de arm van de rechter beet en de oude heer keek pijnlijk bij de greep van haar gespierde vingers. Zij riep: “De negertjes!””Kijk!” Er stonden nog maar zes porseleinen beeldjes midden op de tafel.
Er wordt ook gretig gebruik gemaakt van typische kenmerken van een moordverhaal, bv. onweer op de eerste avond, de storm, het afspelen van het verhaal in een grote villa…

De storm brak los, juist op het ogenblik, dat het lijk van de oude man door de deur naar binnen werd gedragen.