Te snel door Caja Cazemier

De vijftienjarige Eline heeft zes weken verkering met Tim Halbesma als ze met leerlingen van haar klas op een driedaagse excursie naar Luxemburg gaat. Voor het vertrek wil ze nog even met Tim spreken, maar die ziet ze nergens. Als de leerlingen terugkeren van de reis, vertelt een leraar vlak voor de aankomst bij school dat Tim de avond voor hun vertrek naar het buitenland een ongeluk met zijn bromfiets heeft gehad en is overleden. Eline is totaal van streek. Samen met haar moeder gaat ze naar het rouwcentrum, waar Tim opgebaard ligt. Ze ontmoet daar ook Tims oudere broer Frank. Een dag later is Eline ook aanwezig bij Tims begrafenis. In de weken erna ontmoet Eline frank weer. Ze praten samen over Tim. Geen van beiden kunnen ze hem vergeten. Eline en Frank blijven met elkaar omgaan en worden een beetje verliefd op elkaar. Het grootste deel van hun gesprekken gaat over Tim. Eline vertelt dat Tim vak onzeker was. Frank gelooft haar niet. Hij kent Tim alleen maar als een stoere, vrolijke jongen. De vriendschap tussen Eline en Frank verloopt vrij moeizaam: voortdurend staat Tims schim tussen hen in. Na Tims overlijden heeft Frank in zijn kamer een doos met privé-spullen gevonden. Hij durft er niet zo goed in te kijken en brengt die bij Eline. Voortdurend blijven Frank en Eline aan Tim denken. Ze missen hem allebei vreselijk en weten niet goed hoe ze met zijn dood en hun verdriet om moeten gaan, het is moeilijk om daar met anderen over te praten. Die begrijpen hen vaak niet. Het gaat uit tussen Frank en Eline als hij tegen haar zegt dat ze Tim in hem zoekt en ze daar fikse ruzie over krijgen. Na een tijdje zoekt Eline weer contact met hem, maar ze maakt duidelijk dat ze voortaan alleen maar vriendschap wil. Dat lijkt Frank ook het beste. Hij vraagt haar of hij eens in de doos met Tims spullen mag kijken. Dan ontdekt hij dat Eline gelijk had toen ze vertelde over Tims onzekerheid. In de doos zitten allerlei knipsels en gedichten die gaan over eenzaamheid, je somber voelen en het niet zien zitten. Frank en Eline kenden blijkbaar elk een andere kant van Tim. Op 22 mei, als Tim een jaar dood is, organiseert Eline samen met enkele vrienden en vriendinnen een herdenkingsbijeenkomst op school. Er worden gedichten voorgelezen en muziek gemaakt. Eline houdt een toespraak waarin ze haar gevoelens naar voren brengt. Ze vertelt over de onzekere kant van Tim, over haar verdriet, over haar problemen met het verwerken van Tims dood en haar boosheid over de late bekendmaking van zijn overlijdende verwijt de leraren dat ze meteen bij het vertrek hadden moeten vertellen wat er gebeurd was. Na afloop geeft Eline de doos met privé-spullen van Tim aan Frank terug. Beiden zullen ze Tim nooit vergeten, maar ze hebben wel leren leven met zijn dood. De hoofdpersonen zijn Eline en Frank. Eline is een meisje die verkering had met Tim, totdat hij door een brommerongeluk om het leven kwam. Dit is voor Eline een enorme klap, en ze stort zich in een relatie met Frank, een broer van Tim die sprekend op hem lijkt. Als ze erachter komt dat ze alleen maar iets met Frank is begonnen omdat ze denkt Tim in hem terug te vinden, zet ze daar ook een punt achter. Eline denkt dat ze Tim nooit zou kunnen vergeten, maar merk dat het verdriet in de loop ter tijd slijt. Frank is Tim's broer, en heeft het ook erg moeilijk met het verlies van zijn broer. Hij probeert zijn verdriet te verwerken samen met Eline, en bouwt een relatie met haar op. Hij merkt echter dat hij probeert te doen alsof hij Tim is, en blijft in de hoop dat zijn broer op een gegeven moment opeens weer voor zijn neus staat. De belangrijkste bijpersoon is Ilse. Ilse is de beste vriendin van Eline, zij wist ook als enige van de relatie tussen Tim en Eline af. Zij probeert haar vriendin zo goed als mogelijk te helpen, maar omdat Eline zichzelf voor de buitenwereld afsluit gaat dit niet zo goed. Eline en Frank spreken mij allebei het meest aan, maar ook het meest tegen. Ze spreken me aan, omdat ze, ondanks het ongeluk van Tim, toch nog gewoon doorgaan met hun leven. Maar ze spreken me tegen, omdat ze als het ware elkaar gebruiken, om meer over Tim te weten te komen. Het boek is geschreven vanuit een ik-perspectief, vanuit 2 personages. Je volgt Eline’s leven, maar ook dat van Frank. Zo lees je ook wat hun denken, over elkaar, en over Tim. Het verhaal speelt zich in verschillende delen af. Zo heb je het 1e deel; lente. Het 2e deel; zomer, het 3e deel; herfst, en het 4e deel; winter, en het 5e deel; lente. Verder speelt het verhaal zich af in deze tijd, de moderne tijd. Dit merkt je aan de manier van reizen, aan de gedachtes etc. Het verhaal duurt ongeveer 15 maanden. De tijd die je nodig hebt om het boek te lezen bedraagt 142 bladzijdes. Alles wordt verteld in chronologische volgorde. Er zijn geen flashbacks in het verhaal. Er is ook geen sprake van tijdversnelling, tijdvertraging of tijdsprongen. Het verhaal begint met het uitstapje van de klassen. Eline gaat naar België, en Tim, haar vriendje, naar Luxemburg. Eline staat voor de bussen te wachten, omdat ze Tim nog veel plezier wil wensen, en afscheid wil nemen. Maar Tim komt maar niet. Na de driedaagse uitstap krijgen de klassen de horen dat Tim is verongelukt, de avond voor de dag dat ze op excursie zouden gaan. Hij was in het ziekenhuis overleden. Eline leert op de begrafenis van Tim Frank kennen, de oudere broer van Tim. Ze worden bevriend, en krijgen een relatie. Zo zoeken ze steun bij elkaar. Het belangrijkste probleem is dat Tim overlijdt, en Eline en Frank hebben het hier heel moeilijk mee. Het boek heeft een goede afloop. Eline weet goed om te gaan met de dood van Tim. Ook Frank lukt het goed. Ze worden goede vrienden, en praten veel over Tim. Ik vind dat het boek een open einde heeft. Je snapt het goed, en het is niet zo'n einde waarvan je denkt: 'Goh, waar is het einde gebleven?'. "Te snel" betekent dat alles te snel ging, dat Tim te snel was gestorven, hun verkering te snel voorbij was, Eline zich te snel weer in een relatie gestort had, en dat dit dus ook misschien weer te snel voorbij was. ‘Te snel’ vind ik een mooi boek, omdat het heel werkelijk is geschreven, het kan echt gebeurd zijn. Het is een verhaal dat je niet moet lezen als je opgevrolijkt wilt worden, het is namelijk heel zielig en somber, omdat het om de dood van Tim gaat, iets wat veel verdriet met zich meebrengt. Ik las het soms dan ook met een brok in mijn keel, en het ontroerde me echt. Ik kan goed begrijpen dat Eline en Frank, de twee hoofdpersonen van het verhaal, heel erg in de war zijn door zijn dood, dat ze vol zitten met verdriet, onbegrip en alles wat daar nog bij komt kijken. Het verhaal zet me ook aan het denken, wat zou ik doen als mij zoiets zou overkomen? De dood is immers iets heel aangrijpends, dat je hele wereld in kan laten storten bij wijze van spreken. Dit boek was het enige boek wat ik echt heel intersant vond. Ik vond het een heel mooi boek. Dat kwam vooral door het onderwerp en je leert begrijpen hoe erg het is om een dierbaar iemand te verliezen. Ik vond het zielig voor Eline, dat ze Tim heeft verloren want ze hadden nog heel veel plannen en kenden elkaar pas zes weken. Het was ook heel goed hoe Eline met haar verdriet omging, ze leefde zeg maar verder. Ik vond het ook heel goed dat ze tegen de leraar heeft gezegd dat ze het liever voor de excursie had willen weten, maar dat ze ook begrijpt waarom dat die leraar dat besloten heeft. Het is ook heel knap dat ze er na een tijdje met Frank, de broer van Tim over gaat praten. Ik vind het ook heel mooi, als Eline en Frank ineens erachter komen dat ze allebei een andere Tim kennen. Dat Tim niet alleen stoer deed, maar ook onzeker was. Ik vond het ook heel goed dat Frank de doos met het opschrift “DIT IS PRIVe!!! Dus AFBLIJVEN met je vuile poten, FRANK!” erop aan Eline gaf. Hij moest er namelijk vanaf blijven, het waren de persoonlijke spullen van Tim. Ik vond het ook heel erg begrijpend dat Eline de doos na een tijdje weer aan Frank heeft gegeven. Dat had ik ook gedaan, het hoort bij de familie van Tim en eigenlijk niet bij Eline. Ik vond het gedeelte dat Tim in het ziekenhuis lag best wel eng, je wist door de titel dat hij dood gaat maar dan begin je te twijfelen. Ik vind het ook heel knap van Frank dat hij daar de hele tijd met zijn ouders zwijgend op de kamer heeft gezeten. Het gedeelte dat Tim niet thuis kwam ’s avonds vond ik heel erg spannend, je weet dat er iets gebeurd is maar toch blijft het spannend. Doordat je weet dat Tim geen helm heeft meegenomen ga je denken dat hij opslag dood is, maar hij ligt in het ziekenhuis. Ik vind het ook heel knap van Eline en Frank dat ze op 22 mei, een jaar na de dood van Tim. Samen een herdenkingsdienst voor Tim organiseren op school. Ik vind het ook heel knap van Eline dat ze daar haar boosheid en verdriet om Tim bekend maakt. En het is ook heel erg knap dat ze toch met de ouders van Tim gaat praten. Ik vond het heel raar dat Eline telkens Tim zocht in Frank, ik zou hem willen vergeten en dan zou ik dat niet kunnen. Ik vind het ook zielig voor Eline dat Frank het daardoor uitmaakt. Maar ik kan het ook goed begrijpen vanuit de kant van Frank. Het was ook mooi dat ze toch allemaal hun examens gehaald hebben. En dat ze daarom een dag naar een pretpark gingen. Ik vond het in het begin ook heel raar dat de ouders van Tim een begrafenis wilden zonder veel mensen van school. Er mochten alleen een paar vrienden van Tim komen. En toen vond ik het best spannend omdat ik ging denken dat Eline dan niet naar de begrafenis mocht komen. Ik vond het ook heel knap dat Eline naar het rouwcentrum is gegaan, ik denk als ze daar niet heen was gegaan had ze niet naar de begrafenis van Tim kunnen gaan en had ze ook niet echt afscheid van hem kunnen nemen. Ik zou nooit naar een lijk kunnen gaan kijken. Ik vind het ook best wel knap hoe Eline erop reageerde als iemand vroeg naar Tim, want bijna niemand wist dat ze met elkaar gingen. En ook dat haar moeder mee gegaan is en haar dochter gesteund heeft. Eline heeft ook met de dood van Tim gemerkt wie haar echte vrienden zijn en wie niet, er waren een heleboel mensen die keken niet eens naar haar om. En ze heeft ook een heleboel vrienden erbij gekregen door de dood van Tim. Ik vond het ook heel erg mooi dat Frank en Eline op een gegeven moment allebei zeiden: “We zullen Tim nooit vergeten, maar we hebben leren leven met de dood van hem”. Ik vind het een heel mooi boek, toen ik aan het lezen was kon ik bijna niet meer stoppen. Ik vind het ook een goed onderwerp, want op deze manier leer je een heleboel. Hoe je om moet gaan met de dood en hoe je verder moet leren leven.