De opdracht

Motto “Het is absurd mensen te verdelen in goed en slecht, mensen zijn ofwel innemend of vervelend.”
Flaptekst Nathan Deweerdt (16) zit in een verhoorkamer bij de politie. Hij heeft wat uitgevreten en zijn agressie kan hij moeilijk onder controle houden. Hij wacht tot een inspecteur hem komt ondervragen. Ondertussen overdenkt hij de voorbije gebeurtenissen. Hij vindt dat hij niks verkeerd heeft gedaan; dat Elke er zelf om gevraagd heeft. Hij is geen doetje, nee, dat geeft hij wel toe. Maar slecht? Nee, slecht is hij niet.
Opdracht Voor al mijn leerlingen.


De karakters van de hoofdfiguren

Nathan Nathan is een jongen van 16 jaar oud. Hij is heel snel ongerust, vooral over zijn moeder, hij geeft snel andere mensen de schuld en hij heeft weinig besef van goed en kwaad. Ook is hij een beetje een probleem jongere die op het politiebureau moet komen wegens brand of het in elkaar slaan van het nieuw vriendje van zijn ex-vriendin, Elke. Nathan heeft blond krullend haar en blauwe ogen.

Moeder Nathan beschrijft zijn moeder steeds als een hele goede moeder die opkomt voor haar kind en hen ruimte en tijd geeft. Hoe vaak Nathan ook op het politiebureau moet komen, elke keer staat zij meteen weer klaar om hem daar weer weg te krijgen. Zijn moeder is een heel erg bezig met de opwarming van de aarde en arme kinderen in derde wereldslanden.

Elke Elke is een heel erg onzeker en bang meisje. Op het grasveld en op de kermis verdedigd ze zich niet en laat ze alles zomaar gebeuren, dat ze wordt geslagen, dat haar haar eraf geknipt wordt en dat ze wordt uitgescholden.

De relaties van het hoofdfiguur

Nathan en zijn moeder ze hebben een hele goede relatie en kijken samen veel ´Morse´ ze zijn er altijd voor elkaar en zijn dikke vrienden. Maar op het moment dat Nathan haar nodig heeft in het boek is ze er niet voor hem, omdat ze vindt dat ze al vaak genoeg voor hem is opgekomen.

Nathan en Elke Elke en Nathan waren altijd hele goede vrienden, tot Elke een vriendje kreeg, Raf. Nathan heeft een enorme hekel aan hem en vind het vreselijk dat Elke met hem omgaat.

De tijd van het boek

Het boek speelt zich rond 2005 af, want ze hebben al een TV en programma´s als ´Morse´, ´Criminal minds´, etc. Maar ook het taalgebruik in het boek is typisch van deze tijd.
Het boek is niet-chronologisch want er zitten heel erg veel flashbacks in over wat er allemaal is gebeurt.
Het verhaal duurt ongeveer 3 tot 4 uur maar omdat er zoveel flashbacks inzitten krijg je een duidelijk beeld van de hele dag.

Het perspectief

Het verhaal staat geschreven in het ik-perspectief, want je ziet alles door de ogen van Nathan. Je leest over zijn gevoelens en gedachten.


De genre van ‘Slecht’

Ik vind dat ‘slecht’ een psychologische novelle is.

Het thema

Het idee relaties, jaloezie, wraak, politieverhoor
De idee de schrijfster bedoelt met dit boek duidelijk te maken dat je soms dingen zelf op moet lossen en je er niet vanuit kan gaan dat andere al je probleempjes oplossen. Ook probeert ze de schrijver een idee te geven van hoe het er soms aan toe gaat met sommige jongeren, met gevechten, familieproblemen en het taalgebruik.

Twee gekopieerde bladzijden

Als gekopieerde bladzijden heb ik de laatste pagina’s gekozen. Je ziet hier duidelijk het perspectief en ook het karakter van Nathan komt hier duidelijk naar voren.

Samenvatting van Slecht en informatie over de schrijver

Over de schrijver
Jan Simoen werd geboren in Oostende op 22 juli 1953 en groeide op in Middelkerke. Woont sinds 1975 in Vlaams-Brabant (Leuven). Studeerde Romaanse talen en Communicatiewetenschappen aan de K.U.Leuven en geeft sinds 1976 Franse les aan Leuvense jongeren (15-18 j.) en doet dat zeer graag. Heeft twee kinderen: Ellen (1985) en Hendrik (1987).

Werkte in de jaren ’80 regelmatig als toneelfotograaf en maakte zo kennis met regisseur Guy Cassiers, tegenwoordig artistiek leider van het Toneelhuis, die hem aanmoedigde om te gaan schrijven. Dat leidde tot een eerste toneelstuk, Polaroid, opgevoerd in 1989, in een regie van diezelfde Guy Cassiers. Daarna volgde een eerste kinderboek, Duizend Stenen Ogen, en vrij snel daarna een tweede toneelstuk De Vierde Stad én het gelijknamige boek.

In 1996 verscheen Met mij gaat alles goed, een adolescentenroman die gedeeltelijk gebaseerd was op waargebeurde feiten, namelijk de dood van een goede vriend aan de gevolgen van aids. Sindsdien is het werk van Jan Simoen meer getekend door de realiteit en de actualiteit. Op Met mij gaat alles goed volgden En met Anna (1999) en Veel liefs van Michaël (2005). Samen vormen deze drie boeken een trilogie over een familie in de eeuwwisseling. Zijn laatste jeugdroman, Slecht (2007), gaat over een jongen van 16 door de politie is opgepakt en zich afvraagt hoe slecht hij nu eigenlijk is.
Hoewel hij zich de laatste jaren meer op het schrijven van proza toelegt (kinderboeken, jeugdromans én een aanzienlijk aantal korte verhalen voor kinderen, zo’n 250 tot hiertoe), blijft Jan Simoen ook voor het theater werken: hij schreef tot nu toe 5 toneelstukken (die allemaal werden opgevoerd), werkte voor het Festival van Vlaanderen en vertaalt ook regelmatig toneelteksten. Hij schreef ook hoorspelen voor Radio3 (nu Klara). Samen met de Oosterse tekenaar/illustrator Patrick Storms creëerde hij ook Sigi, een jongen van 12 ¾ jaar die heel hard probeert een echte puber te zijn. De avonturen van Sigi verschijnen elke maand in het tijdschrift ID (Averbode) en werden gebundeld in twee pockets. In september 2008 verscheen Goed bezig, Sigi! (Querido), het derde deel van Sigi’s avonturen, met allemaal gloednieuwe verhalen, en in oktober 2009 verschijnt bij Querido Sigi & Julia.

Jan Simoen houdt van fotograferen, van het strand in de winter, van mosselen met friet, van Engelse politieseries op Canvas, van oude zwartwitfilms op zaterdagmiddag, van zingen en van het park van Tervuren. En van muziek natuurlijk, heel veel muziek. Maar hij houdt niet van de bergen, geef hem maar een zachte glooiing, of beter nog: de zee.

De spannendste scène, een stuk waar ik het mee (on)eens ben, een stuk waar ik wat van geleerd heb en mijn mening

Spannendste scène de spannendste scène vind ik de scene op het weilandje, je vraagt je al de hele tijd af wat er nou precies gebeurt is en dan kom je het eindelijk te weten. Je bent heel erg benieuw naar hoe het verdergaat en hoe Elke reageert.

Waar ik het mee (on)eens ik ben het ermee eens dat de moeder van Nathan niet naar haar zoon toekomt om hem weer eens uit de brand te helpen. Hij moet zelf ook maar eens leren om verantwoordelijk te zijn voor zijn eigen daden en dat hij zichzelf er maar uit moet redden zonder hulp van anderen. Ik denk dat dit voor hem ook een leerzame les is en daarom vind ik het heel goed van zijn moeder om het zo te doen.

Waarvan ik geleerd heb ik weet nu hoe het is als je altijd op je moeder rekent en ze er dan op eens niet meer voor je is als je haar nodig hebt en dat je het dan zelf maar uit moet gaan zoeken. Ook heb ik nu een beter beeld van hoe zo’n verhoor op een politiebureau nou precies in zijn werk gaat.

Mijn mening ik vond het aan het eind wel een mooi boek met een mooi einde maar in het begin vond ik het erg saai omdat er heel erg veel details beschreven werden en het boek daardoor heel erg langdradig wordt.
Als ik het boek een cijfer zou moeten geven zou ik het een 7 geven vooral omdat het eerst dus heel erg langdradig was maar het wel een mooi einde heeft.