Samenvatting De vriend van Phileine, Max, gaat voor zijn studie, de toneelvoorstelling Romeo en Juliet, naar Amerika, naar New York Greenwich village. Een jaar na zijn vertrek besluit Phileine 's morgens dat ze hem wil bezoeken, omdat ze het 'zo alleen' niet langer volhoudt, 's middags zit ze in het vliegtuig op weg naar Manhattan. In het vliegtuig ontmoet ze twee wildenthousiaste mensen, Fabian en Lena. Lena en Fabian zijn weg van Amsterdam, waar Phileine vandaan komt. Maar omdat Phileine niets voelt voor 'de mensheid' en dus ook niets voor deze twee gasten, blijft de ontmoeting oppervlakkig. Later kan ze Fabian nog "gebruiken". Met een taxi komt ze aan, 225 Sullivan Street aan de rand van de wijk SoHo, waar Max woont. Ze ontmoet de vrienden van Max: de bebrilde Jules, de zieke Leonard, de Vlaamse Gulpje, de starende Ruth, de Verschrikkelijke Joanne en L.T. Als ze de nacht met Max heeft doorgebracht, volgt de volgende avond een "welcome party", met de vrienden van Max van de toneelwereld. Drie dingen vallen Phileine op: bij binnenkomst complimenteert iedereen iedereen met alles, iedereen begint iedere zin met het woordje basically en de televisie blijft altijd aan. Phileine zakt van de drank, de jetlag en de emotionele momenten in elkaar. De eerste dag: ze laat haar moeder even weten dat ze in New York zit, en de lezers vertelt ze een paar smeuïge details over het leven van haar moeder. Met Gulpje gaat ze lunchen, hun oog valt op twee jongens aan de andere tafel, voor het gemak Bef en Buk genoemd(!), en komen ze met hun dagelijks tijdverdrijf op de proppen. Ze nodigen de jongens uit, laten hen verbaasd staan over zoveel 'rude talking' en verscheuren na afloop de telefoonnummers. De rest van de dag vult ze met het bezichtigen van New York, en hiervoor vraagt ze Fabian mee uit. Als deze te persoonlijk wordt moet Phileine hem eraan herinneren dat hij een vrouw heeft. De avond moet ze weer doorbrengen met het 'gezellige' clubje vrienden van Max. Ze kan alleen opschieten met Gulpje en doet dat dan ook en ten koste van anderen amuseren ze zich. Ze halen in hun gesprek met twee homoseksuelen de Amerikaanse anti-discriminatiezucht over de zeik en drijven het door tot in het belachelijke. De tweede dag: het is de dag van de voorstelling van Max. Die heeft zich kotsend van de zenuwen naar de repetitie begeven. Phileine neemt haar ontbijt en gaat in het park zitten denken. Als ze verder wil komt ze Lena tegen. Die raakt ze snel weer kwijt m.b.v. een vulgair verhaal. Met Gulpje, Jules en het homopaar Benny en Marc gaat Phileine naar The Joseph Papp Public Theatre, waar de studie van Max op de planken wordt gezet. Een productie waar hij een jaar aan heeft gewerkt, vandaar dat het Phileine erger dan erg schokt. Deze moderne, experimentele uitvoering van Romeo en Juliet laat de seksuele kant van de maatschappij zien, met andere woorden, onder het experimentele valt de onthulling van het naakt (op toneel) en van het bedrijven van de liefde op de meest vulgaire manieren voor het oog van honderden toeschouwers. Sommige 'mama's en papa's' lopen walgend de zaal uit. Phileine kan zich nauwelijks beheersen aangezien Max en Joanne, zich als Romeo en Juliet, goed lijken kunnen in te leven, in deze volgens sommigen pornografische voorstelling. "Waarom moest uitgerekend Max deze scène spelen, en in welke fase van beschaving bevinden we ons op aarde, in godsnaam?" Aan het einde van de voorstelling komt het toneelgezelschap bij elkaar tijdens het afterparty. Phileine walgt van elk gezicht dat ze ziet, vooral van die van de regisseur 'Reginald'. Reginald doet een poging om de voorstelling in een beter daglicht te stellen, na enkele boze opmerkingen van de mama en papa van Ruth. Het toneelstuk was namelijk bedoeld om "de seksuele moraal te toetsen aan de gebeurtenissen op het podium". Na een knallende ruzie tussen Max en Phileine, drinken ze het uit. De derde dag: Het begint nog met een flash-forward, waarin verwanten van Phileine vertellen hoe zij Max op 'de beruchte avond na de voorstelling' nog een blauw oog heeft bezorgd(!). Er volgt een lunch met Gulpje met o.a. het gesprek over het opblaasbare schaap. Ondertussen zitten er weer een stel jongens zich behoorlijk op te geilen. Voor hen geven Phileine en Gulpje een hijgende voorstelling die in het restaurant niet echt wordt gewaardeerd. In de middag heeft Phileine een date met L.T. uit wraak voor het gedrag van Max en Joanne. Eerst volgt een gesprek met Jules, die zich na een beledigende opmerking terugtrekt. Pas dan beseft Phileine dat zij geen zij is maar een hij. L.T. en Phileine gaan uit op een bootje over de Noordelijke rivier. Het uitstapje eindigt met een verfijnde troost- en liefdesscène, wat opvalt in dit boek, zonder de vele harde sekspraat. De vierde dag: Leonard ligt er weer ziekelijk bij, en Phileine is in een 'wat minder chagrijniger bui' en probeert hem op te vrolijken. Pas later komt ze erachter dat hij AIDS heeft, nu worden de opmerkingen van Phileine over vitamine C pillen als grappen opgevat, behalve door Jules. Phileine en Gulpje gaan wat drinken in een café, er volgen een aantal gesprekken over hèt onderwerp, nl. seks. L.T. komt na anderhalf uur aanzetten. Dan komt hij met het plan om de laatste voorstelling van Max bij te wonen, om te zien of de spelers, te weten Max en Joanne, deze laatste keer tot het einde gaan. Maar nu kan Phileine zich niet langer beheersen en dankzij de drank heeft ze de moed om haar mond open te trekken en commentaar te leveren. Ze zorgt voor heel wat ophef, doordat ze zich een weg naar het podium baant en Max uiteindelijk dwingt tot de keuze: je gaat mee, of ik ga voor altijd bij je weg. Vijfde dag: Phileine ligt bij Fabian thuis in bed. Daar schijnt ze de vorige nacht te zijn gebracht door L.T. en Gulpje, straalbezopen. Maar ze heeft het gemaakt in New York, ze is uitgenodigd door David Letterman. Ze bereidt zich de rest van de dag voor in de studio voor The Late Show van Letterman, in de Ed Sullivan Theatre. Een zekere figuur Larry houdt haar daar bezig, 'een van de gezelligste ondergangsfilosofen'. Geschminkt en gekapt zit ze samen met Salman Rushdie in de studio. Spoedig valt ze in haar rol en streeft ze de verbaasde Letterman voorbij en neemt zelfs zijn presentatorrol over, tot groot enthousiasme van het publiek. Ze zet Letterman voor gek, terwijl het publiek zich dood klapt. Die avond besteedt ze haar honorarium van de show aan een kamer in het Waldorf Astoria Hotel. Ze belt haar moeder, maar hangt weer op als ze haar vervelend begint te vinden. Ze zoekt contact met Lala en Kim, die weer samen zijn en weer als vanouds op jongensjacht gaan. Phileine voelt zich leeg. Ze kan haar verhaal weer eens niet kwijt. De zesde dag: Max komt haar ophalen. Hij draagt haar weg van het hotel naar zijn appartement. Daar zit iedereen klaar voor het Aids-gala. Nadat Gloria Gaynor I Will Survive heeft gezongen bestijgt Phileine onder luid geklap en gefluit het podium en komt ze tot haar heroïsche daad, haar 'pleidooi voor een aardiger samenleving'. "Sorry dat ik besta". Primaire gegevens Het boek heet "Phileine zegt sorry" en het is geschreven door Ronald Giphart. Titelverklaring: Phileine is een eersteklas bitch. Zeikt alles en iedereen af, en doet vaak nogal bot tegen haar vriend. Op het einde van het boek beklimt ze het podium van een AIDS-feest, en zegt ze dat het haar spijt dat ze zo onaardig was tegen haar vrienden. Phileine zegt dus sorry. Het boek bevat geen ondertitel hoewel er onderstaat: "roman balans", maar volgens mij is dat geen ondertitel. Het motto is aanwezig in de vorm van een strip:
Genre Het boek kan je opvatten als een excentrieke liefdesroman denk ik. Thema Vooral seks en vreemdgaan. In grove zinnen beschrijft Phileine wat zij van vele mensen denkt, en hoe hun seksleven er uitziet. Giphart heeft dit in veel van zijn boeken. Ook het Amerikaanse leven wordt uitvoerig beschreven. De motieven zijn grof taalgebruik en beledigingen. Personages Phileine: Eerste klas bitch. Onaardig maar knap. Round character aangezien ze op het einde veranderd is in een meisje dat zich schuldig voelt voor alles dat ze anderen heeft aangedaan. Ze houdt ervan mensen te beledigen en vindt het niet erg dat ze onaardig is (ze beseft het ook). Max: Asociaal en naïef, aangezien hij denkt dat zij alles goed vindt wat hij op het toneel met Joanne uitspookt. Flat Character, aangezien hij niet uitvoerig wordt beschreven en geen ontwikkeling ondergaat. Citaten over andere personen in het boek: "Fabian is van het type dat vroeger nog wel een shawl droeg maar tegenwoordig zijn onderkin om zijn nek kan binden". "Lena heeft zo'n permanente 'sla mij'-uitdrukking". Jules:"Een mollig propje", "Een vrouwelijk type brilmontuur 1977", "de aan elkaar gelaste fietswielen", "de bebrilde skippybal", "pratende röntgenapparaat". Gulpje: "D'n Gulp", "de onstopbare Vlaamse feestteef", zij is een vriendin van Phileine geworden. Leonard: "de roodborst", hij heeft AIDS en is maar een stille. Joanne: "De Verschrikkelijke Klapkut", "De Verschrikkelijke Beflebber", tegenspeelster van Max in het toneelspel Romeo en Juliet. L.T.: De date van Joanne. Ruth: "pratend stuk vleeswoeker", "megatrol". Haar eigen vrienden haalt ze zich voortdurend voor de geest, Lala en Kim. Het besef, op dit punt, dat ze haar vrienden langzaam kwijtraakt, maakt haar nog chagrijniger dan ze van nature al is. De vriendschap met Lala en Kim verwaterd. Als Phileine alleen in haar hotelkamer zit, na de David Letterman show, belt ze Lala en Kim nog eens op. Dan blijkt dat zij weer met elkaar optrekken. Phileine is niet nodig geweest om de problemen kwijt te kunnen, zoals dat vroeger wel altijd het geval was geweest. Alhoewel deze personen niet veel voorkomen zijn ze toch round, aangezien ze allebei uitvoerig worden beschreven en ze beide een ontwikkeling doorgaan. Leuke citaten "Ze zeggen dat Nederland het overbevolktste land van de wereld is, maar ik weet zeker dat als je onze bevolking zou vervangen door de helft zoveel Amerikanen, Nederland nog voller zou zijn dan nu." "...het feit dat je een minderwaardigheidscomplex hebt, betekent nog niet dat je niet dom en lelijk bent." "...it's better to be hated for what you are, than loved for what you're not." "Geluk is een geladen revolver die tegen je slaap gehouden wordt en die ieder moment kan afgaan. Wanneer tegen Phileine is gezegd dat ze in de Late night show geen fuck mag zeggen: "Na een paar seconden roep ik dat het toch uiterst hypocriet is dat ik moet oppassen wat ik zeg, als ik tijdens de korte tijd van mijn bezoek aan New York iedereen die ik ben tegengekomen de woorden fuck, fuck you en fuckin' this meerdere malen heb horen gebruiken. Het woord is de afgelopen dagen waarschijnlijk vaker gezegd dan in praktijk uitgebracht, roep ik, en deze zin levert me opnieuw een applaus op." "Mijn ondervinding is: we leven in een klaterwereld van uitsluitend ijdelheid, lawaai, vermoeiende wedijver en mateloze hypocrisie, en het lachwekkende daarbij is dat het allemaal niets heeft te betekenen. Sommigen kunnen deze richtingloosheid niet accepteren en vluchten in religies, pseudo-religies en intellectuele gewichtigdoenerij, anderen zetten schouderophalend hun televisie aan om zich te verdiepen in de hobby's van de quizkandidaten."
Brief aan de hoofdpersoon Beste Phileine, laat mij me even voorstellen, mijn naam is Peter Kruithof. Ik ben een jongen van 16 jaar oud en woon nabij Rotterdam. De afgelopen week heb ik gehoord wat er met jou is gebeurd de afgelopen paar dagen. Dat vond ik een nogal opmerkelijk verhaal, met name de afloop ervan. Ik moet zeggen dat je verhaal nogal onwaarschijnlijk is. In zo'n zes dagen zet je heel Manhattan op stelten! De botheid waarmee je dat doet is werkelijk excentriek, ik kan me niet goed voorstellen dat je zonder erbij na te denken een bijzonder grof en gevatte opmerking kan maken over iemand die je bij voorbaat al niet mag. Waarom doe je zulke dingen trouwens? Het is wel grappig dat je zulk soort dingen doet, maar meestal denk ik dan, laat ze gewoon met rust! Ik vind het toch wel knap en af en toe kan ik zelfs begrijpen waarom je zulke dingen doet (hypocriet hè?). Bijvoorbeeld na de voorstelling van Max, waar je van iedereen walgt. Dan geef ik je wel gelijk, want je was gefrustreerd omdat je niet zeker wist of Max je nu zat te bedriegen of niet. Dat is volgens mij ook waar het hele verhaal van jou om draait, bedrog. En jij neemt dan wraak omdat je je gefrustreerd voelt omdat je niet zeker weet of het wel daadwerkelijk bedrog is. Dan is het wel begrijpelijk dat zo'n iemand als jij bijzonder grof wordt, omdat je van nature al zo bent. De manier waarop je sommige mensen beledigt is echt geweldig vind ik, toch zou ik dat zelf niet zo erg kunnen. Ik heb er dus (raar als het is) wel bewondering voor. Toch is wat er gebeurd is wel uitzonderlijk. Ik bedoel dat je hals over de kop naar Amerika vliegt en daar een perverse uitvoering van Romeo en Juliet ziet met daarin jouw vriend. Of zoals je zelf zegt: "Driehonderdvijftig mensen kijken nu dus naar de lul van mijn vriend. En wat voor een!" Dan is het ook wel logisch dat je ervan walgt en dat je niet zeker weet of hij je nou bedriegt voor je ogen of niet. Of dat het zelfs kalm aan doet omdat hij weet dat jij erbij zit. Ik geef je daarom ook groot gelijk dat je helemaal woedend wordt als je voor de tweede keer gaat kijken zonder dat Max het weet. Het beste van je verhaal vond ik toch wel je opkomst in de Late Night Show met David Letterman. Ik vind zelf dat Amerika een land is waar verschrikkelijk rare dingen gebeuren en dat de Amerikanen zeer hypocriet zijn (al heb ik daar nu geen concrete voorbeelden van). Met name de televisiesterren zoals David Letterman, en (als ik hem mag noemen) Jerry Springer. Daarom vond ik het geweldig dat je die show als het ware overnam en David voor schut zette voor zijn eigen publiek. Ik ken je door dit verhaal natuurlijk maar oppervlakkig, maar ik wil toch vragen waarom je je excuses aanbood. Alsof het jouw schuld was dat jij zo bedrogen verlaten werd. Ik bedoel, Max heeft je bedrogen en je vriendinnen Kim en Lala hebben je kennelijk niet eens meer nodig omdat ze niet eens wisten dat je naar Amerika was gevlogen. Ik vind daarom dat je al het recht hebt om boos te zijn, ook al heb je je voor sommige mensen walgelijk gedragen. Misschien sta ik alleen in dat standpunt, en vinden andere mensen het je verdiende loon, maar ik vind het onrechtvaardig. Al met al vind ik je verhaal geweldig en uitzonderlijk, misschien is het het zelfs wel waard om er een boek over te schrijven! Het beste, Peter Kruithof