Nagelaten dagen door Marga Minco

Verhaalanalyse · Tijd en ruimte Tijd: Het verhaal speelt zich af in deze tijd, maar heeft ook heel veel te maken met de Tweede Wereldoorlog. Het verhaal beslaat een periode van ongeveer 1,5 jaar. Maar een gedeelte van die periode wordt niet beschreven. Het verhaal is niet chronologisch geschreven. Het zit vol met flitsen naar vroeger, geschreven brieven en andere situaties. Dat werkt af en toe best wel verwarrend. Ruimte: Het verhaal speelt zich gedeeltelijk in Nederland af (het begin) en in Amerika (halverwege). De ik-persoon bevindt zich veel buiten, maar ook in het huis van Attie Stelerius en dat van Eva. · Het perspectief Het verhaal wordt verteld door de ik-persoon. Je komt heel veel van de gedachten van die persoon te weten. Maar er staan ook stukjes brieven van Eva en Miriam Weissbach tussen het verhaal door, dus je komt ook aardig wat van hun gedachten te weten.
· Spanning In het verhaal zit heel weinig spanning. Er gebeurt weinig belangwekkends. In het verhaal zijn geen helden, slechteriken of misdadigers, het is een vrij alledaags verhaal, dat objectief de situatie vanveel joden na de tweede Wereldoorlog beschrijft. Er zitten ook geen duidelijke hoogte- of dieptepunten in. Je valt midden in het verhaal, dus dan is het nog vrij onduidelijk wat er gaande is. Daarna wordt dat langzamerhand duidelijk en leer je steeds meer personen kennen. Er zit niet echt een probleemstelling in, dus er komt ook geen oplossing. Het zijn enkele losse gebeurtenissen, die samen een verhaal maken, er zit niet echt een duidelijke lijn in. · Thema en motieven Het thema is de situatie van joden na de Tweede Wereldoorlog. Veel joden zijn dan nog op zoek naar familieleden en proberen alles te verwerken. Daarbij worden ze geholpen door personen die in dezelfde situatie zitten en elkaar door bepaalde omstandigheden tegenkomen. · Personages Ik-persoon: Het is voor ons niet helemaal duidelijk wie de ik-persoon is, maar we denken dat het de schrijfster zelf is. Alles wordt bekeken door de ogen van de ik-persoon, dus we weten alleen uiterlijke informatie van personen die zij tegenkomt. We komen wel heel veel te weten over haar gedachten. Ze heeft geen opvallende denkwijze, alles wat zij denkt lijkt vrij logisch. Ze heeft geen opvliegend karakter, maar ook niet een heel rustig karakter. Ze lijkt vrij nuchter en wil veel dingen onderzoeken. Ze houdt zich altijd aan afspraken, beoordeelt mensen altijd pas nadat ze de mensen heeft leren kennen en ze is vrij nonchalant. Na alles wat ze mee heeft gemaakt, kijkt ze nergens meer van op. Eva: Eva is een kleine, grijze vrouw. Ze draagt bloesjes en lange broeken, zodat ze er soms uit. Eva houdt van lijstjes maken en heeft alles altijd gepland. Ze houdt ervan om voor anderen verrassingen te verzorgen, waar sommigen niet altijd even blij mee zijn. Eva is geboren in Duitsland. In 1933 verhuisde ze naar Parijs. Haar moeder en Hans, haar broer, verhuisden naar Amsterdam, maar dat vond Eva te dichtbij. Nadat ze een tijdje in een kamp had gezeten verhuisde ze naar Californie om een nieuw leven op te bouwen. Ze woont in een roze huisje op een berg. Eva heeft het altijd druk met vrienden, haar bloemen en haar lijstjes. Ze wil graag spullen hebben van haar ouders die in het huis woonden, waar de zus van de ik-persoon ook woonde. Door het schrijven van brieven kan de ik-persoon voor haar op onderzoek uitgaan. Bijfiguren: Miriam Weissbach: Heeft bij toeval het verhaal van de ik-persoon en haar zus gelezen. Ze is verre familie en wil graag met behulp van de ik-persoon haar stamboom compleet maken. Bettie: De zus van de ik-persoon. Ze heeft bij haar bruiloft een album gehad van de ik-persoon. Dat album heeft Eva terug gevonden. Bettie is getrouwd met Hans. Eva is haar schoonzus en Mrs. Ruppin is haar schoonmoeder. Hans: Is de man van Bettie en dus de zwager van de ik-persoon. Is in 1933 met zijn moeder naar Amsterdam gevlucht, waar hij Bettie leerde kennen. Mrs. Ruppin: De moeder van Eva en Hans. Ze woonde in bij de familie Stelerius. Toen ze naar een kamp werd gebracht, liet ze haar spullen bij de familie Stelerius achter. Attie Stelerius: Haar zus was huisbaas van Mrs. Ruppin en haar zoon. Ze zorgt voor het huis nu haar zus in een verzorgingstehuis zit. Van haar mag de ik-persoon rustig rondsnuffelen in het oude huis van Mrs. Ruppin en Hans · Verklaring van de titel De titel is "Nagelaten Dagen". We denken dat de titel slaat op de dagen na de Tweede Wereldoorlog. In het dagelijks leven gebruiken we het woord nagelaten ook in plaats van geërfd. De personen in het boek hebben de oorlog overleefd, en hebben dus in zekere zin de dagen erna geërfd van de overledenen. In het boek wordt beschreven wat die personen allemaal meemaken ten gevolge van de oorlog. In het boek wordt bijvoorbeeld gesproken over oorlogtrauma's maar ook over positieve gevolgen van de oorlog. Ervaringsverslag A. Het onderwerp We vonden het onderwerp op zich wel mooi, omdat het een realistisch onderwerp is. Je kunt zo veel te weten komen van een tijd die je zelf niet hebt meegemaakt. We hebben verder nooit een literatuurboek gelezen, dus de manier van schrijven was wel even wennen, maar we hebben wel een andere kijk op bepaalde dingen gekregen. Het boek zelf was vrij oppervlakkig, we hadden gedacht dat er wat meer zou gebeuren, er zat weinig spanning in. In het begin dachten we dat de ik-persoon echt intensief naar iemand op zoek was, dus dat leek ons wel spannend, maar uiteindelijk was het veel minder diepgaand. Als het aan ons had gelegen was de ik-persoon naar iemand op zoek geweest, dan zouden er waarschijnlijk spannende en ontroerende stukken in hebben gezeten, iets wat nu niet het geval was.
B. De gebeurtenissen Zoals al aangegeven vonden we de gebeurtenissen vrij saai. De ik-persoon bekijkt alles heel objectief en geeft niet echt haar mening over bepaalde gebeurtenissen of personen. Bijvoorbeeld bij de beschrijving van Eva laat ze helemaal geen mening blijken (Door de draaideur kwam een kleine, grijze vrouw naar buiten. Ze droeg een roze bloes op een witte broek en zwaaide met een witte kleenex.). De gebeurtenissen waren heel geloofwaardig, juist doordat er vrij alledaagse dingen gebeuren. De gebeurtenissen riepen niet echt aparte gevoelens op, omdat er zo weinig gevoel in de gebeurtenissen wordt gelegd. Als de schrijver het op een emotionele manier verteld, wekt dat eerder bepaalde gevoelens op. De afloop was hetzelfde als de rest van het boek: niet echt verrassend ofzo. Wel zat er eindelijk iets van gevoel in. Alsof alle stukjes van de puzzel op hun plaats waren gekomen (De blauwe vogel met de gestrekte hals en de opgeheven snavel keek nu in de richting van het raam, of hij eindelijk kon wegvliegen). C. De personages Eigenlijk waren alle personen in het boek heel gewoon. Ze hadden geen uitzonderlijke karaktertrekken. Geen van allen vonden we heel sympathiek of juist onsympathiek. Er zijn ook geen uitzonderlijke gedachten. Ze zijn allemaal alledaags en logisch. Het zijn gevoelens van teleurstelling (Pas toen de Amtrak er in de verte aankwam en zijn genadeloos doordringend gefluit liet horen, een sein leek het om afscheid te nemen van degene die voorgoed op een perron achterblijft, verweet ik mezelf da ik haar niet voldoende had uitgehoord.), maar ook van blijdschap, allemaal begrijpelijke emoties. Wij zouden als auteur meer emoties laten zien, zodat de lezer beter mee kan voelen. D. De opbouw We vonden het verhaal vrij lastig te lezen, omdat er steeds werd gewisseld tussen toekomst, verleden tijd, nu en stukjes van brieven. Er waren niet echt spannende delen in het verhaal. De saaie gedeelten vonden wij de gesprekken met Miriam Weissbach, omdat die er eigenlijk niet zo veel te maken had (,, Thuis bestudeerde ik onmiddellijk de stamboom die ik van Moshe had gekregen en waarop hij de tak van de kant van de Ruppins in kaart had gebracht"). Het verhaal eindigt met een open einde. Toch is het verhaal wel mooi afgesloten. Het verhaal was niet zo spannend dat we ons afvragen wat er nou verder zou gaan gebeuren. E. Taalgebruik De taalgebruik en de zinsbouw was niet erg moeilijk. Dat viel ons mee, want we hadden gedacht dat literatuur altijd moeilijk was geschreven. De gebeurtenissen werden wel helder beschreven. Alles werd kort, maar bondig meegedeeld. Er komen veel dialogen voor in het boek. De dialogen zijn letterlijk geformuleerd, maar zijn wel lastig te volgen omdat ze worden afgewisseld met gedachten. Fragmenten: Stevig aan de hand trekt mijn zusje me mee naar binnen, zet mij, misschien wel hardhandig omdat ik haar niet wil loslaten, op een bankje en verzekert me dat ik niet bang hoef te zijn. Maar ik ben het wel. Dit stukje laat de sterke band zien tussen de ik-persoon en haar tweelingzus Bettie. Door dit stukje zien we waarom de ik-persoon nog zo met haar verleden bezig is. Aan de onderkant van het deksel zat de blauwe vogel met de lange snavel en de gespreide vleugels. Iedere keer als ik het deksel oppakte, was ik bang dat de vogel er niet meer zat, dat hij was weggevlogen. Ach, wat je als kind niet allemaal fantaseert. De blauwe vogel is eigenlijk het beeld van het verleden dat een enorme rol blijft spelen, totdat de mensen het eindelijk los kunnen laten: Het stond er nog net zo. Onaangeroerd, leek het. Maar toen ik dichterbij kwam zag ik dat het deksel een slag gedraaid was. De blauwe vogel met de gestrekte hals en de opgeheven snavel keek nu in de richting van het raam, of hij nu eindelijk kon wegvliegen.