PRIMAIRE GEGEVENS
Auteur: Willem Frederik Hermans
Titel: Naar Magnitogorsk
Ondertitel: - Motto: - Verschenen: 20 juli 1990
Aantal bladzijden: 32
Leestijd: ongeveer 30 minuten
Uitgelezen op: 6 november 2001 VERANTWOORDING VAN DE KEUZE Dit is het eerste ‘echte’ literatuurboek dat ik lees. Daarom wilde ik het mezelf niet al te moeilijk maken. Op aanraden van de docent heb ik gekeken naar boeken van deze schrijver. De meeste boeken waren erg dik en leken me moeilijk om de eerste keer al te lezen. Toen kwam ik dit boekje tegen. Niet al te dik en voor zover ik kon zien ook niet heel erg moeilijk, dus heb ik deze gelezen. VERWACHTINGEN VOORAF> Ik dacht dat het een enorm saai boek zou zijn. Het boek heeft een saaie voorkant en mijn beeld van literatuur is ook niet erg positief. Ik dacht dat er moeilijk doorheen te komen zou zijn, zelfs al is het een dun boek. Het bleek allemaal erg mee te vallen. Het was niet moeilijk geschreven en daarom ook niet moeilijk doorheen te komen. En het was ook niet heel erg saai. EERSTE REACTIE ACHTERAF> Ik vond het boek op zich wel leuk. Er gebeurde niet veel in het boek, daarom was het absoluut niet spannend en ook niet erg meeslepend of ontroerend. Het was wel realistisch en ik vond het ook wel interessant. Het was niet grappig, het hele boek was serieus bedoeld, volgens mij. Wel goed te begrijpen en origineel. Ik zou nooit zo’n kort boek kunnen schrijven waarin toch nog vrij veel wordt beschreven. Dit boek heeft mij wel aan het denken gezet, omdat er iets heel sadistisch in gebeurd en ik vraag me nog steeds af hoe dat zou voelen. Ik heb op zich niet zo veel aan dit boek gehad, misschien een soort van introductie tot de literatuur. Toch spreekt dit boek me wel aan, ik zou alleen niet weten waarom. Ik vond het gewoon helemaal niet erg om door te lezen, terwijl ik dat meestal wel vind. KORTE SAMENVATTING> Het boek gaat over een Nederlandse man, waarvan de naam niet wordt genoemd, die als kind (en nu nog steeds een beetje) uitvergrootte plaatjes van bepaalde dingen heel eng vond. Zoals bijvoorbeeld een plaatje van een vlieg of spin. Het ergste wat hij ooit gezien had vond hij de kracht van een magneet. Hij is enigszins bang voor een magneet, maar speelt wel heel vaak met magneten van z’n broer. Hij raakt haast geobsesseerd door magneten. Hij hoorde verhalen over mensen die sloten openmaakten met een sterke magneet en kon een nacht niet slapen. Z’n ouders waren communistisch en vonden alles wat er in de Sovjet Unie gebeurde geweldig. Daardoor hoorde hij ook over de industrialisatie in de Sovjet Unie. Hij hoorde dat de industrie-stad Magnitogorsk was gesticht, om de hele wereld te laten bezwijken aan het communisme. Toen zijn ouders jaren later overleden waren hoorde hij weer over deze stad, en dat er toeristen heen gingen. Hij vond die mensen dwaas en besloot daar nooit heen te gaan. Hij woelde later toch nog met het idee om toch heen te gaan en kon lange tijd niet meer slapen. Hij besloot naar een dokter te gaan, maar onderweg kwam hij bij een reisbureau langs. Hij kon daar een erg goedkope reis boeken naar Rusland en deed dat. Na enkele overstappingen kwam hij in Magnitogorsk terecht. Daar kreeg hij een toeristische rondleiding. Voordat ze met de rondleiding begonnen, moesten alle toeristen al hun ijzeren dingen in een kluisje stoppen. Echt alles waarin ijzer of nikkel in verwerkt zou kunnen zijn moest weg, zoals zakmessen en sleutelbossen, kleingeld, horloges, aanstekers en portemonnees. Ook fototoestellen mochten niet mee. En zelfs de schoenen moesten uit, want daar zouden ook wel eens ijzeren spijkers in de zolen kunnen zitten. Hij snapte hier niks van en vroeg de gids waarom er zo’n probleem werd gemaakt voor een paar fabrieken. De gids zei, met een tikkeltje ironie in haar stem, dat dat ‘staatsgeheim’ was. Ze gingen naar de ‘fabrieken’ in huifkarren waarvan zelfs de assen en de pennen waarmee de wielen bevestigd waren van hout waren. Op de plek van bestemming gekomen kwam de man erachter dat dit niet een fabrieksstad was, maar de grootste elektromagneet ter wereld. Hij had er op slag spijt van dat hij was gekomen. Aan de magneet hingen tallloze oudroestige ijzeren werktuigen. De magneet was zo sterk, dat de fabriek die de stroom ervoor leverde, kilometers verderop stond, omdat anders de ijzeren machines zouden worden vernield. De bedoeling van de magneet was geweest om de hele kapitalistische wereld te desoriënteren! De magneet bleek veel te klein. De natuurkundige adviseur van Stalin was hier echter veel te laat achtergekomen. En dus stond de vreselijk dure en energievretende magneet daar voor niks. Als ze weer weggaan, gaan ze nog langs bij het ‘gedenkteken voor de bouwer,’ een piramidevormige sokkel van beton, ongeveer vijftien meter hoog. In de zijwanden waren trappetjes gemaakt en op de top stond een klein houten huisje waarvan een korte zijwand open was en naar de magneet toegekeerd. In het huisje stond een lange smalle kist met opstaande wanden, gemaakt van beton. Het leek op een doodskist. Tegen de muren van het huisje lagen een aantal zware betonnen platen, waarmee de kist gesloten kon worden. Er werd een schedel getoond. Midden in het schedeldak van de kist zat een stervormige opening. Ongeveer ter grote van een gulden. De gids legt uit dat het de schedel van de adviseur was. Als straf voor het falen, had hij een stalen knikker in moeten slikken. Daarna had men hem in de betonnen kist gelegd met z’n hoofd door het gat en de kist gesloten. De magneet was aangezet en de knikker was door de magneet aangetrokken en vloog van zijn maag naar z’n hoofd, waar het met een knal door zijn schedel vloog. De adviseur was op deze wrede manier gedood. VERDIEPING> Tijd en ruimte: De vertelde tijd is ongeveer twee maanden. De vertel tijd is waarschijnlijk tussen de vijftien en dertig jaar, wordt niet precies duidelijk gemaakt in het boek. Het boek begint als de man verteld over dingen uit z’n kindertijd en dat gaat opeens over in het vertellen van gebeurtenissen als volwassen man. Het verhaal speelt zich eerst af in Nederland. Later, als de man volwassen is, speelt het zich eerst ook nog af in Nederland, maar even later in Rusland. Daar is het erg droog vrij warm. Vertelwijze: Het is geschreven in het ik-perspectief. De hoofdpersoon verteld over gebeurtenissen in zijn leven. Spanning: Er zit weinig, danwel geen spanning in het boek. Omdat het zo kort is wordt het niet heel erg saai, maar het had niet veel langer moeten duren. Er gebeurt gewoon bijna niets, de vertelde gebeurtenissen zijn geen avonturen of spannende verhalen, eigenlijk gewoon hele saaie dingen. Thema en motieven: Het thema is magnetische krachten. Het verhaal draait om de kracht van magneten. Er zijn geen motieven die letterlijk terugkomen. Wel wordt er constant verteld dat de man zo’n afkeer en afschuw voor magneten heeft. Personages: De hoofdpersoon is de ik-persoon. De enige bijpersoon is de gids. Verder wordt er wel verteld over de ouders, broer, Stalin en de adviseur, maar deze zijn niet noemenswaardig. Titel: De titel is ‘Naar Magnitogorsk.’ Er is geen ondertitel. Er is geen motto in het boek. Tekst/Auteur: Ik kan geen relatie vinden, dit is ook het eerste boek dat ik van deze schrijver lees, dus dat is ook wel logisch. Relatie met context:Hij leefde in de tijd dat het communisme opkwam, misschien dat hij daarom dit boek nog heeft geschreven. Recensies: Niet te vinden PERSOONLIJKE BEOORDELING> Onderwerp: Ik vond het onderwerp op zich niet erg interessant. Ik wist ook niet dat het over magnetische krachten ging, anders had ik misschien niet eens gekozen voor dit boek. Dit onderwerp was niet herkenbaar in mijn belevingswereld. Ik heb me nooit met zulke zaken bezig gehouden en ik denk niet dat ik dat na het lezen van dit boek wel zal gaan doen. Ik heb geen andere mening gekregen over magneten en hun krachten. Ik wist dit allemaal wel, niets nieuws. Er zat ook geen diepgang in het onderwerp, het was veel hetzelfde. Ik zou niks hebben weggelaten, want dan zou het boek nog dunner worden. Ik zou ook niets meer toevoegen, omdat het anders veel te saai zou worden. Ik ken geen boek en/of films die over dit onderwerp gaan. Gebeurtenissen: In dit boek waren de gevoelens van de hoofdpersoon het belangrijkst. Het draait er alleen maar om dat hij magnetische krachten afgrijselijk vindt. Er kwamen niet veel gebeurtenissen in voor en zoals ik al zei zou het anders ook te saai worden. De gebeurtenissen die er in voorkwamen waren niet spannend of leuk, maar soms wel boeiend. Vooral dat van die moord op de adviseur is wel interessant, dat was ook de meest schokende gebeurtenis in het boek. De gebeurtenissen waren wel geloofwaardig, de communisten waren tot alles in staat. Ze riepen weinig gevoelens bij me op, alleen dat van die moord op de adviseur lijkt me niet echt fijn om zelf mee te maken. Het einde was wel eentje om even over na te denken, er zit denk ik wel een kern van waarheid in. Personen: De hoofdpersoon kwam wel realistisch over, hij lijkt alleen wel iemand die snel ergens over peinst en overstuur van is. Ik kon me niet geweldig inleven, omdat ik niet bang ben voor magneten. Ik herkende dan ook geen eigenschappen van hem in mijzelf. Ik ben absoluut niet beïnvloedt door het gedrag van de hoofdpersoon, hij doet ook niet zoveel, vind alleen maar dat magneten afschuwelijk zijn. Ik vind zijn eigenschappen niet echt nega- of positief. Er worden ook niet zoveel eigenschappen beschreven. Ik zou de hoofdpersoon niet anders laten handelen, anders zou het boekje compleet anders zijn geweest. Opbouw: Het verhaal is makkelijk opgebouwd, ik had geen enkele moeite met lezen. Ook had ik geen problemen met te saaie of niet te begrijpen delen. Ik vond, zoals al een paar keer eerder gezegd, niks spannend aan het boek. De afloop was wel leuk omdat er een kern van waarheid in zit. Taalgebruik: Het taalgebruik was simpel, de hoofdpersoon vertelt op een makkelijke manier. De gebeurtenissen worden duidelijk verteld. Er kwamen geen dialogen in voor, dat was geen probleem voor mij. Het enige deel van dit boek wat ik nog lang zal onthouden is de sadistische en wrede manier waarop de adviseur van Stalin wordt vermoord.
Titel: Naar Magnitogorsk
Ondertitel: - Motto: - Verschenen: 20 juli 1990
Aantal bladzijden: 32
Leestijd: ongeveer 30 minuten
Uitgelezen op: 6 november 2001 VERANTWOORDING VAN DE KEUZE Dit is het eerste ‘echte’ literatuurboek dat ik lees. Daarom wilde ik het mezelf niet al te moeilijk maken. Op aanraden van de docent heb ik gekeken naar boeken van deze schrijver. De meeste boeken waren erg dik en leken me moeilijk om de eerste keer al te lezen. Toen kwam ik dit boekje tegen. Niet al te dik en voor zover ik kon zien ook niet heel erg moeilijk, dus heb ik deze gelezen. VERWACHTINGEN VOORAF> Ik dacht dat het een enorm saai boek zou zijn. Het boek heeft een saaie voorkant en mijn beeld van literatuur is ook niet erg positief. Ik dacht dat er moeilijk doorheen te komen zou zijn, zelfs al is het een dun boek. Het bleek allemaal erg mee te vallen. Het was niet moeilijk geschreven en daarom ook niet moeilijk doorheen te komen. En het was ook niet heel erg saai. EERSTE REACTIE ACHTERAF> Ik vond het boek op zich wel leuk. Er gebeurde niet veel in het boek, daarom was het absoluut niet spannend en ook niet erg meeslepend of ontroerend. Het was wel realistisch en ik vond het ook wel interessant. Het was niet grappig, het hele boek was serieus bedoeld, volgens mij. Wel goed te begrijpen en origineel. Ik zou nooit zo’n kort boek kunnen schrijven waarin toch nog vrij veel wordt beschreven. Dit boek heeft mij wel aan het denken gezet, omdat er iets heel sadistisch in gebeurd en ik vraag me nog steeds af hoe dat zou voelen. Ik heb op zich niet zo veel aan dit boek gehad, misschien een soort van introductie tot de literatuur. Toch spreekt dit boek me wel aan, ik zou alleen niet weten waarom. Ik vond het gewoon helemaal niet erg om door te lezen, terwijl ik dat meestal wel vind. KORTE SAMENVATTING> Het boek gaat over een Nederlandse man, waarvan de naam niet wordt genoemd, die als kind (en nu nog steeds een beetje) uitvergrootte plaatjes van bepaalde dingen heel eng vond. Zoals bijvoorbeeld een plaatje van een vlieg of spin. Het ergste wat hij ooit gezien had vond hij de kracht van een magneet. Hij is enigszins bang voor een magneet, maar speelt wel heel vaak met magneten van z’n broer. Hij raakt haast geobsesseerd door magneten. Hij hoorde verhalen over mensen die sloten openmaakten met een sterke magneet en kon een nacht niet slapen. Z’n ouders waren communistisch en vonden alles wat er in de Sovjet Unie gebeurde geweldig. Daardoor hoorde hij ook over de industrialisatie in de Sovjet Unie. Hij hoorde dat de industrie-stad Magnitogorsk was gesticht, om de hele wereld te laten bezwijken aan het communisme. Toen zijn ouders jaren later overleden waren hoorde hij weer over deze stad, en dat er toeristen heen gingen. Hij vond die mensen dwaas en besloot daar nooit heen te gaan. Hij woelde later toch nog met het idee om toch heen te gaan en kon lange tijd niet meer slapen. Hij besloot naar een dokter te gaan, maar onderweg kwam hij bij een reisbureau langs. Hij kon daar een erg goedkope reis boeken naar Rusland en deed dat. Na enkele overstappingen kwam hij in Magnitogorsk terecht. Daar kreeg hij een toeristische rondleiding. Voordat ze met de rondleiding begonnen, moesten alle toeristen al hun ijzeren dingen in een kluisje stoppen. Echt alles waarin ijzer of nikkel in verwerkt zou kunnen zijn moest weg, zoals zakmessen en sleutelbossen, kleingeld, horloges, aanstekers en portemonnees. Ook fototoestellen mochten niet mee. En zelfs de schoenen moesten uit, want daar zouden ook wel eens ijzeren spijkers in de zolen kunnen zitten. Hij snapte hier niks van en vroeg de gids waarom er zo’n probleem werd gemaakt voor een paar fabrieken. De gids zei, met een tikkeltje ironie in haar stem, dat dat ‘staatsgeheim’ was. Ze gingen naar de ‘fabrieken’ in huifkarren waarvan zelfs de assen en de pennen waarmee de wielen bevestigd waren van hout waren. Op de plek van bestemming gekomen kwam de man erachter dat dit niet een fabrieksstad was, maar de grootste elektromagneet ter wereld. Hij had er op slag spijt van dat hij was gekomen. Aan de magneet hingen tallloze oudroestige ijzeren werktuigen. De magneet was zo sterk, dat de fabriek die de stroom ervoor leverde, kilometers verderop stond, omdat anders de ijzeren machines zouden worden vernield. De bedoeling van de magneet was geweest om de hele kapitalistische wereld te desoriënteren! De magneet bleek veel te klein. De natuurkundige adviseur van Stalin was hier echter veel te laat achtergekomen. En dus stond de vreselijk dure en energievretende magneet daar voor niks. Als ze weer weggaan, gaan ze nog langs bij het ‘gedenkteken voor de bouwer,’ een piramidevormige sokkel van beton, ongeveer vijftien meter hoog. In de zijwanden waren trappetjes gemaakt en op de top stond een klein houten huisje waarvan een korte zijwand open was en naar de magneet toegekeerd. In het huisje stond een lange smalle kist met opstaande wanden, gemaakt van beton. Het leek op een doodskist. Tegen de muren van het huisje lagen een aantal zware betonnen platen, waarmee de kist gesloten kon worden. Er werd een schedel getoond. Midden in het schedeldak van de kist zat een stervormige opening. Ongeveer ter grote van een gulden. De gids legt uit dat het de schedel van de adviseur was. Als straf voor het falen, had hij een stalen knikker in moeten slikken. Daarna had men hem in de betonnen kist gelegd met z’n hoofd door het gat en de kist gesloten. De magneet was aangezet en de knikker was door de magneet aangetrokken en vloog van zijn maag naar z’n hoofd, waar het met een knal door zijn schedel vloog. De adviseur was op deze wrede manier gedood. VERDIEPING> Tijd en ruimte: De vertelde tijd is ongeveer twee maanden. De vertel tijd is waarschijnlijk tussen de vijftien en dertig jaar, wordt niet precies duidelijk gemaakt in het boek. Het boek begint als de man verteld over dingen uit z’n kindertijd en dat gaat opeens over in het vertellen van gebeurtenissen als volwassen man. Het verhaal speelt zich eerst af in Nederland. Later, als de man volwassen is, speelt het zich eerst ook nog af in Nederland, maar even later in Rusland. Daar is het erg droog vrij warm. Vertelwijze: Het is geschreven in het ik-perspectief. De hoofdpersoon verteld over gebeurtenissen in zijn leven. Spanning: Er zit weinig, danwel geen spanning in het boek. Omdat het zo kort is wordt het niet heel erg saai, maar het had niet veel langer moeten duren. Er gebeurt gewoon bijna niets, de vertelde gebeurtenissen zijn geen avonturen of spannende verhalen, eigenlijk gewoon hele saaie dingen. Thema en motieven: Het thema is magnetische krachten. Het verhaal draait om de kracht van magneten. Er zijn geen motieven die letterlijk terugkomen. Wel wordt er constant verteld dat de man zo’n afkeer en afschuw voor magneten heeft. Personages: De hoofdpersoon is de ik-persoon. De enige bijpersoon is de gids. Verder wordt er wel verteld over de ouders, broer, Stalin en de adviseur, maar deze zijn niet noemenswaardig. Titel: De titel is ‘Naar Magnitogorsk.’ Er is geen ondertitel. Er is geen motto in het boek. Tekst/Auteur: Ik kan geen relatie vinden, dit is ook het eerste boek dat ik van deze schrijver lees, dus dat is ook wel logisch. Relatie met context:Hij leefde in de tijd dat het communisme opkwam, misschien dat hij daarom dit boek nog heeft geschreven. Recensies: Niet te vinden PERSOONLIJKE BEOORDELING> Onderwerp: Ik vond het onderwerp op zich niet erg interessant. Ik wist ook niet dat het over magnetische krachten ging, anders had ik misschien niet eens gekozen voor dit boek. Dit onderwerp was niet herkenbaar in mijn belevingswereld. Ik heb me nooit met zulke zaken bezig gehouden en ik denk niet dat ik dat na het lezen van dit boek wel zal gaan doen. Ik heb geen andere mening gekregen over magneten en hun krachten. Ik wist dit allemaal wel, niets nieuws. Er zat ook geen diepgang in het onderwerp, het was veel hetzelfde. Ik zou niks hebben weggelaten, want dan zou het boek nog dunner worden. Ik zou ook niets meer toevoegen, omdat het anders veel te saai zou worden. Ik ken geen boek en/of films die over dit onderwerp gaan. Gebeurtenissen: In dit boek waren de gevoelens van de hoofdpersoon het belangrijkst. Het draait er alleen maar om dat hij magnetische krachten afgrijselijk vindt. Er kwamen niet veel gebeurtenissen in voor en zoals ik al zei zou het anders ook te saai worden. De gebeurtenissen die er in voorkwamen waren niet spannend of leuk, maar soms wel boeiend. Vooral dat van die moord op de adviseur is wel interessant, dat was ook de meest schokende gebeurtenis in het boek. De gebeurtenissen waren wel geloofwaardig, de communisten waren tot alles in staat. Ze riepen weinig gevoelens bij me op, alleen dat van die moord op de adviseur lijkt me niet echt fijn om zelf mee te maken. Het einde was wel eentje om even over na te denken, er zit denk ik wel een kern van waarheid in. Personen: De hoofdpersoon kwam wel realistisch over, hij lijkt alleen wel iemand die snel ergens over peinst en overstuur van is. Ik kon me niet geweldig inleven, omdat ik niet bang ben voor magneten. Ik herkende dan ook geen eigenschappen van hem in mijzelf. Ik ben absoluut niet beïnvloedt door het gedrag van de hoofdpersoon, hij doet ook niet zoveel, vind alleen maar dat magneten afschuwelijk zijn. Ik vind zijn eigenschappen niet echt nega- of positief. Er worden ook niet zoveel eigenschappen beschreven. Ik zou de hoofdpersoon niet anders laten handelen, anders zou het boekje compleet anders zijn geweest. Opbouw: Het verhaal is makkelijk opgebouwd, ik had geen enkele moeite met lezen. Ook had ik geen problemen met te saaie of niet te begrijpen delen. Ik vond, zoals al een paar keer eerder gezegd, niks spannend aan het boek. De afloop was wel leuk omdat er een kern van waarheid in zit. Taalgebruik: Het taalgebruik was simpel, de hoofdpersoon vertelt op een makkelijke manier. De gebeurtenissen worden duidelijk verteld. Er kwamen geen dialogen in voor, dat was geen probleem voor mij. Het enige deel van dit boek wat ik nog lang zal onthouden is de sadistische en wrede manier waarop de adviseur van Stalin wordt vermoord.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden