Mijn allerliefste vijand door Milou van der Horst

Korte Samenvatting.
Het verhaal gaat over Femke, een meisje met anorexia. Omdat haar beste vriendin Lotte haar in de steek heeft gelaten, denkt ze dat ze dik is. Femke besluit om te gaan lijnen. Ze gaat steeds minder eten. Femke 2 – haar andere ik – krijgt steeds meer macht. Femke wordt opgenomen en ontslagen, vier klinieken in, vier klinieken uit. En datzelfde ook nog vijf keer met ziekenhuizen. Femke moet van Femke 2 allerlei opdrachten uitvoeren, en dat doet ze ook, omdat ze bang is haar te verliezen. Als hulp krijgt Femke voor haar verjaardag een hondje, maar kan die er écht voor zorgen dat ze weer gaat eten?
Op het laatst komt Femke terecht in een kliniek waar allemaal meisjes zitten met hetzelfde probleem als zij. Allemaal hebben ze een tweede ik, en willen ze dolgraag afvallen. Wanneer Femke wordt opgemeten met lintjes, ziet ze hoe dun ze eigenlijk is. Langzaam aan durft Femke weer te eten, en verdwijnt Femke 2. Na in totaal 19 maanden in klinieken en ziekenhuizen doorgebracht te hebben, mag Femke eindelijk naar huis. Nu kan ze de donkere tijd achter haar laten, en met een schone lei beginnen.


Thema.
Het thema van het verhaal is anorexia. Ook komen er een aantal deelonderwerpen in het verhaal voor, waaronder: angst, onzekerheid en woede. Femke is heel bang voor eten. Ze wil absoluut niet dat er eten in haar zit, omdat ze bang is dat ze dik wordt. Ook krijgt Femke te maken met onzekerheid. Doordat haar vriendin Lotte haar in de steek laat voor iemand anders, wil Femke zichzelf veranderen. Ze is erg onzeker, en daardoor denkt ze dat ze dik is.
Ook komt er in het verhaal veel woede en boosheid voor. Wanneer Femke voeding krijgt door een sonde, kan ze daar niks tegen doen. Ze voelt zich machteloos, en daardoor wordt ze woedend. Ze doet er alles aan om het eten weer uit haar maag te krijgen.

Genre.
Het boek is gebaseerd op een waar gebeurd verhaal. De schrijfster van het boek heeft het verhaal ook echt meegemaakt. Het is een jeugdboek, maar er gebeuren ook veel heftige dingen. Het boek valt onder de categorie C.

Titelverklaring.
Het boek heet ‘Mijn allerliefste vijand’. Het verhaal gaat over Femke, een meisje met anorexia. Femke heeft een tweede ik, wie ze Femke 2 noemt. Femke beschouwt Femke 2 als haar beste vriendin, maar diep van binnen weet ze dat het niet goed is om naar haar te luisteren. Ze moet van haar tweede ik allerlei opdrachten uitvoeren, waaronder afvallen. Als Femke het niet meer leuk vindt om af te vallen, fluistert Femke 2 haar in dat ze dik is, en dat ze niet mag stoppen. Femke luistert naar haar, want ze wil haar niet in de steek laten. Dan heeft ze namelijk helemaal geen vriendinnen meer!
De titel ‘Mijn allerliefste vijand’ vind ik erg toepasselijk. Femke ziet Femke 2 als haar beste vriendin, maar in werkelijkheid is het haar vijand. Ze zorgt er namelijk voor dat Femke niet meer kan stoppen met afvallen, en zo steeds dunner wordt.

Tijd.
Het verhaal speelt zich af in de 21e eeuw. Als je het boek leest, maak je mee wat Femke ook op dat moment meemaakt. Op sommige momenten wordt er gebruik gemaakt van tijdsprongen. Ook krijg je te maken met terugblikken en terugwijzingen. Hieronder staat een fragment uit het boek waar een tijdsprong in voorkomt.

‘Terwijl we met alle tassen en koffers weglopen, zwaaien achttien handen me uit. Eigenlijk is het wel dubbel. Ik vind het moeilijk om de meisjes achter te laten, omdat je toch iets hebt opgebouwd, en aan de andere kant wil ik heel graag naar

huis. Mama ziet het, en aait me over mijn hoofd. ‘’Ach meisje toch! Je gaat lekker naar huis! En je kan Marieke altijd nog mailen!’’ ‘’Ja, dat is ook zo.’’
Ik sta voor mijn raam, driehonderd kilometer weg van waar ik eerst zat. Het is alweer twee weken geleden. Ik ga op mijn bed zitten en bekijk de foto’s van het afscheid.’

Plaats.
Het verhaal speelt zich op verschillende plaatsen af. In het begin speelt het zich af bij Femke thuis. Ook neemt het verhaal je mee naar verschillende ziekenhuizen, klinieken, en andere plaatsen. Zo komt Femke bijvoorbeeld op het laatst in een kliniek in Drenthe terecht, 300 kilometer weg van haar eigen huis.

Perspectief.
Het verhaal wordt verteld in de ik-vorm. Je kijkt door de ogen van Femke. Van alle bijpersonen in het verhaal kom je niet veel te weten, alleen hetgeen wat echt nodig is. Je leest Femkes gedachten, en wat ze van andere personen in het verhaal vindt. Hieronder staat weer een fragment als voorbeeld.

‘Ria gaat ons voor naar een kamertje waar al twee mensen klaarzitten. Ze staan op als ze ons zien.
‘’Hallo, Corrie, de arts.’’ Ze zegt het alsof ze er heel trots op is, maar volgens mij ben je nog gekker dan de gekste patiënt als je hier wilt gaan werken.
‘’Hoi, ik ben mevrouw Appelscha, de psychiater.’’ Haar naam doet me denken aan een appeltaart, en volgens mij houdt ze daar ook erg van, aan haar lichaam te zien. En dan ook nog met dat gekke platte kapsel… Net playmobil-haar.’

Over de hoofdpersoon.
De hoofdpersoon in het verhaal is Femke. Je leert haar terwijl je leest erg goed kennen. Femke is een echte doorzetter. Ook is ze onzeker, gevoelig, gesloten en driftig.

Femke is heel onzeker over haar lichaam. Omdat haar vriendin haar in de steek heeft gelaten denkt ze dat ze dik is. Femke is heel erg gevoelig, want ze denkt dat ze iedereen teleurstelt met haar ziekte. Ze is gesloten, want het liefst wilt ze niemand iets vertellen over haar geheim. Femke kan ook heel driftig zijn. Wanneer er sondevoeding in haar maag wordt gepompt, raakt ze helemaal in paniek. Ze schopt, slaat, schreeuwt en probeert van alles om het voedsel weer uit haar maag te krijgen. Daardoor is ze ook een echte doorzetter.
Ook is Femke heel erg slim. Ze is er erg goed in om oplossingen te bedenken om af te vallen. Femke heeft bijna overal wel een oplossing voor.

Over de bijpersonen.
De meest besproken bijpersonen in het verhaal zijn: de moeder, de vader, en de zus van Femke. Ook komen er verschillende dokters regelmatig terug in het verhaal. Er wordt niet veel verteld over de bijpersonen.

Eigen mening.
Ik vind het boek erg indrukwekkend. Je leest niet elke dag zo’n heftig verhaal over anorexia. Ik kan goed meeleven met de hoofdpersoon, vooral omdat alles zo nauwkeurig wordt beschreven. Het verhaal is ook heel echt, omdat het heel veel meisjes, en natuurlijk ook jongens, kan overkomen. Het verhaal is geschreven door een 14-jarig meisje, wat ik erg knap vind. Ik weet niet of ik het zelf zou kunnen; een boek schrijven over mijn meest gevoelige kant.
Hieronder staat een fragment uit het verhaal, wat ik erg indrukwekkend vind.

‘Ik word wanhopig bang omdat ik me niet kan bewegen. De banden zitten zó strak dat ik mijn vel open voel schuren. Ik kan zelfs mijn tranen niet afvegen. Ik schuur met mijn hoofd langs het bed om ze af te vegen.
Dat is een goed idee, denk ik opeens. De pleister die de sonde aan mijn wang vastplakt, gaat los, en vervolgens de pleister op mijn neus ook. Door mijn hoofd langs het bed te bewegen, voel ik de sonde stukje voor stukje uit mijn neus glijden. Elke keer gaat de sonde ook weer een stukje terug, als ik mijn hoofd optil om het weer opnieuw langs het bed te schuren. Maar de keelholte is een tweesprong van de luchtpijp en de slokdarm. Dat heb ik geleerd. Ook nu gaat de sonde weer een stukje terug, en ik voel hem in mijn luchtpijp glijden. De sondevoeding stroomt erin.
Ik hoest, ik heb het gevoel dat ik stik. Het wordt zwart voor mijn ogen. Ik kronkel, zo ver ik kan. Probeer om het spul uit mijn longen te persen, dat er nog steeds instroomt. Ik kan nu helemaal geen adem meer halen. Ik ga dood, denk ik plotseling. Dank u, God! Dat U me eindelijk wilt verlossen van dit leven! Ik probeer de hoest in te houden, om mijn eigen dood niet te verpesten.

De deur gaat open.
‘’Femke!’’ Ik weet niet wie het is, zo zwart is het voor mijn ogen. De pomp wordt uitgezet en de gespen gaan los. Ik zie de dood voor mijn ogen wegtrekken. God heeft alweer niet naar me geluisterd.’