Feitelijke gegevens over het boek Verschijningsdatum 1e druk: 8 februari 2011
Gebruikte druk: 1e
Aantal bladzijden: 334
Uitgeverij: Prometheus Beschrijving van de cover Op de cover staat een vrouw met een blote rug naar de lezer gekeerd. Dat kan niet anders dan een foto van Etna zijn, de vrouw om wie alles draait in deze roman. Op de achterzijde staat een foto van (een sexy geklede) schrijfster Marion Bloem. Genre “Meer dan mannelijk” is een psychologische roman over lust, seksualiteit en het verlangen naar de grote liefde in je leven. Hoe lichamelijk verbonden kunnen mensen aan elkaar zijn?
De flaptekst De verteller van “Meer dan mannelijk”, de nieuwe, grote roman van Marion Bloem, raakt op jonge leeftijd gebiologeerd door de acht jaar oudere Etna. Zij is een Amsterdamse met Italiaanse ouders en de vriendin van zijn neef. Etna doet de seksualiteit in hem ontwaken en ontpopt zich al direct als de liefde van zijn leven. Hij is totaal door haar geobsedeerd en geen van de vrouwen met wie hij in de loop van zijn leven de meest gepassioneerde affaires beleeft, kan zich met haar meten. Van Etna heeft hij het belang van erotiek geleerd. Ook in zijn carrière als acteur is hij de belichaming van seksualiteit. Maar het noodlot slaat toe en zijn mannelijkheid komt onder druk te staan. De verteller wordt geconfronteerd met pijnlijke vragen: wat is de betekenis van een seksueel leven als het niet meer mogelijk is om van seks te genieten? In Meer dan mannelijk schrijft Marion Bloem op een wervelende manier over een man die ten onder dreigt te gaan aan zijn eigen begeerte. Het is Bloems krachtigste en tegelijk intiemste roman tot nu toe: een overdonderend verhaal over lust, het grote verlangen, oneindige liefde en de vernietigende kracht daarvan. Samenvatting van de inhoud (de volgorde van de gebeurtenissen wordt in dit boekverslag zoveel mogelijk chronologisch verteld) Etna is de vriendin van de achterneef van de verteller. Ze heeft Italiaanse voorouders, maar is in Amsterdam geboren en de achterneef woont in bij de ouders van de verteller (die geen naam heeft) Hij vertelt al in het eerste hoofdstuk aan het kind van Etna hoezeer de moeder invloed heeft uitgeoefend op zijn leven. Ze heeft een toepasselijke naam, want ze leeft als een vulkaan. Hij is dertien jaar en hij valt meteen voor haar. Via de wanden van zijn kamer hoort hij hoe Etna en zijn achterneef seks hebben, wat hem aanzet tot veelvuldige momenten van masturbatie. Hij krijgt kort daarna zijn eerste seksuele ervaring, wanneer de acht jaar oudere Etna hem van het voetbalveld plukt en hem in een weiland tijdens een picknick inwijdt in de regels van de seksualiteit. (pijpen en daarna neuken) Later beseft ze dat hij eigenlijk te jong voor seks is en dat ze strafbaar kan worden gesteld. Maar ook is meteen duidelijk dat de twee wat de lichamelijke liefde aangaat, heel goed bij elkaar passen en ze zoeken ook in de komende maanden toch elkaars nabijheid en daarbij kunnen ze niet van elkaar afblijven. En ze lusten er allebei wel pap van. De verteller beschrijft vrij genotzuchtig wat ze allemaal met elkaar uithalen. De pagina’s zitten vol met orgasmen van Etna en spermalozingen van de verteller. Toch zijn de expliciete seksscènes niet echt vulgair. Wel zinnelijk. Intussen heeft Etna nog steeds een verhouding met de achterneef van de verteller. De verteller mag op aanraden van Etna zijn lichaam tonen als model op de kunstacademie. Hij is dan nog maar 16 jaar. De eerste jaren moet hij zijn onderbroek aanhouden, maar later mag hij ook naakt poseren. De achterneef en Etna willen gaan trouwen of samenwonen en verlaten het huis van de moeder. Dan heeft de verteller er ook genoeg van en hij gaat ook uit huis. Hij komt terecht in een kraakpand van een meisje van zijn school. Wat later heeft hij ook seks met het meisje Luna. Maar hij blijft Etna stiekem ontmoeten en seks met haar hebben. Zijn ouders ziet hij een tijd niet en hij gaat ook drugs gebruiken. Het bezorgt hem wel een beetje een schuldgevoel, want de achterneef is altijd heel vriendelijk voor hem geweest en eigenlijk bedriegt hij hem dus. In de tweede periode van de kunstacademie mag de verteller wel zijn onderbroek uittrekken en kunnen de studenten genieten van zijn veelvuldig opspelende erectie. Dat brengt de veel oudere docente op de kunstacademie ertoe de verteller te verleiden tot een daad van menslievendheid. Ze vrijen op een spetterende manier met elkaar. (letterlijk ook: want ze heeft een erotische fantasie voor plasseks) In Londen is Etna lekker bezig (ze wil cameravrouw worden) en ze vraagt aan de dan 18-jarige verteller of hij niet naar Londen kan komen. Hij mag bij haar inwonen. Op een dag moet hij echter op staande voet het appartement uit, omdat de achterneef op het vliegveld staat. Op zijn zwerftocht door Londen ziet hij een meisje dat hem in contact brengt met een beroemde regisseur Bumblebee, die hij Wesp noemt. Van hem krijgt hij zijn eerste grote filmrol aangeboden die hem later best beroemd zou maken. Etna wil dat hij met andere vrouwen seksfantasieën uitprobeert en zelfs dat hij ze op de film vastlegt. Dan vertelt ze hem dat ze toch met de achterneef gaat trouwen. Ze vrijen echter opnieuw. Is het voor de laatste keer? De verteller wordt beroemd vanwege zijn filmrollen. In Nederland wordt hij ook vaak gecast voor toneelrollen en filmrollen. Hij speelt ook enkele homorollen en vanaf dat moment twijfelen ze in de roddelbladen aan zijn heteroseksualiteit. Hij krijgt een verhouding met Belle, een leuke vrouw die hem accepteert. Maar hij heeft de contacten met Etna. Belle is eerst een frigide vrouw. Maar dat kan de verteller natuurlijk niet hebben en dankzij zijn seksuele capaciteiten wordt Bella ook een seksueel vulkaantje. Maar zijn echte vulkaan kan hij maar niet vergeten. Komisch is de situatie waarin ze hem vraagt naar Staatsburg te komen, maar dat blijkt Salzburg te zijn en ze rijden dan in de nacht allebei naar de andere plaats waardoor ze elkaar weer mislopen. Tenslotte vrijen ze nog even kort in Straatsburg. Bella weet van die escapades niet af: ze denkt dat hij een filmrol probeert te krijgen. Maar drie maanden later ( het is augustus 1990 want Irak valt Koeweit binnen op die dag) wordt hij gebeld door Etna: ze heeft slecht nieuws: haar man heeft jarenlang een verhouding gehad (so what denk je meteen als lezen, want Etna heeft het altijd achter zijn rug gedaan met de verteller) nu is hij met zijn minnares tijdens het zweefvliegen verongelukt. Maar dan het goede nieuws: Etna is drie maanden zwanger en ze vertelt dat het van de verteller is. Hij maakt het dan uit met Bella en gaat op zoek naar Etna , maar hij vindt haar niet. De verteller moet ongeveer 30 jaar zijn en dan is Etna 38 (net jong genoeg nog om moeder te kunnen worden) Er gaan jaren voorbij. Zijn ouders zijn gescheiden: zijn moeder is erg dik en zijn vader zuipt. Ze heeft hem op een bepaald moment uit huis gezet. Maar wanneer de verteller beroemd wordt, nodigt hij haar vaak uit voor een voorstelling met haar vriendinnen. Zo krijgt ze de innerlijke drang om af te vallen en ze gaat er steeds beter uitzien. Maar als zijn vader ernstig ziek wordt, neemt zijn moeder hem terug in huis en ze gedragen zich als tortelduifjes, zeer tot ergernis van de zoon. Hij is dan veertig jaar. (we zitten omstreeks 2001) In die periode ervoor heeft hij nauwelijks contact met Etna. Zijn vader is opgegeven. Hij mijdt weer een tijdje het contact, maar wanneer hij met een prachtig fotomodel ligt te vrijen wordt hij gebeld door zijn moeder die zijn hulp inroept. Zijn vader heeft een dwarslaesie. Hij helpt nog een keer financieel, maar dan ziet hij zijn vader niet meer tot bij de begrafenis. Tot zijn grote verwondering is Etna ook aanwezig. Natuurlijk neuken ze met elkaar (op het toilet, zo geil zijn ze op elkaar) Daarna hebben ze contact met elkaar. Etna woont in Boedapest. Ze vrijen af en toe op afroep, terwijl hij een relatie heeft met het fotomodel die hij later Skinny zal noemen. Etna belt hem op met de
mededeling dat zijn moeder gestorven is. In New York vliegen twee vliegtuigen de Twin Towers binnen. Hij belooft Skinny trouw. Ze is zijn steun bij de begrafenis van zijn moeder, ongeveer 6 maanden na de dood van zijn vader. Maar ondanks zijn goede relatie met de mooie Skinny blijft hij omgaan met Etna. Hun kind moet nu ongeveer 12 jaar oud zijn. Later wordt hij naar Londen geroepen om bij de zieke Bumblebee te komen. Hij hoopt dat Etna ook komt maar hij ziet haar niet, waardoor hij teleurgesteld is. Hij weet het dan wel zeker: hij wil bij Skinny blijven en zelfs een kind met haar maken. Skinny weet niet wat ze hoort en vooralsnog geeft ze geen sjoege. Later, bij een kunstveiling voor een caritatief doel waaraan Skinny ook meewerkt, krijgt hij problemen met pissen. Hij moet zo nodig maar hij kan het niet. Hij raakt zelfs buiten westen op het toilet en wordt door een stel mensen naar het ziekenhuis gebracht. Hij krijgt een katheter in om zijn urine kwijt te raken en wanneer hij onderzocht wordt, vertelt men hem dat hij een sterk vergrote prostaat heeft. Dat moet worden bekeken. Hij wacht echter de situatie in het ziekenhuis niet af, knipt met een schaar de slang van zijn katheter door en keert terug naar huis. Maar het is het begin van het einde. Hij kan niet meer seksen en wanneer dan blijkt dat hij een kwaadaardige tumor heef die al uitzaaiingen heeft waardoor hij niet meer geopereerd kan worden, is het over met zijn plezier. Hij moet een chemische castratie ondergaan (met pillen) waardoor men hoopt dat de uitzaaiingen beperkt zullen zijn, maar het nadeel is dat hij geen erectie meer kan krijgen. Dat is natuurlijk een heel groot probleem voor ons ras(neuk)paardje. Bovendien vertelt hij het aan niemand in zijn omgeving. Wanneer hij bestraald moet worden aan zijn tumor, doet hij net of hij gaat joggen. Hij laat zich behandelen door een oud-klasgenoot, die het jammer vindt dat hij zo lang met zijn klachten heeft doorgelopen, want er is nu niets meer aan te doen. Skinny vindt het vreemd dat hij haar niet meer aanraakt, daar waar ze vroeger nauwelijks veilig voor zijn erecties was. Het moet ongeveer 2011 zelf, want de verteller is de vijftig gepasseerd. Hij heeft intussen wel een belangrijke rol gekregen waarmee hij een jaar lang door Nederland moet toeren. De verteller wordt nog een keer naar de stervende Bumblebee geroepen. Die wil van zijn vrienden afscheid nemen. Hij is nog steeds erg eigenwijs en wil in zijn eigen huis doodgaan. Het kan niet uitblijven, maar het is natuurlijk logisch dat Etna ook weer in beeld komt. Ze is ouder en rijper geworden, maar nog steeds mooi. Ze denkt dat het wel weer op neuken zal aankomen. Wanneer ze eerst samen gaan eten, vraagt de verteller voor het eerst na al die jaren naar zijn kind: hij weet niet een sof het een jongen of een meisje is. Etna begint hem keihaard uit te lachen: wat ben jij naïef, zegt ze. Ze heeft het kind al na zeventien weken laten weghalen. Hij heeft dus nooit een kind gehad. Later die avond vrijen ze nog een keer. Hij heeft eindelijk weer een korte en kleine erectie. Daarna begint hij op zij Ipad te schrijven aan een lange brief aan “zijn kind.” Hij is er al 20 jaar aan bezig en nu met het moderne hulpmiddel maakt hij zijn verhaal af. Terug in Nederland krijgt hij ruzie met Skinny die van niets weet. Het is binnenkort de première van zijn stuk en ze dreigt die te boycotten. Maar ze gaat toch en ziet een fantastisch optredende acteur die echter naarmate de voorstelling vordert veel pijnkrampen in zijn darmen krijgt vanwege de behandelingen die hij moet ondergaan. Hij vergaat van de pijn als het doek valt. Skinny weet nog steeds niet en als ze dronken in de taxi terug naar huis rijdt met hem , zegt ze dat ze hem zal verlaten. Hij raakt haar immers niet aan: is hij soms toch een homo? Hoewel hij wel om haar geeft, vindt de verteller het goed dat ze vertrekt. Eigenlijk heeft hij toch altijd maar van één vrouw echt gehouden. Hij verwaarloost zichzelf als Skinny inderdaad bij hem vertrekt. Maar hij blijft zijn voorstelling zo goed als zo kwaad het kan spelen. Zijn laatste voorstelling in de reeks komt eraan. Etna zoekt nog steeds contact met hem. Ze biedt hem plaatsen aan om met hem te vrijen, maar ook zij weet van niets en ze weet ook niet dat hij geen relatie meer met Skinny heeft. In een sms-bericht zegt ze dat ze de laatste voorstelling komt bijwonen en dat hij de nacht voor haar moet reserveren. Daarna gaat de ik-figuur al zijn aantekeningen aan zijn kind doorlezen (boekjes, computer, laptop en tenslotte de Ipad) Wanneer hij het laatste deel van zijn “brief’ heeft gelezen, beseft hij dat op dat moment zijn voorstelling in het theater is afgelopen. Hij is gewoon niet gegaan en hij heeft niet gereageerd op al de verzonden sms’jes waar hij bleef. Hij schrijft een laatste bericht aan Etna, waarin hij haar over zijn ziekte vertelt. Maar hij wil niet het verval van zijn lichaam met haar delen. Hij vraagt haar om zijn laatste dagen met hem door te brengen als ware hij nog gezond. In het theater zit ook Helder, zijn jeugdvriend die hem als arts behandelt. Die zal als enige weten waarom hij zijn laatste voorstelling niet heeft afgemaakt. Titelverklaring “Meer dan mannelijk” moet m.i. verwijzen naar de enorme seksuele drang die de hoofdfiguur heeft. Reeds op zijn twaalfde jaar is hij een driftige zelfbevrediger als hij opgewonden wordt door de geluiden van zijn achterneef en Etna uit de andere kamer. Hij wordt op 13-jarige leeftijd al ontmaagd door Etna en heeft (terwijl het wettelijk nog niet mag) diverse keren seks met haar. Vervolgens wordt hij model in de kunstacademie, krijgt hij een relatie met Luna die hem de combinatie van seks en drugs leert. Daarna gaat hij als 18-jarige knul naar Londen om zijn lusten met Etna te botvieren en vanaf daar begint een eindeloze reeks van vrijpartijen en seksuele experimenten (van anaal tot plasseks, triootjes ed) Door enkele van zijn filmrollen vermoedt men in de roddelpers dat hij homo is, maar dat kan hem niet deuren. Dat imago komt hem ook wel uit, maar hij leeft zich intussen uit op vrouwen als belle (eerst frigide later zo geil als boter, en Miss Goddes (Skinny) Maar al die tijd blijft Etna een rol spelen in zijn leven. Een verpletterende rol, want tijdens hoogte- en dieptepunten in zijn leven speelt er op de achtergrond iets van een wereldgebeurtenis (de inval in Irak en de Twin Towers) Ergens in de roman (blz. 214) zegt Etna tegen de hoofdfiguur, dat hij altijd maar meer en meer en meer wilt. “je hebt teveel testosteron”, beweert ze als ze in het huis van zijn moeder op de dag dat ze gestorven is aan het neuken zijn geweest. Is de hoofdfiguur “meer dan mannelijk”want testosteron is toch het hormoon bij uitstek dat aan mannelijke aantrekkingskracht doet denken. Structuur Er zijn 69 korte hoofdstukken. Het verhaal wordt niet- chronologisch verteld. In het begin zijn er hoofdstukken waarin de ik-figuur al op latere leeftijd is. Hij vertelt dan in een hoofdstuk erna hoe hij zijn grote liefde Etna voorde eerste keer ontmoette en voor de eerste keer seks met haar had. Maar die hoofdstukken worden dan weer afgewisseld met hoofdstukken waarin de dood van zijn vader respectievelijk moeder wordt beschreven. ( 1990) In het begin is het even lastig voor de lezer om de diverse tijdlagen te ontdekken, maar het wordt met het vorderen van de roman eenvoudiger, temeer omdat de verteller steeds meer een chronologische volgorde gaat aanhouden. Het aantal van 69 hoofdstukken zal in dit op seksualiteit gebaseerde verhaal zeker een symbolische waarde hebben . herhaaldelijk wordt in deze roman namelijk over orale seks gesproken en in de seksliteratuur is standje 69 het symbool voor orale seks. Gezien het feit dat de verteller steeds het kind van Etna aanspreekt en het duidelijk wil maken wat zijn/haar moeder voor hem heeft betekent, gekoppeld aan het feit dat hij aan het einde van het verhaal vertelt dat hij zijn Ipad nodig heeft om het ultieme verhaal te vertellen aan het kind in de vorm van een lange brief, zou je de gehele roman ook de structuur van een lange brief kunnen toebedelen. Perspectief Er is sprake van een mannelijke ik-verteller die het verhaal op latere leeftijd (in ieder geval meer dan 50 jaar) vertelt. Hij doet dat in de vorm van een soort brief aan het kind van Etna. Hij beschrijft hoe hij in zijn puberteit kennis maakt met de 6 jaar oudere Etna die hem inwijdt in de wereld van de seksualiteit. Zij blijft altijd in zijn gedachten en zijn hele leven door duikt ze op. Meestal hebben ze dan weer seks met elkaar, hoewel ze vaak beiden een andere relatie hebben. Van de ik-verteller die natuurlijk in de o.v.t. vertelt, krijgen we geen naam te weten. Het aardige van de vertelsituatie is dat de ik-verteller het verhaal vertelt tegen zijn kind, want hij spreekt steeds over Etna als je moeder. Maar noch hij noch de lezer weet of het kind een jongen of een meisje is. Nog grappiger is dat hij na twintig jaar hoort dat het kind tegenover wie hij spreekt nooit bestaan heeft. Het is immers na 17 weken door Etna geaborteerd.
De tijdlagen van het verhaal De verteller spreekt niet over data en jaartallen. Maar hij noemt een aantal markante episodes uit de wereldgeschiedenis, waardoor je toch min of meer kunt achterhalen wanneer een episode van het verhaal speelt. Wanneer de ik-figuur zijn eerste contacten heeft met Etna zingt hij vaak het liedje van Carly Simon “You are so vain” Dat was een hit in 1972/1973. De ik-figuur is dan 13 jaar. Zo is er op een bepaald moment sprake van de inval van Irak in Koeweit. Dat is het moment waarop Etna hem belt om hem te vertellen dat ze al drie maanden zwanger is van de ik-verteller. De inval in Koeweit vindt plaats op 2 augustus 1990. Dat betekent dat het kind geboren zou zijn in februari 1991. De dag waarop de moeder van de ik-verteller sterft, is nauw verbonden met de 11e september 2001 en de val van de Twin Towers. De verteller is dan veertig jaar en Etna is 8 jaar ouder dan hij. Dat zou betekenen dat de verteller in 1961 is geboren en in 1974 zijn eerste seksuele contact met Etna heeft. Op dat moment begint het eigenlijk verhaal en dat zou weer betekenen dat het gehele tijdsverloop van de roman van 1961 tot 2011 is. Het decor van de handeling Evenmin als de data en de jaartallen noemt de verteller plaatsen en gegevens over plaatsen. Het is echter wel aan te nemen dat de verteller in Amsterdam woont, wanneer hij Etna ontmoet. Er zijn aanwijzingen als “grachtenpand” en “kunstacademie”. Hij gaat nog een korte periode naar Londen waarheen Etna vertrokken is. Daar woont hij een tijdje bij haar in een appartement. Vervolgens keert hij weer terug naar (waarschijnlijk) Amsterdam. Daar heeft hij diverse verhoudingen o.a. met Bella en later met een fotomodel dat hij Skinney noemt. Al die tijd heeft hij incidenteel contact met Etna. Tijdens de verhouding met Bella rijdt hij in 1990 in een dag en een nacht op en neer naar Straatsburg en Salzburg. Uitgewerkte thematiek Seks, seks en nog eens seks. Daar lijkt het in deze “intiemste roman”van Marion Bloem om te draaien. Vanaf de eerste bladzijde wordt de seksuele afhankelijk van de verteller aan zijn grote liefde Etna getoond. Hij wil dat gaan vertellen aan het kind van Etna (dat eigenlijk ook zijn kind is) Via een in het begin wat lastige structuur omdat er diverse tijdlagen door elkaar lopen, gaat hij de lezer verder leiden op weg door Seksland tussen de verteller en Etna, de vulkaan in bed. Ze ontmaagdt hem en lijkt hem daardoor voorgoed in haar macht te hebben. Immers na zijn inwijding in de wereld van de seks (hij wordt nota bene weggehaald van het voetbalveld, zo’n ander mannelijk symbool) staat de zin: Ze wenkte, ik kwam. Zo is het eigenlijk altijd gebleven. (blz. 28) het is een bekend natuurgegeven dat je macht over iemand krijgt wanneer je seks met hem hebt gehad. Dat lijkt het geval te zijn met Etna en de hoofdfiguur. Wanneer zij het wil, komt hij opdraven (de kunstacademie als model, op afroep naar Londen, op afroep naar Straatsburg dan wel Salzburg etc) Hij is volkomen afhankelijk van haar seksuele capaciteiten geworden. Ook de verteller kan er wat van. Hij heeft veel seksuele ervaringen , kan zelfs in het openbaar in een postkantoor een vrouw bevredigen, oudere vrouwen met plasseks tot een hoogtepunt brengen) Hij heeft mooie vrouwen aan zijn stijve speer gebonden (o.a. Bella, Skinny) maar altijd is er weer dat onlosmakelijke verlangen naar Etna, een smeulende vulkaan die steeds weer tot leven wordt geroepen. Van zijn twaalfde tot aan zijn vijftigste blijft ze hem boeien. Etna is zijn grote liefde, maar de relatie is toch vooral ook op lust en seks gebaseerd. Waarom is de verteller niet blij wanneer de vrouw van zijn dromen op haar 38e zwanger van hem is geraakt. Als je naar Straatsburg kunt rijden in de nacht omdat je naar haar verlangt , kun je ook met haar een kind opvoeden. Vreemd is dan ook het feit dat hij maar liefst 20 jaar wacht om te vragen wat zijn kind eigenlijk is : jongen of meisje. Dan blijkt dat hij helemaal geen kind heeft. Ook voor Etna is blijkbaar de liefde niet meer dan lust. Wanneer de verteller op zijn 50e jaar geplaagd wordt door eerst plasproblemen (toch een straf voor de plasseks?) en later een grote ongeneeslijke tumor blijkt te hebben, is het uit met de gevoelens. Eerst wilde hij nog een kind van Skinny, maar als hij haar niet meer kan aanraken en zijn ziekte blijkbaar ook niet aan haar kan vertellen, is het met de liefdespret gedaan. Ze vertrekt uit zijn huis en hij verwaarloost zich. Ook wil hij zich niet meer aan Etna vertonen en de afspraakjes die ze met hem wil maken in de hoop op nog een nachtje, zij het wat bejaardenachtige seks, zijn hem nu een gruwel. Hij gaat niet meer op haar uitnodigingen in en mijdt zelfs de laatste voorstelling. Het doek is voor hem gevallen. In een eerder publicatie heeft Marion Bloem geschreven over de problemen die er ontstaan wanneer een man erectiestoornissen heeft omdat hij prostaatkanker heeft gekregen. In dit boek maakt ze dus gebruik van de kennis die ze bij het schrijven van dat non-fictieboek heeft opgedaan. Wanneer je verder zoekt, wordt duidelijk dat de belangstelling van Marion Bloem voor dit onderwerp gewekt zal zijn door het feit dat haar man, de arts Ivan Wolffers, zelf werd getroffen door prostaatkanker. In een interview vertelt hij daarover: In 2002 kreeg Ivan Wolffers last met plassen. Hij moest vaker dan vroeger en de straal verslapte. Het verontruste hem niet meteen. Hij had het druk en werd stilaan een dagje ouder, maar op een dag raakte hij toch bij de huisarts en liet zich onderzoeken. Meteen bleek dat zijn PSA-waarde erg hoog was. Nader onderzoek bracht uitsluitsel: prostaatkanker. 'Ik geef toe, eerst was het even schrikken', zegt Wolffers. 'Ik had het vooral moeilijk om het aan Marion (de Nederlandse schrijfster Marion Bloem, te vertellen, mijn vrouw. Het voelde een beetje als ontrouw. We waren al ruim dertig jaar samen. We wilden samen oud worden en dan dit. "Marion, ik geloof dat ik een beetje kanker heb." Zo heb ik het uiteindelijk verteld.' 'Toch ben ik al bij al vrij snel aan dat idee gewend', zegt Wolffers. 'Misschien had ik het daar als arts iets makkelijker mee. Als je kanker krijgt, heb je gewoon pech. Het is iets wat gebeurt en je moet er mee verder. Ik begon vrijwel meteen over mijn kanker te schrijven op mijn website: mooi, eerlijk, humoristisch. Zo viel er nog wat te lachen en kon ik iets negatiefs omzetten in iets leuks.' Het niet willen vertellen aan je partner dat je kanker hebt, is terug te vinden in de roman “Meer dan mannelijk”. Zij beschrijft voor een groot deel wat de verteller in de roman meemaakt. Het hele proces van behandelingen (bestralingen, chemische castratie, het geen lust meer voelen en het zich als het ware ontrouw tegenover je partner voelen) wordt daar haar in het laatste deel van de roman beschreven. Wat de boodschap van Bloem met deze roman wil aangeven, is misschien wel duidelijk maar toch op zijn minst raadselachtig voor wie haar werk kent. Is er niets anders dan seks in het leven en berust een liefdesrelatie alleen maar op seksualiteit? Ik kan me nauwelijks voorstellen dat dit de boodschap is die ze aan de lezer wil meegeven. Maar misschien heeft de autobiografische ervaring met de ziekte van haar man haar op het idee van de roman gebracht en is het verhaal niets ander dan een ode aan de liefde voor haar partner, zij het dan op een heel bijzondere wijze. Wat motieven voor je leesdossier: - De plaats van seksualiteit (in al zijn vormen) - Coming of age - Inwijdingsritueel - Bedrog en overspel - Trouw en ontrouw - Ongeneeslijke ziekte: prostaatkanker - Drugs - De overheersende jeugdliefde - De kunstwereld (het leven een toneelspel)
Beoordeling scholieren.com Hoewel het thema dus eigenlijk alleen maar de lust en de seksuele aantrekkingskracht tussen twee geliefden is, moet ik wel bekennen dat het geen vervelend boek om te lezen is. Marion Bloem is vrij expliciet in de beschrijving van haar seksscènes, maar ik heb niet de indruk gekregen dat het vulgair is. De manier waarom de jonge verteller zijn inwijding ondergaat is wel grappig beschreven. Ook wordt duidelijk waarom hij zo aan de seksbeleving met Etna hangt. In het begin lopen wat tijdlagen door elkaar en moet je goed beseffen in welke periodes van de vertellers leven je verkeert. Bloem gebruikt immers nauwelijks data en jaartallen en door middel van gebeurtenissen aan het wereldfront (Irak , Twin Towers) kun je afleiden welke episode van het leven voor een andere komt. Maar het boek leest toch wel als een trein. De amusementswaarde voor scholieren van havo -en vwo is ruim voldoende, al moet je wel beseffen dat er vrij expliciete beschrijvingen van seks in het boek staan. Voor al “jeugdige lezertjes ….. De literaire waarde voor de lijst acht ik in op twee punten, maar ook al vanwege het aantal bladzijden mag je het wat mij betreft afronden naar boven. Recensies De altijd kritische recensente van De Volkskrant Daniëlle Serdijn is in haar beoordeling op zaterdag 12 februari niet mals. Het gros van de roman beschrijft de talloze seksuele ontmoetingen tussen de diverse personages. Het gaat van plasseks tot anaal, van vuistneuken tot likkende trio's. Wat dat betreft heeft Bloem haar best gedaan. Waar het echter aan ontbreekt zijn overtuigende scènes. De puber vertrekt naar Londen waar hij het acteursvak in rolt. Hij wordt rijk en beroemd. Bloem schrijft: 'Financieel zat ik op rozen. De champagne zette ik nog altijd in mijn boodschappenkarretje.' Kennelijk haalt de acteur zijn bubbels in de supermarkt. Hoe is dat te rijmen met zijn beschreven rijkdom? Bloems eigen woorden verstoren het geloof in dit verhaal, waarin seks de enige zorg is van de hoofdpersoon. Pas als zijn penis hem in de steek laat, ontstaat er ruimte voor andere dingen. Waar dit alles ons brengt? Naar het idee dat seks de drijvende kracht is achter onze handelingen. Allicht. Op zichzelf geen misselijk thema, maar met zinnen als 'ik schrok me een gigantische erectie' wordt zoiets een malle karikatuur. Over de schrijfster en eerder gepubliceerde werk Bron: website schrijfster (uitgebreide levensloop) Marion Bloem (1952, Arnhem) is de tweede dochter van Indische ouders, die in december 1950 met de boot naar Nederland kwamen. Zij is afgestudeerd als klinisch psychologe in 1978 te Utrecht. Ze schreef haar eerste verhaal (‘Ompong’, zie ‘Vliegers onder het matras’) op haar zesde en publiceerde haar eerste korte verhaal (‘Zwijgen tot het graf’, zie ‘Vliegers onder het matras’) op haar zestiende. Ze maakte haar eerste film (‘Feest’) van haar huishoudgeld in 1978, nadat ze was afgestudeerd als psychologe en terugkwam van haar eerste reis naar Indonesië, het geboorteland van haar ouders en grootouders. 1971-1977
Studente klinische psychologie. Leesboekjes voor uitgeverij Zwijssen. Verhalen voor lesprogramma’s aan Turkse en Marokkaanse kinderen, voor de gemeente Rotterdam, en binnen het kader van psychologische studie in Utrecht. Verhalen voor jeugdbladen als Okkie en Taptoe, en voor de jongerenpagina van Vrij Nederland. 1978-1982

In 1978 Eerste kinderboek ‘Waar schuil je als het regent’ bij uitgeverij De Fontein. In 1978 ‘voor alle leeftijden’ haar eerste (12 min. zwart-wit) film ‘Feest’, poëtisch,over de eerste menstruatie. Twaalf filmkopieën naar Duitsland. Op de Belgische tv vertoond door de BRT. Tweede jeugdroman bij uitgeverij Fontein ‘De Geheime plek’ (1979).Derde jeugdroman “Kermis achter de kerk’ (1980), vierde ‘Matabia’ (1981) ‘Matabia’ is het eerste boek over haar eigen Indische achtergrond, de aanpassing van Indische kinderen aan de Nederlandse samenleving. Twee jeugdromans (‘De geheime plek’ en ‘Matabia’) zijn vertaald in het Duits en in grote oplage in Duitsland verschenen. Matabia (6-12 jaar) is tevens vertaald en gepubliceerd in het Japans. Ook in het Engels vertaald, maar (nog) niet gepubliceerd. Het boek werd bekroond met de Jenny Smelik IBBY prijs en ontving een bijzondere vermelding bij de Blaue Brillenschlange van Bazel. Ook als luisterboek te krijgen, ingesproken door Bloem zelf. Meteen na haar afstuderen schreef Bloem twee semiwetenschappelijke boeken voor volwassenen. Het boek‘Overgang’ (1978) was een bewerking van haar afstudeerscriptie en wetenschappelijk onderzoek dat zij m.b.t. dit onderwerp had verricht met als ondertiteling ‘een feministische visie op het gevaar van etikettering’ en wetenschappelijk onderzoek dat zij m.b.t. dit onderwerp had verricht. Het boek verscheen bij uitgeverij Contact. Samen met haar man Ivan Wolffers publiceerde ze ‘Hyperventilatie’ (1979), op basis van hun gezamenlijke praktijkervaring in samenwerking met gezondheidscentra. In 1979 maakte ze haar tweede korte speelfilm voor alle leeftijden: ‘Buitenspel’ (VARA, 18 min. Kleur).In 1980 schreef ze met Ivan Wolffers het script voor drie korte speelfilms voor kinderen die door IKON televisie zijn uitgezonden. De regie was van Bloem zelf. De films zijn op diverse festivals ter wereld vertoond. In haar jeugdfilms ‘Feest’, ‘Buitenspel‘, Aanraken’(7 min, kleur) en ‘Nieuwsgierig’ (12 min, kleur) werd geen woord gesproken. Het verhaal wordt uitsluitend visueel verteld. Met name de film ‘Borsten’ (1981, 35 min. Kleur) ontving in het buitenland een aantal mentions, en trok veel publiciteit vanwege de eigenzinnige en artistieke manier waarop feministische issues met humor en door middel van dromerige en fantasievolle beelden werden aangekaart. 1983- 1985
In 1983 verscheen haar romandebuut Geen gewoon Indisch meisje, inmiddels een klassieker en bestseller (meteen al meer dan 200.000 verkocht). Ook verscheen de documentaire “het land van mijn ouders” waarmee ze wekenlang uitverkochte zalen haalde in de Nederlandse filmhuizen, en die door de IKON werd uitgezonden. In 1984 maakte Bloem samen met haar echtgenoot Ivan Wolffers de documentaire ‘Wij komen als vrienden’ over deserteurs in Nederlands-Indië. Deze is uitgezonden door de VPRO. In hetzelfde jaar schreef ze in samenwerking met de toneelgroep Sater het scenario voor het tv-drama ‘Lot’. Regie van Bloem. In 1985 werd ‘Screentest’ in vier delen uitgezonden door de IKON. Een satirisch programma voor en door minderheden, waarbij de sketches in teamverband werden geschreven door Bloem (regie), met de acteurs van verschillende culturele achtergronden. Veel op basis van improvisaties in een workshop waaraan meer dan honderd acteurs en muzikanten van diverse culturele achtergrond mee deden. 1986-1990
In 1986 schreef Bloem in opdracht van het Noordhollands Philharmonisch orkest het scenario van de muziekfilm voor de jeugd “De Tovenaarsleerling” (alle leeftijden, 35 minuten) die ze ook regisseerde en die naast een aantal mentions deKID-SCREEN_AWARD 1987 ontving. Doel van deze film was om kinderen voor klassieke muziek te interesseren. De film is met succes vertoond op diverse grote festivals in het buitenland.De film werd door de VPRO uitgezonden. Ook in deze jeugdfilm werd geen woord gesproken. In 1986 verscheen haar jeugdroman (voor 10-14 jaar) ‘Brieven van Souad’ bij uitgeverij In de Knipscheer, over een briefwisseling tussen een Marokkaans meisje en een Indisch meisje van twaalf, waarbij alleen de brieven van het Marokkaanse meisje te lezen zijn. In 1987 verschenen twee romans bij De Arbeiderspers. In deze twee romans speelt haar Indische achtergrond geen rol. ‘Lange reizen korte liefdes’ (ook kort daarop in het duits verschenen) en ‘Rio’ hebben de liefde, seksualiteit, erotiek als thema. In 1988 schreef ze samen met haar man Ivan Wolffers voor de VPRO een 13delig drama ‘Cursus voor beginners in de liefde’, een serie voor kinderen vanaf 12 jaar met een feministische seksuele opvoeding in een humorische vorm, en deed de regie ervan. De novelle ‘Meisjes vechten niet’ verscheen bij Uitgeverij de Geus in 1988 als briefboek met illustraties van Bloem zelf. Een min of meer autobiografisch verhaal over haar kleine Indische tante. Na een intensieve periode van research publiceerde ze in 1989 de roman ‘Vaders van betekenis’ bij Uitgeverij De Arbeiderspers. In 1990 verscheen haar verhalenbundel ‘Vliegers onder het matras’. In 1987 trad Bloem voor het eerst als beeldend kunstenaar naar buiten met een tentoonstelling in Amsterdam, in de Nieuwe Spiegelstraat. Daarna volgden regelmatig tentoonstellingen in binnen en buitenland. Bloem leek de camera in te ruilen voor het penseel. Haar behoefte aan samenwerking resulteert in een aantal gezamenlijke kunstprojecten met kunstenaars zoalso.a. Jan Montyn, Fon Klement, Michel van Overbeeke, Nico Vrielink, Joyce Bloem, Richard Smeets. Sindsdien verzorgt Bloem meestal ook zelf de omslagen van haar boeken en voert zij af en toe opdrachten voor boekomslagen van andere auteurs uit. 1991-1995
Bloem gaf regelmatig workshops in het buitenland en werd uitgenodigd voor lezingen in het buitenland. Verhalen (en/of gedichten) werden vertaald in het Engels, Duits, Perzisch, Hongaars... In 1992 verscheen de roman ‘De Honden van Slipi’ bij De Arbeiderspers. In 1993 verscheen de roman ‘de leugen van de kaketoe’ bij De Arbeiderspers. In 1993 ontving ze de Du Perron prijs voor haar hele oeuvre. Ze zat toen in Iowa (International Writing Programm) en gaf lezingen in de Verenigde Staten op universiteiten. Haar roman ‘De leugen van de kaketoe’ werd vertaald naar het Engels en werd in de VS gepubliceerd onder de titel ‘The cocketoo’s lie’. Die roman verscheen ook in het Duits onder de titel ‘Kasesa’s Lüge’. Bloem publiceerde in 1992 haar bundel ‘Schilderijen en Gedichten’, een boekwerk met haar schilderijen in kleur en enkele handgeschreven gedichten. Dit werd geproduceerd door Marnix Neerman,maar gedistribueerd door De Arbeiderspers. Ze exposeert regelmatig in binnen-, en buitenland. Bloem schreef een jaar lang wekelijks lange reiscolumns voor het Algemeen dagblad. In 1995 werden deze gebundeld onder de titel van ‘Muggen mensen olifanten’. In 1995 publiceerde ze ‘De smaak van het onbekende’, een novelle (in opdracht van Rotterdam) waarin ze eten en recepten gebruikt als metafoor bij het bespreken van smaakverschillen op cultureel gebied. Bij uitgeverij De Paasberg verschijnt in 1995 de dichtbundel ‘Hoop op nieuwe woorden’ met zwart-wit-tekeningen in zeefdruk. 1996-1999
In 1996 verschijnt haar jeugdroman ‘De droom van de magere tijger’ over een Indische oma die over haar jeugd en haar eigen oma vertelt aan haar kleinkinderen. In 1997 komt Bloem met de roman ‘Mooie meisjesmond’ die in de jaren zestig spelt en waarbij de hoofdpersoon, een Indisch meisje van zestien, seks en eten met elkaar vergelijkt. In 1998 volgt Bloem een scenario-, en regiecursus bij North by North West, waar ze aan de gang gaat met haar filmplan ‘Games4Girls’. Meteen daarna volgt ze een scenario en regieopleiding op het Maurits Binger met het plan voor de verfilming van ‘Mooie meisjesmond’. Er komt een teaser en er ligt een scenario dat Bloem echter van het Filmfonds niet mag regisseren wegens gebrek aan ervaring als regisseur... Bloem werd tijdens de cursus op het Maurits Binger op basis van een scenario-idee geselecteerd voor de scenario opleiding Screen Team, schrijven in teamverband,in Frankrijk. Die opleiding was het resultaat van een samenwerking tussen Europese landen opdat scenarioschrijvers met verschillende culturele achtergronden zouden samenwerken aan filmprojecten. Ook dat laatste filmplan, getiteld ‘Caravan’ ligt helaas nog op de plank. In 1999 verschijnt haar roman ‘Ver van familie’. 2000-2005
Haar gedicht Vrijheid werd door ‘Het Nationaal Comité 4 en 5 mei’ uitgekozen om een videoclip van te maken en als clip een dertigtal keren op televisie uitgezonden. In 2001 ligt haar roman Games4Girls in de boekhandel. Zowel inhoudelijk als wat de stijl betreft wijkt het boek af van haar vorige romans. Ze schreef de roman gebaseerd op haar gelijknamig scenario toen ze vergeefs had geprobeerd om het idee als multimedia project op de rails te krijgen. Het scenario van Games4Girls ging de kast in, in de hoop dat de film op een dag toch gerealiseerd zal worden. In 2001 verschijnt haar autobiografische boek ‘Voor altijd moeder’ dat evenals ‘Games4Girls’ wordt bekroond als best verzorgde boek. In 2002publiceerde ze haar liefdesgedichten als multimedia uitgave inclusief zelfgemaakte videogedichten op een cd-rom onder de titel ‘Liefde is soms lastig, liefste’. In dec 2002 werd er bij haar echtgenoot Ivan Wolffers een ernstige vorm van prostaatkanker ontdekt. De roman over verlies, waaraan ze al een aantal jaren bezig was bleef even liggen. Bloem werkte aan het boek ‘Thuis’ een sterk autobiografisch getinte bundel waarin ze de relatie legt tussen haar specifieke sociaal culturele achtergrond en haar productiviteit. In het boek zijn o.a. bladzijden uit haar persoonlijke reisdagboeken in kleur afgedrukt. Het boek is voer voor fans. De lay-out is van haarzelf. ‘Thuis’ verscheen in 2003 bij Uitgeverij de Fontein. Bloem publiceerde in 2004 de roman ‘ De V van Venus’, over verlies. In januari 2004 verscheen het kleurrijke boek over Hugo de Groot onder de titel van “Zo groot als Hugo’ voor jong en oud, maar vooral voor jongeren om het onderwerp van ‘asiel’ en ‘grensbescherming’ aan de hand daarvan aan te kaarten. Toen het boek klaar was ontdekte Bloem tijdens de nacht der vervanging (een nacht om aandacht te vragen voor het lot van asielzoekers) de gevolgen van de wetgeving in Nederland inzake deze problematiek. Daarom zette zij zich full time in voor een generaal pardon voor de ‘zogenaamde 26.000’ asielzoekers in Nederland middels de actie ‘Een Royaal gebaar’, waar zij de initiatiefnemer van was.Als onderdeel van haar inzet voor met name een generaal pardon voor de asielzoekers die nog onder de oude vreemdelingenwet vallen, stelde Bloem met haar man Ivan Wolffers het boek Een Royaal Gebaar (2005) samen, waarin de situatie rond die problematiek uit de doeken wordt gedaan. In het boek komen duizenden mensen aan het woord die zich achter haar initiatief hadden geschaard. Ook asielzoekers zelf en kinderen van asielzoekers hebben bijdragen geleverd. In 2005 publiceerde KIT publishers‘De Kleine krijger’, een jeugdroman (voor 10-14 jarigen) over de oorlogsjaren in Nederlands-Indië dat Bloem in opdracht van het KIT geschreven had. 2006-2010
Marion Bloem verzorgde in 2006 de redactie van het boek Sawah Belanda, verschenen bij de onthulling van het gelijknamige kunstproject dat zij met haar zus Joyce Bloem (beeldend kunstenaar) in park de Sacre Coeur tegenover Bronbeek te Arnhem maakte. Het kunstproject kwam tot stand met geld van Stichting Het gebaar. Op een van haar vele reizen had Bloem in een brief aan haar zus Joyce, beeldend kunstenaar, het idee geopperd van stenen bladzijden in het Nederlands landschap met daarop de nooit vertelde verhalen van Indische mensen. Haar zus wilde dit idee daadwerkelijk uitvoeren, en ontwierp er een park inclusief Indonesisch rijstveld bij. In samenwerking met waterschap heeft Joyce Bloem als beeldend kunstenaar het park Sawah Belanda gerealiseerd. De door Marion Bloem geschreven verhalen werden in granieten bladzijden gegraveerd in het park in Arnhem, de geboorteplaats van Marion Bloem. Zeven bladzijden met zeven verhalen en een rijstveld dat de vier Nederlandse jaargetijden jaar in jaar uit moet zien te overleven. De sawa dient als metafoor voor de Indische Nederlanders die, onderhevig aan de vier jaargetijden binnen het Nederlands leefklimaat hun culturele identiteit heel moeizaam proberen te behouden. Marion Bloem schreef het scenario voor ‘Ver van familie’ en deed de casting en de regie van de verfilming (2007). Het geld voor deze productie kwam ook van Stichting Het Gebaar, een stichting die in het leven was geroepen door de regering om schuld te vereffenen met de plusminus 300.000 Indische Nederlanders die na de onafhankelijkheid van Indonesië naar Nederland zijn gekomen. Van 2005 tot en met 2008 werkte Marion Bloem aan deze lange speelfilm voor Indische mensen. In 2008 ging haar film ‘Ver van familie’ in première op het festival Film by the Sea, waar de film geselecteerd was voor de competitie van boekverfilmingen. De film is een bewerking van de gelijknamige roman van Marion Bloem, met Bloem als scriptschrijver en regisseur. Bloem koos ervoor de eerste en tweede generatie Indische Nederlanders met deze film een gevoel van herkenning te geven. Dat was prioriteit. Het neerzetten van een Indische familie met de specifieke manier van communiceren was belangrijker dan een commerciële film te maken die een grote groep zou aanspreken. Ze richtte zich daarbij met name op de eerste en de tweede generatie. Het geld voor de film kwam immers in zijn geheel van Stichting Het Gebaar. Het Nederlands Filmfonds had zelfs geen ton willen geven voor dit lange speelfilmproject. Bloem wilde op de eerste plaats een Indische sfeer in de film, waarbij het oma-kleindochter verhaal de kapstok was waar de Indische familie sfeer met hun eigen taboes en geheimen aan op gehangen kon worden. De opkomst van die Indische Nederlanders naar de filmhuizen en bioscopen, en hun respons op de film was veelbetekenend. De dvd van Ver van familie, inclusief de cd met de muziek die in de film voorkomt, en waarvan een deel speciaal voor de film is geschreven en gecomponeerd, is eind mei 2009 gepresenteerd op de Tong Tong Fair te Den Haag en per internet verkrijgbaar. Eventueel ook via het tijdschrift Moesson. De film wordt nog regelmatig in filmhuizen vertoond. Samen met Patrick Drabe, met adviezen van Peter de Bie, maakte Marion Bloem een korte versie van Ver van familie (120 min) die op CinemASIA in Amsterdam, juni 2010 in première ging. In augustus 2010, in drie afleveringen, verscheen een voor de beeldbuis aangepaste bewerking van de film op televisie. (MAX) Deze zal in december wereldwijd opnieuw vertoond worden. In 2007, t.g.v. Bloem’s 55ste verjaardag verscheen de bundel ‘In de kamer van mijn vroeger’ met gedichten en schilderijen van Marion Bloem bij uitgeverij De Arbeiderspers. In 2008 verscheen de filmeditie van ‘Ver van familie’ met daarin foto’s uit de film. In 2009 verscheen “Indië voorbij” een omnibus met drie romans van Bloem, nl. Geen gewoon Indisch meisje, Vaders van betekenis, Honden van Slipi. Beide boeken, ‘Indië voorbij’ en ‘Ver van familie’ verschenen bij de Arbeiderspers. Op 13 augustus 2009 verscheen Bloems roman ‘Vervlochten grenzen’ (De Arbeiderspers) over de driehoekverhouding van Nederlands-Indië, Indonesië, Nederland, verteld aan de hand van drie personages, Senne van zeventien jaar, Bodo van net boven de zestig, en Opa Portier van zevenentachtig. In opdracht van Stichting Herdenking schreef Marion Bloem een voordracht voor 15 augustus 2009 bij het Indonesisch Monument. Haar tien strofes tellende gedicht ‘Geen requiem’ is gratis verkrijgbaar zolang de voorraad strekt bij het Indisch Herinneringscentrum tgv 65 jaar Bevrijding. Het boekje, uitgebracht in samenwerking met het Indisch Herinneringscentrum te Bronbeek en de Stichting Herdenking is speciaal uitgegeven om gratis uit te delen aan belangstellenden. Geïnteresseerden kunnen zich hiervoor aanmelden bij een van de bovengenoemde stichtingen. In de herfst van 2009, tijdens de actie Nederland leest, trad Marion Bloem op in diverse plekken in Nederland om voor te lezen uit eigen werk, te vertellen over haar roman Vervlochten Grenzen, en om haar gedicht Geen requiem voor te lezen aan het publiek. Op 6 mei 2010 verscheen ‘Als je man verandert’, een boek voor en over partners van prostaatkankerpatiënten. Daartoe interviewde Bloem echtparen die met de ziekte te kampen hadden. ‘Als je man verandert’ is geschreven in samenwerking met de uroloog Paul Kil die haar in verband met dit plan benaderde. Het boek verscheen bij uitgeverij Bert Bakker. Inmiddels tweede druk. Op dit moment werkt Bloem aan een roman die in februari 2011 zal verschijnen bij Prometheus. Meer informatie hierover binnenkort via de uitgeverij. Tussendoor werkt zij aan het bijzondere project Matchboox. Verscheidene boekjes van haar hand zijn er in 2010 verschenen. Van ‘Een lege tas’ deed zij de illustraties en het verhaal. Met Jan Mulder maakte ze ‘Ware liefde’, waarbij het verhaal van Mulder is en de illustraties van haar hand. Binnenkort verschijnen bij Matchboox ook boekjes die zij maakte met Elle van Rijn, Peter Zilahy, Ivan Wolffers, Herman Brusselmans, Alex Britti, en nog vele anderen (zie www.matchboox.nl) Algemeen
Bloem ontving tal van prijzen en awards voor haar werk, maar haar document van haar doctoraalstudie psychologie, haar diploma van de middelbare school, zwemdiploma’s, geboortebewijs, awards en documenten van filmfestivals is ze al reizende kwijtgeraakt. Ze reisde veel, maar het liefst met een rugzak naar afgelegen gebieden. Niet alleen op tropische eilanden en moeilijk te doordringen berglandschappen. Ze gaf literaire workshops op universiteiten, waaronder Iowa, Arkansas, München, Boedapest, Japan. In Nederland gaf ze videoworkshops op zwarte scholen, of in samenwerking met zwarte scholen en de Hoge school der Kunsten te Utrecht. Een van haar projecten heette ‘Tiny Taboos’. Dat resulteerde in boeiende filmpjes van de leerlingen zelf die erg goed in staat bleken te zijn om hun gevoelens in beelden om te zetten, terwijl ze zich, mede door gebrek aan kennis van de Nederlandse taal, verbaal minder goed konden uitdrukken. Bloem deed dit niet omdat ze lesgeven zo leuk vond, maar omdat ze houdt van de uitwisseling en de samenwerking die het met zich mee brengt. Sinds de ziekte van haar man Ivan Wolffers reist ze aanzienlijk minder. Persoonlijk leven
Marion Bloem is de tweede dochter van Jacqueline Kouthoofd en Alexander Bloem. Alexander Bloem stierf in april 2009. Ze heeft een oudere zus, Joyce Bloem, en twee jongere broers, Martin en Maurice Bloem. Marion Bloem is getrouwd met Ivan Wolffers (
www.ivanwolffers.nl) Hun zoon heet Kaja Wolffers, die sinds 19 nov 2004 getrouwd is met actrice en schrijfster Elle van Rijn. Marion Bloem heeft vier kleinkinderen: David, Feline, Helena en Kathelijne.