Langs lijnen van geleidelijkheid door Louis Couperus

Zakelijke gegevens:

Titel:                         Langs lijnen van geleidelijkheid

Schrijver:                  Louis Couperus

Uitgever:                   Em. Querido’s

Uitgevrij B.V

Plaats van uitgave:     Amsterdam

Jaar van uitgave:               1987

Gelezen druk:            Herdruk als

Salamander, naar de eerste druk

Jaartal van de 1e druk:        1900

Zij had in zijn leven geen onharmonische gewoonte gebracht: hij hield van te eten in een klein café of osteria, met het volk van Rome om zich heen, en zij deed dat met hem meê gemakkelijk en eenvoudig, niet vies doende, maar gezellig, harmonisch, met een groot gemak van zich voegen en met even veel natuurlijke gratie, als zij 's avonds dineerde aan Belloni's table d'hôte. Dat alles, het weêrspel van oneigenlijkheid, van tegenstrijdigheid, dat levend vizioen van vaagheid, dat ongrijpbare in haar, dat ontastbare van hare eigenlijkheid, dat zich verschuilen van haar ziel, dat samensmelten harer essence's, was hem eene bekoring geworden: - een onrust, een behoefte, een nervoziteit in zijn leven, anders zoo rustig, klein tevreden en kalm - maar bekoring vooral, onmisbare bekoring van iederen dag. Dit fragment komt uit Langs lijnen van Geleidelijkheid van de schrijver Louis Couperus. Je kunt aan de manier van schrijven wel merken dat dit boek geschreven is in 1900, want het boek is geschreven op een zeer ouderwetse manier als je kijkt naar de woordkeuze en de zinsopbouw. Wat erg opvallend is in het boek is dat, met name, gevoelens van de hoofdpersoon, maar ook nieuwe plaatsen heel erg gedetailleerd en met heel veel woorden beschreven worden. Er zijn veel vreemde (Franse, Engelse) woorden gebruikt in het boek en veel Nederlandse woorden zijn op de ouderwetse manier geschreven. Deze manier van schrijven maakt het lezen van het boek redelijk moeilijk. Kort samengevat gaat dit verhaal over Cornelie de Retz. Ze is van haar man gescheiden en in Rome gaan wonen. De vriendschap tussen Cornelie en Duco in Rome loopt uit op een relatie. Cornelie wilt niet met Duco trouwen vanwege haar feministische ideeën. Ze krijgen het financieel moeilijk maar willen zich niet laten helpen door Cornélie’s vriendin Urania. Urania weet haar een baan te bezorgen als gezelschapsdame bij Mevrouw Uxeley in Nice. Cornélie ontmoet haar ex-echtgenoot weer. Ze voelt dat ze nog bij hem hoort al houdt ze niet van hem. Ze vlucht naar Florence, waar Duco inmiddels woont. Hij vraagt haar ten huwelijk maar Cornélie weigert. Na een dreigbrief van haar ex-man vertrekt Cornélie terug naar Nice. Cornelie gaat opnieuw een relatie aan met haar ex-man. Een verhaal als dit zou in deze tijd niet meer geschreven worden, want naar mijn idee zijn er niet heel veel vrouwen die zich zo vast houden aan feministische ideeën. De man en de vrouw zijn in deze tijd aardig gelijk. Rond 1900 mochten vrouwen heel veel dingen niet, dus dan snap ik dat er vrouwen zijn die zo feministisch zijn. Verder waren er geen gevoelens, acties of iets dergelijks wat ik herkenbaar vond. Ik vond dat er erg onwaarschijnlijke gebeurtenissen in het boek voorkwamen, maar misschien heeft dat te maken met de maatschappij zoals die was in 1900. Bijvoorbeeld het moment waarop de Italiaanse prins Virgilio denkt dat elke man recht op haar heeft, en hijzelf in het bijzonder. Hij dwingt Cornelie met hem naar bed te gaan en is dan ook zwaar beledigd als Cornelie hem afwijst en een klap geeft. Cornélie geeft hem meteen daarna een zoen zodat hij zich niet meer zo afgewezen voelt. Dit kan ik me echt niet voorstellen, maar Cornelie blijkbaar wel. Louis Couperus is een naturalist, maar ik zou hem ook in kunnen delen bij De Tachtigers. De Tachtigers hadden het vaak over de schoonheid van de kunst. Duco is in het boek een kunstenaar en houdt echt van kunst. Hij ziet heel duidelijk de schoonheid van de kunst. Cornelie staat daarentegen afstandelijk tegenover de kunst. Voor haar zijn het enkel beelden en gebouwen. Cornelie wilt echter wel heel graag de kunst begrijpen en krijgt in de relatie met Duco ook steeds meer begrip voor de kunst. Louis Marie Anne Couperus (10 juni 1863 –  16 juli 1923) was een Nederlandse schrijver. Hij beoefende vele literaire genres. Hij debuteerde met poëzie, maar stapte al snel over op psychologische romans. Hij schreef ook cultuursprookjes, historische romans en veel reisverslagen en columns. Couperus wordt beschouwd als een van de belangrijkste schrijvers uit de canon van de Nederlandse literatuur. Couperus heeft heel veel boeken geschreven in zijn tijd als schrijver, met onder andere: Psyche (1898), Fidessa (1899), Langs lijnen van geleidelijkheid (1900), Babel (1901), Een zieltje (1980).1Het thema van dit boek is de maatschappelijke orde en vrouwen emancipatie. Cornélie denk namelijk dat zij hiervan totaal onafhankelijk is na haar scheiden. Die gedachte wordt nog meer aangewakkerd als ze in aanraking komt met Duco. Het gaat een tijd goed tussen Duco en Cornélie en Cornélie blijft volhouden dat ze onafhankelijk is, maar op het moment dat ze haar ex-echtgenoot weer tegen komt wordt het duidelijk dat ze nog bij hem hoort en weldegelijk afhankelijk is. Op lezenvoordelijst.nl is er geen tag richting vrouwenemancipatie of maatschappelijke orde, maar wel  vrouwenleven. Met die tag kwam ik op het boek De Tweeling van Tessa de Loo die mij dan nog redelijk leek om te lezen.Dit boek kan ik niet vergelijken met een boek wat ik al eerder heb gelezen. De boeken die ik lees zijn altijd modern en zijn over het algemeen chicklitst of pure fantasy boeken. De onderwerpen die daarin behandeld worden komt naar mijn mening niet overeen met dit boek. Ik lees boeken over moord, ontvoering en wraak (literaire thrillers) of over standaard romantische liefdesverhalen echt geschreven voor vrouwen. Het boek wat misschien een beetje overeenkomt is ‘The devil wears Prada’ van Lauren Weiberger. Want daarin vind de hoofdpersoon zichzelf ook heel onafhankelijk, maar uiteindelijk geeft ze toch toe en denkt ze dat ze afhankelijk is van de mensen op haar werk. Aan het einde neemt ze toch zelf al haar keuzes en gaat weer terug naar onafhankelijkheid. Wat Cornélie dus niet doet, zij gaat juist terug naar haar afhankelijkheid.Ik heb niet heel veel van het boek geleerd. Het onderwerp spreekt mij ook niet heel erg aan. De gebeurtenissen in het boek vond ik, zoals eerder vermeld, niet heel realistisch. Daarvan heb ik dus niks geleerd en zou ik ook niets willen leren. De ouderwetse manier van schrijven en zinsopbouw vond ik helemaal niks. Het kostte heel veel moeite om te beginnen met lezen om vervolgens ook te blijven lezen. Alhoewel de grote lijn van het verhaal daarentegen wel goed te begrijpen was. Wat dat betreft heb ik geleerd dat dit totaal niet mijn soort boek is. Wat dus al vanzelfsprekend is, is dat ik niet nog een keer dit soort boeken uit deze tijd zal gaan lezen.