Titel Isabelle Samenvatting Een bekende filmster, Isabelle Amable wordt vermist. Ze was aan het uitrusten in de Auvergne een bergachtige streek van Frankrijk waar zij geboren is. En op een dag is ze verdwenen. Het laatste wat van haar gezien is, is dat ze een zandpad een berg op loopt. De politie gaat op zoez, maar vindt geen enkel spoor. Na een paar maanden stopt het onderzoek, want ze denken dat ze haar nooit meer zullen vinden. Degene, die niet stopt met zoeken, is Bernard Buffon, een stille minnaar van Isabelle, die al vanaf jongs af aan van haar houdt. In de loop van de jaren is ze een obsessie voor hem geworden. Bernard is een leraar op de plaatselijke school. In zijn vrije tijd zwerft hij door de bossen of zit hij in de kroeg te luisteren naar waar de andere mensen over praten, in de hoop iets over Isabelle op te vangen. Op een dag spreekt hij met een boer Peyrol, die woont eindje verder op de weg waarop Isabelle het laatst gezien is. De boer vertelt, dat Isabelle vaak de berg op ging om dan in een meertje verderop te zwemmen. Dit zet Bernard op het spoor van Isabelle. Isabelle, dat is aan het begin van het boek al duidelijk, is ontvoerd door Jeanne Bitor. Jeanne is een afzichtelijk lelijke vrouw, die nooit enige aandacht krijgt. De meeste mensen merken haar niet eens op. Jeanne werkt als serveerster in het café van het dorp. Isabelle is ook op de dag van haar verdwijning weer gaan zwemmen en op het moment dat ze weer naar huis wil gaan, wordt ze bedreigd door twee honden, Jules en Jim. Jeanne, de eigenares van de honden, roept haar honden terug en neemt Isabelle tegen haar zin mee naar haar huis, waar het stinkt naar pens voor de honden en andere vieze luchtjes. Isabelle wordt opgesloten in de kelder. Het huis van Jeanne Bitor hangt vol met schilderijen van langzaam verrottende dieren. Nu is ze aan het begin van haar meesterwerk. Een beeldschone vrouw op een bank liggend. Op elk schilderij weer wat verder afgetakeld omdat ze haar geen eten geeft. Als Isabelle er achter komt wat haar lot is, probeert ze een gesprek te krijgen met de immens lelijke vrouw die tegenover haar zit te schilderen. Ze verzint verhalen over wat voor een verschrikkelijke jeugd ze gehad heeft en vraagt Jeanne naar dingen. Dit is iets wat niemand ooit gedaan heeft. Niemand heeft ooit interesse gehad voor Jeanne Bitor en Isabelle weet door de muur van Jeanne heen te breken en een vage vriendschap met haar te krijgen. Jeanne is in de war en weet niet wat ze met Isabelle aanmoet. Isabelle krijgt weer eten van Jeanne. Isabelle krijgt weer hoop. Aan dit alles komt een einde, als er in het café een apart gesprek plaats vind. Jeanne bloeit helemaal op en dat merken de mensen in het café ook. Voor het eerst komt Bernard op het idee om Jeanne om Isabelle te vragen, omdat Jeanne nog hoger de berg op woont en zij Isabelle ook langs heeft zien komen. Jeanne maakt rare opmerkingen en gedraagt zich raar. Na het gesprek met Bernard komt ze erachter dat Isabelle alles heeft gelogen. De volgende ochtend gaat Jeanne weer net zo te werk als in het begin. Haar gevoel van medeleven voor Isabelle is verdwenen en ze is hard en onverbiddelijk. De volgende ochtend als Jeanne Isabelle uit de kelder komt halen, hangt Isabelle daar met een touw om haar nek te bungelen. In Jeanne knapt iets en ze gaat naar haar atelier. Ze pakt haar schilderijen en gaat naar de tuin en verbrandt daar al haar schilderijen van dode en half vergane dieren en ook haar onvoltooide levenswerk. Vanaf nu wil Jeanne haar leven veranderen. Ondertussen heeft Bernard over de vorige avond nagedacht en besluit bij Jeanne langs te gaan. Voor het huis ziet hij bij een kelderraampje twee rode schoentjes met hoge hakken staan. Hij loopt achterom en hij ziet Jeanne in de tuin bezig. Het lijkt of ze een vernieuwde energie in zich heeft gekregen. Hij besluit om niet naar Jeanne toe te gaan, maar om naar binnen te gaan. In de kelder vindt hij Isabelle, ze maakt een verstikkend geluid. Gelukkig leeft ze nog. Samen vluchten ze weg en later in het bos hoort hij haar verhaal. Ze had een strop gemaakt, die ook in de film gebruikt wordt. Ze was wanhopig geworden, nadat Jeanne toch weer van plan is geweest haar plan door te zetten. Het plan van Isabelle was mislukt toen een van de honden haar strobalen, waar ze weer op terug wilde stappen, om had laten vallen. Na het verhaal verteld te hebben valt Isabelle in slaap en daar zit Bernard dan met de droom van zijn leven. Hij kan alles met haar doen. Anderen denken immers dat ze dood is. Hij beheerst zich, maar de betovering van alle jaren is, na die gedachte, verdwenen. Weer thuis wordt Bernard overladen met cadeau's en de politie wordt naar het huis van Jeanne gestuurd. Jeanne is verdwenen. Haar honden worden afgemaakt, niemand wil immers een paar van die valse loeders in huis nemen. Jeanne is nergens meer te vinden en na een paar weken stopt de politie met zoeken. Alleen Bernard blijft zoeken. Het boek eindigt dus net zoals het begint: met een zoekende Bernard. Titelverklaring Isabelle is de hoofdpersoon
Soort verhaal Drama, literair. Gebeurtenissen Zij is ontzettend jaloers op mooie mensen, want zij zelf is oer lelijk!! Het is een open einde. Er is haast geen spanning in het verhaal te vinden. De personen -Jeanne Bitor: een lelijke vrouw, die in een oud huis woont. Zij heeft een kunstzinnige studie gevolgd en ze leeft als een soort kluizenaar met als enig contact met de buitenwereld het serveren in een café in het dorp. Iedereen kent haar maar ze wordt door iedereen over het hoofd gezien. In haar vrije tijd schildert ze dode dieren en ze heeft bijvoorbeeld ook haar dode vader geschilderd. Haar meest lugubere schilderijen zijn schilderijen waarin de aftakeling van dieren te zien is. Haar leven verandert als ze besluit om de bekende en beeldschone actrice Isabelle Amable te ontvoeren en te schilderen, terwijl ze van honger wegkwijnt. Waar ze niet aan gedacht heeft, is dat ze misschien haar object nog wel aardig kon gaan vinden. Ze voelt zich begrepen en belangrijk, wanneer Isabelle belangstelling voor haar toont en bij haar haar hart uitstort. Een tweede grote omslag vindt weer plaats, als ze in het café met haar nieuwe zelfvertrouwen zwaar teleurgesteld wordt. Ze trekt weer helemaal in haar schulp en kan genieten van Isabelles smeekbedes om eten. Als Isabelle zich dan ophangt, ontstaat er een apart soort genoegen in het verbranden van haar schilderijen en dus haar verleden. Na de ontdekking dat Isabelle verdwenen is, vlucht ze. -Isabelle Amable: Een toneelspeelster, die beroemd en bekend is. Het is een vrouw die sluw en slim is. Ze heeft Bernard eens uit de handen van kwajongens gered, die hem in een ton hadden gestopt. Als ze door Jeanne wordt ontvoert, probeert ze haar vertrouwen te winnen, terwijl zij alles bij elkaar liegt. Door wat ze te horen krijgt, krijgt Jeanne toch respect voor haar. Als alles dan toch weer terug verandert ,wordt ze wanhopig en past ze een film-truc toe. -Bernard Buffon: Een leraar die betoverd is door Isabelle. Vaak tovert hij haar voor zich en hij kan niet geloven dat ze weg is en blijft naar haar zoeken. Als hij haar dan eindelijk gevonden heeft en hij haar in levende lijve meemaakt, is de betovering verbroken omdat ze heel anders reageert dan in zijn dromen. Jeanne Bitor, die ook geobsedeerd is door Isabelle, is de volgende persoon waar hij door geobsedeerd wordt. Hij raakt onder de indruk van haar door haar lelijkheid en gaat haar zoeken. De meest sympathieke persoon vind ik Bernard, hij blijft maar doorgaan met zoeken, terwijl iedereen de hoop allang opgegeven had en laat zich ook door niets in de weg zitten. De minst sympathieke persoon kan ik eigenlijk niet goed aanwijzen in dit verhaal, ze hebben allemaal wel hun vervelende trekjes, maar niet storend. Op het eerste gezicht zou je zeggen dat Jeanne allerminst sympathiek is, maar uit de verdere beschrijving van haar karakter komt naar voren dat ze dat eigenlijk wel is. Ze is gewoon vreselijk gefrustreerd en overspannen. De tijd Het verhaal speelt zich af in deze tijd. Dat is erg van belang voor het verloop van het boek, want in deze tijd draait alles om het uiterlijk. Of het in deze tijd ook echt zo extreem kan lopen weet ik niet, maar het boek is er een goed voorbeeld van dat het innerlijk minstens net zo belangrijk, zo niet belangrijker is dan het uiterlijk. Het is een chronologisch verhaal. Vertelwijze Het verhaal wordt verteld door iemand die niet in het boek voorkomt, maar wel alles van de personen afweet een "alleswetende verteller". Het lijkt iemand die in de lucht hangt en van bovenaf alles volgt wat er beneden hem gebeurt. Je krijgt zo een goed beeld van alle personen die in het verhaal voorkomen. De verteller licht ze eruit om over elk persoon apart iets te vertellen. Ruimte Het verhaal speelt zich af in Frankrijk in de plaats Auvergne in een beboste, bergachtige streek. Ik denk niet dat het land Frankrijk nou specifiek belangrijk is voor het verhaal. Een motief waarom juist Frankrijk is gekozen is waarschijnlijk de bosrijke, heuvelachtige omgeving, maar die vind je in meer landen dan alleen in Frankrijk.
Thema Iemand die erg jaloers is op knappe mensen, want zij zelf is dat niet. Ze is ontzettend jaloers. Boedeling/Boodschap Het onderwep "mooi en lelijk" wil wel een boodschap overbrengen aan de lezer. De schrijfster wil de lezer duidelijk maken dat het uiterlijk alleen niet alles is. Je kunt naturlijk niet alleen uiterlijk lelijk zijn, maar je kunt ook een lelijk karakter hebben. De schrijfster heeft het slim aangepakt door twee vrouwen te kiezen waarvan de een "mooi, mooi" is en de ander 'lelijk, lelijk". Later blijkt dat de "mooi, mooi" dame best een aantal arrogante trekjes vertoont en de "lelijk, lelijk" dame eigenlijk best een lief karakter heeft. Je karakter kan dus heel erg beinvloed worden door je uiterlijk. "Mooie mensen" zullen sneller iets arrogants over zich krijgen en "lelijke mensen", gefrustreerd door uiterlijk gaan zich door de reacties die ze krijgen sneller afzetten tegen anderen, waardoor ze sowieso al niet meer gewaardeerd worden. Dit vind ik allebei heel erg, maar we leven in een maatschappij waar het er nu eenmaal zo aan toe gaat. Als alles eens wat minder om het uiterlijk draaide, zou dat een hoop mensen erg gelukkig maken. Taal Ik vind het een goed boek. Het taalgebruik is niet moeilijk en het geheel is makkelijk te begrijpen. Ik vind de keuze van het onderwerp ook heel goed, het zet een hoop mensen aan het denken, over hoe belachelijk al dat gedoe om uiterlijk eigenlijk is. Meestal is een model dat op de voorkant van een blad staat nog niet eens zo mooi van zichzelf, er is aan "gesleuteld" door een computer, haar lippen zijn volgespoten met silliconen, wat is tegenwoordig nou nog echt? Dat mag best eens gezegd worden. Mensen als Jeanne Bitor zijn natuurlijk van het andere uiterste, volgens mij is zij gewoon gigantisch overspannen. Ik kan me ook niet voorstellen dat het verhaal echt kan gebeuren. Mijn mening over dit boek Het onderwerp van "Isabelle" , mooi en lelijk, is niet een moeilijk onderwerp, omdat het heel duidelijk in het boek speelt. Jeanne Bitor wordt echt als een lelijke vrouw neergezet en Isabelle als echt een mooie vrouw. Het onderwerp ligt niet echt in mijn belevingswereld, omdat ik niet echt overdreven veel over mijn uiterlijk nadenk. Het onderwerp heeft me wel een beetje aan het denken gezet over wat iemand, die lelijk is, mee moet maken en zo erg in een isolement raakt. Het onderwerp is erg diepgaand behandeld, omdat er heel diepe gesprekken in plaats vinden tussen Jeanne en Isabelle. Het verhaal heeft een heldere verhaallijn. Eerst vanuit Bernard en dan weer vanuit Jeanne en Isabelle. De gebeurtenissen komen logisch uit elkaar voort, omdat bijvoorbeeld, als Jeanne door de vragen van Bernard "weer op aarde word gezet", Jeanne's houding tegenover Isabelle ook meteen verandert. De gebeurtenissen zijn best op een spannende manier verteld omdat je vanaf het begin weet waar Isabelle is en je niet weet of Bernard haar zal vinden voordat zij uitgehongerd is en sterft onder de ogen van Jeanne. De gebeurtenissen hebben niet echt een indruk op mij gemaakt het was meer gewoon spannend. Het einde van het verhaal vind ik niet echt voorspelbaar maar wel origineel, omdat het einde duidelijk maakt, dat de zoektocht niet alleen bij de schoonheid van Isabelle ligt. De zoektochten van Bernard zeggen meer iets over hemzelf . Het verhaal speelt zich in een beetje in een lugubere sfeer af en dat komt door de schilderijen en de gewoontes van Jeanne. De onaangename gebeurtenissen die het verhaal beschrijft, hebben allemaal betrekking op het schilderen van dode dieren en mensen door Jeanne. Het boek blijft vanaf het begin tot het eind boeien, omdat je wil weten hoe het met Isabelle afloopt. Aan het begin van het verhaal val je meteen middenin de ontvoering. Je weet meteen waar Isabelle is. Er zit dus zeker meteen vaart in het verhaal. Het hele verhaal hangt met elkaar samen en alle delen van het verhaal beïnvloeden elkaar. Het hele verhaal is makkelijk in elkaar gezet en dus ook niet moeilijk te volgen wat het ene met het andere te maken heeft. Er lopen verschillende verhaallijnen door elkaar maar het is zo eenduidig dat het zeker niet lastig is. Het verhaal bestaat uit redelijk korte scènes omdat het ook een niet zo dik boekje is . Dit heeft tot gevolg dat je bij het verhaal betrokken raakt en je aandacht niet snel verslapt. Het verhaal is heel chronologisch verteld en dat is heel doorzichtig. Het verhaal heeft wel een paar terugblikken, namelijk Bernards ervaring in zijn jeugd met een ton. De personages in dit verhaal vind ik niet erg herkenbaar omdat er erg gebruik is gemaakt van extremen. De daden van de personages vind ik vaak wel begrijpelijk zoals de verering voor een knap persoon. Ik denk trouwens zelf dat ik niet zo snel op een onbereikbaar persoon zou vallen zoals Bernard. De problemen van de personages zijn wel te volgen, maar ik vind het allemaal wel een beetje fictief, wat de personages meemaken. Ik kan me niet voorstellen dat ik door een van de uitspraken van de personages beïnvloed ben, omdat het boek me niet zo heeft aangegrepen op die manier. Voor alle personages kan ik sympathieke dingen voelen maar alle personen hebben ook domme dingen in hun karakter: Jeanne haar rare gewoontes om dode dingen te schilderen, Isabelle met haar ongevoelige manier van het gebruiken van de zwakheden van Jeanne en Bernard door zijn rare vastgebetenheid in een figuur dat eigenlijk alleen in zijn hoofd bestaat. Met het taalgebruik in dit boek heb ik helemaal geen moeite en alles is zeer duidelijk verteld. Ik heb geen eigenaardigheden in het verhaal kunnen ontdekken. Een gedeelte wat heel mooi beschreven is , is de passage waarin Jeanne een konijntje schildert en er dan verteld wordt over hoe mooi de vacht glom enzovoort.