Ik heb geen naam door Miep Diekmann

Boekverslag Ik heb geen naam - Dagmar Hilarova, Miep Diekmann Het thema van het verhaal is: overleven in de oorlog. Het meisje waar het in het verhaal om draait wordt in de tweede wereld oorlog afgevoerd naar het kamp Terezín, in Tsjechië. Daar probeert zij te overleven en nog een beetje een leven te houden. Het boek begint met een opening in de handeling, wanneer het meisje door haar vriend wordt opgehaald, maar ze eigenlijk niet naar buiten wil, omdat ze een jodenster heeft gekregen. Ze schaamt zich ervoor. Het boek eindigt in een gesloten einde, wanneer het meisje net weer een poosje thuis is gekomen uit het kamp. In het kamp was ze opnieuw verliefd geworden. En nu ze thuis is kan ze haar oude vriend ook weer tegen het lijf lopen, ze weet niet zo goed wie ze moet kiezen. Dan heeft ze haar keuze gemaakt en niet lang daarna staan beide voor de deur. Ze stelt ze aan elkaar voor… En daarmee eindigt het boek. Het is dus ook een klein beetje een open einde, want je wilt graag weten hoe het nou verder gaat, met die jongens enzo.. Het verhaal is niet echt in hoofdstukken verdeeld en er staan soms gedichten tussendoor (het meisje schreef in het kamp ook gedichten over hoe ze zich voelde). Alleen wanneer er een nieuw jaar begint staat dat erboven. Verder zijn het eigenlijk allemaal korte gebeurtenissen achter elkaar. Er wordt telkens iets verteld over waar ze heen gaan en wat ze allemaal doet, en soms komen daar dan gedichten tussendoor. Het boek begint met een gedicht die het meisje in 1939 schreef, dat gaat over wanneer Hitler aan de macht komt. Wanneer het dus een beetje begint. Daarna speelt het zich verder in de jaren 1942 tot 1945 af, in de tweede wereldoorlog dus. De verhaaltijd is dus ongeveer 5 à 6 jaar. En er komen vrijwel geen flashbacks in voor. De ruimte van het verhaal is grotendeels het kamp Terezín, waar het meisje opgesloten zit. Alleen aan het begin en het eind van het boek is ze thuis in Praag. Het verhaal wordt chronologisch verteld, maar niet continu. Er zitten soms grote gaten tussen in de tijd. Het verhaal wordt verteld in de ik-persoon, want het gaat de hele tijd uit van het meisje. Over hoe zij zich voelt en wat ze allemaal doet, hoe zij over anderen denkt. Doordat zij de ik-persoon is, leer je haar steeds beter kennen. Over hoe zij denkt en door haar gedichten, het is dus een round-character. Literatuur of lectuur? Ik vind dat het een literatuur boek is. Ten eerste gewoon omdat ik het een leuk en interessant boek vind, en omdat je er van leert. Ten tweede ook door hoe het geschreven is, met die gedichten tussendoor, en er zitten hele mooie zinspelingen in. En omdat het door twee schrijfsters is geschreven is het natuurlijk een bijzonder boek. Het is ook literatuur denk ik, omdat het een levensverhaal is. Het is het echte verhaal van een van de twee schrijfsters. Het is zeker geen lectuur, want het is niet een boek dat je zo even pakt, uitleest en rustig verder gaat. Het zet je wel aan het nadenken.
Mijn mening Ik vind het zoals ik hierboven ook al een beetje heb gezegd een heel erg leuk en mooi boek. Zo’n verhaal als dit kun je eigenlijk niet leuk noemen vanwege het onderwerp, maar ik vind het vooral leuk om de manier waarop het geschreven is, en de gedichten. Het is mooi boek omdat het de situatie van zo’n meisje in het kamp goed weergeeft, over hoe het echt was, en dat ze het overleeft. Dat is natuurlijk ook mooi. Ik zou iemand anders dit boek zeker kunnen aanraden, ik kan me voorstellen dat wanneer je niet zo van lezen houdt je dit boek niet erg interessant zult vinden, maar ik denk dat het verder iedereen wel zal boeien, ook omdat het een boeiend onderwerp is. De schrijfsters Het boek is op een unieke manier geschreven, want er hebben twee schrijfsters aan mee gewerkt. Een van de schrijfsters, Dagmar Hilarova, is het meisje uit het boek. Zij heeft dit alles (zo ongeveer) zelf meegemaakt. Miep Diekmann hoorde op een dag van haar, en dat zij een van de kinderdichters uit het kamp Terezín was. Dat vond ze wel interessant en is naar haar toe gegaan en heeft voorgesteld er een boek over te schrijven. Eerst wilde Dagmar dat niet, maar later vond ze het toch goed. Toen heeft ze het eerste en het laatste hoofdstuk geschreven. Die zijn toen vertaald door Olga Krijtova, en toen heeft Miep de tussenliggende hoofdstukken geschreven. Ook de gedichten zijn vertaald door Olga Krijtova. Dit was behoorlijk moeilijk, omdat gedichten vaak het mooiste klinken wanneer je ze in hun eigen taal hoort. Maar dat is aardig goed gelukt. Zo is dit boek dus ontstaan. Je kunt het boek wel tot de Nederlandse literatuur noemen omdat het toch voor grotendeel door een Nederlandse schrijfster is geschreven. W’tje: De naam van het meisje komt in het hele boek niet voor. Het gaat natuurlijk om Dagmar Hilarova, maar het is toch wel apart.