Eindexamens 2024

Wij helpen je er doorheen ›

Het meisje met de negen vingers door Laia Fabregas

Beoordeling 6.6
Foto van een scholier
Boekcover Het meisje met de negen vingers
Shadow
  • Boekverslag door een scholier
  • 5e klas havo | 2640 woorden
  • 28 februari 2013
  • 11 keer beoordeeld
Cijfer 6.6
11 keer beoordeeld

Boekcover Het meisje met de negen vingers
Shadow
Het meisje met de negen vingers door Laia Fabregas
Shadow
ADVERTENTIE
Nieuw seizoen Studententijd de podcast!

Studenten Joes, Tess en Annemoon zijn terug en bespreken alles wat jij wilt weten over het studentenleven. Ze hebben het onder andere over lentekriebels, studeren, backpacken, porno kijken, datediners, overthinken, break-ups en nog veel meer. Vanaf nu te luisteren via Spotify en andere podcast-apps! 

Luister nu

Bibliografische gegevens;

Auteur: Laia Fàbregas

Titel: ‘Het meisje met de negen vingers’

Jaartal 1e druk: 2007

Aantal Blz. : 172 Blz.

Wat gebeurt er in het boek?;

Laura is geboren met negen vingers. Toen ze klein was vond ze dat erg, ze schaamde zich ervoor en liep altijd met haar handen in haar zakken. Naarmate ze ouder wordt vind ze het minder erg, ze kan er tenslotte gewoon mee leven. Laura is geboren in Barcelona, Spanje in de tijd kort na generaal Franco. Haar ouders zijn lid van een partij tegen de heerschappij van de generaal, en voeden ook hun kinderen op met het idee dat deze dictator niet goed is voor hun land. Zij willen vrijheid. Met deze boodschap voeden ze ook hun twee dochters op, Laura en haar jongere zus Moira. Laura en Moira leven een vredige jeugd, hij is alleen wel heel anders dan die van de meeste kinderen van hun leeftijd. In hun jeugd worden geen sprookjes bedacht voor gebeurtenissen als het wisselen van een melktand, overal wordt gewoon keihard de waarheid verteld. Wat misschien nog wel het meest vreemde is, is dat er van hun hele jeugd geen foto’s worden gemaakt. Niet van hun verjaardag, vakantie en zelfs niet van de trouwdag van hun ouders. Waarom is voor beide dochters een raadsel en ze hebben het tot nu toe nooit durven vragen. Wat ze in hun jeugd wel geleerd hebben, is het maken van gedachtefoto’s. Het zijn geen echte foto’s, maar je neemt een gebeurtenis of plek zodanig waar dat hem nooit meer vergeet. Dat is wat Moira en Laura al die jaren gedaan hebben in plaats van echte foto’s. Laura is nu begin dertig en haar zus eind twintig, en met name Moira wil heel graag foto’s zien waar zij op staan. Zij begint dan ook de zoektocht naar foto’s van vroeger. Eerst weet Laura niet zo goed of ze dat wel wil, maar later vindt ze het heel leuk om foto’s vaan haar, uit haar jeugd te zien. Gedurende het boek verteld Laura hoe ze haar vingers een voor een kwijt raakt. Haar pink is ze, zover ze weet al haar hele leven kwijt en verder in haar leven raakt ze om de zoveel tijd een vinger kwijt. Waarom er nooit foto’s van haar zijn gemaakt, heeft er uiteindelijk allemaal mee te maken dat ze helemaal niet zonder pink geboren is. Toen ze nog heel klein was, heeft ze haar vinger verloren. Ze was met haar vader, hij was op de vlucht voor de agenten van Franco, omdat hij leider van een oppositie partij was. De agent heeft op haar hand geslagen en zo is ze haar pink kwijt geraakt. Haar vader kon het niet verdragen te weten dat het zijn schuld was, dus hebben ze haar nooit iets verteld. Om dit geheim te kunnen bewaren, mochten er geen foto’s van haar voor dit incident bestaan.

Waar gaat het boek eigenlijk over?;

Thema; De waarheid en leugens.

‘Ik heb geleefd in een universum van waarheden dat mijn ouders om me heen bouwden om de grote leugens te verhullen. En ik heb voortdurend naar die leugens gezocht.’ blz. 171

Motieven; - Hoe,wanneer en dat Laura zo vaak vingers verliest; - Laura begint haar leven alleen zonder haar pink, maar in haar verdere leven raakt ze telkens om de zoveel tijd een vinger kwijt. Waarom geen idee, het is altijd een ongeluk. Maar wel in de meest vreemde omstandigheden. - ‘ Ik ben Laura. Ik heb acht vingers. Ik verloor mijn linkerwijsvinger bij een potsierlijk auto-ongeluk met weinig bloed.’ blz.29

‘ Ik ben Laura en ik heb zeven vingers. Ik verloor mijn linkerpink tijdens een ongelukkig verlopen pokerpartij.’ blz. 64

‘Ik ben Laura en ik heb zes vingers. Ik verloor mijn rechterduim in Italië.’ blz. 91

‘Ik ben Laura en ik heb vijf vingers. Geen vijf vingers aan elke hand, maar vijf in totaal: drie aan mijn linkerhand en twee aan mijn rechter. Ik verloor de ringvinger van mijn rechterhand aan de muziek.’ blz. 107

‘Ik ben Laura en ik heb vier vingers. De zesde vinger die ik verloor was mijn linkerringvinger.’ blz. 118

‘Ik ben Laura en ik heb drie vingers. Het verliezen van mijn zesde vinger was een duidelijk geval van slechte timing. Iemand was op de verkeerde plek op het verkeerde moment. Ik verloor mijn linkermiddelvinger tijdens een bankoverval.’ blz.136

‘Ik ben Laura en ik heb twee vingers. Ik raakte mijn achtste vinger kwijt, mijn linkerduim, in Amerika.’ blz. 145

‘Ik ben Laura en ik heb één vinger. Ik verloor mijn rechtermiddelvinger in de nacht na de dag dat mijn vader overleed. Ik had zoveel pijn in mijn ziel, dat ik mijn lichaam niet meer voelde. Ik was gewend aan fysieke pijn, maar niet aan verdriet, aan het verwerken van een plotselinge geestelijke leegte.’ blz. 157

-de opvoedkeuze van Laura’s ouders. - De ouders van Laura en Moira zijn in de tijd van het regime van Franco opgegroeid. Deze tijd is inmiddels wel voorbij, maar de sporen van de dictatuur zijn nog goed te zien. Omdat haar deze bange tijden hebben meegemaakt, doen ze er alles aan hun eigen kinderen in alle vrijheid op te voeden. De opvoedkeuze van Laura’s ouders hebben veel invloed gehad op haar leven. Zo werden haar nooit sprookjes verteld, maar altijd de keiharde waarheid, waardoor zij, ook al als kind altijd in de keiharde realiteit leefde. Ook zijn er van haar jeugd nooit foto’s gemaakt, iets wat ze erg mist. - ‘Ooit heb ik bijna geloofd in het sprookje over Pérez het Muisje. Ik zat op school toen mijn eerste melktand uit mijn mond viel… De juf vertelde aan de klas dat ik het tandje zorgvuldig moest bewaren en voor het slapengaan onder mijn kussen moest leggen. Als ik dat deed, zou ik de volgende ochtend een cadeautje in plaats van het tandje vinden. ‘Maar hoe kan dat dan?’vroeg ik sceptisch. ‘Omdat ’s nachts de magische muis Pérez langs zal komen om het tandje mee te nemen. En hij zal een cadeautje speciaal voor jou achterlaten, omdat hij dankbaar is.’ ‘Een magische muis?’ ‘Ja, Pérez is de liefste muis van de wereld. Hij gaat elke nacht langs bij alle kinderen die een melktand onder hun kussen hebben gelegd en hij weet precies welke cadeaus jullie mooi vinden. Dat is toch wonderlijk?’ Alle kinderen knikten instemmend, maar in mijn oren klonk het net als alle wonderlijke verhalen: als een leugen.’

Het boekverslag gaat verder na deze boodschap.

Verder lezen
Gids Eindexamens

Alles wat je moet weten over de eindexamens

blz. 61,62

-de fotoloze jeugd van Laura en Moira. - Kort voordat hun ouders zouden gaan trouwen, zijn ze gestopt met het maken van foto’s. Dus, Laura en Moira hebben nergens foto’s van. Geen enkele gebeurtenis uit hun jeugd is vastgelegd op een foto. Wel hebben ze van hun ouders geleerd gedachtefoto’s te maken. Waarom foto’s in hun jeugd verboden zijn, heeft gedeeltelijk te maken met de opvoedkeuze, want Laura’s ouders willen hun kinderen opvoeden met de waarheid en foto’s vertekenen de waarheid. Een andere reden dat er geen foto’s van hun jeugd zijn, is vanwege de maar negen vingers van Laura. - ‘Ik wil dingen terugvinden en vastleggen.’ ‘Ja,’zei Carme. ‘Ik wil foto’s van vroeger vinden.’ Carme zuchtte, maar heel rustig en tussen elke zin pauzerend, zei ze: ‘Laura, we hebben geprobeerd Moira en jou in vrijheid op te voeden, een vrijheid die we zelf nooit hebben ervaren, maar waaraan we heel veel waarde hechten. Dat maakt jullie misschien in een aantal opzichten anders dan andere mensen. Maar het is goed “anders”. Het heeft jullie rijker gemaakt.’  

blz. 97

Titel verklaring; Het meisje met de negen vingers. Laura heeft, zolang zij zich kan herinneren maar negen vingers. Haar wordt verteld dat ze ermee geboren is. Maar dat blijkt een leugen, want ze is hem kwijtgeraakt toen ze klein was. Een leugen die haar ouders zo’n dertig jaar voor zich hebben weten te houden.

Personages; Laura, is de ik-persoon in het verhaal. Ze is geboren in Barcelona, Spanje. Vlak na het regime van generaal Franco. Laura is, zo denkt ze, met maar negen vingers geboren. Dat is een ding waardoor ze zich anders dan andere voelt, het tweede is, haar ouders hebben haar opgevoed zonder foto’s. Laura is nu in de dertig en wil aan de ene kant graag weten waarom ze zo is opgevoed, en aan de andere kant is ze wel bang voor de waarheid.

Tomas en Carme, de ouders van Laura en Moira. Zij zijn wel opgegroeid ten tijde van het regime van Franco. Dat is waarom ze hun dochters in alle vrijheid willen opvoeden. Tomas en Carme zijn lid van de socialistische anti- fascistische partij. Tomas en Carme komen niet erg vaak voor in het boek, maar spelen wel een erg belangrijke rol. Hun keuze van opvoeden is namelijk heel vreemd en logisch tegelijk. Ze willen hun dochters in alle vrijheid, zonder leugens opvoeden. Maar de manier waarop dat gebeurt, is helemaal om te zorgen dat één belangrijke leugen te verhullen. Namelijk Laura’s vingers.

Wat vind je van het boek?;

Emotieve argumenten: Nee, echt gevoelens niet. Ik vond het meer een heel vreemd verhaal. De delen uit Laura’s verleden vind ik wel mooi, maar de stukjes waar de verteld over het verliezen van haar vingers vind ik voornamelijk vreemd.

Esthetische argumenten: Opvallend is het boek wel. Het is op een totaal andere manier geschreven dan de andere boeken die ik tot nu toe gelezen heb. Er lopen eigenlijk drie verhalen door elkaar. Laura’s jeugd, haar persoonlijke ervaringen en het heden. Toen ik het boek las had het naar mijn idee maar weinig betekenis, maar als je er naderhand beter over na gaat denken, dan valt alles beter op zijn plek.

Morele argumenten: Een duidelijk goed of kwaad standpunt heeft de schrijfster niet, maar ik denk wel dat ze haar mening geeft over het verhaal. Ik denk dat ze het niet eens is met de opvoedkeuze van de ouders in het verhaal. De ouders willen hun kinderen met alle waarheid op- voeden, maar uiteindelijk voeden ze hen op in een grote leugen.

Realistische argumenten: Nee, realistisch vind ik het niet. De gebeurtenissen uit Laura’s verleden nog wel, maar haar verhalen over haar vingers en haar foto loze jeugd vind ik te ver gezocht om realistisch te kunnen zijn.

Structurele argumenten: Ja, de opbouw van het boek is wel logisch. Het wisselt af van heden naar verleden en zo nu en dan een verhaaltje over hoe ze weer een vinger verliest. Verder vind ik de opbouw ook goed, omdat je het hele verhaal blijft gissen naar de reden dat er geen foto’s mochten worden gemaakt. Dit wordt in de laatste paar bladzijdes verteld, en dan klopt alles ineens. Ik vind het goed, dat dat tot het einde bewaard is gebleven, omdat het je dan nog extra aan het denken zet en omdat het meer invulling aan het verhaal geeft.

Intentionele argumenten: Nee, een echte bedoeling heeft de schrijver volgens mij niet. Net zoals de meeste boeken, is dit voor amusement geschreven.

Is het onderwerp nieuw voor je?;

Gedeeltelijk, ik heb wel andere boeken gelezen over gezinnen met vreemde gewoontes. Anderzijds heb ik nooit een boek gelezen over een gezin waar geen foto’s gemaakt mogen worden of over iemand die regelmatig vingers verliest.

Verwerkingsopdracht.

1e recensie; Lies Schut

2008

De Telegraaf

Lies Schut is wel positief over het debuutroman van Laia Fàbregas. Ze vindt het een bijzonder boekje, waarmee Fàbregas bewijst dat haar talenten niet alleen op het vlak van de visuele kunsten liggen. Schut vergelijkt het met een sprookje. ‘Aan de ene kant is het een zoektocht naar een jeugd zoals die was, aan de andere kant een sprookjesverhaal met een stoer meisje in de hoofdrol. Volgens Schut schrijft Fàbregas op een heel beeldende manier, ‘afwisselend poëtisch en in een rechttoe, rechtaan stijl een vreemd mengelmoesje dat de lezer dwingt bij de les te blijven en die je meesleurt in de gedachtewereld van een opgroeiend kind.’ Ze vindt het debuut ook nog een goed verhaal, doordat het geheim uiteindelijk nog bekend wordt gemaakt.

2e recensie; Edith Koenders

2008

De Volkskrant

Edith Koenders vindt het een mooie debuutroman. Ze vindt dat de schrijfster een kunstig verhaal in elkaar gezet heeft. ‘Fàbregas laat de herinneringen en gebeurtenissen in elkaar overvloeien. In een kunstig spel met leugen en waarheid, fantasie en werkelijkheid’ Helemaal overtuigt is ze niet, want ze vindt de onthulling van het geheim niet sterk genoeg om te kunnen overtuigen. Ondanks het volgens haar matige slot, vindt ze het een boeiend boek over subtiele grenzen tussen leugens, fantasie en waarheid.

Edith Koenders vindt het een mooie debuutroman. Ze vindt dat de schrijfster een kunstig verhaal in elkaar gezet heeft. ‘Fàbregas laat de herinneringen en gebeurtenissen in elkaar overvloeien. In een kunstig spel met leugen en waarheid, fantasie en werkelijkheid’ Helemaal overtuigt is ze niet, want ze vindt de onthulling van het geheim niet sterk genoeg om te kunnen overtuigen. Ondanks het volgens haar matige slot, vindt ze het een boeiend boek over subtiele grenzen tussen leugens, fantasie en waarheid.

3e recensie; Johan van der Auweraert

2008

De Leeswolf

Johan van der Auweraert vindt het debuutroman van Fàbregas een intrigerend verhaal, die leest als een trein. Hij vindt het ook een goed geschreven boek, vanwege de spelingen met waarheid en leugens, door de twee vertelsperspectieven. Het einde vindt hij ook erg goed, ‘Op het einde geeft Fàbregas de roman nog een wending die je stof geeft om meteen de hele levensgeschiedenis van Laura te herdenken. Knap werk.’

4e recensie; Joost de Vries

2008

De Groene Amsterdammer

Joost de Vries ook een fijne roman. Hij vindt de personages, de stijl en het verhaal niet eens zo bijzonder, maar alles bij elkaar vindt hij het een hap- slik- weg boek. Toch prijst hij wel haar schrijfstijl; ‘hoewel ze stijltechnisch weinig bijzonders doet, vertelt ze haar verhaal op een lucide, bijna serene toon.’ Over het einde is hij ook niet helemaal overtuigt. Hij vindt dat Fàbregas op het einde teveel weggeeft, ze maakt volgens hem te duidelijk wat echt is en wat niet en daardoor blijft er te weinig mysterie over. Maar toch vindt hij dat het debuut van Fàbregas staat als een huis.

Vergelijking;

De meningen van de recensenten lopen niet heel erg uiteen. Ze zijn eigenlijk allemaal wel positief. Lies Schut vindt het een bijzonder boekje, en ook nog eens goed vanwege het einde, waar het geheim over de vingers onthult word. Over het einde lopen de meningen wel uit elkaar. Lies Schut vindt dus dat het extra toevoegt aan het boek, net als Johan van der Auweraert. In tegenstelling tot Joost de Vries en Edith Koenders, zij vinden dat er met het einde juist teveel van het mysterie wordt vrijgegeven. Over haar schrijfstijl zijn ze wel allemaal positief, en prijzen haar debuutroman.

Ik ben het wel met de recensenten eens, ik vond het een bijzonder boek. Het leest, zoals Johan van der Auweraert zei, als een trein en Fàbregas schrijft op een heel prettige manier. Het verhaal vond ik op sommige vlakken wel vreemd, maar als je daar een beetje overheen leest is het een heel bijzonder boek. Over het einde ben ik het met ook met van der Auweraert en Schut eens, het einde voegde voor mij iets extra’s toe aan het verhaal. Zonder de onthulling van het geheim, had ik het maar een raar boek gevonden. Het einde zet je, zoals Johan van der Auweraert zegt, nog extra aan het denken. Over de verhaallijnen van het boek prijzen sommige recensenten haar ook, maar de verhaallijn waarin Laura telkens een vinger verliest bracht mij soms wel in verwarring.

REACTIES

Log in om een reactie te plaatsen of maak een profiel aan.