Boekenblogtekst Het leven is vurrukkulluk

Het leven is vurrukkulluk is een tijdloos boek waarin op een luchtige manier met veel ironie wordt beschreven hoe treurig het leven is en hoe mensen daar toch nog wat van proberen te maken.

Titel: Het leven is vurrukkulluk

Auteur: Remco Camper

Op een zondag lopen twee vrienden, Mees, een jazzpianist, en Boelie, een dichter, door het park. Ze komen Panda tegen, een meisje van vijftien jaar waar ze allebei verliefd op worden. Mees weet haar te versieren. De drie vrienden beroven een vervelende grijsaard op gewelddadige wijze. Mees en Panda belanden met elkaar in bed en Boelie wordt ondertussen geïnterviewd door een journalist. Deze nodigt Boelie bij hem thuis uit en daar probeert Boelie de vrouw van de journalist te versieren. De grijsaard wordt door een jongeman geholpen om de daders te vinden. Bij deze zoektocht ontmoet Kees, de grijsaard, een uit het oog verloren vriendin. In het boek wordt er ingegaan op de levens of gedachtes van de personages. Uiteindelijk komen bijna alle karakters weer bij elkaar.

Campert weet op een interessante manier een oninteressant verhaal te vertellen. Het complete verhaal kan in enkele regels samengevat worden, maar Campert heeft er een heel boek mee gevuld. Dit zou slecht uit kunnen pakken, maar de auteur heeft er een vermakelijk boek van gemaakt waarin de verhaallijn geen grote rol speelt. Het boek draait vooral om dat het 'vurrukkullukke' leven voor de personages slechts een illusie is en hoe zij op allerlei wijzen het vurrukkulluk willen doen voorkomen. De titel is ook een motief in het boek, het wordt een aantal keer gezegd door de verschillende personages. In het verhaal zitten een aantal spanningsbogen die met weinig voldoening worden afgemaakt. Zo wordt het karakter Kees vrij uitgebreid gevolgd maar is zijn invloed voor de algehele verhaallijn klein, ook het avontuur wat hij met de jongeman is begonnen bereikt zijn doel niet.

Het verhaal speelt zich af in de jaren '50 van de vorige eeuw. Toch zou het verhaal zich net zo goed vandaag afgespeeld kunnen hebben. Dit omdat Campert op een slimme manier niet veel elementen in zijn boek verwerkt die maar voor korte tijd gelden.

Het laatste hoofdstuk speelt zich af op een feest dat is georganiseerd door Mees en Panda.  Het is een feest waar veel alcohol gedronken wordt en dat heeft Campert op een snelle, grappige manier weten weer te geven. Op een feest ontstaan altijd verschillende groepjes waarbinnen allerlei verschillende gebeurtenissen zich afspelen. Campert heeft door korte stukjes tekst waarin je steeds een ander groepje volgt de hectiek en de onsamenhangendheid van het feest weer. Na een paar alinea's waar je andere mensen op het feest volgt wordt er weer teruggekomen op een stukje daarvoor, waardoor alle verhaaltjes op het feest door elkaar heen spelen. Campert heeft dit op speelse wijze gedaan waardoor je het laatste hoofdstuk snel uitleest.

Schrijfstijl:

'Ik wil jullie huis wel zien,' zei Panda. 'Wonen jullie soms in dat witte huis met die torentjes en kanteeltjes?' Mees knikte.

'Daar heb ik veel over gehoord,' zei Panda. 'Jullie schijnen daar enorme feesten te houden. Iedereen praat erover bij ons op school. En er zijn een heleboel meisjes, die beweren dat ze er geweest zijn...'

'Ik zou ze niet geloven,' zei Boelie.

'… en dat ze met jullie geslapen hebben. Jullie laten ze eerst een heleboel drinken en dna geven jullie ze Mah-Rioe-Wan-A-sigaretten te roken en dan hopla, de koffer in met ze.'

'Wat een waanzin,' zei Boelie.

'Is het niet waar?' vroeg Panda teleurgesteld.

'Waar rook is, is vuur,' zei Mees geheimzinnig, terwijl hij opstond en de ober wenkte.

'Betaalt u ook voor meneer?' vroeg deze, met zijn hoofd de grijsaard aanduidend.

'Welja,' zei Mees.

'Moge god het je duizendvoudig vergouden, jongmens,' zei de grijsaard met bevende stem.

'Dat is dan vier maal 65, dat is dan tweetachtig ekskluzief, dat is dan drietwintig plus vijftien procent, dat is dan drietweejenvijftig plus zestien, samen drie78, zeg drietachtig, bent u van alles af,' rekende de ober snel uit.