Het lelietheater door Lulu Wang

Het Lelietheater – Lulu Wang

Korte inleiding

Ik heb het boek het lelietheater gekozen omdat ik wist dat we in het boek iets moesten leren over een andere cultuur, en de Chinese cultuur leek me leuk om daar wat meer over te leren omdat ik zelf ook bij een Chinees restaurant werk.
In het boek heb ik best veel over de Chinese cultuur geleerd vooral over die van vroeger (1970) toen China onder het rode beleid van de grote roerganger Mao werd bestuurd.
In het boek leef je erg mee met de hoofdpersoon Lian Shui, die het boek in de ik-vorm vertelt.
Ik vind het echt een mooi boek waarin veel gebeurd, het is wel een dik boek en soms moeilijk om er doorheen te komen omdat er wel moeilijke woorden worden gebruikten veel beschrijvingen van de omgeving.
Ik heb persoonlijk ook veel Chinese dingetjes geleerd in het boek zoals dat het in China normaal is om iedereen met ‘oom’ en ‘tante’ aan te spreken zelfs als het geen familie is, en dat voor Chinezen thee drinken een erg belangrijk aspect is, en dat er in China een dergelijk Kastensysteem was met in de eerste kasten de rijke geleerden en in de laagste kaste de mensen uit de modderhuizen buurt en dat het woord privacy niet in het Chinees vertaald kan worden omdat ze in China vinden dat iedereen alles van elkaar moet weten.
Het lelietheater is echt een prachtig boek waarin je meemaakt hoe het leven een opgroeiende puber in 1970 was.

Vorm
Het lelietheater is in redelijk moderne taal geschreven en behoort tot werken van de laatste honderd jaar, het boek confronteert de lezer met de Chinese cultuur in de jaren 70.
Het boek is westers geschreven en ook de namen van de hoofdpersonen zijn op een westerse manier geformuleerd( voornaam voor, achternaam achter) terwijl de schrijfster een echte Chinese is die heel haar jeugd in China door heeft gebracht.
Het boek is een roman, de schrijfster heeft het verhaal wel in grote lijnen gebaseerd op haar eigen leven maar dat maakt het nog geen autobiografie.
Het boek is realistische fictie.
Lulu Wang neemt soms een hele vreemde zinswending.
De schrijfster heeft een hele aparte en bijzondere structuur gebruikt in het boek, Deel 1 is 1972 en deel 2 is 1971 dus dan duikt Lulu het verleden weer is en dan is deel 3 weer 1973 dus weer een sprong in de toekomst en een vervolg op deel 1, dan is er nog deel 4 en dat is wel gewoon chronologisch 1974.
De schrijfster gebruikt veel beschrijvingen en bijvoeglijk naamwoorden en is soms wat langdradig ook gebruikt ze Chinese termen en spreekwoorden die wel interessant zijn maar soms niet helemaal te begrijpen.
Het hele boek is in de ‘ik-vorm’ geschreven behalve de dromen die Lian heeft, maar dat komt maar twee of drie keer in het boek van 659 voor, Het Lelietheater is tevens het eerste boek van Lulu Wang.

Inhoud
Lian Shui is een Chinees meisje uit de eerste kaste, haar ouders zijn geleerden en daarom worden ze onder het rode beleid van Mao Zedong onderdrukt en uitgeroepen tot bourgeoisie slangenbeesten.
Hierdoor moet moeder naar een strafkamp buiten Peking en Lian gaat een jaar later vanwege haar vitiligo mee, voor deze tijd moest Lian in een opvangcentrum voor kinderen waarvan de ouders in een strafkamp zaten leven, ze had daar een verschrikkelijke tijd en daar kreeg ze ook veel kwaaltjes zoals zenuwpijn en vitiligo.
In het strafkamp zitten alleen maar oude geleerden en dus geen kinderen van Lian’s leeftijd, Lian krijgt les van de beste leraren van het land onder wie oom Qin en oom Kannibaal.
Lian raakt in het kamp verschrikkelijk ondervoed en gaat daarom samen met oom Qin in het molenhuis werken waar ze lekkere voedzame maaltijden krijgen.
In deze tijd voelde Lian zich vaak eenzaam omdat ze helemaal geen leeftijdsgenoten om zich heen had, ze bedacht een plek voor zich zelf, waar ze lezingen en geschiedenislessen gaf aan krekels en kikkers en die plek noemde ze; het Lelietheater.
Toen Lian en moeder vrijgelaten werden uit het strafkamp moest Lian haar oude leventje weer oppakken en kwam ze weer in haar oude klas terecht met haar boezemvriendin Kim, een derdekaster, om hun vriendschap op te bouwen had heel wat moeite gekost het was namelijk niet gewoon dat mensen buiten de kasten met elkaar omgingen.
Lian’s leven gaat door en ze maakt verschillende dingen mee zoals de dood van oom Kannibaal, de Huanhshuai Beweging op school, de terugkeer van vader,verliefdheid, het Nieuwjaarsbal en een aantal afgangen voor Kim waardoor Kim uiteindelijk in een beruchte jeugdbende terecht komt, is Lian haar boezemvriendin voor altijd kwijt….? Dat zal blijken op het schoolreisje naar het eiland Miru.

Volgens mij wou Lulu Wang met dit boek alle frustraties, verdriet en wonderbaarlijke gebeurtenissen kwijt en het op papier zetten, ook wou ze denk ik anderen kennis laten maken met de wereld waarin zij opgegroeid is.

Ja ik kan me heel erg met de hoofdpersoon Lian Shui vergelijken omdat we op manier van denken best wel op elkaar lijken en ik herken mezelf ook in keuzes die ze maakt, zoals dat ze kostte wat kost probeert haar beste vriendin Kim niet te verklikken dat zou ik denk ik ook proberen.
Misschien komt het omdat Lian op het eind van het verhaal ook even oud is als mij, 15 je maakt Lian echt mee als opgroeiend meisje van haar 11e tot haar 15e en misschien herken ik dat dan ook wel van mezelf.

Het onderwerp ‘China’ en ‘de culturele revolutie’ liggen natuurlijk niet in mijn eigen belevingswereld, maar ik vind het wel interessant want ik wist niet eens dat de culturele revolutie bestond, Ik vond het wel heel erg om te lezen hoe Mao Zedong en zijn aanhangers de Chinezen en vooral de geleerden misbruikten.

Opvallende verschillen met werken die ik ken uit de Nederlandse literatuur zijn op gebied van normen en waarden dat de Chinese mensen veel beleefder tegen elkaar zijn en niet zo uitbundig, maar wat de regering de Chinezen aandeed daar was echt geen Norm of Waarde aan te knopen, leerlingen hun leeraren de huid vol te laten schelden, ouders van hulpeloze kinderen naar heropvoedingskampen sturen, en alles recht en krom praten in het rode boekje.
Op gebied van maatschappelijke verhoudingen heb ik gemerkt dat de derdekasters echt als poep aan werden gezien en alle rotklusjes moesten doen, ook pestte en jende de anderen alle derdekasters, zij werden echt niet geaccepteerd in de Chinese maatschappij.
Bij veel Chinezen spelen de magie en de verschijnselen van de natuur een veel groter thema dan hier in het nuchtere westen.
Ik merkte tijdens het lezen van het boek dat de onderlinge verhoudingen tussen leraar en leerling veel strikter zijn dan in Nederland, dat Leraren veel strenger zijn en veel strikter.
Alleen tijdens de Huanhshuai beweging schelde de leerlingen de leraren helemaal uit en stampte ze de leraren in elkaar en de leraren staken geen vinger uit.
Ook was het dus zo dat iedereen binnen zijn kaste bijna alles van elkaar wist en dat er dus geen plaats was voor privacy.

Door het boek heb ik wel een andere kijk gekregen van China, voor ik dit boek had gelezen dacht ik dat China een vrij normaal en saai land was, wat niet zoveel geschiedenis had.
Maar nu weet ik dus dat nog niet heel lang geleden, zon 40 jaar geleden China nog helemaal onderdrukt was door de Vader, Moeder, Minnaar en Minnares in een Mao Zedong.
De Chinese bevolking heeft heel wat geleden.

Er is geen ander kunstwerk geïnspireerd op dit boek dat ik weet, ik weet wel dat Lulu Wang nog meer boeken heeft geschreven over China zoals; Bedwelmd, Heldere maan en Het witte feest.
Voor het Lelietheater ontving Lulu Wang ‘de gouden ezelsoor’.

Functie

Ik denk dat dit boek ook veel Chinese mensen van rond de 40/50 aanspreekt omdat zij natuurlijk deze tijd zelf ook als tiener hebben meegemaakt, en zij zullen in het boek heel veel herkenning vinden maar ook voor Chinese mensen van een andere leeftijd kan het erg leuk en aansprekend zijn om een boek over het verleden van hun eigen land te lezen.
Wat ik nog kwijt wil dat ik ‘Het Lelietheater’ echt een super mooi en ontroerend boek vond en al helemaal als je bedenkt dat dit het eerste boek van Lulu is.

-------------------------Einde---------------------------