Met elk nieuw boek dat Bart Moeyaert schrijft, valt hij wel ergens in de prijzen, of blijkt hij in ieder geval een serieuze kanshebber te zijn geweest. Ook met “Het is de liefde die we niet begrijpen” is dit het geval. Hij sleepte met dit boek een ‘Boekenleew’ in de wacht. Bart Moeyaert is geboren op 9 juni 1964 te Brugge. Zijn debuut, duet met valse noten, heeft hij gemaakt van een dagboek dat hij vanaf zijn dertiende bijhield. Bart Moeyaert schrijft meestal jeugdromans, vaak over liefde maar ook over andere onderwerpen die de jeugd bezighouden. Meestal schrijft hij over het leven dat we niet begrijpen. Het werk van Moeyaert is al in twaalf talen verkrijgbaar, waaronder Portugees, Duits, Noors, Zweeds en Italiaans. In 1991 ging Bart Moeyaert een idee voor een titel achterna: Wat doen ze daar in Charlestown. Hij maakte een reis door Ierland, met Charlestown als doel, maar niet met een reisverhaal als resultaat. Dat kwam pas acht jaar later, als deel van Het is de liefde die we niet begrijpen. De titel ‘Het is de liefde die we niet begrijpen’ heeft het boek gekregen, omdat het meisje en Axel niet kunnen begrijpen waarom hun moeder altijd weer op de verkeerde mannen valt. ‘Het is de liefde die we niet begrijpen’ bevat drie verhalen die samen een roman vormen. Een meisje doet haar verhaal over drie episodes uit het leven van haar familie. De moeder heeft al verschillende minnaars versleten maar nooit de liefde gevonden, en vanwege al die minnaars is er vaak ruzie met de zoon, Alex. Wanneer hij het huis uitgaat en gaat samenleven met een man, ervaart het vertellende meisje dat als een groot gemis. “Je valt midden in een verhaal over een vreemde Flodderige familie, sociaal zwakbegaafden. Om de een of andere reden speelt het verhaal zich af in Amerika, maar het had ook op het Vlaamse platteland kunnen zijn. De vergelijking met Flodder gaat kreupel, want alle humor ontbreekt hier”, zegt Aleid Truijens in De Volkskrant, 17 december 1999
Het boek ik duidelijk een psychologische roman. De 3 verhaaltjes gaan over de gedachtegang van het meisje. Haar gedachten en verlangens zitten door de verhalen verweeft. Zelden wordt er echt iets uitgelegd. Je krijgt beschrijvingen en flarden van dialogen die je dingen doen vermoeden maar uiteindelijk moet je alles zelf invullen. Er zijn meerdere thema’s in het verhaal. De belangrijkste is inderdaad de liefde. De liefde van de ik-vertelster voor haar broer Axel staat centraal. De moeder is niet erg geliefd bij de ik-vertelster en ook niet bij de zussen en broer, maar moeder heeft het ook te druk met de liefde voor haar wisselende minnaars. De vier kinderen houden duidelijk heel veel van elkaar en proberen tegen de verdrukking in een gezin te vormen. De minnaar uit het eerste deel, Bordzek, staat model voor een tweede thema: seksueel misbruik. In het tweede deel is Alex inmiddels weggelopen, ondanks het feit dat Bordzek, die hem misbruikte, het veld heeft geruimd. Bonnie, de oudste zus die al zelfstandig woont, zorgt af en toe voor de jongere kinderen. De komst van Bootsman, een man die ze ‘erven’ van hun gestorven grootmoeder, zou alles moeten veranderen. Helaas is het een oude seniele man in een rolstoel, die eerder een extra belasting voor het gezin vormt. Armoede, verwaarlozing en uitzichtloosheid zouden ook mede een thema voor dit boek kunnen vormen. “Met dit boek heeft Bart Moeyaert de kille Vlaamse velden en benauwde dorpen achter zich gelaten. In een setting die doet denken aan Amerikaanse road-movies en aan Britse sociale drama's zet hij mensen bij elkaar in een ingewikkeld web van relaties en gevoelens. Het is de liefde die we niet begrijpen gaat over het heimwee dat nooit overgaat, over het verlangen naar het geluk in een gore wereld, en vooral over de liefde die in al haar gedaanten mensen gaande houdt. Op de prachtige cover staat het meisje afgebeeld zonder gezicht, in een rode jurk en met een rode appel in de vingers met roodgelakte nagels. Ze vertelt een verhaal: ze observeert, registreert en tobt. Ze weet te veel dat ze niet kan bevatten, een ouwelijk jong meisje. Ze belichaamt het mededogen: voor haar bittere moeder die bij geen van haar mannen de liefde vond en geen liefde meer overhoudt voor haar kinderen; voor haar knappe broer Axel die van haar weggaat omwille van de liefde van een vriend; voor kleine Edie in zichzelf opgesloten als een wit porseleinen engeltje; voor het leven zelf, dat weinig geluk brengt, maar het kan erger", schrijft Annemie Leysen in haar recensie. Zoals eerder al in ‘Blote handen’ en ‘Wespennest’ laat Bart Moeyaert veel aan de aandachtige lezer over. Woorden moeten gewikt en gewogen worden, geheimen zitten tussen de regels, niets wordt helemaal uitgesproken. Moeyaert laat in filmische beelden met een wisselend ritme en in flarden van dialogen dingen raden of vermoeden. Ook in deze drie meesterlijk gecomponeerde verhalen slaagt hij er weer in telkens een eigen, beklemmende sfeer op te bouwen, die bij de lezer dagenlang blijft hangen. Het is de liefde die we niet begrijpen is een erg mooi boek voor wie een en ander echt wil begrijpen over het leven en de liefde, of die lezer nu vijftien of vijfentachtig is.