Het huis met het blauwe dak door Tineke Hendriks

Samenvatting. Jinta is meer dan tien jaar geleden als peuter vanuit Korea geadopteerd. Een opmerking van een jongen die ze wel ziet zitten doet haar met een schok beseffen dat ze anders is dan andere Nederlandse kinderen. Ze vindt dat ze spleetogen heeft en die wil ze laten opereren, maar dat vinden haar ouders niet goed. Dan gaat ze toch naar een arts om er wat meer over te weten te komen. De arts vertelt dat in Korea iedereen zulke ogen heeft en vraagt of ze iets van Korea of haar echte moeder afweet. Vanaf dat moment wil Jinta meer weten over haar afkomst en met name over haar echt moeder. Als ze op een dag alleen thuis is belt ze, hoewel ze vreselijk twijfelt, het bureau Wereldkinderen, de organisatie die haar adoptie toendertijd heeft geregeld. Als ze tegen de vrouw zegt dat ze wat meer over haat biologische moeder zou willen weten, zegt deze dat ze dan een brief naar ene meneer Kim van de Korea Social Service moet schrijven. En dat doet Jinta. Pas na een jaar krijgt ze een telefoontje dat haar moeder is gevonden en haar een brief heeft geschreven. De volgende morgen ligt het in de brievenbus: een kerstkaart van haar moeder. In een gesprek met haar vader vertelt Jinta van de kerstkaart. Haar vader vraagt of ze haar biologische moeder graag zou willen zoeken; hij moet in de vakantie toch voor zaken naar Japan, dus dan kunnen ze ook naar Korea gaan. En dat doen ze. In de vakantie vliegen ze eerst naar Japan. Omdat haar vader nog veel werk heeft in Japan,kan hij niet mee naar Korea. Dus gaan Jinta en haar moeder alleen naar Korea. In Korea was er bijna niemand die Engels kon verstaan, dus ze hadden het moeilijk. Ze kregen steeds ietsanders dan dat ze besteld hadden, en de taxichauffeur reed hun naar de verkeerde plek. Dan was dan toch eindelijk de dag aangebroken dat ze naar ‘het huis met het blauwe dak’, het tehuis waarin Jinta heeft gezeten voordat ze naar Nederland kwam, konden gaan, waar ze misschien haar moeder zou ontmoeten. Maar toen ze daar aankwamen, was haar moeder er niet, maar meneer Kim gaf hen wel een rondleiding door het tehuis. Gelukkig kon hij wel Engels. Ze gingen daarna ook in straatjes rondkijken om te zien hoe Jinta het eerste jaar van haar leven geleefd heeft. Als ze bij het hotel aankomen heeft meneer Kim gebeld. Jinta belt hem direct terug en ze hoort dat ze om zes uur moeten komen. Om zes uur gaan ze naar ‘het huis met het blauwe dak’. Als ze het tehuis binnenkomen zien ze een kleine, magere vrouw; Jinta’s biologische moeder. Jinta voelt zich erg ongemakkelijk, want ze had haar moeder heel anders voorgesteld. Ze keken nog in het fotoalbum dat Jinta haar biologische moeder cadeau heeft gedaan. En toen vroeg Jinta aan haar biologische moeder waarom zij haar heeft afgestaan. Zij wilde hier echter geen antwoord op geven. Even later moest ze weg. Jinta en haar moeder gingen weer terug naar het hotel, en de dag erna terug naar huis. Jinta beseft dat ze het goed heeft in Nederland bij haar vader, moeder en broer, en dat ze niet in Korea bij haar biologische moeder zou willen wonen. Mijn eigen mening. Ik vond het verhaal heel echt; het is net alsof je er zelf bij staat. Spannend vond ik het ook: zou ze ooit haar moeder vinden? Het was best wel geinig toen ze steeds iets anders kregen dan dat ze besteld hadden. Het zette me ook wel aan het denken, want je maakt mee hoe een geadopteerde zich voelt. Ik vind het wel raar dat Jinta er niet achter probeert te komen waaròm haar moeder haar heeft afgestaan, want dat is eigenlijk de hoofdzaak van het verhaal.