Het grote verlangen door Marcel Möring

Plaats uitgave : Amsterdam
Jaartal 1e druk : maart 1992
Jaartal 5e druk : mei 1993 Samenvatting In het kort gat het boek over Sam van Dijk. Op een avond gaat hij naar huis, alwaar hij zijn zuster aantreft. Na het eten dat hij voor haar heeft gekookt, begint Lisa (zo heet zijn zuster) nogal warrige verhalen te vertellen. Dit heeft ook wel te maken met het hoge tempo waarin ze hasjsigaretten tot zich neemt. Ze vertelt in dit verhaal over het verdriet van het verlies van hun ouders. Deze zijn lang geleden omgekomen bij een auto-ongeluk. Ook vertelt ze tussendoor nog even over een liefde die ze zojuist is kwijtgeraakt. Als je het bijna niet meer kan volgen, richt ze zich ineens weer tot Sam. Ze vraagt hem of hij nog weet wat verdween. Na wat omzeilingen vertelt ze hem dat datgene wat verdween “Pappa, mamma, en God en het geheim van de liefde” was, “alleen de herinnering is gebleven”. Maar dat is nou juist datgene wat Sam heeft proberen te vergeten. Sterker nog, wat hij ís vergeten. In feite gaat het dus over drie wezen; Sam, zijn zus Lisa, en hun oudere broer Raph. Zij zoeken, nu ze zoveel vergeten zijn, naar het laatste wat de mens nog kan redden. Volgens hen is dit liefde, compassie en seks. Ervaringsverslag A Het verhaal gaat over wees zijn, je ouders verliezen. En de problematiek die dit met zich meebrengt. Ook verhaalt dit boek over herinneringen, van vroeger, vaak vervlogen. Tevens gaat dit boek over de band tussen broer(s) en zus(sen). En over het doel dat de mensen bindt, wat de mens kan redden. B De hoofdpersoon is, zoals bekend, Sam van Dijk. Hij is een man die met schrijven zijn brood verdiend. Hij is veel van vroeger vergeten. Dot komt omdat zijn ouders al vroeg overleden door een auto-ongeluk, toen hij nog jong was. Daarom heeft hij veel in pleeggezinnen gezeten. Op een gegeven moment is hij opgehouden met het constant aan zijn ouders denken. Sindsdien is hij gaan vergeten. Citaat: “Daarna begon ik te vergeten, precies zoals Raph gezegd had.” Blz. 25. Zelf vind ik het een echt schrijverstype. In het boek wordt zijn drankgebruik niet onder banken of stoelen gestopt, en hij placht ook elke dag zijn nicotinegehalte op peil te houden. Hij woont op een verdieping in een huis in een stad, en werkt, woont, eet en slaapt allemaal op deze verdieping, bestaande uit een paar kamers. Er staat een tafel met een lamp en schrijversspullen, waar hij zowel aan werkt als aan eet. Hij is verder ook niet echt geordend. Hierbij een citaat waarbij hij een sigaret aan een vriend van hem wil overhandigen, “’Heb je een sigaret voor me?’ ‘Ik dacht het wel,’ zei ik. ‘Rook jij dan?’. ‘Soms’. Ik liep naar de kring van bierflesjes op de vloer en speurde naar de sigaretten. Ik vond ze toen ik erop trapte (…) Ik liep terug naar de plek waar ik het pakje gevonden had en zocht naar de lucifers.”. Uit dit citaat van bladzijde 115 mag blijken dat het mannetje voldoet aan mijn stereotype schrijver. Nogal verstrooid en rommelig dus. De relaties van onze hoofdpersoon zijn al net zo rommelig als zijn woonkamer. Natuurlijk onderhoudt hij relaties met zijn broer en zus (waar het hele verhaal toch eigenlijk over gaat), maar dit is niet alles. Ook heeft hij vrienden die vaak bij hem langskomen voor een flesje bier of iets dergelijks. Met hen kan hij veel praten, en dat doet hij dan ook. Hij helpt de ex van zijn zus er weer bovenop, of biedt in ieder geval een luisterend oor, zoals bij vele mensen. Met zijn seksleven, en dat is iets waar ze in het boek toch wel op ingaan/naar op zoek gaan, staat het weer wat minder. Dat mag blijken uit dit spitsvondige citaat; “’Hoe staat het met jouw seksleven?’ ‘Ik neuk te weinig. Veel te weinig.’“ Blz. 96. Wat heeft die man toch een goed beoordelingsvermogen. Dat is ook een reden waarom ik blij ben dat ik niet zoveel van mezelf in de persoon herken. Wel bezit ik de eigenschap die ik al eerder besprak, namelijk de ongeordendheid. Het citaat dat ik gaf van de sigaretten, is bij mij ook een voorkomend geval. Het enige verschil is dat ik niet naar sigaretten zoek. Dit geldt eigenlijk ook voor hun bezigheden. Ik ben bijvoorbeeld niet op zoek naar het antwoord op een belangrijke vraag in mijn leven, en ik schrijf ook geen boeken. Wél zie ik een verband tussen mij en Lisa, de zus van de hoofdpersoon. Nou heeft dit niet zoveel met gedrag te maken, maar wel met keuzes die ze maken. Lisa volgt namelijk de kunstacademie, net zoals ik - misschien - wel wil gaan doen. Alleen wordt ze hiernaar lerares, hetgeen ik dan weer niet zou willen. Het meest sympathiek vond ik de Noor Julius Fleming. Het is een aardige man, met gevoel voor humor. In het verhaal gaat Sam met hem vele cafés af, en drinken ze daarbij niet geheel verwonderlijk ook nog eens aardig wat. Samen discussiëren ze wat over het feit dat de rijkste mensen ter wereld eigenlijk helemaal niet sociaal zijn. Hij is ook nog eens slim, cool en heeft overal een wederwoord op. Later die avond blijkt Sam een studie te maken over Julius zijn werkplek. Dit is dan eigenlijk het begin van hun vriendschap. Het minst sympathiek vond ik Rika. Dit meisje is dan wel een vriendin van de Sam, toch blijft bij mij op de een of andere manier de indruk hangen dat ze niet helemaal klopt. Een keer zelfs, als er een ruzie op een bedrijventerrein ontstaat, wordt ze nog bijna hun dood ook. Citaat: “’Doe open!’ Riep ik. ‘Ze vermoorden ons!’ Rika keek opzij. Ik kon zien dat ze bang was. ‘Doe open Rika, doe open!’ Ik zag haar voet het brede gaspedaal steeds dieper indrukken. Ik hoorde Raph achter me hijgen.” Blz. 71. Gelukkig voor hen bedenkt Rika zich op het laatste moment, maar toch neemt het bij mij niet de indruk weg dat het een heel vervelend mens is. Verder krijg je weinig van haar te horen (ik heb zo het idee dat dat maar goed is ook). C Het verhaal speelt zich niet in de toekomst of het verleden af. Hoogstens een jaar of vijf terug. Voor het verhaal is dat wel belangrijk. Stel je voor dat het in de middeleeuwen was geschreven. Er zouden dan een paar dingen niet gebeurd zijn, die toch wel essentieel zijn voor het verhaal. Zoals bijvoorbeeld de pleeggezinnen waar ze in hebben gezeten. Ze zouden nooit in pleeggezinnen hebben gezeten als het 1724 was, omdat er toen slechts weeshuizen waren. Wel is de tijd gemanipuleerd door de schrijver. Vaak zijn er flashbacks, van toen moeder en vader nog leefden. Deze zijn wel onduidelijk, omdat er vaak van de ene flashback naar de andere wordt gesprongen. Soms komt er zelfs een flashback tijdens een flashback. Dat vond ik wel wat onduidelijk. D Het verhaal speelt zich af in Nederland. Verder worden er niet echt plaatsnamen genoemd. Wel laat de schrijver blijken dat het een grote stad is, door alles wat er zoal gebeurd (drugsverslaafden, zwervers, vele cafés en een industriegebied). Verder is het wel van belang dat het in de grote stad afspeelt, anders zou Sam nooit een buitenlandse caféganger tegengekomen zijn (Julius), omdat dit nou eenmaal sneller gebeurt in grote steden dan in kleine boerendorpjes. E Het verhaal is geheel geschreven in het ik-perspectief. De schrijver vertelt steeds wat er om hem heen gebeurt, en je krijgt alleen zijn gedachten te weten. Als er iets anders gebeurd zonder dat de schrijver hier bij is, krijg je het ook niet te weten. Ook “versta” je sommige gesprekken niet. Een mooi voorbeeld hiervan is de keer dat toen Sam nog kind was, hij zijn vader en moeder af stond te luisteren. Hij vangt maar vlagen van het gesprek op; “Mijn vader had geklonken als iemand die de hoop heeft opgegeven ‘Ik kan niet meer dan dit(…)Dit kan ik kwijt.’ En mijn moeder; ‘Ik….. Nooit…. Jou…..’” Blz. 199. Hierin vangt Sam van zijn moeder maar een paar woorden op. Dat vond ik wel een mooi voorbeeld, dat de sfeer in het boek kenmerkt. F Ik vond dit boek bovengemiddeld. Ik heb hiervoor een paar voors, maar ook een tegen, die nu volgen; 1 Voor. Het boek gaat over dingen die zomaar altijd zouden kunnen gebeuren. Boeken die de realiteit volgen vallen bij mij wel altijd in de smaak, en de alledaagsheid van dit boek vond ik dan ook goed onder woorden gebracht. 2 Tegen. De flashbacks van het heden terug naar vroeger, toen pappa en mamma nog leefden, zijn er soms helemaal niet, en de andere keer volgen er drie elkaar in rap tempo op, hetgeen het (voor mij althans) zo ingewikkeld maakt, dat het niet meer te volgen is. Deze switch tussen twee flashbacks bijvoorbeeld; “De lancering van de Spoetnik, dat weet ik, dat klopte(…)alles wat ik nog kon volgen. Voor de rest zaten we daar, zonder Raph.” Blz. 10. Hierin gaat de geschiedenis ineens vanaf het moment dat hij als kind nadenkt over ruimtevaart, ineens naar jaren later, waar ze met z’n tweeën (Sam en Lisa) rond de tafel zitten, na te denken over de geschiedenis van iets heel anders, waar je daarvoor weer een flashback van had. 3 Voor. Het boek laat je niet los. Als je eenmaal doorhebt dat de flashbacks elkaar juist snel op moéten volgen, en dat je er maar een beetje langsheen moet kijken, begin je het boek heel leuk te vinden, en voor je het weet is het boek uit. 233 pagina’s is dan opeens niks. Dat is ook de reden dat ik het boek binnen vijf uur uit las (ook weegt het feit dat het voor school moest mee), en het daarna nog allemaal wist ook.