Het grote gebeuren door Belcampo

Belcampo (Pieter Schönfeld Wichers) Het grote gebeuren en andere verhalen
Amsterdam : Nijgh & van Ditmar, 1991
164 pagina’s (Het grote gebeuren 32 pagina’s) Het grote gebeuren gaat over Belcampo, een jongeheer van een jaar of vijfendertig die in het dorpje Rijssen woont. Rijssen is een klein dorp waar iedereen alles van elkaar weet, en waar bijna nooit dingen van buitenaf binnenkomen. Als de ikpersoon, Belcampo, op een avond een gil uit het huis bij de buren hoort snelthij daarheen om te kijken wat er aan de hand is. Daar aangekomen vindt hij zijn buurvrouw flauwgevallen op de bank met haar man aan haar zeide. Als ze weer een beetje bij is gekomen vertelt ze dat ze flauwgevallen is omdat er een eng beest in de slaapkamer zit. De twee heren snellen naar de kamer om het beest te bekijken en te vangen. Daar aangekomen blijkt dat het beest iets is dat beide mannen nooit eerder hebben gezien, een onontdekte soort? Als Hendriks (de buurman) en Belcampo de brief die Hendriks over het beest heeft geschreven gaan ze die samen op de post doen, maar bij de brievenbus aangekomen blijkt dat er net zo’n beest als in de slaapkamer nu in de brievenbus zit. Beide heren zijn het er over eens dat dit geen toeval meer kan zijn, maar besluiten toch maar te gaan slapen. De volgende ochtend krioelt het op straat van de rare beesten, maar iedereen schijnt ze te negeren. Pas als een tijdje later er engelen en gedrochten mensen weg gaan voeren kunnen de mensen er niet meer omheen dat er iets vreemds gebeurt. Alle “goede” mensen worden door engelen weggevoerd, en alle “kwade” mensen worden door duivels weggesleept. Belcampo ziet dit allemaal gebeuren vanuit zijn zolderraam en verzint een geniaal plan; hij pakt de verkleedkist en verkleed zich als duivel. Hierdoor hoeft hij niet bang te zijn dat hij afgevoerd zal worden omdat niemand zal denken dat hij een mens is. Hij beseft nu ook dat iedereen onsterfelijk is geworden daar alle mensen allemaal naar de hemel of de hel worden gesleept (meestal ben je als je naar de hemel gaat overleder…). Belcampo ziet allemaal kennisen die allen hun verdiende loon krijgen, de aardige mensen gaan naar met de engelen een weg op die de hemel in leidt en de onaardige en slechte mensen gaan met de duivels een tunnel de aarde in binnen. Belcampo ziet dan opeens een slecht figuur proberen de hemel binnen te sneaken, maar voorkomt dit door hem bij zijn lurven te grijpen en over te leveren aan een paar gedrochten die op de weg naar beneden staan. Door deze actie denkt hij dat hij best een beetje voor God kan gaan spelen; beslissen over het lot van veel mensen, en dan vooral over het lot van de twijfelgevallen. Hierbij denkt Belcampo meteen aan zijn minnares. Hij zoekt haar op in haar hius, en na nog een keer de liefde bedreven te hebben sleurt hij haar aan haar haren richting het plein met de twee wegen. Daar aangekomen laat hij haar los als ze vlakbij de weg naar de hemel gaan, en alsof het de normaalste zaak van de wereld is loopt zijn verloofde de hemelpoort tegemoed. Als zijn minnares weg is besluit Belcampo zich te verstoppen zodat hij, als iedereen weg is, als enige op de werled zal overblijven en zo alles wat hij maar wil in zijn bezit zal hebben. Als alles rustig is besluit hij uit zijn schuilplaats te komen, nu iets mider enthousiast over zijn wereldgheerschappij daar hij al zijn genot nooit zal kunnen delen met anderen. Zo rondzwervend loopt hij een stel engelen tegen het lijf die zo bedroefd zijn dat ze zelfs een duivel, Belcampo, vragen of hij niet toevallig een mens voorbij heeft zien komen. Eerst ontkent Belcampo dit, maar als hij hoort dat de engelen speciaal door God gezonden zijn om hem te zoeken verteld hij ze de waarheid. De engelen