Personages:

Rex Hofman: Dit is de absolute hoofdrolspeler van het verhaal. Dit is een man van middelbare leeftijd met doorzettingsvermogen. Hij komt niet erg slim en niet zo spraakzaam over. Hij denkt goed voor hij ergens aan begint en geeft veel om andere mensen.

Saskia Ehlvest: Dit is de vrouw van de verdwijning. Zij is iemand die houdt van de kleine dingetjes. Zo heeft zo onderweg naar de vakantiebestemming van Rex en haar al drie muntjes begraven en allemaal kleine dingetjes gekocht. Ze is, zoals Rex haar beschrijft, slim en sexy. Ondanks dat zij maar één hoofdstuk echt actief is in het verhaal, komt ze wel in elk hoofdstuk aan bod.

Lieneke: Dit is na de verdwijning, die acht jaar geleden plaatsvond de nieuwe vriendin en later verloofde van Rex. Zij is iemand die iedereen kent en overal een goeie indruk op achterlaat. Saskia is iemand die graag leest en goed is in denkspelletjes. Maar net als Rex is zij iemand met een doorzettingsvermogen, dit blijkt uit een potje badminton waar zij er alles aan doet om als winnaar uit de bus te komen. Ook blijkt zij erg sportief te zijn aangezien ze beter was dan Rex.

Raymond Lemorne: Hij is een Franse scheikundeleraar met een vrouw en twee dochters. Als je voor het eerst over hem leest is hij zestien jaar en had toen al dezelfde trekjes die hij later ook zou vertonen. Wanneer iets in zijn gedachten kwam moest hij het ook doen. Toen hij zestien was, was dat voor hem een sprong van een balkon. Hij had het van te voren al bedacht en hij had zeker anderhalf uur op de balustrade gezeten, maar hij sprong toch. Dankzij de sprong had hij zes weken in het ziekenhuis gelegen. Lemorne komt over als een kille man, die alles wat hij doet goed heeft doordacht. Hij wil niet voor verrassingen komen te staan en hij heeft alles vooraf geoefend. Ook is hij erg slim, dit is te zien aan de ideeën die hij heeft.

Vertelwijze:

Het perspectief wordt weergeven vanuit twee oogpunten, namelijk die van de kille moordenaar, Lemorne en die van Rex, het slachtoffer. Het verhaal wordt overigens vertelt vanuit Rex, maar alleen in het hoofdstuk waar Lemorne de hoofdrolspeler is wordt het vanuit zijn perspectief verteld.

Eigen mening:

Ik vond het een leuk boek. Normaal doe ik er toch wel een kleine twee weken over om een boek uit te lezen, maar in dit geval had ik het boek dezelfde dag dat ik het kreeg al uit. Het leest lekker weg en er wordt op een, in mijn ogen, leuke manier de spanning opgebouwd. Je voelt dat er elk moment iets slechts kan gaan gebeuren, maar dat wordt steeds uitgesteld, of het gebeurt iets later. Als het dan toch gebeurd is het een raar gevoel, maar op datzelfde moment wordt de spanning alweer opgebouwd naar iets anders. Het boek is verdeeld in vijf hoofdstukken en pas na een bladzijde of tien krijg je het idee waar het over gaat in dat hoofdstuk.

Het boek is ook erg aantrekkelijk doordat het een realistisch verhaal is. Het meisje raakt verdwaald en de jongen laat het uiteindelijk toch wel achter zich, maar zodra de verdwijning kan worden opgelost grijp hij zijn kans. Met die gegrepen kans verkoos hij   de oplossing van de verdwijning boven zijn eigen leven.

Verder is het een relatief dun boek en voor een niet-lezer is dat natuurlijk een fantastische oplossing om toch een boek te gaan lezen. Dit boek heeft er voor mij overigens voor gezorgd dat ik eigenlijk nog wel een boek wil gaan lezen, dus het is in mijn ogen kortweg gezegd een topboek.

Verwerkingsopdracht

Schrijf een fragment vanuit een ander perspectief

(Laatste fragment wanneer Lemorne, Rex in de auto heeft).

“Daar gaan we dan”, dacht Lemorne. De paar uur durende reis van Buitenveldert naar Lyon ging een stille tocht worden. Lemorne had het al zo vaak geoefend, het was een koud kunstje voor hem geworden om volkomen onbekenden in de auto te krijgen. Het was nu acht jaar geleden sinds hij zijn laatste stap had volbracht. Nu stond hetzelfde lot te wachten voor Rex, en hij wist dat hij zou slagen. Hij was kalm en keek nog maar eens op zijn hartslagmeter. “70, zoals gewoonlijk.” dacht Lemorne. Na jarenlange oefening heeft hij alles onder controle.

Onderweg werd er niet gesproken, het enige geluid werd gemaakt door Lemorne die af en toe op een penny wafel kauwde. Er was alleen beweging te zien in zijn lippen en zijn kaken, de rest bleef onbewogen. De snelheidsmeter bleef hangen op 140 en de auto’s die werden gepasseerd leken stil te staan. Met zijn kille blik keek hij in zijn spiegel, waar hij even een moment oogcontact had met zijn volgende slachtoffer. Beiden wisten ze wat er ging gebeuren, alleen Lemorne wist hoe dat ging gebeuren.

Het begon te schemeren en Lemorne liet zijn gedachten afdwalen. Hij vroeg zich af of de schemering nou bij de middag of de avond behoorde. Na een paar minuten te hebben nagedacht kwam hij tot de conclusie dat schemering, met al zijn mooie kleuren, een speciaal moment van de dag was. Een moment dat niet bij de avond en niet bij de middag hoorde. Het had iets mysterieus vond hij.

Aangekomen bij Lyon was het donker en Lemorne begon te vertellen: “Hier, drink dit.”

“Wat is het?”

“Een slaapmiddel, het werkt na vijftien minuten. In die tijd vertel ik je alles over Saskia.”

“Oké”, zegt Rex met een zekere blik en hij dronk het goedje op.

Lemorne begon zijn verhaal en Rex luisterde geduldig. Het was een gesprek met eenrichtingsverkeer, Lermone vertelde en Rex luisterde. Rex keek de moordenaar van zijn toenmalige vriendin vragend aan. Lemorne vertelde alles zonder enige emotie en bleef doorpraten alsof het gister was gebeurd. Systematisch noemde hij de tijden en beschreef hij zijn voorgaande ‘training’. Toen hij de laatste woorden van zijn verhaal uitsprak viel er een doodse stilte. Rex viel in slaap.

Lemorne begon zijn verhaal en Rex luisterde geduldig. Het was een gesprek met eenrichtingsverkeer, Lermone vertelde en Rex luisterde. Rex keek de moordenaar van zijn toenmalige vriendin vragend aan. Lemorne vertelde alles zonder enige emotie en bleef doorpraten alsof het gister was gebeurd. Systematisch noemde hij de tijden en beschreef hij zijn voorgaande ‘training’. Toen hij de laatste woorden van zijn verhaal uitsprak viel er een doodse stilte. Rex viel in slaap.

“Het werk kan nu echt beginnen” dacht Lemorne. Hij had getest hoe lang iemand in slaap blijft van het middeltje, hij had alle benodigdheden om zijn werk en daarbij zijn laatste stap af te ronden. De Fransman zou hetzelfde doen met Rex, als wat hij acht jaar geleden met Saskia had gedaan. Hij pakte een soort rolwagen waar hij Rex opzette. Vervolgens liep hij een kwartier lang naar het oosten, precies zoals hij bedacht had. Daar lag afgelegen een kist klaar waar hij Rex voorzichtig inlegde. Hij schoof de kist voorzichtig in een gat die hij van te voren al had gegraven. Met de schep die al klaarlag begon hij nu het gat, waar Rex in lag, dicht te gooien.

Nog een keer keek Lemorne goed om zich heen om vervolgens terug naar huis te keren. Het eten stond bijna klaar en zijn leven ging immers gewoon weer verder. Voor Rex was dit anders, zijn nachtmerrie over Het Gouden Ei is nu realiteit geworden.