Het boek van Bod Pa door Anton Quintana

Literair Reflectieverslag 4
 

Primaire gegevens

Quintana, A. (1995). Het boek van Bod Pa (5e druk). Amsterdam: Querido
Genre: (Ontwikkelings) Roman
Literaire stroming: Existentialisme

Het boek ‘Het boek van Bod Pa’ is een ontwikkelingsroman omdat het over het leven gaat. Perregrin (een van de hoofdpersonen) leert in dit boek hoe hij zijn angsten kan overwinnen. Hij leert zich te ontwikkelen met behulp van Bod Pa. Je ziet Perregrin mentaal groeien in dit boek. Hij begint als een onzeker jongetje, dat erg angstig is. Aan het einde van het boek ziet hij zijn angsten onder ogen en leert hij van het leven te genieten.
Het boek van Bod Pa hoort bij de literaire stroming existentialisme, omdat in deze stroming veel wordt nagedacht over de zin van het leven. Elk mens is uniek. Dit thema is een erg belangrijk thema in het boek. De hoofdpersoon leert over de zin van het leven, hij hoeft niet bang te zijn voor het leven. Hij moet er alles uithalen wat erin zit.

Verhaal

Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van een alwetende verteller. Deze alwetende verteller weet de gedachten en het doen en laten van de twee protagonisten. Het boek van Bod Pa heeft twee protagonisten, namelijk Bod Pa en Perregrin. Bod Pa is een sjamaan en probeert Perregrin van zijn probleem te helpen. Om deze reden denk ik dan ook dat Bod Pa de helper van het verhaal is. Perregrin breekt namelijk hele erg vaak zijn been. Perregrin kan niet spelen en rennen met andere kinderen zonder dat zijn been breekt. Bod Pa is door de vader van Perregrin ingeschakeld om dat probleem te verhelpen. Voor Bod Pa zijn er al veel sjamanen gekomen om te zorgen dat het been van Perregrin niet steeds breekt, maar tot nu toe is geen enkele sjamaan daar daadwerkelijk in geslaagd. Zo blijkt uit het volgende citaat: ‘’Geloof je er niet meer in?’ ‘Jij wel dan?’ ‘Het zal heus wel een keer lukken.’ ‘Of niet.’ ‘Het is geen botziekte of zo. Eigenlijk is er niets mis met dat been.’ ‘Behalve dat het steeds weer knapt.’’ (Bladzijde 31-32).

Het belangrijkste probleem van het probleem van de hoofdpersoon is het feit dat zijn been zo vaak breekt. Dit belemmert hem enorm in het dagelijkse leven. Zo kan hij niet leven als een ander kind en kan hij ook zijn vader niet helpen met allerlei klusjes. Perregrin kan namelijk niet rennen en dus ook niet dieren bij elkaar houden, bij zulke eenvoudige bewegingen breekt zijn been al. ‘’Ik wil kunnen hollen als iedereen.’’ (Bladzijde 50). Aan het einde van het boek blijkt er ook nog een ander probleem te zijn. Dit is een probleem dat vooral in het hoofd van Perregrin zit. Hij is namelijk erg bang voor het leven. Perregrin stelt heel veel (diepzinnige) vragen aan Bod Pa over onder andere de zin van het leven. ‘’Jij legt je hart in een wolf, maar mij raad je die uil aan. Past mijn gedrag daar beter bij? Zoals het jouwe past bij de aard van de wolf?’ (…) ‘Jouw hart in de wolf, mijn hart in de steenuil. Heb ik een bang hart?’ ‘Laten we zeggen: een behoedzaam hart.‘’ (Bladzijde 259).

Er is niet echt een duidelijk antagonist in het verhaal. Ik vind de grootste en duidelijkste antagonist dan toch Perregrin zelf. Perregrin zijn been is de antagonist als je kijkt wat Perregrin tegenhoudt om ‘echt’ te leven, maar aan het einde van het verhaal is het been van Perregrin genezen. Dan kom je als lezer erachter dat het eigenlijk Perregrin zijn eigen gedachten zijn die hem tegenhouden. Perregrin komt daar dan zelf ook pas achter. ‘’Je hinkte niet.’ ‘Wat zeg je? ‘Je vergat te hinken.’ (…) Nog even aarzelde Perregrin, toen begon hij te lopen. Vreemde passen maakte hij en bij elke stap zwikte hij door zijn enkels (…) ‘Bod Pa, ik hink niet meer. En ik kan zo hoog springen als ik wil.’’ (Bladzijde 285-286).

Zoals ik al eerder aangaf, is Bod Pa de helper van Perregrin. Bod Pa zorgt in eerste instantie voor het been van Perregrin. Dit doet hij wel op een speciale manier, die Perregrin niet begrijpt. Bod Pa probeert op een symbolische manier het been te genezen, maar als lezer krijg je nooit te horen hoe het been nou precies is genezen. Bod Pa helpt Perregrin ook in te zien dat Perregrin zichzelf in de weg zit met het leven door steeds antwoord te geven op de vragen van Perregrin. Bod Pa geeft wellicht vage antwoorden op zijn vragen, dit doet hij zodat Perregrin zelf ook nadenkt over zijn vraag.

Bod Pa is de belangrijkste persoon in het boek. Het boek heet ‘Het boek van Bod Pa’ omdat Bod Pa veel weet over het leef. Met al die wijsheden zou hij een boek kunnen vullen. Iedereen zou daarvan kunnen leren, zoals Perregrin dat doet in dit verhaal.
Het thema van het verhaal is, haal alles uit je leven, wees niet bang en geloof in jezelf.

Eigen oordeel

Ik vind het boek een erg mooi boek, omdat het diep ingaat op het leven. Over de zin van het leven. Ik vind het altijd een bijzondere ervaring om over zulke aparte levensvisies te lezen. Bod Pa heeft daar genoeg van die aparte levensvisies.

Het boek is niet geloofwaardig, maar dat is helemaal niet erg. Ik vind het juist leek om een fictief boek te lezen. Bij een fictief kan ik mezelf meer dingen in mijn hoofd voorstellen. Bij een non-fictie boek vind ik dit je daar als lezer veel minder vrijheid in hebt en minder de ruimte hebt om je creativiteit kwijt te kunnen. In dit boek kon ik in genoeg situaties mijn creativiteit kwijt, zoals bij de ontmoeting met de draak. ‘’Zei je dráák?’ ‘Dat zei ik.’’ (Bladzijde 74).

De boodschap vind ik dan ook erg mooi. De boodschap van het verhaal is namelijk dat je niet bang hoeft te zijn voor het leven. Perregrin laat zichzelf tegenhouden, hierdoor geniet hij niet volop van het leven. Iets wat juist wel de bedoeling is. Als Perregrin zijn benen zijn genezen en als hij durft te genieten, gaat hij dan ook op avontuur. ‘’Toen ebde het lege, ontluisterende gevoel in hem langzaam weg en hij wist dat het niet meer terug zou komen. ‘Loop heen, Pelgrim,’ zei hij tegen zichzelf en begon te lopen.’’ (Bladzijde 291).