Han de Wit gaat in ontwikkelingshulp door Heere Heeresma

*Primaire bibliografie:

Titel: Han de Wit gaat in ontwikkelingshulp
Schrijver: Heere Heeresma
Uitgeverij: Westland
Plaats: Schagen
Jaar: 1993
Druk: 18e
1e druk: 1972

*Verwachtingen en eerste reactie:

Ik had een hele korte tijd om een leuk boek uit te zoeken. Ik heb toen wat rond gevraagd bij mensen. Een teamgenootje van mij raadde mij dit boek aan. Ze zei dat het een niet al te moeilijk boek was en zij vond hem zelf ook wel leuk. Toen ik de titel hoorde vond ik het een beetje vreemd en het sprak mij ook niet aan. Toch ben ik het maar gaan lezen. Ik heb daar geen spijt van gehad, want ik vond het wel een grappig boek. Het las ook heel snel weg, want het was niet zo dik en heel makkelijk te lezen.

*Beknopte samenvatting:

Han is een leerling aan het gymnasium. Hij vindt zichzelf heel erg slim en verbetert zijn vader ook telkens. Op een gegeven moment wordt het vader de Wit te veel en hij stuurt Han van school af. Han komt bij zijn vader in de kolenbranche te werken, waar hij hem helpt met het sjouwen van kolen. Al snel komt hij op het kantoor te werken. Hij staat dus weer hoger dan zijn vader. Dan wordt hij ontslagen, want de baas vindt hem maar een wijsneus. Na zijn ontslag valt vader van de laadbak en wordt arbeidsongeschikt. De uitkering die hij krijgt is niet al te groot. Dus nu moet Han maar weer een baantje gaan zoeken om zijn ouders te kunnen onderhouden. Hij krijgt een baan bij de rijkswaterstaat. Hier neemt hij snel ontslag, omdat hij in de maling wordt genomen. Hij krijgt hierna nog meer baantjes, maar telkens loopt het mis en wordt hij ontslagen. Daarom gaat zijn moeder maar werk zoeken. Ze wordt schoonmaakster. Nu moet Han het huishouden doen en voor zijn vader zorgen. Als moeder spit krijgt en Han er nu dus helemaal alleen voor staat gaat zijn verkering ook nog eens kapot. Hij gaat zich daarom maar afreageren. Hij gaat bijvoorbeeld vogeltjes van het dak af gooien, die hij eerst heeft uitgehongerd. Dan komen zijn ouders met een geweldig plan: Han moet de ontwikkelingshulp in. Han stemt er uiteindelijk maar mee in. Hij gaat op weg naar zijn eerste lessen met zijn solex, maar onderweg verongelukt hij en vertrekt naar de hemel.

*Analyse van de technische kanten:

Dit boek heeft niet echt motieven en een thema.
De hoofdpersoon in dit verhaal is Han de Wit. Hij is een gymnast. En hij vindt zichzelf ook erg slim. Hij is dus best egoïstisch. Zijn hobby is het vangen van vogels om ze te verhongeren. Zijn gezondheid is niet al te best. Hij heeft het aan zijn maag en moet dus vaak overgeven. Hij ziet er best netjes uit. Dat kon ik op de voorkant van het boek zien. Een belangrijk persoon in zijn leven is zijn moeder. Hij zou het liefste met haar trouwen als zijn vader er niet meer zou zijn. Moeder houdt ook veel van haar zoon en is een heel zorgzaam type. Vader de Wit is nooit verder gekomen dan de lagere school en is dus erg jaloers op zijn zoon. Tussen alle tien de hoofdstukken staan hele kleine samenvattinkjes van de tijd tussen de hoofdstukken. Dan weet je waar je gebleven bent. De tekst is chronologisch geschreven en er zijn geen flashbacks. De stijl was best ouderwets, de woorden waren heel oud, maar dat was op zich niet echt lastig. Het verhaal speelde zich af ergens in Nederland. Waar precies, staat er niet, maar het is waarschijnlijk in een grote stad. Het speelde ongeveer in de jaren ’60 en duurde ongeveer 1 à 2 jaar. De titel is eigenlijk heel makkelijk te verklaren: Han gaat aan het eind van het verhaal in de ontwikkelingshulp, omdat hij geen andere baan kan krijgen.

*Eindoordeel en evaluatie:

Ik vond het best een leuk boek, want het las lekker makkelijk weg en er zat ook best wat humor in. De gebeurtenissen kwamen best echt op me over. Ik vond het alleen heel erg vies wat Han met die vogels deed. De personen waren ook best grappig. Han had een zwakke maag en moest daardoor steeds overgeven. De vader van Han schold juist heel vaak. Het verhaal vond ik ook niet lastig om te lezen. He was chronologisch en de woorden waren niet echt heel lastig. Het was ook heel makkelijk dat er telkens een korte samenvatting tussen de hoofdstukken was. Dan wist je precies waar je was gebleven. Het verhaal was niet spannend, maar dat vind ik niet noodzakelijk. Het hij/ zij- perspectief vind ik ook altijd leuk, want dan kom je van alle personages wat te weten. Het verhaal had een gesloten einde en dat vind ik altijd fijn, want dan vraag je je niet telkens af hoe het zal aflopen.