Gstaad 95-98 door Marek van der Jagt

In Gstaad 95-98 wordt de levensgeschiedenis van François Lepeltier verteld. Hij werd per ongeluk verwekt, reist met zijn moeder Mathilde van hotel naar hotel en ontwikkelt zich tot oplichter en crimineel. Het is een redelijk pervers boek, maar het is wel boeiend en spannend. Het heeft ook hilariteit, walging en ontroering in zich. Het boek bestaat uit 5 delen, die elk onderverdeeld zijn in kleinere hoofdstukjes. De verteller in het boek is François Lepeltier. Het boek zit vol met beeldspraak (vb. p23: Uit de broek van de hotelier kwam een witte penis. Het geval leek op een kalfsworst die niet lang genoeg in het vet had gelegen. Er groeiden haren op. Als een kalfsworst met haren erop, zo verscheen de eerste penis in mijn leven.) (vb. p128: De dood is een ondeugend meisje, maar deze dood was wel heel ondeugend.)(vb. p262: Het geslachtsdeel was een karikatuur van een geslachtsdeel, een spotprent, maar in deze overbodige wereld kregen ook de karikaturen gewicht.). Ritme is er ook aanwezig: herhaling (vb. p174: ‘God is barmhartig’, zei meneer Ceccherelli. ‘Kijk mij eens aan, en zeg mij na. God is barmhartig.’ ‘God is barmhartig’, zei ik. En ik duwde de vrachtwagen nog verder opzij.)(vb. p234-235: Nog was mijn carrière niet ten einde, hier kon het niet bij blijven, er kon nog verder geklommen, er moest nog verder worden geklommen, voor we veilig zouden zijn.),veel leestekens en zeer veel korte zinnen (vb. p165:’En je vader?’ ‘Meneer Ceccherelli.’ ‘Heeft hij geen voornaam?’ Ik keek recht voor me uit. ‘Wat is de voornaam van je vader?’ Ik keek langs haar heen, naar kasten waar papieren lagen en boeken. Ze schreef iets op. ‘Word je geslagen?’ Ik keek recht voor me. ‘Word je geslagen, Rodolpho?’ Ik schudde mijn hoofd. ‘Word je wel eens opgesloten?’ Er stond nu een kopje voor mijn neus. ‘Zet die capuchon eens af.’). Ook in dit boek vinden we veel tijdselementen (vb. p57: De Ceccherelli’s zaten aan de tafel waaraan ze elke ochtend zaten als Mathilde en ik het ontbijt binnenbrachten.)(vb. p244: De eenendertigste ontmaagding, Pasen naderde. Het seizoen liep ten einde, maar mijn erbarmen was nog altijd onuitputtelijk.)(vb. p253: In de vroege zomer van 1995 arriveerde Bruno Ritter samen met zijn moeder in Gstaad. Een liefelijk dorp op duizend meter hoogte waarover werd gezegd dat men er ’s zomers en ’s winters beroemdheden kon aantreffen.). Ik vond het ook één van de betere boeken die ik gelezen heb. Het is een zeer makkelijk boek dat vlot leesbaar is. Alleen zit er misschien wel nogal weinig variatie in het boek, het zijn altijd wel min of meer dezelfde, perverse dingen die aan bod komen. Allemaal aanstootgevende dingen dus: verkrachting, zelfmoord, seks met wildvreemden, enzovoort. Het is niet bepaald wat je in andere boeken leest, maar juist dat maakt het boek ook wel een beetje speciaal. Als besluit wil ik dan nog zeggen dat het boek, ondanks zijn dikte, me toch zeer goed is bevallen.