Glad ijs door Willemien Spook

Eerste persoonlijke reactie:

Ik vond dat het wel een makkelijk boek was, qua woordgebruik. Maar soms was het wel wat lastig en onbegrijpelijk, want het sprong van het ene naar een andere tijd en dat wisselde steeds. Het boek was voor mij totaal onherkenbaar, en dus ook niet overbekend. Ik had nog nooit zo’n boek gelezen. Het was ook heel verrassend, want ik had zoiets niet verwacht. Vooral de hele verhaallijn is goed opgebouwd.

Korte samenvatting:

Katja herhaalt het verhaal dat zij en Beer hebben meegemaakt terwijl Beer in het ziekenhuis in coma ligt. Katja blijft de hele tijd bij zijn bed waken. Hij is er steeds slechter aan toe. Pas aan het einde van het verhaal wordt duidelijk waarom Beer in het ziekenhuis ligt.
Katja en Beer krijgen de taak een kranten artikel te schrijven over een onopgeloste moord/ dood. Ze moeten de dood van een vrouw onderzoeken. Eerst gaan ze langs bij de politie en vragen alle artikelen op die ooit over de zaak geschreven zijn. Er is maar erg weinig bekend.
Eerst maken ze een reconstructie om meer te weten te komen over de plaats en de situatie. De vrouw was destijds gevonden met de haren afgeknipt en als een krans om haar hoofd neergelegd. Daarna proberen ze aanknopingspunten te vinden. Ze stuiten op een tatoeage. Eerst gaan ze naar een tatoeagezetter maar die kan hen niet verder helpen. Dan gaan ze naar een tatoeage museum in Rotterdam. Ze vinden in een boek dezelfde tatoeage met een naam erbij. De ontwerper en maker ervan woont in Parijs. Daar gaan ze dan ook naar toe.
De ontwerper wil de eerste keer niet veel vertellen. Maar Katja weet zeker dat hij meer weet.
Ze gaat een aantal weken later nog een keer terug. Als ze bij hem langs gaat is hij niet thuis. Diezelfde avond staat Beer voor haar hotelkamer. De volgende dag gaan ze samen terug. Dan verteld Turpin (zo heet de ontwerper) het hele verhaal. Dat hij verliefd was op Malika en dat hij haar een popper had gegeven. Zodat ze wat vrijer was en wat slomer.
Die avond belt Beer Ada Schröder om de volgende dag lang te komen. Zij had Malika’s autopsie gedaan, maar ze kon de doodsoorzaak niet vinden. Als ze langs gaan, verteld ze dat ze altijd had afgevraagd waaraan Malika was doodgegaan. Zij had haar ook een popper gegeven en toen Beer vertelde dat Turpin dat ook al had gedaan was het opeens duidelijk waardoor ze dood was gegaan. De combinatie van die twee medicijnen was namelijk dodelijk. Maar dat was in die tijd nog niet bekend.
Na het bezoek gaan Beer en Katja even lopen. Ze gaan een maïsveld in waar ze vrijen.
's Avonds in het hotel ligt Katja in bed. Dan hoort ze een schaar knippen. Ze kijkt om en ziet Beer staan met een schaar. Ze rent weg en Beer komt achter haar aan, dan valt Beer recht in de schaar. Hij is zo ernstig gewond dat hij naar het ziekenhuis moet om geopereerd te worden. Bij de operatie raakt hij in coma, omdat hij zoveel bloed heeft verloren. Als hij weer in Nederland is, gaat Katja bij hem waken. Ondertussen schrijft ze het verhaal en vertelt ze over hun gebeurtenissen. Net voordat hij naar het ziekenhuis werd gebracht wilde ze hem nog iets vertellen. Dat hij de vader van Janneke was. Maar Beer hoorde het niet meer.
Katja gaat nog een keer schaatsen met Olaf dan wordt het Katja teveel en zegt dat Janneke niet van Olaf is. Dan zegt Olaf dat hij haar nooit meer wil zien.
Na een aantal maanden is Beer zo ver in coma geraakt dat er geen hoop meer is op verbetering. Katja besluit de stekkers eruit te trekken. Maar eerst verteld ze hem nog dat ze weer zwanger van hem is.

Inhoud:

De gebeurtenissen worden niet-chronologisch verteld. Het verhaal ‘springt van het ziekenhuis, naar de vertelde gebeurtenis’. Het is een sujet, want de gebeurtenissen staan niet op de goede volgorde. De geleding maakt duidelijk dat per hoofdstuk, je een ander fragment krijgt te lezen. Bijvoorbeeld in het ziekenhuis, en later in Parijs. Het boek is fragmentarisch opgebouwd. Je hebt namelijk stukjes bij haar zelf thuis, in het ziekenhuis en de ‘herinneringen’ die ze verteld. Katja is de hoofdpersoon. Het verhaal heeft meerdere verhaallijnen en doormiddel van Katja, worden de verhaallijnen met elkaar verbonden. Er zijn 2 verhaallijnen. Ze zijn ondergeschikt aan elkaar. De ‘herinneringen’ is de hoofdlijn, want zonder die verhaallijn heb je een boek zonder enige betekenis. De verhaallijn van in het ziekenhuis is er dus ondergeschikt aan. Dat is ongeveer een beetje het verbindingslijntje. Tussen de stukjes van de gebeurtenissen. De structuur is belangrijk in het verhaal. Want door de structuur is het vanaf het begin spannend omdat het niet duidelijk is waarom Beer in het ziekenhuis ligt. Pas helemaal aan het einde is het pas duidelijk waarom/ hoe hij in het ziekenhuis is terecht is gekomen. Er is vooral gebruik gemaakt van flashbacks/terugblikken. Als ze in het ziekenhuis zijn, vertelt ze over wat er in het verleden is gebeurd. De verteltijd was bij mij ongeveer 3 uur. De verteltijd bedraagt ongeveer 8 maanden. Maar het is wel goed en duidelijk aangegeven, hoe veel later het ongeveer is in het verhaal. Het verhaal speelt zich ongeveer af in de jaren 90 van ongeveer april tot december, in Nederland in de buurt van Amsterdam en in Frankrijk (Parijs). Door de tijdmanipulaties wordt je nieuwsgierig naar de afloop: Zal Beer (de man die in coma ligt) ooit nog ontwaken? Waarom ligt hij in het ziekenhuis? Door de tijdmanipulaties kreeg je pas aan het einde van het verhaal de antwoorden op zulk soort/ deze vragen.

Eigen mening

Ik vond het boek best wel interessant en nieuwsgierig makend, omdat ik benieuwd was of die man (Beer) ooit nog is uit zijn coma zou ontwaken. Ook was ik benieuwd hoe hij in het ziekenhuis was gekomen, het duurde erg lang voordat je daar achter kwam, en ik wilde het eigenlijk heel graag weten. Nadat ik het boek uit had, was het einde heel anders dan ik verwachtte dat hij wel weer uit zijn coma zou ontwaken. Of dat ze gewoon weer bij Olaf (haar man) bleef. Toch was het wel logisch dat ze zo gereageerd heeft, want zo kun je eigenlijk niet leven. Ze bedroog haar man en ze hield eigenlijk helemaal niet (meer) van haar man. Het boek was best wel spannend, omdat je constant in je achterhoofd denkt aan het einde; hoe is hij in het ziekenhuis beland? Dat was een belangrijke vraag die steeds weer kwam.