Na een tijdje komt Tom er ook achter dat Jabbar in bezit is van een USB-stick. De stick met het geheim van de Verenigde Staten. De USB-stick zat verborgen in een poot, een krukpoot. Dé kruk waarvan Usama Bin Laden wel had gedacht dat iedereen er overheen zou kijken, Jabbar deed dat echter niet. Jabbar wilde vrij weinig kwijt over de inhoud van de stick, hij had al gezien wat erop stond en had van Apana ook al te horen gekregen dat Usama haar had verteld ‘’Obama bij zijn ballen te hebben’’, toch wilde hij het Tom niet vertellen.
Niet alleen Tom en Apana waren nu op de hoogte van de USB-stick die in handen was van Jabbar, de Saoediërs die ook verantwoordelijk waren voor de dood van Muhammed waren nu ook op de hoogte. Ze zitten achter Jabbar en zijn moeder Maria aan, zo vernielen ze hun huis, gelukkig weet Tom hen in veiligheid te brengen.
Als Tom weer even in de VS is om de adoptie van Apana, Jabbar en Maria te regelen gaat het fout. Tom krijgt te horen tot het Islam te bekeren, met Maria te trouwen, een halfjaartje in Pakistan te wonen en dan een visa aan te vragen in de Verenigde Staten. Hij belt Maria om het nieuws te verkondigen. Hiermee zijn Maria, Jabbar en Apana zo blij dat ze uit dank besloten te bidden tot Jezus, dit bleek een verkeerde keuze te zijn. Maria en Jabbar worden door de Saoediërs aangevallen waaraan Maria meteen overlijd, Jabbar heeft echter nog een paar uur te leven. In deze uren vertelt hij de al overgevlogen Tom wat er op de stick stond. Apana was vermist.
Uiteindelijk komt de Israëlische geheime dienst achter de locatie waar Usama door de Saoediërs wordt vastgehouden. Deze word door een droneraket neergehaald. Usama Bin Laden is nu naar alle waarschijnlijkheid echt dood.
II. Analyse.
Structuur.
Het boek bestaat uit 30 hoofdstukken. Ook is het verhaal verdeeld in 2 delen, deel 1 bestaat uit hoofdstuk 1 tot en met 19, deel 2 uit hoofdstuk 20 tot en met 30. De hoofdstukken en delen hebben geen titels. Wel wordt er bij een begin van een hoofdstuk de locatie, de datum en de hoofdpersoon van het ene hoofdstuk aangegeven. Het verhaal begint en eindigt met een gesprek tussen Tom en Vera over de telefoon, toch horen deze twee gesprekken niet bij de 30 hoofdstukken. In sommige gevallen word de spanning opgebouwd, in andere gevallen is er een hoogtepunt en zwakt de spanning daarna weer snel weg.
Verhaalfiguren.
Tom. Tom is een Amerikaans ex-soldaat. Hij was rond de veertig jaar oud. Hij had een gemiddelde lengte, was gespierd, rossig blond haar dat gemillimeterd was en had nog altijd behoorlijke sterke schouders en armen. Hij had een gezicht vol met littekens en de huid rond zijn linkeroog staat strak door de plastische chirurgie die hij heeft ondergaan. Hij hield van de muziek van Bach (dit komt door zijn muzikale ouders) en van geheime missies die hij deed. Tom is een open character omdat je over het hele verhaal wel beetje bij beetje meer over hem te weten komt.
Apana. Als je het verhaal in chronologische volgorde zou zetten, is Apana in het begin van het verhaal een ‘normaal meisje’. Als dan haar handen en oren eraf worden gesneden wegens het luisteren naar Bach word Apana een bedelares. Ze was rond de 15 en had beide ouders verloren door toedoen van de Taliban. Ze had mooie lichtgevende ogen en bruin haar. Ze hield van de muziek van Bach. Aan het einde van het verhaal gebeurt er een wonder waar ze uit het niets weer handen heeft, vervolgens worden Jabbar en Maria gedood en Apana word door de Saoediërs meegenomen. Uit het telefoongesprek tussen Tom en Vera in september 2013 kun je halen dat Apana opgedoken is in Thailand en daar prachtige Bachmuziek speelt. Net als Tom is ook Apana een open character. Ook maakt Apana veel ontwikkelingen mee in het verhaal, het omkomen van haar ouders en de verminkingen door de Taliban bijvoorbeeld.
Usama Bin Laden. Misschien wel de meest gehate Moslim voor velen. Het uiterlijk van Usama is over het algemeen wel bekend, lange baard, een beetje een scheef snorretje en flinke wallen onder zijn ogen. In dit verhaal word Usama neergezet als een verrassend aardige man. Zo haalt hij vanille ijs voor één van zijn vrouwen en neemt hij Apana onder zijn hoede. Toch zit er naar kantje aan bij Usama, zo fantaseert hij in het begin van het verhaal veel over de ondergang van het westen. En over aanslagen met nucleair afval.
De ontwikkeling die Usama doormaakt is dat hij in het begin van het verhaal de grote man is, terwijl hij aan het einde van het verhaal hij in een kooitje word gezet en gewoon door de Saoediërs word uitgelachen, hij word vernederd. Usama is een flat character omdat je al heel snel veel over Usama te weten komt.
Jabbar. Jabbar was 16, maar erg klein voor zijn leeftijd. Hij was een slanke Pakistaanse jongen met een gaaf, symmetrisch gezicht, nieuwsgierige en zachtmoedige ogen, een zwierige haardos. Jabbar was slim, oplettend en vrolijk geobsedeerd door alles wat met Amerika te maken had. Hij was een christelijke en zijn echte naam was dan ook John. Jabbar fantaseerde regelmatig over een toekomst in de Verenigde Staten, hij zou hier dokter worden. Hij was enorm verliefd op Apana en wilde later bij haar zijn. Jammer genoeg overleed Jabbar aan zijn verwondingen na de aanval van de Saoediërs op hem en zijn moeder. De Saoediërs waren achter de USB-stick aan die Jabbar had verbrand. Jabbar is in vergelijking met Usama wel een open character. Je komt als maar meer over hem te weten.
Tijd.
Het verhaal speelt zich af tussen 2008 en september 2013. Het is niet zo dat het verhaal dag bij dag verteld wordt, er zitten vaak grote gaten tussen de gebeurtenissen. Het verhaal loopt niet chronologisch, dit maakte het voor mij best lastig om te lezen. Zo begon het boek in september 2012 (telefoongesprek Tom en Vera) en het eerste hoofdstuk vond weer plaats op 11 september 2010. Vertragingen waren er niet echt te vinden, wel versnellingen aangezien er in vele gevallen veel tijd werd overgeslagen. Er zaten een paar kleine flashbacks in het verhaal, maar deze hadden geen echte grote invloed op het verder verloop van het verhaal.
Ruimte.
Het verhaal speelt zich op veel verschillende locaties af, toch speelt het zich voornamelijk af in Abbottabad, Pakistan én op de basis van Tom in Afghanistan. Het verhaal speelt zich soms ook af in Amsterdam, Londen, Tel-Aviv en Washington. De ruimte stemt, in hoeverre ik kan zien, niet samen met het gevoel en de handelingen van de hoofdpersonen.
Perspectief.
Per hoofdstuk verschilt het perspectief, zo ligt het perspectief in het ene hoofdstuk bij Tom en in het andere hoofdstuk bij Jabbar. Het perspectief blijft wel in alle gevallen subjectief, er is dus sprake van een ik-perspectief. Doordat het perspectief per hoofdstuk anders was, was het voor mij (iemand die niet al te regelmatig boeken leest) best lastig.
III. Interpretatie.
Titeluitleg,
Geronimo was hét codewoord die de mannen van Seals Team 6 moesten doorgeven als ze Usama Bin Laden te pakken hadden. Je vind het woord in sommige gevallen terug in het verhaal. Aan het einde van het verhaal, wanneer Usama en de Saoediërs gedood worden door een drone-aanval van de Israëlische geheime dienst word er naar Tom een sms gestuurd met daarin het woord ‘Geronimo’.
Motto-uitleg.
Alle vijf de citaten vormen een achtergrond voor het verhaal. De tunnels onder het huis van Usama Bin Laden komen veel voor als er gepraat word over het idee Usama niet te doden maar te ontvoeren, er word gesuggereerd dat er een tunnelstelsel zich bevind onder het huis van Usama. De aanslagen in Madrid zijn van erg groot belang, hierbij was de ex-vrouw van Tom Johnson en zijn kind betrokken waaraan zijn kind Sarah een jaar later aan haar verwondingen sterft.
Motieven.
- Verliefdheid.
- Wraak.
- Haat.
- Vrijheidsverlangen.
- Schuld.
Het geheim. In het verhaal komen er twee geheimen voor. Geheim 1; in plaats van dat Usama Bin Laden gedood werd tijdens Operation Neptune Spear, werd hij vooraf al omgeruild voor Usama Ben Laden en ontvoerd. Dit wisten alleen Vito, Muhammed en Tom. De Israëlische geheime dienst weet dit geheim wel af te handelen door de locatie waar Usama Bin Laden zich bevind (bij de Saoediërs) plat te bombarderen met behulp van een drone-raket.
Geheim 2; de inhoud van de USB-stick. Jabbar wilde weinig kwijt over de inhoud van de USB-stick. Op zijn sterfbed vertelde Jabbar toch aan Tom wat er op de stick stond. “Hij moest op adem komen. Mompelend vertelde hij toen wat hij op de stick had gezien, beeld na beeld, tot hij geen lucht meer had, beelden die de Saoediërs koste wat het kost in hun bezit hadden willen krijgen. En hij noemde de naam van die man die erop te zien was”.
De kruk. Een voorwerp waar je niet bij zou verwachten dat het zó belangrijk was, vervulde in dit boek een grote rol. Jabbar nam de kruk mee uit het huis van Usama Bin Laden na de grote operatie. Hij wilde de kruk verkopen, wel moest er duidelijk gemaakt worden dat het de kruk van Usama Bin Laden was. Hij zou bewijzen dat de kruk van Usama Bin Laden was, vervolgens hem verkopen voor veel geld en met dat geld zou hij een greencard kopen om in de Verenigde Staten te gaan wonen, dit was zijn grote droom. Toen duidelijk werd dat er een usb-stick verstopt zat in de kruk werd de kruk helemaal een gewild voorwerp, met name voor de Saoediërs (die meer uit waren op de inhoud van de kruk dan de kruk zelf).
“Jabbar lag op zijn buik op bed, zijn kin steunend op zijn handpalmen, en keek naar het krukje dat naast zijn tafel op het vloerkleed stond. Het was eenvoudig, had drie dikke poten, het was van een houtsoort die hij niet kon identificeren, het was gelakt en je zag de nerven van het hout. Wat zou het kosten als je zo’n kruk nieuw kocht? Hij was duidelijk gebruikt en een beetje versleten, maar hij was wel iets waard, misschien wel vijfhonderd roepies. En als hij kon bewijzen dat het in de keuken van Usama Bin Laden had gestaan en dat Usama erop had gezeten - dat wist hij niet echt zeker maar de kans was wel groot - dacht hij dat hij er misschien wel duizend dollar voor zou krijgen”.
Goldberg Variaties. Het door Bach gecomponeerde pianospel was van grote waarde in het verhaal. Tom raakte van jongs af aan al verliefd op de klassieke muziek. Toen hij op de basis kennis maakte met Apana liet hij ook haar kennis maken met de Variaties, het waren ‘magische klanken’ volgens haar. Na de dood van Apana’s vader, Sadi, zorgden de Goldberg Variaties voor troost bij Apana. Toch werd het ook een probleem. De Taliban zag het als duivelse muziek en verminkte Apana. Hiervoor had Tom veel schuldgevoelens, had hij de Goldberg Variaties niet aan haar laten horen zou ze nu nog gewoon handen en oren hebben.
“Na drie maanden bewogen haar meisjesvingers in het ritme van Goulds vingers. Ze bestudeerde ze, uur na uur. Ze kon zelf de dvd-speler bedienen en luisterde ook als ik er niet was met een koptelefoon naar de Variaties. Zij was de musicus die ik zelf nooit was geweest. Op vijf vellen papier tekende ze een toetsenbord en speelde met Gould mee, alsof ze samen met zijn vingers een duet danste”.
Thema.
Het thema van het boek gaat veel over de machtsverhoudingen in de wereld. Ik vond het lastig om hier een stelling aan vast te hangen maar uiteindelijk ben ik gekomen op de volgende stelling; “De president van de Verenigde Staten is de machtigste man ter wereld”. Later in het verslag komen we terug op deze stelling.
IV. Achtergrond.
Auteur.
Leon de Winter (1954) groeide op in ’s Hertogenbosch en bezocht midden jaren zeventig de Filmacademie in Amsterdam. De Winter maakte zijn literaire debuut in 1976 met de verhalenbundel Over de leegte in de wereld. Voor zijn romandebuut De verwording van de jonge Durer (1978) ontving hij de Reina Prinsen Geerligsprijs. Andere vroege titels van De Winter zijn Zoeken naar Eileen W. (1981), La Place de la Bastille (1981) en Vertraagde roman (1982). ‘In mijn eerste romans kwam geen jood voor,’ vertelde Leon de Winter in een interview. ‘Toen ik achtentwintig werd, dacht ik: Zo oud was mijn vader, toen de oorlog begon. Wat zou ik gedaan hebben? Wat zou ik geweten hebben? Wat zou ik gezien hebben? Hoe bang zou ik geweest zijn? Hoe zou ik overleefd hebben? Dat was een groot moment voor me, in 1982. Vervolgens heb ik vier jaar lang, tot Kaplan, geen letter geschreven.’
In 1986 maakte Leon de Winter de overstap naar De Bezige Bij, waar Kaplan verscheen. De met veel vaart en humor geschreven roman gaat over de schrijver Leo Kaplan die lijdt aan een writer’s block en de onbedwingbare behoefte om vreemd te gaan. Het weerzien met een jeugdliefde roept niet alleen herinneringen wakker maar confronteert hem opnieuw met zijn joodse afkomst, die hij jarenlang heeft geprobeerd achter zich te laten. Kaplan was een groot succes en bleek het eerste deel van een aantal romans die met elkaar gemeen hebben dat ze handelen over de zoektocht naar oorsprong, naar de joodse identiteit en bovendien op een andere, toegankelijker wijze geschreven zijn dan zijn eerdere werk.
De Winter werd een bestsellerauteur, niet alleen in Nederland maar ook in het buitenland, met name in Duitsland waar hij een grote populariteit geniet. In 1990 verscheen de roman Hoffman’s honger, die vele malen werd herdrukt en in 1993 verfilmd voor de VPRO. Daarna volgden de romans SuperTex (1991), De ruimte van Sokolov (1992), Zionoco (1995) en het boekenweekgeschenk Serenade (1995). De roman De hemel van Hollywood (1997) werd verfilmd met Rod Steiger, Burt Reynolds en Tom Berenger. Leon de Winter tekende voor het scenario en de produktie. Samen met Eric Pleskow was hij het filmbedrijf Pleswin Entertainment Group begonnen, en het gezin De Winter verhuisde naar Hollywood. Na enige tijd keerde hij toch weer terug naar Nederland. In 2002, in het jaar dat Leon de Winter 25 jaar schrijver was, verscheen de roman God’s Gym, wederom een grote bestseller die door de critici buitengewoon gunstig werd onthaald.
De Winter publiceert regelmatig opinieartikelen in het dagblad Trouw en tijdschriften Elsevier, Die Welt en Der Spiegel. In 2005 kreeg hij de Buber-Rosenzweig-Medaille, een onderscheiding voor zijn strijd tegen antisemitische en racistische tendensen. De Winter en Jessica Durlacher waren in 2005 gastdocenten aan de Universiteit van Berkeley in San Francisco.
In het voorjaar van 2008 publiceerde hij zijn roman Het recht op terugkeer, eveneens een groot succes bij zowel pers als publiek. Op 20 juni 2012 verscheen de spraakmakende roman VSV.
Op 30 april 2015 verscheen zijn roman Geronimo, een meeslepende roman die de wereldgeschiedenis op haar kop zet.
V. Mening
Recensie.
Boekrecensie: Leon de Winter – Geronimo. NU.nl
Geronimo is de codenaam waarmee het team van de Navy Seals terreurleider Osama bin Laden in zijn schuilplaats liquideerde, in de Pakistaanse plaats Abbottabad. Dat gebeurde op 1 mei 2011, bijna 10 jaar nadat Usama na de aanslagen van 11 september de meest gezochte terrorist ter wereld werd.
In zijn nieuwe roman Geronimo gaat De Winter uit van een complottheorie die oplaaide na de notoire executie: stel dat Osama nog leeft? In de buitengewoon complexe structuur van de hedendaagse wereld, de wereld van terreur en contraterreur, van religieuze splijtzwammen en een wildgroei aan conflicterende terreurorganisaties, is een man als Usama immers goud waard. Ook voor het boekwezen, want in Geronimo wordt de poppen meester zelf een marionet in een wereldomspannend plot.
Geronimo is een spionageverhaal en een roman in één. Het spionageverhaal omspant de gebeurtenissen voor en na 1 mei 2011, en heeft elementen als spannende militaire operaties die worden uitgevoerd door Navy Seals, gevolgd door nagelbijtende ontwikkelingen als er andere, obscure partijen interesse gaan tonen voor Usama.
De Winter wroet rond in het gedachtegoed van Usama de superterrorist, annex de vader en mastermind van Al Qaeda. Maar Usama is in Geronimo ook een mens, een aan nicotine verslaafde man die 's avonds in vermomming op een brommertje door de straten van Abbottabad snort.
Menselijk gezicht.
Een ander menselijk gezicht van Usama openbaart zich bij een Afghaanse bedelares, een verminkt meisje ten gevolge van een tribale afstraffing. Zij, Apana, is gemodelleerd naar het Afghaanse meisje Aisha Bibi, wier Time-coverportret met de verminkte neus wereldfaam heeft gekregen.
Op dit punt in het boek ontvouwt zich een andere, belangrijke plotlijn, het hart van de roman, waarin een sympathieke Pakistaanse jongen en het verminkte meisje het klassieke liefdespaar vormen in een turbulente omgeving vol chaos, met het spook van de doem op de achtergrond.
De Winter heeft zich traditiegetrouw goed ingelezen, en schrijft op Amerikaans bestsellerniveau over militaire acties, samenzweringen en spionage waar de grootste spelers op de planeet bij betrokken zijn. Wat het bloed doet stollen is dat feiten en fictie hier worden verweven - er worden schimmige partijen opgevoerd wier verwerpelijke praktijken we kennen uit de werkelijke wereld.
En net als in de werkelijke wereld zien we in de ontknoping hoe gewone mensen zoeken naar mogelijkheden om een normaal bestaan op te bouwen tussen de puinhopen die de woestelingen aanrichten.
Reactie op recensie.
Ik ben het eens met de recensent. De Winter heeft veel onderzoek gedaan voordat hij het boek Geronimo schreef, zo is dat ook te lezen in zijn dankwoord. Zo schrijft hij “opnieuw heb ik mogen profiteren van de grenzeloze bibliotheek die het internet is”. Ook hebben zijn geleerde vrienden hem bijgestaan bij het maken van dit boek; “mijn geleerde vrienden Afshin Ellian en Leon Eijsman hebben me bijgestaan, net als Jessie Gill, Pakistaanse en Christen, die me waardevolle adviezen heeft gegeven”. Je zou dus wel kunnen stellen dat Leon de Winter voor het schrijven van zijn roman Geronimo genoeg onderzoek heeft gedaan.
Eerste oordeel.
Ik vond het een erg leuk boek om te lezen, en dat komt niet bepaald vaak voor. Geronimo is voor mij het eerste boek in vijf jaar waarvan ik echt heb genoten om het te lezen, en er zelfs tijd vrij voor te maken. De reden dat ik het zo’n leuk boek vond is omdat het onderwerp me echt boeit. Boeken die nog voor de Tweede Wereldoorlog zijn geschreven interesseren me echt bijna niets, boeken over hedendaagse onderwerpen wel, zoals terreur dat zich nog altijd veel afspeelt. Bijna alles wat met de Verenigde Staten te maken heeft interesseert me, en dit dus ook. Vooraf wist ik eigenlijk ook niet veel over de operatie waarbij Usama Bin Laden werd gedood. Na het lezen van dit boek ben ik zeker een stuk wijzer geworden. Het was het eerste boek waarbij ik echt meeleefde met de personages. Vooraf zag ik op tegen de 362 pagina’s, maar dat bleek met dit boek geen probleem te zijn.
Oordeel stijl.
Dankzij de directe manier van schrijver door Leon de Winter bleef je lezen, het was regelmatig moeilijk om het boek weg te leggen. De Winter schrijft straight to the point, een simpele gebeurtenis hoeft geen tiental pagina’s te duren. Hier heb je een voorbeeld waaruit deze schrijfstijl blijkt; “Ik was op de basis toen het bericht kwam dat een sluipschutter Sadí’s nek had geraakt vlak boven zijn IRA, het kogelwerende vest. Sadi was op slag dood”. Over en sluiten, Sadi is omgekomen door toedoen van een sluipschutter en daar moet de lezer het maar mee doen. Ook komen er snelle dialogen voor, natuurlijk bij de telefoongesprekken tussen Tom en Vera maar ook gewoon in het verhaal; “Wie wil je binnenbrengen? UBL eruit halen begrijp ik, maar waarom zou je iemand binnenbrengen? vroeg Jerry. Ed zei: ‘Ben Laden.’ Sam vroeg; ‘Ben? Ben Laden? Who the fuck is Ben Laden? Zelfs Vito moest grinniken. Ed sloeg op zijn hand van het lachen. Mike en Robbie keken afwachtend naar Ed, die tijd nodig had om op adem te komen.
Spanning, geloofwaardigheid, realiteitsgehalte en actualiteitsgehalte.
Een verhaal over Amerikaanse geheime diensten en Usama Bin Laden dat niet spannend is, dat bestaat niet. Ik wil niet zeggen dat de roman overladen wordt met spanning maar het is toch zeker wel aanwezig. Het komt ook meestal onverwachts, de spanning. Zoals hier tijdens een geheime missie waar Tom Johnson zich zwaar verwond;
“Met een brede zwaai van zijn arm greep Washington hem bij zijn been vast. Alsof hij niets woog, werd M-U onderuit getrokken en het enige wat ik kon doen was me op Washington storten en voorkomen dat er een ongeluk gebeurde. Maar dat gebeurde er wel. Washington liet M-U los en trapte mijn linker been kapot en sloeg me met de ketting op mijn schedel en zette zijn tanden in mijn gezicht, drie seconden duurde het. Hij scheurde me open, en als een van de Delta’s hem niet met een schot had gestopt, had hij mijn ogen gegeten.
Als het gaat over geloofwaardigheid moet je zelf maar een keuze maken. Is het geloofwaardig dat Usama niet gedood is tijdens Operation Neptune Spear maar zijn dubbelganger Ben Laden, en de echte Usama vooraf ontvoerd is? Zelfs Leon de Winter kan het niet geloven, dit kun je halen uit een paar zinnetjes; ‘Het verhaal was te dol.’ ‘Dit is allemaal ongelooflijk, dacht hij.’ ‘Hebben jullie het gedaan, zijn jullie zo krankzinnig geweest dat jullie het gedaan hebben?’
Het verhaal is realistisch, aangezien er nog altijd Amerikaanse soldaten in Afghanistan zitten. Ook is het realistisch omdat wat er in het verhaal gebeurd ook gewoon in het echt kan gebeuren. Zo worden er nog altijd mensen hardhandig gestraft door bijvoorbeeld de Taliban voor het beluisteren van westerse muziek.
Het verhaal is ook nog erg actueel, het speelt zich af tussen 2004 en 2013 en dat is dus best recentelijk. Er worden bijvoorbeeld drone raketten gebruikt, die echt van de 21ste eeuw zijn. Het is geen boek van net na de Tweede Wereldoorlog waar er nog geen televisies of andere elektronica aan de pas kwamen.
Mening thema.
Eerder in het verslag maakten we kennis met deze stelling; “De president van de Verenigde Staten is de machtigste man ter wereld”. Hiermee ben ik het eens. Als je president bent van één van de grootste landen ter wereld heb je zeker wel macht. De beslissingen die de president van de VS maakt zijn bijna altijd van wereldbelang. Als president van een van de grootste landen ter wereld heb je ook status, wat bijdraagt aan hoe machtig en invloedrijk je bent. Obama heeft status opgebouwd door het liquideren van Amerikaans meest gehate man, Usama Bin laden. Natuurlijk is het niet zo dat de president kan doen wat hij wil, dan zou het gaan lijken op een dictatuur, maar heeft zeker wel macht en is ook zeer invloedrijk.
Herkenbaarheid gevoelens/situaties.
Het is nu niet zo dat ik vaak met situaties in aanraking kom zoals in dit boek. Wel zie je via het journaal regelmatig dat er missies worden uitgevoerd door militaire eenheden van de Verenigde Staten. Je zou dus kunnen zeggen dat de situaties wel herkenbaar zijn, maar dan wel van verder af.
Beste inleven.
Het is moeilijk kiezen, aangezien ik met alle hoofdpersonages heb meegeleefd, op één uitzondering na dan, Usama Bin Laden. Ik had het met Apana te doen omdat zij zo veel heeft meegemaakt, het omkomen van haar vader door de Taliban en de verminkingen die haar zijn aangedaan door die zelfde Taliban. Ik had het met Jabbar te doen omdat hij zo veel van Apana hield, omdat hij droomde over een toekomst in de Verenigde Staten, daarom was ik verre van blij (een beetje boos zelf) toen ik las dat hij was omgekomen. Ook had ik het te doen met Tom, als ex-soldaat heeft hij altijd gevochten voor vrijheid van anderen. Hij ving Apana op na de dood van haar vader, hij zag in haar de dochter die hij nooit had gehad. Hij had wel een dochtertje, maar die kwam door de aanslagen in Madrid op jonge leeftijd om. Ik leefde met allen van hen mee.
Eerder over nagedacht?
Ik heb natuurlijk wel een keer nagedacht over de operatie waarbij Bin Laden om is gebracht, en over 9/11 en de oorlog die gevoerd word in het Midden-Oosten, maar dit boek gaf het toch wat extra’s. Je gaat er weer even over nadenken. Zou het echt gebeurd zijn? Usama is niet dood maar zit gewoon ergens te klaverjassen met de Koran in zijn hand ergens in the middle of nowhere. Natuurlijk klinkt het ongeloofwaardig, maar stel dat het zo is. Dan worden we al vier jaar lang voor de gek gehouden. Alle wonderen zijn de wereld nog niet uit.
Persoonlijke betekenis.
Zoals gezegd ben ik geen echte boekenwurm en is de kans ook erg klein dat een boek een persoonlijke betekenis voor mij heeft, toch is dat gek genoeg bij dit boek wél het geval. Ik heb heel erg meegeleefd met de personages in het boek. Zo was ik erg ontstemd toen ik las dat Jabbar en Maria waren omgekomen door toedoen van de Saoediërs. Ik was bijna van plan Leon de Winter zelf een mail te sturen over mijn ontstemdheid, toch hebben we dat maar nagelaten. Door het lezen van Geronimo ben ik video’s en documentaires gaan kijken over Operation Neptune Spear. En of dat nog niet genoeg was heb ik zelfs de Goldberg Variaties beluisterd. En klassieke muziek staat nou zeker niet in mijn lijstje van favoriete muziek genres. Ik was erg nieuwsgierig, ik wilde horen wat Apana en Tom ook hadden gehoord, misschien een beetje vaag maar ik vond het wel wat hebben. Ik vond het echt een leuk boek om te lezen en zou het zeker aanraden aan iemand die net als ik geïnteresseerd is in de Verenigde Staten en de dood van Usama Bin Laden.
Zoals gezegd ben ik geen echte boekenwurm en is de kans ook erg klein dat een boek een persoonlijke betekenis voor mij heeft, toch is dat gek genoeg bij dit boek wél het geval. Ik heb heel erg meegeleefd met de personages in het boek. Zo was ik erg ontstemd toen ik las dat Jabbar en Maria waren omgekomen door toedoen van de Saoediërs. Ik was bijna van plan Leon de Winter zelf een mail te sturen over mijn ontstemdheid, toch hebben we dat maar nagelaten. Door het lezen van Geronimo ben ik video’s en documentaires gaan kijken over Operation Neptune Spear. En of dat nog niet genoeg was heb ik zelfs de Goldberg Variaties beluisterd. En klassieke muziek staat nou zeker niet in mijn lijstje van favoriete muziek genres. Ik was erg nieuwsgierig, ik wilde horen wat Apana en Tom ook hadden gehoord, misschien een beetje vaag maar ik vond het wel wat hebben. Ik vond het echt een leuk boek om te lezen en zou het zeker aanraden aan iemand die net als ik geïnteresseerd is in de Verenigde Staten en de dood van Usama Bin Laden.
V. Geraadpleegde literatuur.
Bronvermelding.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden