Eten met Emma door Herman Koch

Zakelijke gegevens Het boek dat ik heb gelezen is Eten met Emma van Herman Koch. Het boek heeft 190 bladzijdes, het is een roman. Het Boek dat ik gelezen heb is de 1e druk en het boek is uit het jaar 2000. Het boek is verdeeld in 4 delen en 26 hoofdstukken verdeeld over die 4 delen. Op de kaft is een wit tafeltje afgebeeld met een bijl die eraan hangt. Op de achtergrond zijn bosjes te zien. Samenvatting Martin heeft jaren geleden een tijd lang in Barcelona gewoond, in de hoop daar het boek te kunnen schrijven waarmee hij denkt door te kunnen gaan breken. Pas na lange aarzeling slaagt hij erin iets op papier te zetten: 'het nieuwe liften', afgekeken van Jack Kerouac en van William Least Heat-Moon, schrijver van het cultboek Blue Highways. Op zeker moment krijgt Martin bezoek van zijn bejaarde vader en de veel jongere studente Emma Carvalho, een kennisje van zijn populaire papa uit het café. Martin vindt haar een adembenemende femme fatale, maar zij blijkt weldra alleen oog te hebben voor Ramon Mendoza, de temperamentvolle broer van Teresa, het Spaanse vriendinnetje dat Martin in Barcelona aan de haak heeft geslagen. In de roman die Emma later over dit bezoek zal schrijven, komt Martin naar eigen zeggen maar één keer voor, wanneer hij Emma en zijn vader afhaalt van het vliegveld. Een beetje vreemd is daarom dat de eigenaar van zijn Amsterdamse stamkroeg en de overige stamgasten toch geen enkele moeite hebben om hem in Emma's boek (dat volgens hen meer vragen oproept dan het beantwoordt) te herkennen. Martin heeft dus heel wat uit te leggen, meent de cafébaas. Maar wat valt er eigenlijk uit te leggen, als Martin slechts één keer in het boek vermeld wordt? Het raadsel blijft onopgelost, tenzij Martin - als verteller - zou bedoelen dat hij zichzelf heel wat heeft uit te leggen. Want dat hij in Emma's leven graag een veel grotere plaats had ingenomen, dat is wel duidelijk. Niet alleen dat zij een bestseller geschreven heeft, zit hem dwars, ook dat hij, Martin, niet die 'liefde uit duizenden' is geworden, kan hij moeilijk accepteren. In de praktijk heeft hij alleen met Emma gegeten,een paar keer in zijn vaste restaurant Els Tres Tombs en één keer op het strand. Met Ramon heeft Emma heel andere dingen gedaan. Ramon is in Emma's ogen immers 'een lekker hapje', terwijl Martin voor haar slechts 'stamppot rauwe andijvie' vertegenwoordigt, daarmee bedoelt ze dat er van blonde mannen er in Nederland heel veel rondlopen, voor haar is Ramon bijzonder omdat Ramon voor een Nederlander ‘anders’ is, exotisch. En voor een gewone blonde jongeman is ze niet helemaal naar Barcelona afgereisd. De meeste aandacht gaat intussen naar Martin, een beetje onzekere jongeman met een zeer beperkt talent en een zuivere ambitie. Door zijn verblijf in Barcelona hoopt hij interessant te zijn in de ogen van de thuisblijvers en voor zijn eigen boek gebruikt hij schaamteloos werk van anderen. Een sympathieke indruk maakt niet, met het afkraken van Nederland ('hokjesgeest') en zijn quasi-wereldwijze theorieën over de verschillen tussen man en vrouw. In haar roman heeft Emma beiden tot één personage samengevoegd. Maar helaas voor Martin, dat blijkt niet genoeg om hem met andere ogen te zien wanneer ze elkaar later opnieuw treffen tijdens een literaire avond. Daar leest Emma uit haar roman voorleest en beantwoord ze vragen uit het publiek. Voor haar blijft hij een doodnormale jongeman en het enige wat hem daarna bezighoudt is een nieuwe fantasie, nu niet meer over een boek maar over een film, waarvan de beginscène Emma toont terwijl ze in een restaurant de menukaart bestudeert en een bestelling maakt. Zelfs in de verbeelding komt Martin niet verder dan eten met Emma, ook al zit zij in de scène alléén aan tafel.
Verhaalanalyse
Tijd en ruimte Er is niet echt een belangrijkste ruimte in het boek. Het verhaal speelt zich voor het grootste deel af in Barcelona en ook speelt het zich voor een deel af in Nederland en dan voornamelijk Amsterdam. In Barcelona gaat Martin vaak naar het restaurant van Pepe, genaamd: Els Tres Tombs. Verder Speelt het verhaal zich vooral op de kamer van Martin en in de straten van Barcelona af. In Amsterdam is er niet echt een specifieke plek waar Martin veel komt. Het verhaal zelf, is eigenlijk een grote flashback, op het begin en het eind uitgezonderd. Het verhaal begint ermee dat het boek van Emma net is uitgegeven. Eerst wil Martin het verdringen, maar uiteindelijk wordt het een bestseller. Vrienden uit zijn stamcafé zeggen iets over de rol van Martins personage in het boek en dan kan hij er niet meer omheen, hij gaat het lezen. Wanneer Martin het boek gaat lezen, begint het verhaal dat zich in het verleden heeft afgespeeld, hij denkt terug aan zijn tijd in Barcelona en hier kom je erachter wat er precies gebeurd is. Daarna gaat Martin naar een lezing van Emma en daar worden zijn vragen beantwoord. Vertelperspectief Het vertelperspectief is het ik-perspectief. Je ziet alles door de ogen van
Martin en je leest wat Martin denkt. Spanning Dit boek vond ik niet spannend. Maar er zat wel spanning in en de drang om verder te lezen was er wel bij dit boek. Er zaten zeker een paar spanningslijnen in het boek. De belangrijkste spanningslijn, was denk ik de lijn die begint bij de vrienden in het stamcafé. Die zeggen iets over het boek tegen Martin in de trant van: ‘wat heb jij daar uitgevoerd?’ Dat maakt je natuurlijk nieuwsgierig en zorgt ervoor dat je verder wilt lezen om te weten waar die vrienden het over hebben. Verder zijn er meerdere kleine spanningslijnen in het verhaal verwerkt. Zoals de spanningslijn in het museum waar Martin Teresa ontmoet, zal hij wel of geen contact met haar krijgen? Thema en motieven Het belangrijkste thema in dit boek is: Carrière maken. Martin wil persé een bestseller roman schrijven en bekend worden met schrijven. Hij schrijft een boek waarvan het verhaal eigenlijk uit 2 andere boeken gepikt is en samengegaan. Hij kan er niet tegen dat Emma wél een bestseller schrijft. Motto’s Voorin het boek stonden 2 motto’s. 1e motto: Writers often disguise their lives as fiction. The thing they almost never do is disguise fiction as their lives. – David Leavitt – The Term Paper Artist
Vertaling: Schrijvers verdraaien hun levens vaak naar fictie. Dat wat ze bijna nooit doen is fictie verdraaien naar hun leven. Ik denk dat hiermee bedoeld wordt dat schrijvers vaak naar hun verhalen gaan léven, maar bijna nooit verhalen schrijven over hun levens. Aangezien er wel verhalen over levens van schrijvers zelf voorkomen, wordt hier denk ik mee bedoelt dat die verhalen over hun levens een beetje verdraaid zijn en een beetje gunstiger gesteld zijn voor de schrijver. Misschien heeft dit met het boek te maken omdat Martin dat misschien ook wel een beetje gedaan heeft. 2e motto: Telling the truth is just one of many ways to tell a story – Samuel Demmer – This Is Not Montana

Vertaling: De waarheid vertellen is maar 1 van de vele manieren om een verhaal te vertellen. Hiermee wordt denk ik bedoeld dat de waarheid een manier is om een verhaal te vertellen, maar het hoeft dus niet de beste manier te zijn om een verhaal te vertellen. Personages Martin: Martin is een jongeman die naar Barcelona is verhuisd omdat hij denkt daar zijn bestsellerroman te kunnen schrijven en ook denkt hij daar meer succes te kunnen hebben bij de vrouwen. Hij wil zo min mogelijk opvallen en dat merk je aan zijn handelingen. Bijvoorbeeld niet 2 keer vlak achter elkaar naar dezelfde supermarkt gaan voor drank, ze zullen wel denken dat hij een alcoholist is! Later in het boek, wordt dat niet-willen-opvallen steeds minder. Martin ontwikkelt zich dus in het boek. Aan het eind van het boek, is hij begonnen aan een film. Martins vader: Martins vader is een wat oudere man, hij heeft zij meest levenslustige tijd al achter de rug en wil eigenlijk alleen nog maar ontspannen en veel zitten. Emma: Over Emma kom je eigenlijk niet zo veel te weten. Ze gaat als ze net in Barcelona is een paar keer eten met Martin, daar laat ze Martin al het eten vertalen. Emma is eigenlijk tegenover gesteld aan Teresa, de vriendin van Martin. Emma houdt van eten, Teresa haat eten
Emma is blond, Teresa is donker
Alles lijkt wel verschillend. Verder is Emma nogal zelfingenomen, vooral aan het eind van het boek, ze denkt heel slim te zijn. Titelverklaring Martin weet eigenlijk helemaal niet zoveel van Emma, hij heeft eigenlijk alleen maar met Emma gegeten. Eigenlijk had hij in Emma’s leven een grotere rol willen spelen en hij baalt ervan dat het boek dat Emma geschreven heeft niet over hem gaat, maar hij heeft eigenlijk alleen maar met haar gegeten bedenkt hij dan. Eigen Mening Onderwerp Het onderwerp vond ik wel boeiend, het gaat eigenlijk over een jongeman die al van tevoren heeft bedacht dat hij een bestsellerroman gaat schrijven. Uiteindelijk ziet hij voor zijn ogen gebeuren dat dat iemand anders gebeurd, precies iemand waarvan hij het niet pikt: Emma Personen Ik vind dat je van Martin als hoofdpersoon veel te weten komt. Stiekem is hij eigenlijk best wel onzeker aangezien hij niet wil opvallen en ook niet zélf een boek wilt schrijven. Emma vind ik heel typisch, een echte levensgenieter. De personen vind ik in het boek goed uitgewerkt, het is best wel duidelijk hoe de personen eruit zien en wat voor soort personen het zijn. Gebeurtenissen De gebeurtenissen vind ik goed omschreven, het is heel duidelijk in het boek wat er allemaal gebeurd. Ook vind ik de gebeurtenissen niet saai. Er zit een goede dosis spanning in het boek, wat ervoor zorgt dat je graag verder wilt lezen om te weten wat er gebeurt. Verder wordt er ook veel van Barcelona beschreven. Dat vond ik erg leuk, want ik las het boek vlak voordat ik naar Spanje ging. Toen ik zelf in Barcelona liep, herkende ik straten en pleinen zoals bijvoorbeeld Plaza Catalunya. Ook leest Martin elke dag de krant ‘El País’ en ook die krant zag ik daar in de winkels liggen! Erg leuk is dat, die herkenningspunten.
Opbouw Ik vind dat het verhaal een goede duidelijke opbouw heeft. Het boek heeft 4 delen, en als je het boek leest, merk je ook echt waarom het 4 delen zijn. De 4 delen zijn echt een beetje 4 verschillende fases. Dit vind ik leuk en duidelijk. Taalgebruik Het taalgebruik vind ik opzich goed en duidelijk, het was een boek dat makkelijk leesbaar was. Maar wel vond ik het taalgebruik af en toe een beetje grof. Er wordt best wel grof in gepraat af en toe. Daarmee bedoel ik vloeken, dat maakt me nog niet zo heel veel uit, hoewel ik wel vind dat godsdiensten van anderen best geaccepteerd mogen worden. Maar er wordt ook gescholden met een ernstige ziekte en dat vind ik dan toch echt net iets té grof.