Een nacht om te vliegeren door Renate Dorrestein

Het verhaal heeft een opmerkelijke tijdsduur; het speelt zich af binnen 10 uur. Het geheel is ingedeeld per uur en begint om zes uur. Het eerste uur wordt beschreven vanuit Linde’s ogen. Linde is Asa’s nicht. Ze is sportief, mooi, vriendelijk en wil graag aardig gevonden worden. Ze heeft de simpele kijk op het leven van een mooi meisje van 19 jaar. Haar personage heeft de functie het verhaal duidelijker te maken, door haar voor de hand liggende vragen en opmerkingen. Ze komt naar het midzomernachtsfeest, want haar vader wil haar even het huis uit hebben. Hij was woedend omdat ze zwanger was van een getrouwde man en een abortus heeft laten plegen. Ze kent haar familie daar dus nog niet en komt voor een grote verrassing te staan. Ze wonen in een vreemd huis, met een grote keuken in de kelder waarin onderdrukt personeel werkt. Ook onder het huis bevindt zich een reptielenverzameling van haar vader. De vreemdheid van het huis maakt het verhaal extra bizar. Wat Linde nu in huis aantreft is een vrouw van het spreken heeft afgezien, eeuwig vlechtjes draaiend en met papieren zakken knisperend. Een vijftienjarig meisje dat zichzelf een bepaalde manier van denken heeft toegeëigend. Het arme kind mist een oog en heeft overal brandwonden. Ze praat als een volwassene en ze snauwt Linde af. Het liefst trekt Linde nog op met de vader. Asa’s vader de enige van het gezin die nog een beetje normaal lijkt. Hij is een extreem rijke man, die het midzomernachtfeest geeft om al zijn zakenpartners uit te nodigen en de situatie zo veel mogelijk naar zijn hand te zetten. De relatie tussen hem en zijn arbeiders in de keuken zou trouwens een beetje een subthema kunnen voorstellen van een meedogenloze kapitalist tegenover zijn klagende arbeiders. De avond beschrijft hoe Asa probeert haar vaders plannen voor de avond dwars te liggen. Hij is immers de schuld van alles. Hij joeg Alex weg en hij wil mama naar een inrichting sturen. Hij is gelijk de beesten. Ze jaagt zijn gasten op allerlei manieren op, en aan het eind van de avond laat ze de reptielen los. Dan hoort ze dat Alex terug is gekomen. Ze zoekt hem tussen de gasten en de bedienden, die in opstand zijn gekomen. Terwijl Asa al deze bedrijvigheid vertoont kom je een hoop van haar te weten. Je volgt haar geschifte gedachtegangen en begrijpt (enigszins) de voorgeschiedenis via flashbacks en opmerkingen van Linde. Ooit was het plaatje van het gezin compleet compleet. De rijke vader had een bloedmooie, vrolijke vrouw, een dochtertje als een prinsesje en een knappe zoon die hem op kon volgen. Tot het op een gegeven moment de mist in liep, Alex wilde zijn geforceerde rol niet accepteren en liep weg. Ze maakten moeder wijs dat hij dood was zodat ze niet overal zou zoeken. Moeder werd krankzinnig en vond dat dochter Asa ook het recht niet had te leven. Ze probeerde haar te doden, wat niet lukte. Moeder kreeg te horen dat Alex nog wél leefde en sprak niet meer. Asa was verminkt en ook innerlijk ernstig beschadigd. Asa onderdrukt haar herinneringen. Ze wil niet boos zijn op mama. Ze is mama’s pijnlijkste herinnering terwijl Asa wil dat mama haar weer tot zich door kan laten dringen. Ze fantaseert dat ze voor mama moet zorgen. Ze fantaseert dat Alex en zij gaan vliegeren en dat Alex ervandoor vliegert. En als Alex dan wegvliegt kletst het vliegertouw tegen haar gezicht. En ze fantaseert over de jongen met de gong. Een jongen die heel vriendelijk tegen haar is, waarmee ze later in een blokhut gaat wonen. Ver weg van de mensen omdat die zich anders afvragen waarom ze op verschillende matrassen slapen. Met haar manke gezicht overleeft zij in een wereld van wellust, door gewoon haar eigen wereld te creëren. Gebaseerd op de leer van Swami Rama ‘Wij zijn niet onze lichamen, gevoelens en herinneringen’. Maar in zo’n bij elkaar gefantaseerde eigen wereld ben je toch wel eenzaam. En er is niemand die je begrijpt. Eigenlijk is Asa gewoon heel eenzaam. En zo eindigt het boek. Na een bizarre confrontatie met Alex zit ze alleen in een ruimte. In de ruimte ernaast is Alex agressief geworden. Mama is ook in die ruimte. Asa bedenkt dat ze mama zal gaan helpen. Asa beseft dat niemand haar ooit zal begrijpen en hoe eenzaam ze is. Dan hoort ze mama roepen. Nu mama roept doet het opeens toch pijn. Een stilzwijgende mama was makkelijker te vergeven dan één die haar naam roept. Maar dat hoeft toch niet? Ze doet gewoon alsof mama niet roept. Ze kruipt in haar wereld. Mama roept daar niet.