Een kei in een rivier door Herman van Campenhout

Een kei in de rivier

1. 14-02-2007

2. Herman van Campenhout

3. Een kei in een rivier

4. Op een avond krijgt Heleen keel- en hoofdpijn met koorts.
Niks ergs dus. Maar een paar dagen later is de koorts nog niet gedaald of weg. Ze besluiten naar de dokter te gaan, die een bloedtest wil afnemen. Uit de bloedtest blijkt dat Heleen te veel witte bloedcellen heeft en de oorzaak is leukemie...
Heleen raakt in paniek. Ga ik dood? Haal ik mijn zeventiende verjaardag wel? Waarom ik? Vragen die telkens door haar hoofd razen. Zeker als haar eerste chemokuur geen effect heeft. Ze wordt kaal en voelt zich vreselijk. Ze moet in een steriele kamer want ze wordt steeds gevoeliger voor de kleinste ziekten. Maar later is het zieke beenmerg nog niet helemaal verwijderd, zelfs na al die chemokuren! Dus moet ze van de dokter een tiendagenkuur waarbij ze een mergtransplantatie krijgt. Het probleem is dat de enige goede donor niet meer wil. Haar vriend Rubin is daar zo kwaad over dat hij een brief schrijft aan de donor. De donor vond de wanhopige brief zo speciaal dat hij toch weer een donor wilde zijn. De tiendagenkuur kon dus doorgaan en verliep goed, na twee weken was al het slechte merg weg en mocht ze weer terug naar huis. Helemaal geweldig, want langer had ze het echt niet meer volgehouden in die kale steriele kamer.


5. a) Hoofdpersoon: Heleen
Belangrijkste bijpersonen: Ruben, Pa & Ma
b) Heleen: is een doorzetter. Dat merk je vooral in de loop van het verhaal, ook is ze angstig, dat is goed te begrijpen vooral als ze te horen krijgt dat ze leukemie heeft. Heleen verandert niet veel in het verhaal, ze gaat alleen anders over dingen nadenken.(ingekort:)
‘Heleen, kijk je nu anders tegen het leven aan?’ Vroeg een leraar eens. ‘Heeft die ziekte je leven veranderd?’
Nee, die ziekte heeft me niet veranderd, hield ik mezelf voor. Integedeel, ik wilde dat alles weer werd zoals vroeger, toen ik nog niet ziek was. Ik begreep wel dat anderen mij vragen stelden om hun interesse te laten blijken en dat ze oprecht blij waren voor mij, maar een plezier deden ze mij er niet mee. Ik wilde er het liefst niet meer over spreken en die donkere bladzijden zo vlug mogelijk omslaan. Nog later besefte ik dat dat het mij niet lukte om alles te vergeten. Ik had te veel angsten doorstaan. En alle vragen.
Nee, ik wil niet langer vergeten wat er met mij gebeurd is, Ik wil die donkere maanden niet meer verdringen. Ik wil ermee leven, want ik heb de stof gevonden om nog vele jaren over na te denken.

De moeder van Heleen: is een persoon die veel verdriet heeft, dit niet altijd laat merken. En toch blijft ze heel goed met beide benen op de grond staan.
‘Dat abonnement op het ziekenhuis,’ vroeg Ruben, ‘dat heb je nu toch in het AZ gelaten, hoop ik?’
Ik knikte.
‘Daar zien ze me nooit meer terug’, zei ik zelfverzekerd.
Eerst lachte ma zoals de anderen. Toen merkte ik dat ze tranen in haar ogen kreeg en begon te snikken. Het was alsof ze alle tranen die ze honderdzestig dagen lang had opgespaard in de armen van pa uithuilde.
‘Sorry,’zei ze toen ze wat gekalmeerd was, ‘maar ik vreesde dat je niet levend uit het ziekenhuis zou komen en nu zit je gelukkig weer bij ons...’

Alsof ze zich plots weer iets herinnerde, stond ze op en ze veegde haar tranen weg.
‘Och,’zei ze, ‘nu ben ik die warme hapjes in de oven helemaal vergeten... En, Heleen, je mag zeker niet vergeten een bedankbrief te schrijven aan die man van wie je beenmerg gekregen hebt.’

De vader van Heleen: is een rustige man die mensen probeert te begrijpen. Ook is hij erg behulpzaam.
‘Dag, Heleen. Hoe gaat het vandaag?’
Mijn antwoord had hij niet nodig. Door de glazen wand zag hij mij liggen.
‘Heleen, wat heb je?’
Vlug trok hij de witte overal aan en kwam de kamer binnen.
‘Gaat het niet?’ vroeg hij en hij kwam naast mij op bed zitten.
Ik schudde mijn hoofd.
‘Is er wat gebeurd?’drong hij aan.

Ruben: is de vriend van Heleen. Hij heeft veel geduld en houdt heel erg van Heleen. Hij is niet iemand die snel de moed opgeeft.
‘Ik heb liever dat je weggaat’
‘Waarom? Wat heb ik verkeerd gedaan?’
‘Niets, maar ik wil dat je mij alleen laat.’
‘Maar waarom? Is er iets gebeurd?’
‘Ik wil je niet meer!’schreeuwde ik opeens. ‘En kom nooit meer terug! Ga weg!’

Dat maakte geen indruk op hem. Woedend riep ik een verpleegster.
‘Heleen wat heb je toch? Ik ben helemaal niet van plan om bij je weg te gaan...’
Toen kwam een verpleegster binnen. Ze keek van mij naar Ruben en terug.
‘Wat is er aan de hand?’vroeg ze.
‘Ik wil hem hier niet!’schreeuwde ik opnieuw. ‘Hij werkt mij op mijn zenuwen. Hij moet opkrassen!’
c) Ja, Ruben is erg behulpzaam en is geduldig.

6. Het grootste probleem in dit boek is de ziekte van Heleen en hoe zij en de mensen om haar heen ermee omgaan.

7. De gevolgen van Heleens ziekte: Door de chemokuren is Heleens weerstand erg verminderd. Dus moet ze in een steriele kamer. Maar daar mogen alleen naaste familieleden naar binnen met een speciaal steriel pak aan. Ruben wordt niet aangezien als ‘’naaste familie’’ en mag dus niet binnen. Zo kunnen ze alleen contact hebben via een raam. Heleen krijgt het moeilijker en moeilijker en krijgt over alles twijfels: ze denkt zelfs dat haar vriend, Ruben, een relatie heeft met haar zus, Liesbet. Zo gaat het steeds slechter met haar en wil ze zelfs naar huis gaan, weg uit het ziekenhuis.

8. Ruben kan het niet aanzien dat Heleen zo slecht wordt, dat hij besluit een brief te schrijven aan de donor die zich teruggetrokken had. Daarin legt hij de toestand van Heleen uit en vraagt om toch een beetje beenmerg af te staan zodat Heleen verder kan leven. De donor vond het zo speciaal wat Ruben voor zijn vriendin had gedaan, dat hij besluit toch weer donor te worden.

Daardoor kan Heleen toch geopereerd worden en komt alles weer goed.

9. Het thema van het boek is leukemie, want het hele boek draait om die ziekte. De oorzaken-de gevolgen-de eenzaamheid-de doktoren alles.

10. Ik vind de hoofdpersoon echt een doorzetter, want ze heeft heel erg veel geduld. Ik weet niet of ik op haar lijk, want ik kan me niet goed in haar situatie verplaatsen, dat ik het zelf zou hebben. Ik zou haar wel willen leren kennen, want buiten de ziekte om lijkt ze me wel aardig.

11. a) Ik vind dat ze tijdens de ziekte redelijk, maar erna vind ik dat ze wel goed met het probleem omgaat.
Maar er waren ook geweldige dingen gebeurd in die periode. Wie denkt er nu dat een jongen van zeventien, op wie je verliefd wordt, over ziekte en lelijkheid heen van je blijft houden? Is liefde dan toch sterker dan de dood? Wie denkt er nu dat een vader van veertig een vriend kan zijn naar wie je opkijkt? Wie denkt er nu dat je moeder honderdzestig dagen lang haar eigen verdriet en angst opzij kan schuiven om je te ondersteunen?
Nee, ik wil niet langer vergeten wat er met mij gebeurd is, Ik wil die donkere maanden niet meer verdringen. Ik wil ermee leven, want ik heb de stof gevonden om nog vele jaren over na te denken.

b) Ik vind het een prima manier om iets op te lossen. Ik weet niet of ik er op zou komen om de oude donor weer donor te laten worden door een brief te schrijven.