De zwarte vulkaan door Ellen Tijsinger

Schrijfster: Ellen Tijsinger
Uitgever: van Goor
Plaats van Uitgave: Amsterdam
Genre van het boek: avontuur, psychologisch
Omslagtopografie: Toine Post
Omslagillustratie: Roelof van der Schans
Druk: 1e
Leeftijd: vanaf 12 jaar
Jaar van druk: 1996
Hoofdstukken: 27
Bladzijden: 146
Hoofdpersonen: Francisco, bijnaam Chico
Speelt zich af in: Nicaragua Over de schrijfster: Ellen Tijsinger Ellen Tijsinger is geboren op 7 september 1947 in Utrecht. In 1970 trouwde ze. Ze heeft een dochter en een zoon. Ze houdt ervan om door de duinen te wandelen in een oude slobbertrui en een spijkerbroek; daar en in haar dromen worden haar boeken geboren. Op school vond ze het nooit zo leuk, je moest alles en je mocht weinig. Dus ging ze achter in de klas verhaaltjes en gedichtjes schrijven. ¡¯s Avonds las ze het aan haar zusjes voor. Ze besloot om lerares handenarbeid te worden. Later werd ze lerares in kinderpsychologie, kinderliteratuur en spelleiding. Eerder schreef ze boeken die voor volwassenen bestemd waren. Bijvoorbeeld over het verzorgen van baby's. Voor de zanger Benny Vreden schreef ze ook liedjes. Later pas ging ze kinderboeken schrijven. Over Nicaragua: Ellen Tijsinger ging met haar man een maand naar Nicaragua. Langs de Rio Chiquito (De rivier in die door de stad Le¨®n gaat en waar het verhaal zich afspeelt) ontmoette Francisco. Een jongen waar ze van ging houden, omdat hij vrolijk bleef doorzetten, ook onder moeilijke omstandigheden. In Nicaragua vinden veel natuurrampen plaats, zoals vulkaanuitbarstingen (in 1992 en 1995), een aardbeving (1972), een orkaan (1990) en een vloedgolf (1992. Boeken die Ellen Tijsinger heeft geschreven heeft: ¡¤ Soms ben ik boos (1984) ¡¤ Ben je bekluplupt (1985) ¡¤ Soms is het feest (1986) ¡¤ Word toch wakker! (1988) ¡¤ Nikolaj (1989) ¡¤ Dat had je gedroomd (1992) ¡¤ De tuin zonder eind (1993) ¡¤ Vijandig vuur (1994) ¡¤ Morgenster (1995) ¡¤ De zwarte vulkaan (1996)
Inhoud: Chico droomt dat hij de beste schoenpoetser van Nicaragua zal worden. Maar zijn leven ziet er heel anders uit; ¡¯s Morgens gaat hij naar school en daarna sprokkelt hij hout om een vuur te maken zodat zijn mammita (oma) eten kan koken. In de weinige tijd die hij over houdt helpt hij zijn moeder met het verkopen van tortilla¡¯s of past op zijn zusjes. Als zijn broers worden opgeroepen voor de militaire dienst, moet hij zijn vader helpen bij de leerlooierij. Er zijn kinderen die het moeilijker hebben, die op de vuilnisbelt wonen en geen eten hebben. Dan, als hij 12 is, barst de Cerro Negro (vulkaan) uit. De stad Le¨®n wordt bedekt onder een dikke laag zand. Chico krijgt kuikens en zijn kuikens brengt hij in veiligheid. De haan en de kip groeien op en worden goede vechthanen. Zijn oom Benito heeft zelf een kwekerij en verzorgt ze tot echte vechthanen. Benito en de haan winnen wedstrijd na wedstrijd en verdienen dik geld. Omdat de hanen van Chico zijn krijgen Chico en zijn gezin het geld en worden rijk. Zijn droom komt uit en hij wordt schoenpoetser, waar hij eigenlijk niet gelukkig van wordt. Daarom stopt hij ermee en gaat naar school. Zijn mammita krijgt een winkeltje. Eigen mening: Ik vond het boek heel mooi maar ook op sommige momenten wel zielig. Toen ik het boek ging lezen dacht ik dat het meeste over de vulkaan ging maar het ging meer over de familie zelf. Dat ik die verwachting had kwam denk ik omdat het boek ook zo heet. Het boek begon dat hij zijn droom vertelt, dat hij schoenmaker wil worden, aan zijn familie. Zijn zusje lacht hem daarbij uit en zijn mammita neemt het voor hem op en zegt ¡®Hou op met plagen, zei mamita, mijn oma. Alleen gellukige mensen dromen in kleuren. Misschien komt Francisco¡äs droom wel uit. Laat die jongen toch!¡¯ Ik vond het wel een goed begin want om die droom draait het verhaal. Het boek eindigt ermee dat Chico bedenkt nadat hij zijn school heeft afgemaakt, wat hij eigenlijk wil worden. ¡®Over 3 jaar moet ik eindexamen doen en daarna wil ik studeren. Misschien word ik later onderwijzer of arts, het moet iets zijn waar ik mensen mee kan helpen, want ik weet dat er altijd weer een stralende morgen komt en dat het leven sterker is dan de dood! Ik denk nog vaak terug aan de dromen, maar het liep allemaal anders, dat wist ik toen nog niet.¡¯ In het einde kijk je terug naar wat er allemaal is gebeurd, dat vind ik wel goed. De hoofdpersoon uit het boek is Francisco, hij komt in het hele boek voor en het is in de ik-vorm geschreven, en je krijgt te lezen wat hij denkt. Fransisco is een normale dunne jongen en wil graag schoenpoetsen worden, hij helpt ook Jos¨¦, een schoenpoetser, die hij vaak helpt. Hij lijkt mij wel aardig maar hij leeft natuurlijk wel in andere omstandigheden. Het taalgebruik in het boek was makkelijk te begrijpen, ik kwamen geen woorden in voor die ik niet begreep. In het midden van het boek gebeurde iets heel zieligs, Francisco¡¯s broers kwamen van de militaire dienst, en zijn broers moesten door een mijnveld en zijn ene broer was in een mijn gestapt en had zijn been verloren. Die situatie vond ik zeer zielig.