De tragische geschiedenis van mijn succes door Elle van Rijn

Gebruikte editie Eerste druk: september 2006
Gebruikte druk: 1e
Aantal bladzijden: 367
Uitgever: Contact, Amsterdam Gegevens voorkant Er staat een vrouw afgebeeld op de voorkant van de roman. Met een vertekende lens: een heel groot hoofd en kleine voeten. De voornaam van de schrijfster staat in grote witte letters als ware het de naam van het glossy tijdschrift Elle. Genre Ik zou het boek willen rangschikken onder de categorie van chicklit. In een interview met het Algemeen Dagblad beweert Elle van Rijn ,,Mijn uitgever bezweert van niet. Het verhaal heeft daarvoor te veel inhoud. Chicklit is luchtig; het is het literaire zusje van de feel good-movie. Ik kijk daar absoluut niet op neer, maar mij stond iets voor ogen wat scherper, minder geruststellend was. Een boek in de sfeer van Bridget Jones - met die lelijke eendjesrol - leek me te gemakkelijk. Ik vond het spannender om te kiezen voor een vrouw die alles heeft en die het desondanks niet kan vinden.'' De flaptekst Na een bijna fatale val besluit Max, in de gedwongen bewegingsloze periode van haar herstel, haar leven totaal te gaan veranderen. Want ondanks het feit dat ze alles mee heeft - geld, talent en een goddelijk lichaam- is ze niet gelukkig. Ze besluit haar droom om actrice te worden te verwezenlijken en met wat hulp, lessen en goede handboeken (Acteren kun je leren) lukt het haar een rol in een bekende soap te bemachtigen. Maar naarmate haar succes groeit, begint haar eigen leven beangstigend veel op een soap te lijken, met minnaars met vreemde seksuele voorkeuren en een ongeneeslijk zieke moeder. Als ze dan ook nog gechanteerd wordt, moet er opnieuw iets in haar leven gebeuren. Is haar succesvolle bestaan als soapster nog te redden?De tragische geschiedenis van mijn succes is een brutale eigentijdse roman over liefde en leugens, eenzaamheid en passie. Motto en opdracht “ Though I am not naturally honest
I am sometimes by chance.” (William Shakespeare) “ Hoewel ik van nature niet eerlijk ben, ben ik het soms wel door toeval.” Dit motto kan natuurlijk alleen maar slaan op de hoofdfiguur Max die in de ik-vorm het verhaal aan de lezer vertelt. Het ik-perspectief is in principe literair gezien een onbetrouwbaar perspectief, omdat de lezer slechts één gezichtspunt te zien krijgt. Hij moet er dus maar vanuit gaan dat de ik-verteller de waarheid spreekt. Het is de vraag of Van Rijn met dit motto wil aangeven dat de inhoud van de roman en de betrouwbaarheid van de vertelling met een korrel zout moet worden genomen. Grappig is daarbij wel het feit dat de roman qua tijd loopt van november 2006-tot april 2008. Zie hieronder verder onder het hoofdstukje
tijd. Het boek is opgedragen aan Kaja. Dat is Kaja Wolffers de man met wie Elle van Rijn getrouwd is. Haar schoonmoeder is de schrijfster Marion Bloem. Structuur en verhaalopbouw Er is sprake van een overwegend chronologische roman die in 45 hoofdstukken uit de doeken wordt gedaan. De hoofdstukken zijn getiteld en genummerd. In enkele hoofdstukken worden korte flashbacks uit het verleden verteld, maar de indruk die de lezer krijgt, is toch dat de gebeurtenissen chronologisch worden verteld. Perspectief De vertelster is de 33-jarige soapie Max Bremer die in de o.t.t vertelt, behalve op blz. 327 tot 330 die ineens in de o.v.t. worden verteld. Er is geen duidelijke reden voor die overgang in verteltijd: een slordigheidsfout? Er zijn ook nog vier cursief gedrukte stukjes tekst die niet door Max worden verteld. Op blz. 9 en 10: wie vertelt, is niet duidelijk, een auctoriale verteller? Op blz. 12-13 een stukje tekst van waarschijnlijk haar collega Hannie. Op blz. 18-20 een stukje tekst door oom Eugène en hij is ook de verteller op blz. 248-249
Deze vertellers voegen in feite niets aan de structuur toe en zouden m.i. uit literair-technisch oogpunt vermeden moeten zijn. Titelverklaring Het is duidelijk dat de titel ironisch moet worden opgevat. “Life is larger than soap”staat op de achterkant van de roman. Hoewel Max een mooi lichaam en een fraai bestaan (soapactrice) heeft, zitten er toch een aantal schaduwkanten aan haar bestaan ( haar moeizame jeugd, de ontdekking van haar debiele broer, een leven in de goot –dat nauwelijks uit de doeken wordt gedaan- de verhouding met haar moeder, de mislukkingen op liefdesgebied, de verkrachting door een Marokkaanse jongen) Het leven voor Max is erger dan de rol die ze in de soap Liefde & Haat speelt. Tijd en decor Het decor speelt in Amsterdam, het mediaterrein van de acteurs en de actrices van de soap. Verder valt daarover niet veel te vertellen. Amsterdam is wel herkenbaar voor de lezer. De tijd is nogal bijzonder, zou je mogen stellen: De roman begint namelijk nog voor de 38e verjaardag van de debiele broer Ben. Die is geboren op 9 november 1968. Dat zou betekenen dat de roman dus speelt op een tijdstip dat in werkelijkheid nog niet is aangebroken (nl. november 2006) Via Kerst en andere tijdverdichtingen gaan we dan naar een andere belangrijke datum in de roman: het overlijden van moeder Mia: dat gebeurt op vrijdag 2 juli : volgens de gegevens zou dit dus in 2007 moeten zijn, maar er bestaat geen vrijdag 2 juli 2007. De enige vrijdag 2 juli is in 2004, maar dan kan Ben nog geen 38 jaar zijn. Na de crematie blijkt Max zwanger te zien, en dit zoontje Bastiaan wordt geboren op 6 april 2008. Dat is dus allemaal heel vreemd wat betreft de tijd. In een e-mail met Elle van Rijn heb ik haar de vraag gesteld of dit een fout was, maar het antwoord was heel duidelijk: ze heeft er doelbewust voor gekozen om de roman te laten beginnen in het heden. Ik mag stellen dat dit toch vrij uniek is. Alleen is het dan wel jammer dat ze niet de moeite heeft genomen om de exacte data te controleren, want vrijdag 2 juli valt in 2007 niet op een vrijdag. Maar andere gegevens kloppen niet met de geboortedatum van Ben. Op blz. 349 vertelt Max over een brief die haar vader op 22 januari 1968 heeft geschreven. Hij zit in het buitenland en heeft moeder Mia zwanger (“een bolle buik” ) achtergelaten. In zijn PS schrijft hij dat ze over drie maanden vader en moeder zullen zijn. Dat zou dan eind april moeten zijn. Maar op blz. 350 staat opnieuw dat Ben op 9 november geboren is. Een bijzondere zwangerschap, mag je gerust stellen. In dezelfde e-mail als ik hierboven aangaf, heb ik dat ook aan Elle van Rijn gevraagd. Wat dit gegeven betreft, gaf ze toe dat er een fout gemaakt was, waar iedereen bij de correctie van de tekst over heen gelezen heeft. De oorzaak ligt in het feit dat Ben aanvankelijk in het voorjaar 1968 zou moeten worden geboren. Sportief gaf ze echter toe, dat er jammer genoeg nu een fout in de roman staat.
Thematiek en symboliek Het leven kan er verwonderlijker uitzien dan het leven in een soap op televisie verteld. Dat lijkt zo’n beetje het motto van deze chicklit te zijn. Inderdaad gebeuren er met de zo succesvolle protagoniste Max Bremer verschrikkelijke dingen. Haar leven lijkt wreder te zijn dan dat van de soapactrice die ze in de serie Liefde & Haat (een toepasselijke naam) speelt. Zo zijn er de motieven te herkennen van een moeizame jeugd, vanwege de scheiding van haar ouders en de dood van haar vader. Ze heeft daardoor nogal last van hyperventilatie gehad, maar op haar 20e wordt de realiteit voor Max erger: ze blijkt nog een debiele broer Ben te hebben die direct na de geboorte (ruim vier jaar voor die van haar) in een inrichting is opgenomen. Haar moeder heeft de jongen zelfs nog nooit gezien: een absurd gegeven. Mede daardoor is de verhouding met haar moeder moeizaam. Maar ook in haar eigen relaties gaat het niet zo goed met Max. Misschien wel tot de aardige Maarten Haarhuis verschijnt, maar eigenlijk zorgt de tragische hoofdfiguur er zelf voor dat het ook met hem niets wordt. Ze heeft seks met andere mannen, vooral na zuippartijen en ook voor vriendin Jacq is ze niet de gemakkelijkste. Misschien is het prettigste personage voor haar oom Eugène die zich als een vaderfiguur over haar ontfermt. Ook de homofiele soapacteur Peter is aardig voor haar, maar verder lijken er veel mensen misbruik te maken van haar: de schaduwzijde van het succes. Misschien is dat wel de boodschap die de actrice Elle van Rijn in haar debuutroman heeft willen meegeven aan de lezer. “Kijk door het glamourwereldje van de televisiewereld heen.” Nog wat motieven op een rijtje: - de moeizame jeugd - echtscheiding van de ouders - de moeder-dochterverhouding - het familiegeheim - de geestelijke afwijking - mislukte liefdesrelaties (vgl. de titel van de soap “Liefde en Haat”) - seksualiteit - vriendschap (met Jacq en met Peter) - het leven van een televisiester (soapie) Mijn mening : 2 punten Ik moet wel toegeven dat (zoals in mijn geval liggend op het lavastrand in Tenerife) de roman als een zogenaamde “pageturner” kan worden gelezen. Er zit ook volgens Nederlandse begrippen veel seks in de roman, maar soms lijkt het wel allemaal in de vertelling gestopt om het boek smeuïger te maken. Niet alle scènes zijn m.i. even functioneel. De roman had bovendien veel korter kunnen zijn: ik denk wel bijna de helft. En als Elle van Rijn een mening vraagt op haar eigen adagio (in de roman door Max Bremer verwoord) of actrices wel kunnen schrijven, (vgl. blz. 105 wanneer ze Halina Reijn becommentarieert) zou ik zelf zeggen dat Van Rijn zeker wel een plotline kan bedenken, maar zich beter kan oefenen (naast acteren kun je volgens mij ook schrijven leren) in het weglaten van details. Sommige feiten zijn inderdaad overbodig en wanneer je literatuur wil schrijven (waarvoor een uitgever als Contact toch wel garant zou willen staan) zul je je moeten beperken in overdadig taalgebruik. Anders zal je toch niet onder het etiket van chicklit kunnen uitkomen. Aan de hand van haar eerste product kan ik niet beoordelen of Elle van Rijn echt goed kan schrijven, vertellen kan ze m.i. daarentegen wel. Maar bij het schrijven van literatuur is weglaten en doseren van gegevens een absolute voorwaarde. Niettemin zullen scholieren op het voortgezet onderwijs toch wel lol beleven aan het lezen van de roman. Al zal dat wel wat tijd kosten, want 367 pagina’s “weglezen” is voor de gemiddelde scholier een hele kluif. Zo’n prestatie zou ik voor een literatuurlijst dan ook willen belonen met 2 punten op de “www. scholieren.com- literatuurlijst.” Bovendien zit er wel humor in de roman en is de schrijfster wel kritisch in bepaalde situaties. Zo is de situatie op het sterfbed van de moeder van Max wel grappig, omdat er een opdringerige Clini Clown mee naar binnen gaat. Voor vmbo-scholieren acht ik de roman minder geschikt. Ook zullen meisjes (normaal gesproken) deze chicklit beter waarderen dan jongens. Samenvatting van de inhoud De hoofdfiguur, de 33-jarige Max Bremer, werkt bij haar oom Eugène op een kantoor waar pensioenadviezen worden gegeven. Ze ziet er goddelijk uit (vindt ze zelf) ,maar heeft de baan aan haar oom te danken, omdat ze in de jaren ervoor in de goot heeft gelegen (o.a. door het gebruik van drugs) De vertelster geeft aan dat dit gekomen is door een gebeurtenis in haar jeugd: nl. de ontdekking dat ze nog een (overigens debiel) broertje had. Oom Eugène die in het begin als verteller ook een paar passages voor zijn rekening neemt, overweegt met de zaak te stoppen en wil dat Max die van hem overneemt. Max vraagt bedenktijd, maar ze weet eigenlijk het antwoord wel: ze wil helemaal geen bedrijf: ze wil actrice worden. Ze is een kind van gescheiden ouders met een debiele broer die in een inrichting zit. Deze Ben is geboren op 9 november 1968. Hij wordt in het boek 38 jaar, dat zou dus inhouden dat de roman in november 2006 start. Het kind is direct na de geboorte weggehaald en haar moeder Mia Bremer heeft het jongetje zelfs nog nooit gezien. Haar vader die een andere vriendin had, is inmiddels bij een auto-ongeluk omgekomen. Max weet pas sinds haar 20e dat ze een broertje heeft en ze bezoekt hem twee keer per jaar. Meestal met zijn verjaardag. Op zijn 38e verjaardag bezoekt ze hem in de inrichting, weliswaar een dag na zijn verjaardag (10 november) wat de verpleegster op Bens afdeling haar min of meer kwalijk neemt. In het begin van de roman ontmoet ze Maarten Haarhuis, een aardige man voor wie ze een pensioenadvies moet maken. Die zou ze nog wel eens willen ontmoeten. Met haar vriendin Jacq gaat ze in het weekend stappen. Ze gaat ook met deze vriendin naar een première van een musical, maar komt ongelukkig ten val en breekt een stukje van haar nekwervel. Ze komt in het ziekenhuis en in de krant wordt daarvan melding gemaakt. De homoacteur Peter is eigenlijk een beetje schuldig aan haar val. Die komt haar in het ziekenhuis opzoeken en zijn excuus aanbieden. Ze worden later goede vrienden. Ook haar moeder belt haar op. Het contact met haar is slecht en nu vertelt ze ook nog eens dat ze borstkanker heeft en dat er uitzaaiingen gevonden zijn. Dat is het moment voor enkele flashbacks uit haar jeugd o.a. wordt verteld dat Max aan hyperventilatie heeft geleden. Ze heeft de scheiding tussen haar ouders maar slecht verwerkt. Max heeft het intussen wel gezien bij het pensioenbureau en koopt boeken om te leren acteren. In het weekend ontmoet ze Maarten Haarhuis weer: ze gaan samen stappen, ze drinken teveel en belanden in Max’ bed. Het is eigenlijk allemaal een beetje langs haar heen gegaan en dat is natuurlijk wel jammer van zo’n vrijpartij. Ze heeft ook een afspraak met haar moeder, maar de moeilijke onderwerpen (haar eerste kind Ben en de kanker waaraan moeder lijdt ) blijven onder tafel. Ze heeft intussen een relatie gekregen met Maarten en ze gaan samen presentjes kopen voor Peter en Jacq met wie ze de kerst willen doorbrengen. Op blz. 105 deelt Max nog een sneer uit naar Halina van Reijn, omdat haar roman Prinsesje Nooitgenoeg niet goed geschreven is. “Actrices kunnen niet schrijven.” Het wordt best gezellig met de kerst en op de Tweede Kerstdag gaat ze met oom Eugène haar broertje Ben bezoeken. Ze komen eerst nog moeder Mia tegen, maar ze vertellen haar niet waar ze heen gaan. Eugène wordt door Ben eerst wat gewantrouwd maar daarna toch aanvaard. Later neemt Max afscheid op de zaak; er zijn diverse “lullige” toespraken, maar die zijn grappig bedoeld. Twee maanden later krijgt ze via Peter (en diens vriend) een mogelijkheid om auditie te doen voor een commercial en natuurlijk wordt Max uitgekozen. Dat gebeurt mede omdat de regisseur Kees van Beuningen nogal gecharmeerd is van Max. Daarna raakt Max weer dronken als ze gaat stappen met Maarten en Jacq. De volgende dag moet ze vragen aan Jacq wat er allemaal gebeurd is en wat ze heeft gedaan. Natuurlijk is er weer sprake van seks. Niet lang daarna vraagt ze Maarten om bij haar in te trekken. Max heeft vaak angstdromen o.a. over haar jeugd en haar relatie met haar ouders. Max wordt 34. Maarten heeft ‘s morgens niets laten merken en het lijkt erop als of hij haar verjaardag helemaal vergeten is. Maar er is een surpriseparty voor haar georganiseerd. Iedereen is er: zelfs haar debiele broer Ben. Na afloop heeft ze orale seks met Maarten en dat wordt nogal gedetailleerd beschreven. Een dag later komt haar moeder ook op visite. Ze bekijken foto’s en dan confronteert Max Mia met de geboorte van Ben. Het wordt een ordinaire ruzie, waarbij Maarten de gemoederen wil sussen en een klein beetje partij trekt voor haar moeder. Max pikt dat niet en loopt weg, verblijft drie nachten in een hotel en als ze terugkomt, ligt er een briefje van Maarten dat hij vertrokken is. Hij kan er niet meer tegen. Via Peter mag Max auditie doen voor een rol in de soap Liefde en Haat, waarin hij zelf ook een rol heeft. Natuurlijk krijgt ze de rol van Julia, een “bitch”. Met Kees bezoekt ze een première van een filmvoorstelling en daar ziet ze Maarten weer. Die verkoopt, jaloers als hij is, Kees meteen een muilpeer. Wanneer ze later weer met haar moeder spreekt, vertelt die haar dat het eigenlijk Max’ vader is geweest, die het debiele zoontje Ben niet had willen houden. Max blijft intussen uitgaan met Kees en ze wordt door haar rol in de soap populair bij het grote publiek. Ze krijgt wel ruzie met Jacq, omdat ze de dingen altijd heel openhartig vertelt en nu heeft Jacq een vriend, over wie Max wat aan te merken heeft. Daarna gaan ze weer zuipen en op de terugweg dreigt Max te vallen; ze wordt opgevangen door de Marokkaan Moestafa, die haar later die nacht heel ruw seksueel neemt (anale seks) en bovendien nog foto’s met zijn mobiele telefoon van het hele festijn maakt. Deze foto’s staan later op internet. Ze valt flauw van de pijn; oom Eugène belt haar op om te vertellen dat haar moeder in het ziekenhuis is opgenomen en dat die heel kritiek ligt. Peter en Eugène komen haar halen en brengen haar naar het ziekenhuis. Peter ziet de verwondingen die Max heeft en waarschuwt haar voor SM-seks. Ook Maarten komt weer in haar leven en opnieuw heeft ze seks met hem. Hij blijft weer bij haar wonen, totdat de foto’s van Moestafa op het internet verschijnen. Het is met recht de tragische geschiedenis van haar succes. Maarten kan hier niet mee leven. Max heeft het idee opgevat om Ben toch een keer aan zijn moeder te laten zien, voordat de laatste sterft. Dat kost eerst veel moeite om toestemming van het verplegend personeel te krijgen en daarna is Ben ziek, maar uiteindelijk gebeurt het toch. Er is een absurde situatie met een Clini Clown aan het ziekbed. Ben zingt voor zijn moeder een liedje omdat hem door Max een ijsje beloofd is. Tenslotte komt moeder Mia in het terminale stadium terecht. Vlak voor haar laatste adem krijgt Max het flink benauwd en piept even weg. Haar moeder piept er dan zelf tussen uit. Het is vrijdag 2 juli (2007) Later snuffelt Max in de papieren en komt er een brief tegen van haar vader tijdens de zwangerschap van Ben geschreven. [Hier zit de fout in de datagegevens (Kees van der Pol)] Na de crematie van haar moeder gaat ze met Peter op vakantie naar Frankrijk. Ze voelt zich niet zo lekker en als ze een dokter raadpleegt, vertelt die haar dat ze zwanger is. Maar van wie? Ze heeft in de periode voordat haar moeder stierf seks gehad met Peter, Moestafa en Maarten. Maar wie is de vader? Ze besluit het kind te houden en op 6 april (moet dus 2008 zijn) komt Bastiaan Bremer ter wereld. Hij heeft eigenlijk drie vaders: Maarten (hoewel zelf intussen een gelukkige relatie hebbend) Peter (hoewel homofiel) en ook Kees van Beuningen voelt zich verantwoordelijk voor het kind. Max voelt zich heel gelukkig met haar kind. Recensies De grote landelijke bladen hebben nog niet geschreven over deze chicklit-roman. Op haar eigen website
www.ellevanrijn.nl staan enkele recensies uit Nieuwe Revue, De Telegraaf en het Haarlems Dagblad. De teneur van de meeste intenties is nogal positief (“een pageturner”, een bekroning van 4 sterren in Revue en van 5 eikels in De Telegraaf) Over de schrijver Bron: website van Elle van Rijn
Elle van Rijn werd geboren in Uden. Na de Havo, ging ze naar Parijs om daar als Au Pair te werken. Eenmaal weer terug in Nederland speelde ze in verschillende kleine theaterproducties. Elle volgde de Toneelacademie in Maastricht, waar ze na vier jaar met succes de acteursopleiding voltooide. Tijdens haar studie volgde ze een tijdlang de Weense Toneelschool, het Max Reinhardt Seminar, waar ze werd gecast voor een rol in een Zwitserse-Duitse televisieserie. Na haar studie werd Elle gecontracteerd door het Noord Nederlands Toneel en stond ze met grote regelmaat op de planken. Al snel ontdekte ook de televisie- en filmproducenten haar kwaliteiten en is ze ondertussen te zien geweest in een groot aantal Nederlandse films en successeries. Naast haar acteerwerk is haar stem vaak te horen in diverse televisie- en radiocommercials en diverse tekenfilms. In 2004 trouwde Elle met Kaja Wolffers, samen kregen ze in 2005 een dochter, Helena. Uit haar voorgaande relatie heeft Elle een zoon David,(1996) en een dochter Feline,(1999). Bibliografie “De tragische geschiedenis van mijn succes” is de debuutroman van Elle van Rijn. Bijlage Op www.chicklit.nl verscheen een interview met Elle van Rijn van Judith V. over de roman. Chicklit.nl: In je nieuwe boek De tragische geschiedenis van mijn succes wil de hoofdpersonage, Max actrice worden. In hoeverre vertoont Max overeenkomsten met jou zelf? Elle van Rijn: Max heeft in haar leven wel tien keer een begin gemaakt met een “nieuwe carrière”. Ze denkt steeds dat ze automatisch gelukkig zal worden, als ze haar levensdoel gevonden heeft. Ikzelf ben na de middelbare school naar de toneelschool gegaan, maar heb nog regelmatig getwijfeld of ik niet iets anders had moeten kiezen. Daar gaat het boek ook over; over alles wat wij kunnen kiezen in het leven. Maar als je eenmaal voor een richting gekozen hebt, sluit dat andere leuke opties uit. Dus het liefst stellen we uit en blijven we eeuwig begin twintiger - ook al zijn wel al in de dertig. Ik heb de televisiewereld gebruikt, omdat ik die wereld natuurlijk goed ken en omdat er een geïdealiseerd beeld bestaat over het “sterrendom”, wat ik eens even lekker onderuit wilde halen. Chicklit.nl: Halverwege het boek merkt Max op dat actrices niet kunnen schrijven. Ben je bang dat jij - als bekende Nederlandse actrice - zelf ook met dit soort vooroordelen te maken gaat krijgen? Elle van Rijn: Ik zal vast wel te maken krijgen met vooroordelen. Zo zitten mensen nu eenmaal in elkaar. Ik ook. Maar ik wilde het voor de hand liggende commentaar in elk geval voor zijn, met de opmerking van Max. Of ik wel of niet kan schrijven, zal men zelf moeten ontdekken door het boek te lezen. Chicklit.nl: Heb je overwogen om onder een pseudoniem te schrijven? Elle van Rijn: Nee, het is al moeilijk genoeg om een boek onder de aandacht te brengen en dus heb ik juist veel voordeel aan mijn bekendheid. Het nadeel is dat veel mensen dit boek niet blanco kunnen gaan lezen, omdat ze me al kennen. Ze zullen zich toch gaan afvragen wat wel en wat niet waar is. ChickLit.nl: Hoe lang heb je over het schrijven van dit boek gedaan? En ben je intussen al bezig met een tweede? Elle van Rijn: Ik heb er twee jaar over gedaan om dit boek te schrijven. Met het tweede boek ben ik net begonnen. Het begin is het moeilijkst. Het verhaal vertelt zichzelf nog niet, maar als ik eenmaal in de ‘flow” kom, gaat het een stuk gemakkelijker. Ik hoop tenminste dat dat dit keer weer gebeurt… Chicklit.nl: Ben je bekend met de term Chicklit en vind je dat jouw boek in die categorie valt? Elle van Rijn: Natuurlijk ben ik bekend met chicklit. Wie niet? Vaak gaan ze over antiheldinnen, die uiteindelijk heldinnen worden. Ik wilde het heel graag een keer nét andersom doen. Een heldin die er goed uitziet, geld heeft, en talent. Iemand die het allemaal voor elkaar lijkt te hebben, maar schijn bedriegt… Dus, ik weet niet of het echt chicklit is. Ik ben erg benieuwd wat de lezers vinden. Dus ik zou zeggen: shoot ;-) Chicklit.nl: Welke boeken lees je zelf het liefst en waarom? Heb je een favoriete auteur? Elle van Rijn: Ik vond Eeuwige Roem van Saskia de Coster erg goed. De geschiedenis van de liefde van Nicole Kraus is ook een prachtig boek. En natuurlijk Shopaholic van Sophie Kinsella. Chicklit.nl: Als De tragische geschiedenis van mijn succes verfilmd zou worden, welke Nederlandse actrice zou volgens jou dan de perfecte persoon zijn om de rol van Max te spelen? Elle van Rijn: Daar heb ik inderdaad al over nagedacht, want ik wil heel graag dat het verfilmd gaat worden. Ik ben er nog niet over uit wie Max zou moeten spelen. Het moet een actrice zijn als Cameron Diaz. Weten jullie iemand? Ikzelf zou Max niet kunnen spelen. Ik ben niet zo perfect. Chicklit.nl: Hoe belangrijk is het voor jou dat een boek goed afloopt? Elle van Rijn: Of je nou naar een film kijkt, naar een toneelstuk gaat of een boek leest, uiteindelijk wil je altijd iets meemaken. Je lacht mee of je bent juist ontroerd, het maakt je boos of het maakt je bang. Aan het einde moet er iets gebeurd zijn waardoor je zelf ook een soort inzicht hebt gekregen, net als de hoofdpersoon. Omdat ik een optimist ben, wil ik daarom liever dat het goed afloopt, zodat ik met een fijn gevoel kan gaan slapen. Een gevoel dat de wereld toch niet zo verrot blijkt te zijn, als het lijkt. Chicklit.nl: Tot slot: Welke drie woorden zou je kiezen om jouw boek te omschrijven? Elle van Rijn: Grappig. Stoer. Ontroerend. Judith V.