De slavenring door Simone van der Vlugt

Samenvatting Het is 78 na Christus. Folkrad is 17 jaar en woont in het Rijnland. Zijn vader is stamhoofd van de Cananefaten en ooit zal hij zijn vader moeten opvolgen. Een deel van het Rijnland is door de Romeinen bezet, waardoor soldaten regelmatig in het dorp komen om verdragen te sluiten. Echter Folkrads vader verzet zich zoveel mogelijk tegen de Romeinen. Als op een dag twee soldaten het dorp komen bezoeken, verkrachten ze een meisje. Folkrad schiet in zijn woede beiden dood. Samen met het meisje gooit hij de Romeinen en hun paarden in het moeras. Hij kan het voorval niet voor zijn vader verzwijgen. Zijn vader is woedend, want als de Romeinen merken dat er twee van hun verkenners niet terug zijn gekomen, zullen ze zeker komen om het uit te zoeken. Dat duurt niet lang, want als Folkrad na een feest met het meisje dat hij gered heeft langs de rivier loopt, omsingelen de Romeinen het dorp en steken het in brand. Als Folkrad naar het dorp is teruggerend, is iedereen al dood. Treurend naast het lichaam van zijn vader, wordt hij van achteren neergeslagen. Hij wordt gevangen genomen en per schip naar een haven vervoerd, waar hij wordt gebrandmerkt. Hij moet nu roeien in een galei. Als galeislaaf is het leven heel zwaar voor hem. Als hij ook maar een ogenblik verslapt wordt hij geslagen. De herinneringen aan zijn thuisland vervagen snel. Als het schip na een zware storm uiteindelijk bij een haven aankomt, wordt Folkrad verkocht als slaaf aan de heer Lucius Cornelli. Dit is een van de rijkste mannen van Pompeii, waarvan Folkrad een slavenring om zijn hals krijgt. Bij heer Lucius woont ook Chloë, een meisje dat door haar pleegvader als slaaf verkocht is wegens geldgebrek. Zij belandde in een badhuis. Daar kwam elke dag Marcus Cornelli, de zoon van heer Lucius. Marcus wordt verliefd op de mooie Chloë en koopt haar, daardoor wordt zij Marcus’ persoonlijke slaaf. Bij heer Lucius worden de slaven goed behandeld, maar Marcus stoort zich daar niet aan. Hij slaat de slaven en vergrijpt zich regelmatig aan Chloë, waardoor zij zwanger wordt. Marcus is centurion in Germanië en gaat regelmatig voor lange periodes weg. Daardoor weet Chloë haar zwangerschap zolang mogelijk geheim te houden voor hem. Want ze weet dat als ze het hem vertelt, hij de baby laat weghalen, iets wat haar ook het leven kan kosten. Als Marcus na een lange tijd terugkomt is Chloë al bevallen. Wanneer Chloë wordt weggestuurd om een boodschap te halen, neemt Marcus het kind mee. Sindsdien zwijgt Chloë; ze volgt alleen bevelen op. Folkrad wordt al gauw verliefd op de zwijgende Chloë, ze trekken steeds verder naar elkaar toe. Aan haar vertelt Folkrad voor het eerst zijn hele geschiedenis. In het begin verzette hij zich zo veel mogelijk tegen zijn gevangenschap, maar bij Heer Lucius leert hij ook de goede kanten van de Romeinen kennen. Al snel legt hij zich neer bij zijn nieuwe leven, hij leert lezen en schrijven van Philos, die ook slaaf is. Philos vertelt hem dat het nutteloos is om te vluchten. De slaven van heer Lucius hebben het goed, en als iemand het toch waagde te vluchten, kreeg hij of zij een hele zware straf. Folkrad verzet zich steeds meer tegen Marcus. Toen Folkrad en Chloë een keer naar de haven waren geweest, stond bij terugkomst Marcus met een zweep in zijn hand te wachten. Toen Marcus een beweging maakte alsof hij Chloë wilde slaan, had Folkrad in een impuls een riek te pakken. Op dat moment draaide Marcus zich om en zag wat Folkrad deed. Meteen beval hij hem zijn tunica uit te trekken en werd hij gegeseld met de zweep. Terwijl de Vesuvius steeds meer begint te rommelen, is Pompeii aan vele aardbevingen onderhevig. Op een dag in augustus vergrijpt Marcus zich weer aan Chloë, en dit keer krijgt Folkrad het ook te zien. In een vlaag van blinde woede valt hij Marcus aan en wurgt hem. Folkrad vlucht, hij vraagt nog of Chloë met hem meegaat maar ze weigert. Ze geeft hem een linnen zak mee met voedsel en een vijl. Folkrad is van plan te vluchten naar een haven om daar een schip te zoeken die hem naar Germanië kan terugbrengen. Op de derde dag van zijn vlucht barst de Vesuvius uit. Chloë is nog steeds in Pompeii en overleeft de uitbarsting niet. Folkrad vlucht naar Surrentum, een kleine havenstad, en besluit om naar Noviomagus te gaan om daar een nieuw bestaan op te bouwen. Fragment uit het boek “Folkrad vlucht. Hij struikelt over een boomwortel, rolt een pijnlijk lang stuk naar beneden, krabbelt met een gehavend gezicht en bloedende handen overeind en haast zich verder. De Vesuvius lijkt ver genoeg van hem verwijderd maar de afgeplatte rookwolk verspreidt zich gestaag over de baai van Neapolis, duisternis en onbekend onheil met zich meebrengend. Folkrad vlucht over de uitlopers van het Lactari-gebergte, die tot aan de rotsachtige kust reiken. Hij rent voor zijn leven. Aan de toorn der goden valt niet te ontkomen, maar iedere spier in zijn lichaam gebiedt hem het te proberen. Hij rent, valt, staat weer op, kijkt achterom, ziet de brullende berg nauwelijks kleiner worden en hij rent nog harder. Iedere stap brengt hem verder buiten het bereik van het gevaar. Maar ook verder weg van Chloë. Waar is ze? Heeft ze het gevaar zien aankomen? Is ze op tijd gevlucht? Hij probeert zich een voorstelling te maken van de paniek die moet zijn uitgebroken in Pompeii. Als de aardschokken hier al zo hevig zijn, dan moeten ze Pompeii met de grond gelijk maken. Folkrad kijkt tussen de stammen door achterom. Gedeelten van het bos worden verlicht door een angstaanjagende rode gloed boven de Vesuvius, waaruit lange vlammen naar de hemel schieten. Hij huivert en kijkt weer voor zich. Op dat moment begint het stenen te regenen. Grote brandende brokstukken suizen naar beneden, schieten tussen de boomstammen door, dreunen op de grond en veroorzaken brandjes. Maar het grootste deel van de stenenregen bestaat uit lichtere steentjes die een grauw waas vormen als bij hevige regenval.” Deze bladzijde heb ik gekozen omdat het duidelijk maakt hoeveel Folkrad om Chloë geeft. Het geeft mij ook het gevoel dat de inwoners van Pompeii waarschijnlijk hadden toen ze vluchtten. Als de steentjes vallen, heb ik het gevoel dat ze ook op mijn hoofd vallen. Ik vind dit stuk zo overtuigend geschreven, dat het waarschijnlijk het mooiste stuk uit het boek.
Titel: De titel van het boek is ‘De slavenring’. Een slavenring was een dunne maar sterke band die slaven om hun hals kregen. Hieraan kon je een slaaf herkennen. Op de slavenring stond de eigenaar van de slaaf gegraveerd. Als hij of zij dan was weggelopen en teruggevonden was, kon de slaaf naar de meester worden teruggebracht. Die besliste dan over het lot van zijn slaaf. Begin: Het verhaal begint dat Folkrad nog vrij is en aan het jagen is, kort daarna komen de Romeinen binnen. Er wordt ingegaan op het doen en laten van de Cananefaten, wat tot gevolg heeft dat de lezer meteen midden in het verhaal is. Het is vanaf het begin gelijk boeiend. Eind: Het einde is schokkend; Chloë gaat dood en Folkrad vlucht. Het is ontroerend, want er komt zo resoluut een einde aan een van de meest geliefde personages. Je leest over de paniek en over het gevoel dat het de mensen geeft. Je voelt als het ware de puinsteentjes op je hoofd kletteren. Plaats: Het verhaal begint in het Rijnland. Na een tijdje komt Folkrad aan bij de baai van Neapolis (Napels). Uiteindelijk belandt hij in Pompeii. Chloë komt daar vanuit haar woonplaats Roma (nu:Rome). Het Rijnland heeft voor een groot deel nog geen beschaving. Er zijn daar moerassen en grote bossen en heide. In het andere deel van het Rijnland zijn steden zoals Noviomagus (Nijmegen) die volgens de Romeinse beschaving zijn opgericht. Pompeii is een stad vol met geluid en flitsende kleuren en geuren. Veel rijke families wonen buiten de stad, om de drukte te ontlopen. Het is zo omschreven dat je de drukte voelt, de kleuren ziet en de geuren kunt opsnuiven. Tijd: Het verhaal is chronologisch verteld en af en toe vertellen de personages iets over hun verleden, zodat er een duidelijke achtergrond voor de lezer wordt gevormd. De tijdsduur van het verhaal is twee jaar; van 77 na Christus tot 79 na Christus.
Genre: Het boek is een historische roman waar ook veel liefde in verwerkt is. Er zou ook gezegd kunnen worden dat het een boek over de cultuur van de Romeinen is. Verteller: Het verhaal is een hij/zij-verhaal, zowel verteld uit het oogpunt van Folkrad als van Chloë.