De reis naar het kind door Vonne van der Meer

Beschrijvingsopdracht Waarom heb je dit boek gekozen? De reden dat ik dit boek ben gaan lezen is dat het me een zielig boek leek en er meer over wou weten. Geef je eerste persoonlijke reactie: Het verhaal is op zich wel leuk, maar het is wel erg langdradig en zit ook wel raar in elkaar dat ze iemand van 80 jaar adopteert in plaats van een kind. Korte samenvatting: Julia en haar man Max zijn met vakantie op een eiland. Als Julia langs het strand loopt en een garnalenvisser ziet, denkt ze Alain te herkennen. Julia is drie zomers hevig verliefd geweest op Alain. Als ze dichterbij komt, ziet ze dat de garnalenvisser een vrouw is. Na zeven jaar huwelijk wil Max graag een kind. Julia denkt erover na en besluit het te gaan proberen. Hoewel ze allebei vruchtbaar zijn, lukt het niet. Na drie jaar besluiten ze een kind uit de derde wereld te adopteren. De leeftijd van Max vormt hierbij het grootste probleem. Over een jaar wordt hij veertig, waarna het adopteren van een kind wettelijk verboden is. Op een bijeenkomst met aanstaande adoptieouders ontmoet Julia Roland Mafait. Hij biedt aan om op illegale wijze voor een kind te zorgen. In eerste instantie verzet Max zich tegen het aanbod, omdat hij achtduizend gulden wel erg veel geld vindt. Julia zet door, ze gaat op Spaanse cursus en tenslotte lukt het haar om Max mee naar Peru te krijgen. Aangekomen in Lima zit alles tegen. Mafait is niet op het vliegveld, om hen af te halen. In het hotel ontmoeten ze zijn plaatsvervanger, de advocaat Manuel. Van hem horen ze dat het kind nog geboren moet worden. De geboorte laat nog twee weken op zich wachten. Tijdens een rondreis houdt Julia een dagboek voor haar toekomstige kind bij. Terug in Lima krijgen ze slecht nieuws: hun baby is te zwak. Een andere vrouw verwacht echter een tweeling, waarvan de ouders maar een kindje willen houden. Max gaat voor zijn werk terug naar Nederland. Julia blijft in haar eentje wachten tot de tweeling geboren wordt. Weer een teleurstelling: er is geen tweeling. De vrouw krijgt slechts één kind. Manuel zorgt dan weer voor een nieuwe schakel. Met een taxi rijden ze erheen. Bij het venster ziet Julia haar kindje in een rieten stoel. Het blijkt een man van tachtig jaar te zijn. Voor ze het bedrog doorheeft, verdwijnt de tussenpersoon al. Ze neemt haar kind, de oude man in de stoel, mee naar het hotel. Uiteindelijk neemt ze hem zelfs mee naar Nederland. In Nederland komt Max haar van het vliegveld ophalen. Verbijsterd door de hoge leeftijd van de baby verlaat hij haar nog dezelfde dag. In het laatste hoofdstuk is Julia weer terug op het eiland. Ze is er gekomen om na te denken. Het is inmiddels januari en de oude man, Pablo, is op 27 december overleden. Twee weken na haar thuiskomst komt Max weer terug, toevallig tegelijk met zijn vader. Max komt wat papieren regelen, maar de laagdunkende en koude opmerkingen van zijn vader over de beslissing van Julia doen hem besluiten om te blijven. Hij is lief en zorgzaam voor de oude man geweest en Julia begeert hem meer dan ooit. Julia’s gedachten dwalen over twee onderwerpen: de tekst op Pablo’s grafsteen en de toekomst van het kind dat ze verwacht. Verdiepingsopdrachten Bespreek de personages en de onderlinge relaties: Julia: De hoofdpersoon die graag een kind wil adopteren omdat het zelf niet lukt. Max: Max is 39 jaar de echtgenote van Julia en is architect. Hij wil graag een kind met Julia, maar wil geen kind adopteren. Uiteindelijk laat hij zich overhalen. Ronald: Ronald is een tussenpersoon om een kind te adopteren op illegale wijze en vraagt daar 8000 gulden voor. Hij komt via een bijeenkomst van adoptie ouders in contact met Julia. Pablo: Pablo is het “kind” van Max en Julia dat ze adopteren. Hij is 80 jaar en sterft in december in Nederland. Uiterlijke en innerlijke eigenschappen van het hoofdpersonage: Hun uiterlijke eigenschappen kom je niet te weten maar van binnen wil ze heel graag een kind. Ook is ze spontaan en gaat haar eigen weg. Wat wil het hoofdpersonage uiteindelijk bereiken: Eerst wil ze zelf een kind maar daarna wil ze een kind adopteren. Welke invloed heeft het karakter van het hoofdpersonage op wat zij doet? Ze denkt erg positief en daarom wil ze een kind adopteren uit een ver land en gaat ze in zee met een man die illegaal een kind voor haar regelt. Belangrijkste beslissingen van het hoofdpersonage: Om het kindje te gaan halen uit

Welke gevolgen hebben deze beslissingen: Dat ze haar kind op tijd krijgt en met haar man naar het land gaat. Welke beslissingen zou jij genomen hebben, welke niet: Ik denk dat ik hetzelfde zou hebben gedaan maar ik zou wel zorgvuldig te werk gaan en dat niet via een illegale regeling doen. Verandert het hoofdpersonage in de loop van het verhaal? Nee, eigenlijk niet. Ze wil het kind gewoon hebben. Vind jij de hoofdpersoon een sympathiek persoon of niet: Nee, niet altijd. De ene keer is ze dat wel de andere keer niet zoals ze tegen haar man doet. Ze denkt meer aan zichzelf en de drang om een kind te hebben dat aan Max. Aan de andere kant wel want ze heeft er alles voor over om een kind te hebben. Kon je je goed in het hoofdpersonage verplaatsen: Nee, want zelf heb ik zoiets nog niet meegemaakt en hoop dat dat ook nooit zal gebeuren ik zou niet weten wat ik moet doen als je opeens iemand geadopteerd heb van 80 jaar oud. Welke andere personages komen in het verhaal voor: Max: Max is 39 jaar en is architect. Hij wil graag een kind met Julia, maar wil geen kind adopteren. Uiteindelijk laat hij zich overhalen. Ronald: Ronald is een tussenpersoon om een kind te adopteren op illegale wijze en vraagt daar 8000 gulden voor. Pablo: Pablo is het “kind”dat ze adopteren. Hij is 80 jaar en sterft in december in Nederland. Welke rollen spelen de andere personages: Max: De man van Julia. Ronald: Hij zegt dat hij zal zorgen voor een kind voor Julia. Pablo: Het oude kind van Julia. Wat vind je van de ideeën op de wereld van de personages: Max: Hij wil wel een kind maar een eigen kind in eerste instantie wil hij geen adoptie kind. Ronald: Hij is een crimineel want hij bedriegt mensen dit is natuurlijk helemaal verkeerd. Pablo: ik vind het verhaal rond Pablo nogal ongeloofwaardig omdat ik niet denk dat je iemand van een latere leeftijd mee zou nemen naar Nederland. Welke personages zijn types en welke zijn karakters: Julia en Max zijn karakters waar je het meest over te weten kreeg. Ronald M. en de tussenpersonen waren eigenlijk meer typen. Pablo was een type, hij was wel heel belangrijk maar je kreeg weinig over hem te weten. Verdiepingsopdracht tekstbestudering; 1. Onderwerp: Het onderwerp is volgens mij iets wat nu vaak voorkomt bij mensen die geen kinderen kunnen krijgen. De hoofdpersoon, Julia is erg betrokken bij de oude man en om een moeder te zijn. Ik vond het een heel boeiend onderwerp om te lezen, omdat het te maken heeft met het dagelijks leven, en omdat dit dan ook weer samenhang heeft met adoptie. Ik had wel wat verwachtingen over dit verhaal. Ik dacht dat de ouders gewoon hun kind gingen ophalen en dat daarna het leven als gezin van hun werd verteld. Dat was dus helemaal niet. Ik dacht dat het verhaal ook wel in deze tijd afspeelde, maar het is 15 jaar geleden. Het is niet echt algemeen, maar het gaat meer over de situatie waar Julia en Max inzitten. Ik heb wel eens wat films over adoptie gezien, maar boeken zijn meestal specialer omdat je hier zelf kunt bedenken hoe alles eruit ziet. 2. Gebeurtenissen: De belangrijkste gebeurtenis in het boek vind ik toch wel, de avond waarop Julia haar ‘kind’ ontmoet. En het ‘kind’ blijkt een oude man te zijn. Dit vind ik de belangrijkste gebeurtenis omdat daarmee het verhaal een hele omdraai maakt, en alles verandert. En dat is denk ook de bedoeling van het verhaal. Ook de hele reis is een belangrijke gebeurtenis, want daar begint het allemaal mee, en daar gaat het verhaal over. De belangrijke gebeurtenissen worden wel heel uitgebreid verteld. Maar deze twee gebeurtenissen vormen ook de kern van het verhaal. De gedachten van de personages zijn ook heel erg belangrijk in dit verhaal. Vooral die van Julia. Want vanuit haar persoon zie je hoe alles gebeurd.De gebeurtenissen zelf vond ik wel spannend en boeiend. Spannend, omdat er elke keer weer iets gebeurde, waardoor het allemaal steeds uitgebreider werd, en dan had ik weer de drang om verder te lezen. Boeiend, omdat het onderwerp heel mooi in een verhaal is verteld. Er was een bepaalde gebeurtenis waar Julia in ene beseft dat ze voor de oude man moet zorgen, omdat hij het alleen niet aankan. Dat heeft me wel aan het denken gezet. Als je in zo’n situatie zit, denkt je niet meer alleen aan je zelf en ben je ook verantwoordelijk voor een ander.Je moet zelf ook wel goed alles lezen. Je kon geen bladzijden overslaan want dan zat je opeens in een heel ander stuk van het verhaal en dan begreep je niet meer waar het over ging. 3. Personages: De hoofdpersoon, Julia, is voor mij wel echt een heldin. Want zij heeft in dat jaar ongelooflijk veel problemen gehad, en ze blijft gewoon normaal. Je leert haar ook heel goed kennen, want bij elke gebeurtenis houdt ze een dagboek bij en daarin worden haar gevoelens beschreven. Dat vind ik wel fijn, want dan kun je je beter inleven in het verhaal. Doordat je zoveel over Julia te weten kwam, kon ik me goed verplaatsen in haar leven. Er waren best wel veel personages in dit verhaal. Ik vond Ronald M. en al die andere personen die hen eigenlijk zouden moeten helpen om een kind te adopteren niet erg sympathiek. Ze waren echt niet sociaal. Ze meenden helemaal niks van wat ze zeiden. Julia moest wel heel veel besluiten nemen en die waren toch best wel zwaar, maar ik vond ze best wel goed. Ze waren in ieder geval beter dan die van de slechte personen. Omdat die besluiten van Julia zo moeilijk waren, was het niet echt voorspelbaar was ze zou doen. Maar daarna begreep ik ze weer wel. Ik vind dat meestal wel fijn als je niet weet wat de personen beslissen, dan houdt je nog wat spanning erin. 4. Opbouw: Het verhaal is chronologisch opgebouwd. Maar het zit soms wel ingewikkeld in elkaar. Soms wordt er iets verteld over iets wat in de toekomst nog moet gebeuren, maar daar wordt dan later pas op ingegaan. Dan haal je alles door elkaar. Er zaten eigenlijk geen terugblikken of flashbacks in het verhaal. De opbouw van dit verhaal, past er wel goed bij. Want het begint bij het begin en bij het einde eindigt het weer. Je ziet de gebeurtenissen vanuit een ‘hij-persoon’. Dan is Julia weer aan het woord, en dan is Max weer aan het woord, Maar het meeste is Julia aan het woord. Aan het slot blijf ik wel met vragen zitten. Hoe het nu verder gaat met Julia en Max. Of het kind wordt geboren, en hoe de rest van de familie zal reageren of het verlies van Pablo. Dit vind ik niet zo leuk, want nu heb je eigenlijk een open einde, en zal het verhaal gewoon verder moeten gaan, want vanaf het begin van het verhaal begon het verhaal me al te boeien.
5. Taalgebruik: Het taalgebruik is bij sommige stukjes wel moeilijk in tegenstelling tot het vorige boek dat ik heb gelezen. Er worden wat moeilijke woorden gebruikt. De taal past wel bij de personen. Het zijn oude volwassenen. Er wordt wel heel weinig met elkaar gesproken. De gevoelens van Julia komen meer aan bod. Zoek een recensie: Bron: PZC provinciale Zeeuwse courant, Alfred Kossmann. Verlangen naar moederschap. Julia lerares klassieke talen, en Max, architect, zijn een jaar of zeven getrouwd wanneer de man op een avond zegt; "Ik begin zo langzamerhand toch wel naar een kind te verlangen". Pas een maand of drie later begint de vrouw naar een kind te verlangen. Zij doet haar uiterste best om dit verlangen te vervullen. Hoe het haar vergaat is te lezen in De reis naar het kind van Vonne van der Meer, die haar roman 'een vertelling' noemt. Julia en Max zijn heel gewoon en gezond, maar er komt geen kind. Ze besluiten er een te adopteren en wandelen hun moeilijke weg langs de loketten. De tijd dringt want Max wordt binnenkort veertig en is dan te oud naar de mening van de instanties. Ten einde raad reizen ze naar Peru, op instigatie van een louche makelaar. Het zit hun tegen. Max moet terug naar Nederland, Julia blijft wachten en laat zich bedriegen. Een "Tussenpersoon" brengt haar ten slotte naar een afgelegen haciënda en daar mag ze haar kind in ontvangst nemen. Het blijkt een kaal, tandeloos oud mannetje... De anekdote zou ontleend kunnen zijn aan een merkwaardig boek dat in 1953 bij Van Oorschot is verschenen, Die Insel des zweiten Gesichts van Albert Vigoleis Thelen, een Duitse emigrant die met veel brille zijn 'toegepaste herinneringen' opschreef. Hij had, in de jaren '30, op Mallorca een kind willen adopteren en kreeg een volwassen idioot toegeschoven. Hij accepteerde het kind overigens niet. De Julia van Vonne van der Meer doet dat in zekere zin wel. Ze krijgt een soort relatie met het oude mannetje en neemt hem mee naar huis. Haar man Max, eerst woedend, verzoent zich met de situatie. Pablo, zo wordt de oude genoemd, sterft rustig. En in het laatste hoofdstuk is zij zwanger, en duidelijk zo gerijpt dat ze in de toekomst met innerlijke zekerheid onder ogen kan zien. Obsessie
Vonne van de Meer beschrijft heel suggestief de ontwikkeling van de vrouw die vrij vaag naar een kind verlangt en bij wie dit verlangen een obsessie wordt. Ze moet en zal een kind hebben. Haar eisen worden steeds gematigder, zelfs een kind van vijf of zes wil ze adopteren. Als er maar een kind is! In Peru loopt ze jongetjes en meisjes achterna, om zich in te beelden dat zij hun moeder is. Ze overweegt wat ze later aan het kind zal vertellen, ze vraagt zich af hoeveel zij van de ouders wil weten, ze neemt zich van allerlei voor. Hoe ziek zij ook is in haar begeerte, zij ziet heel goed dat kinderen en volwassenen nu juist zo aardig met elkaar omgaan in Peru, en zij beseft dat het verkeerd zou zijn iemand aan deze gemeenschap te ontfutselen. Haar drift en haar wil beheersen haar. Het wordt door Vonne van der Meer ernstig en afstandelijk, gevoelig en geestig, met heel goede smaak verbeeld. Onwaarschijnlijk
En dan komt Pablo in Julia's leven en de roman. Ook als men weet, van Albert Vigoleis Thelen bijvoorbeeld, dat "dit soort dingen echt gebeuren" - het is een onwaarschijnlijke gebeurtenis. De toon van de vertelling verandert enigszins. Het schimmige mannetje, van wie niet veel te vernemen is, laat zich alle vriendelijkheid en verzorging welgevallen en Vonne van de Meer bericht vluchtig over zijn zeer oude dag in Nederland. De verlegenheid en de schrik van welwillende familie en vrienden komt enkel tot uiting in een woede-uitbarsting van de vader van Max, een man die ouderdom en verval niet kan aanvaarden. Maar hij past in de opbouw van het verhaal. Want Julia zo bedrogen, wordt haar zwangerschap pas waard wanneer ze ouderdom en verval heeft leren bewonderen. In de mooie proloog van het boek denkt Julia nog met afschuw aan het verval van haar vader. Zij zal daar nu anders over denken en voelen, vermoedt de lezer. Een moralistisch verhaal, intiem, bijna knus verteld, en het is bewonderenswaardig hoe Vonne van der Meer het bizarre heeft weten te bedden in het realistische. Wat is het eindoordeel van de criticus? Hij vindt dat het verhaal eigenlijk nogal onwaarschijnlijk is wat er allemaal gebeurd. Want als je erachter komt dat je een kind heb geadopteerd van 80 jaar is het onwaarschijnlijk dat je het kind meeneemt naar Nederland. Becommentarieer oordeel en argumenten door vergelijking met eigen mening: Ik ben het eens met de criticus, want ik vind het ook onwaarschijnlijk dat ze het kind van 80 jaar meeneemt, zelf zou ik zoiets niet doen. Evaluatie: Geef kort je eindoordeel: ik vond het niet zo’n interessant boek. Het wordt te langdradig verteld en veel woorden die ik niet kon. Het verhaal zit op zich goed in elkaar, maar had korter gemoeten. Geef je oordeel over het uitvoeren van de verdiepingsopdrachten: Dit keer vond ik het wel leuk om deze opdrachten te maken want je gaat meer in op de personages dan op het verhaal.