De titel: De oesters van Nam Kee De auteur: Kees van Beijnum De omslagfoto: Guy Bourdin De uitgeverij: De Bezige Bij Jaar van eerste uitgave: 2000 Plaats van uitgave: Amsterdam De gelezen druk: Vijftiende druk Jaar van gelezen druk: 2005 Het aantal bladzijden: 320 bladzijden Samenvatting Het verhaal begint met een 18-jarige jongen genaamd Berry Kooijman, die in een wereld vol met leugens leeft. Hij doet niets anders dan liegen tegen anderen. Hij vertelt zijn vrienden dat zijn vader in de gevangenis zit vanwege drugs en dat hij pas in 2011 wordt vrijgelaten, terwijl zijn vader al lang is gestorven. Hij vertelt zijn moeder dat hij zijn gymnasiumdiploma heeft gehaald, maar hij is eigenlijk al lang van school gestapt. Samen met zijn vrienden: Rachid (‘De Laatste Mode’), Jamal en Otman, hangen ze vaak rond bij de snackbar ‘Fast Eddie’ en hij loopt intussen braaf de criminele pad op. Ze stelen, overvallen mensen, doen aan drugs en drank, en nog veel meer. Ze zijn typisch hangjongeren. Als Berry later op straat duivelhoorntjes verkoopt, komt hij een meisje tegen genaamd Thera. Hij wordt verliefd op haar en samen besluiten ze naar het restaurant Nam Kee te gaan. Thera vindt de oesters daar verrukkelijk, maar Berry daarentegen vindt ze walgelijk. Hij liegt weer en zegt tegen haar dat hij ze lekker vindt. Op dat moment begint de relatie tussen hem en Thera. Wanneer Berry naar een nachtclub gaat, ziet hij Thera met haar zwart pakje en zilver pruikje tevoorschijn komen. Ze begint te strippen. Berry is verbijsterd door haar schoonheid. Later na de nachtclub besluiten ze samen rond te wandelen in de nacht. Doordat Berry vaak met haar rondtrekt, gaat hij minder om met zijn criminele vrienden. Het gaat nu veel beter met hem. Hij is gelukkiger en meer zelfverzekerder. Als Thera op een dag een epileptische aanval krijgt, weet Berry niet wat hij moet doen. Hij is wel een beetje geschrokken, maar hij blijkt het niet zo heel erg te vinden. Na die aanval belt Thera hem midden in de nacht op. Ze raakt gefrustreerd en is bang dat Berry de relatie gaat beëindigen, net als haar vorige minnaren. Berry vertelt haar dat zij geen zorgen hoeft te maken en hij gaat naar haar toe. Samen brengen ze vaak de nachten door. Hij is nu echt stapelverliefd op haar. Later besluiten ze samen een verre reis te gaan maken… Om geld te verdienen verhuurt Thera haar huis aan anderen. Ze verdienen redelijk veel geld. Ze geven het geld uit aan nieuwe kleding, en gooien hun oude kleren door het raam. Vervolgens gaan ze naar het Hilton Hotel. Wanneer Thera haar tweede epileptische aanval krijgt, wordt het tripje uitgesteld. Berry maakt zich nu erg zorgen. Ze wordt naar haar moeder gebracht, en sindsdien krijgt Berry nauwelijks contact met haar. Het gaat nu veel slechter met hun relatie. Hij gaat naar haar op zoek en treft haar later bij haar ex-vriend Ben. Hier maakt Thera een eind aan hun relatie. Berry begrijpt het niet, en komt ook niet te weten waarom dit gebeurt. Ze wil geen contact meer met hem zien. Berry raakt hierdoor gefrustreerd. Hij hangt weer met zijn vrienden rond en krijgt een geweer van zijn vriend Otman te leen. Hiermee komt hij weer terug naar Thera en haar ex-vriend. Zijn geweer komt uit zijn zak, waardoor het twee erg van gaan schrikken. Uiteindelijk besluit Berry Ben toch niet te gaan schieten en rent weg. Dit is de laatste keer dat hij Thera nog ziet. Later pleegt hij uiteindelijk toch een misdaad. Hij vlucht dan naar Parijs met zijn familie, maar wordt daar later door de Franse politie opgepakt. Berry belandt in de gevangenis en heeft verder geen toekomst meer… Verschillen tussen fabel en sujet Doordat het verhaal niet in chronologische volgorde is verteld, ontstaan er grote verschillen tussen fabel en sujet. Bij fabel ontmoet Berry eerst Thera, waar intussen ook de ontwikkeling in hun relatie plaatsvindt en aan het eind van het verhaal eindigt Berry in de gevangenis. Bij sujet begint het verhaal al waar de arrestatie van Berry bekend wordt gemaakt en hij bekijkt daarna zijn terugblikken op zijn vorige leven, voordat hij gearresteerd werd. Dit is al meteen op de eerste bladzijde van het boek aan te tonen.
Verhaallijnen Er zijn duidelijk te onderscheiden verhaallijnen. De verschillende verhaallijnen lopen in het boek door elkaar heen, waardoor je vaak in verwarring wordt gebracht, het is dus zeker goed opletten! Er spelen vier belangrijke verhaallijnen in het verhaal: - De momenten waar Berry vaak met zijn vrienden rondhangt, bij bijvoorbeeld de snackbar genaamd ‘Fast Eddie’, samen met Jamal, Otman en Rachid, die ook wel bekend staat als ‘de Laatste Mode’. - De momenten bij Thera. Ze gaan vaak samen naar het restaurant ‘Nam Kee’ om oesters te gaan eten en brengen samen vaak de nacht door (bij Thera’s huis). Berry gaat erg vaak om met Thera, hierdoor komt deze verhaallijn vaker voor dan andere verhaallijnen. - De momenten bij Berry’s thuis… Hij gaat hier met zijn moeder om en roept de herinneringen weer terug die hij in zijn jeugd heeft meegemaakt, zoals de gebeurtenissen samen met zijn broer Rein en soms ook over zijn vader die al is overleden. - De momenten bij Dhr. Meesters. Berry wordt hier in behandeling gebracht en vertelt zijn herinneringen, gedachten en gevoelens bij hem, maar niet alles. Soms moet hij van die opdrachten doen, die hij nogal vervelend en kinderachtig vindt. De samenhang Er komen in het verhaal zeker herhalingen voor: de naam ‘Thera’ komt steeds in het verhaal voor. Dit komt doordat het hoofdpersonage vaak met haar om trekt, waardoor haar naam steeds in het verhaal naar boven wordt gebracht. Ook komt het onderwerp ‘de oesters van Nam Kee’ redelijk vaak voor, dit komt waarschijnlijk omdat Thera veel van dat restaurant houdt. De overeenkomsten zijn: het leven van het hoofdpersonage ‘Berry’ lijkt sterk op het leven van de schrijver. Ze zijn allebei gymnasiasten en zijn vlak voor hun eindexamen gestopt met hun opleiding. Ook wonen ze allebei in Amsterdam en ze hebben beiden hun vader verloren. De tegenstellingen zijn: het hoofdpersonage doet alsof hij de oesters van Nam Kee lekker vindt, maar dat vindt hij dus niet, maar Thera daarentegen vindt ze heerlijk. Toen Thera de relatie beëindigde, was Berry er totaal niet mee eens en wilde haar terug. De spiegelingen zijn: Thera kreeg een epilepsie aanval midden in de donkere straat toen zij en Berry gingen wandelen. De aanval gebeurde in de avond, als spiegeling laat het zien dat zo’n aanval angstaanjagender is in het donker dan in het daglicht. Een epilepsie aanval is niet prettig en een donkere nacht is ook niet echt wat je noemt ‘prettig’. Het verhaalheden Het verhaal is in post rem verteld. De gebeurtenissen die in het verhaal voorkomen zijn al gebeurd. Berry wordt al in het begin van het verhaal gearresteerd. Daarna roept hij de herinneringen in zijn vorige leven weer terug voordat hij werd gearresteerd. Pas aan het eind van het verhaal, waar hij met zijn revolver iemand heeft neergeschoten, wordt hij aangehouden… De ruimte Het verhaal speelt zich af in verschillende plaatsen/ruimten. Maar de belangrijkste gebeurtenissen spelen zich af in Nederland - Amsterdam, de plaats waar het hoofdpersonage zelf in woont, want er worden vaak bekende plaatsen van Nederland in het boek opgenoemd, zoals het museumplein en de keizergracht. Zijn eerste ontmoeting met Thera was één van de belangrijkste momenten in zijn leven, die later tot een grote obsessie leidt. Hij kwam haar tegen op een plein in Amsterdam. Door zijn ontmoeting met Thera worden we naar verschillende ruimten gebracht, zoals: het café, de nachtclub, het restaurant Nam Kee, bij Thera’s huis, de kelder… Af en toe hangt het hoofdpersonage rond met zijn vrienden: Rachid, Jamal en Otman, bij Fast Eddie, het café of gewoon op straat. Ze doen alles wat hangjongeren gewoonlijk doen; chickies zoeken, geld verdienen, riskante stunts uitvoeren, en nog veel meer… We worden ook vaak naar het huis van Berry gebracht. We zien dan hoe de relatie van hem met zijn familie in elkaar zit. Aan het eind speelt het verhaal zich af in Parijs, Bretteville-sur-Laize, in een vakantiehuisje van zijn familie. Berry wordt gearresteerd en daar eindigt het verhaal mee… De belangrijkste wendingen en het hoogtepunt Het verhaal heeft nogal verrassende wendingen. Zoals toen Thera een epilepsie aanval kreeg. Berry was hierdoor wel een beetje geschrokken. Of toen Thera opeens de relatie beëindigde. Dit was een hele grote schok voor Berry. En vooral toen hij daarna nog een misdaad pleegde met een revolver, dit had de lezer nooit van hem kunnen verwachten… Er viel een hoogtepunt toen Berry met zijn familie naar Parijs ging. Daar werd hij door de Franse politie aangehouden, zoals hij het al verwachtte. Intussen was de spanning al verminderd.
De ontknoping Nadat Thera de relatie met Berry heeft beëindigd, was hij helemaal verward en geschokt geraakt. Hij pleegde hierdoor een misdrijf en werd later in Parijs aangehouden. Aan het eind van het verhaal kreeg hij een korte flashback wat hij eerst niet begreep, maar nu wel. Flashback (blz. 320): Thera: ‘Wat goed is, mag niet te lang duren, Diablo.’ Berry: ‘Waarom niet?’ Thera: ‘Voor je het weet ga je er nog in geloven. Je moet het net zo aanpakken als bij een feestje: laat komen en op tijd weer weg gaan. Dat is het geheim, begrijp je?’ Berry: ‘Nee’ Thera: ‘Geloof me, dat komt nog wel…’ Het verhaal heeft hier duidelijk een gesloten eind. De relatie tussen Berry en Thera is over. Het hoofdpersonage heeft geen toekomst meer, maar hij begrijpt nu eindelijk wel wat Thera hiermee heeft bedoeld. Al de open plekken worden aan het eind beantwoord, waardoor het verhaal dus een gesloten eind heeft. Hoewel, de lezer weet niet wat er verder met het hoofdpersonage gaat gebeuren die nu opgepakt is door de Franse politie, alleen dit blijft dus open. De historische tijd Het verhaal speelt zich duidelijk af in het heden: 20e/21e eeuw. Dat is te merken aan de omgeving, de voorwerpen en het taalgebruik die er in voorkomen. Bij de omgeving: nachtclubs, cafés, snackbars en culturele restaurants. Bij de voorwerpen: tv’s, mobilofoons, auto’s, scooters, drugs, koelkasten en flitsende duivelshoorntjes. En vooral het taalgebruik van de jongeren die je tegenwoordig vaak hoort. U kunt zelf al raden wat het is! Dit allemaal komen vaker in het heden voor… De personages Berry Kooijman: Berry is een 18-jarige gymnasiast en is het hoofdpersonage van het verhaal. Hij wordt door zijn vrienden ook wel ‘Dirty Berry’ genoemd en door zijn vriendin wordt hij ‘Diablo’ genoemd. Hij woont in Amsterdam en vertelt leugens aan anderen om indruk te maken. Hij vertelt zijn moeder dat hij zijn gymnasiumopleiding heeft gehaald, terwijl hij al lang uit school is gestapt en hij vertelt zijn vrienden dat zijn vader in de gevangenis zit, maar zijn vader is al gestorven. Hij doet zich erg stoer voor in bijzijn bij zijn criminele vrienden, maar bij zijn meisje is hij erg teder en laat hij al zijn gevoelige kanten zien. Het blijkt dus dat Berry een gewone gevoelige jongen is. Het is duidelijk dat hij veel indruk op Thera probeert te maken, vooral omdat hij zo’n grote obsessie voor haar heeft. Dit personage maakt zeker een grote ontwikkeling door. Als hij later een relatie met Thera krijgt, is hij steeds meer zelfverzekerder. Hij gaat de goede pad op en hangt dus niet meer zo vaak rond met zijn criminele vrienden. Hij wordt eerlijker en gelukkiger, maar aan het eind van het verhaal breekt Thera de relatie af, waardoor hij erg gefrustreerd raakt. Hij begint weer de slechte pad op te gaan en haalt uiteindelijk een revolver uit zijn zak en pleegt een misdaad. Hij eindigt daarna in de gevangenis. Doordat dit personage een grote ontwikkeling doormaakt, is hij een round character. Doordat hij de hoofdpersoon in het verhaal is, kom je steeds meer over hem te weten: zijn gedachten, gevoelens, houding… Thera Bouman: Thera is een 19-jarige zelfstandige ‘danseres’ en het belangrijkste bijpersonage van het verhaal. Ze heeft blond haar en is een enorme schoonheid voor Berry. Haar eerste ontmoeting met hem was toen hij duivelhoorntjes zat te verkopen. Thera nam hem vervolgens mee naar het restaurant Nam Kee. Het restaurant waar ze dol op is. Vooral omdat ze daar oesters verkopen. Thera is ook een stripdanseres en model (o.a. bij de nieuw Revu weekblad), bij de nachtclub treed ze vaak op in haar zwarte pakje met een zilver pruik. Sindsdien had Berry pas echt contact met haar. Door het verhaal langzamerhand te lezen, kom je steeds meer over dit karakter te weten. Ze krijgt later ook last van epileptische aanvallen, waardoor ze in conflict met zichzelf komt. Ze raakt gefrustreerd en is ook bang dat Berry de relatie gaat beëindigen, net als de vorige mannen in haar leven. Bij haar tweede aanval eindigt ze in het ziekenhuis, de plek waar ze erg bang voor is, omdat ze alles al eerder heeft meegemaakt. Ze heeft daarna geen contact meer met Berry, vooral omdat haar moeder hem tegenhoudt. Uiteindelijk verbreek ze de relatie tussen haar en Berry. Doordat dit karakter een grote ontwikkeling doormaakt, is ze een round character. Je komt steeds meer over haar te weten. Aan het eind van het verhaal kom je haar motto tegen: ‘je moet niet te lang in goede dingen dromen, want ze eindigen uiteindelijk toch weer. Je moet de realiteit bekijken.’ Rachid: Rachid is de criminele vriend van Berry, die ook wel bekend staat onder de naam ‘De Laatste Mode’, vooral omdat hij altijd kleren van de laatste mode draagt. Hij is het bijpersonage van het verhaal. Rachid is geen goede vriend en is ook vaak agressief. Hij gebruikt drugs, drank, en nog veel meer… Ook is die altijd op zoek naar nieuwe meisjes en zijn status is hem erg belangrijk. En toch heeft Berry veel bewondering voor hem. Maar later komt hij erachter dat Rachid geen goede vriend is en hangt hij ook niet meer zo vaak met hem rond. Er wordt niet veel verteld over dit personage en is daardoor een flat character.
Otman: Otman is ook een criminele vriend van Berry. Een Marokkaanse, asociale en erg onbeleefde jongen. In het kort: een hangjongere, zoals andere mensen hem ook zullen beschrijven. Net als Rachid gebruikt hij vaak achter drugs, alcohol, etc. Otman stapt altijd samen uit met Berry in Amsterdam. Samen doen ze de mafste dingen. Hij is zeker geen wijsneus en heeft vaak van de gekste ideeën. We komen niet veel over dit personage te weten en hij is daarom gewoon een flat character. Meesters: Dhr. Meesters is een psychiater van Berry, nadat Berry in de gevangenis terecht komt. Berry vertelt hem alles, over zijn hele leven: zijn vriendin, vrienden, familie, etc. Maar toch houdt Berry liever veel dingen voor zichzelf. Door zijn gesprekken met Meesters komen er veel flashbacks in het verhaal voor. Soms krijgt Berry de rare opdrachten van hem, die hij erg kinderachtig vindt. En er zijn soms ook tijden waar Berry een grote hekel aan hem vindt, vooral omdat hij hem probeert leeg te zuipen, maar toch vindt hij hem vrijwel aardig. Er wordt niet veel over dit personage verteld en hij is daardoor een flat character. De vertelwijze Perspectief en verteller Het verhaal is duidelijk in de ik-vorm (ikvertelsituatie) geschreven. Het verhaal wordt verteld door het hoofdpersonage ‘Berry’. We zien alle gebeurtenissen, de ruimte en andere personages alleen door zijn ogen. De perspectief lijkt in mijn ogen betrouwbaar. Vooral doordat we hem langzamerhand beter leren kennen: zijn gedachten, gevoelens, karakter… Trouwens, hij vertelt alles over zichzelf, wat hij doet, wat hij eet, etc. Hij vertelt zelfs dat hij vaak liegt (tegen wie hij liegt en waarover hij liegt). Tijdstructuur 1. Het verhaal is niet-chronologisch geschreven. 2. Het verhaal is niet-continu verteld, want er worden stukken tijd overgeslagen, zoals in zijn jeugd met zijn vader en toen hij met zijn eindexamen was gestopt… 3. Er komen vooruitwijzingen voor. Door het boek te lezen wilt de lezer weten wat er met Berry verder gaat gebeuren. Het boek is onvoorspelbaar; we weten dus niet wat er verder met het personage gaat gebeuren. Zoals toen Thera de relatie heeft beëindigd, de lezer wil dan erachter komen wat er verder met Berry gaat gebeuren. 4. Er komen terugwijzingen en heel veel belangrijke flashbacks in het verhaal voor. Integendeel, het verhaal bestaat alleen maar uit flashbacks… 5. De verteltijd en de vertelde tijd dekken elkaar. De verteltijd is 320 pagina’s en de vertelde tijd duurde maar ongeveer een paar maanden. De vertel- en vertelde tijd zijn dus ongeveer even lang. Ironie 1. De schrijver heeft de gebeurtenissen meer zakelijk weergegeven. 2. Als er sprake is van Ironie, is het dan de bedoeling te spotten. De schrijver laat zo zien dat de realiteit niet altijd kleurig is zoals het lijkt. Je moet het dus serieus nemen! 3. Er is geen sprake van een dramatische ironie.
De spanning 1. Open plekken
Er zijn zeker veel open plekken in het verhaal. Door al die flashbacks ontstaan er veel spanningen, waarbij je jezelf afvragen wat er allemaal verder gaat gebeuren. Zoals op blz. 5, Berry was toen naar Frankrijk gevlucht. Je weet niet waarvoor hij vluchtte. En vervolgens kwamen er ook nog mannen opduiken. Er wordt niet verteld wie die mannen zijn… Ook op blz. 308 is er een open plek, er wordt verteld dat Berry ooit vaker een misdaad heeft gepleegd in zijn jeugd, zoals het gooien van een steen naar de burgemeester. Je gaat jezelf dan afvragen wat er verder met Berry was gebeurd en wat er verder met de burgemeester is gebeurd. Op blz. 254, belt Berry naar Thera. Ze hangt meteen op. Er wordt niet verteld waarom ze de telefoon heeft opgehangen. Ook een open plek. Op blz. 268, heeft Thera het uitgemaakt met Berry. Ook hier wordt niet verteld waarom ze de relatie heeft beëindigd. Aan het eind van het verhaal wordt Berry opgepakt door de politie in Parijs. Er wordt hier niet verder verteld wat er met Berry gaat gebeuren. Dit blijft dus een open plek. 2. De lezer
De lezer wordt door het verhaal zeker aan het denken gezet. Omdat dit boek een psychologische roman is, moet je het verhaal wel heel goed kunnen begrijpen. De hoofdstukken zijn door elkaar gezet met flashbacks en vooruitwijzingen, waardoor de lezer in verwarring wordt gebracht. Er wordt van de ene verhaallijn naar de andere verhaallijn gesprongen. Daarom is het dus even goed opletten wat je leest. 3. De middelen
De auteur roept de spanning op door middel van open plekken, spelen met de lezersverwachtingen, vooruitwijzingen, flashbacks en botsende karakters. De thematiek / Interpretatie 1. De thema
De obsessieve liefde van een 18-jarige adolescent. 2. Literaire motieven
liefde: de obsessieve liefde van Berry voor Thera. frustratie: toen Thera de relatie met Berry had beëindigd, was hij erg verward. angst: de tweede epilepsie aanval van Thera, waardoor ze naar de ziekenhuis werd gebracht. Berry was bang dat ze dood zou gaan. dood: de dood van Berry’s vader, waarover hij liegt. misdaad: de misdaad die Berry heeft gepleegd na de relatie van Thera. Hij had een man neergeschoten. schuld: de schuld die hij voelde toen hij tegen Thera had geschreeuwd en haar nu heeft verloren. 3. Verhaalmotieven
Liefde en frustratie, want de hoofdpersoon heeft een hele obsessieve liefde voor een meisje. Hij gaat dagelijks met haar om, dat het een beetje te veel voor haar begon te worden. Ze heeft de relatie toen beëindigd en toen speelde de frustratie de rol. De hoofdpersoon werd gefrustreerd en begon met een wapen rond te lopen en dreigde zelfs een man te vermoorden voor de ogen van zijn vriendin. Dat ging niet door, maar later heeft hij er toch iemand mee vermoordt. 4. Titelverklaring

De hoofdpersoon heeft vaak tegen mensen gelogen: zijn moeder, zijn vrienden, etc. Hij wordt door Thera naar een restaurant gebracht, genaamd ‘Nam Kee’. Daar gingen ze oesters eten. Hij doet net alsof hij het lekker vindt, maar in het echt vindt hij die oesters walgelijk. Dus heeft hij weer tegen Thera gelogen en vanaf dat moment begonnen pas de belangrijkste gebeurtenissen in zijn leven met Thera. Bij zijn relatie met Thera eet hij die oesters toch vaak met haar samen om de relatie blijvend te houden. Uiteindelijk heeft hij haar toch verteld dat hij die oesters niet lekker vond. Hij heeft dus niet meer tegen Thera gelogen… 5. Motto
De motto is waarschijnlijk: ‘Liegen maakt het mogelijk’. De hoofdpersoon liegt tegen iedereen, om een beter persoon van zichzelf te maken. Hij vertelt zijn vrienden dat zijn vader in de gevangenis zit, om indruk te maken. Hij vertelt zijn moeder dat hij de gymnasiumopleiding heeft afgemaakt, om haar trots en gelukkig te maken. Hij vertelt Thera dat hij die oesters lekker vindt, om te laten zien dat ze iets gemeenschappelijk met elkaar hebben. Liegen is handig, vooral als je indruk wil maken op anderen. Maar het lost niet altijd alles op, want de waarheid komt toch ooit naar voren. Dat is mijn motto! 6. Symbolisch betekenis
De oesters in het verhaal hebben een symbolische betekenis. Toen Thera en Berry naar het restaurant Nam Kee gingen hebben ze daar oesters gegeten. Dit was hun eerste afspraak samen, na de ontmoeting. De oesters hebben hier een symbolische betekenis voor liefde. Hoewel Berry ze niet erg lekker vond. De duivelhoorntjes hebben ook een soort symbolische betekenis. Dit is waar de hoofdpersoon Thera voor het eerst ontmoet heeft. Ze noemde hem ook voor het eerst ‘Diablo’, dat betekent duivel. 7. Unieke mensen en hun individuele ervaringen
Het boek beschrijft unieke mensen en hun individuele ervaringen. Zoals de hoofdpersoon Berry, hij leert met zijn leven om te gaan door leugens aan anderen te vertellen. Hij heeft zijn vader verloren, zijn opleiding niet afgemaakt, doet aan criminaliteit, heeft ooit misdaden gepleegd. Zijn hele leven is een zootje! Totdat hij Thera ontmoet heeft. Thera heeft als karakter ook ervaringen. Ze heeft veel mannen in haar leven gehad die het met haar uitgemaakt hebben vanwege haar epileptische aanvallen. Nadat zij het met Berry heeft uitgemaakt, komt Berry erachter dat niet alles goed af kan lopen. Hij leert hiervan dat hij niet teveel in goede dingen mag hopen. Dit is een ervaring voor hem geweest. Tijd, milieu en / of groepsmentaliteit De auteur schetst voornamelijk een bepaalde tijd. Hij laat zien hoe het leven tegenwoordig is, waarbij criminaliteit een grote rol speelt. Hij laat zien hoe de realiteit in het echt uit ziet: de hangjongeren op straat, de dingen die ze uitvoeren, zoals het stelen, de straattaal, drugsgebruik, sex, etc. De auteur 1. De bio- en bibliografische gegevens van Kees van Beijnum
a. geboortejaar: 21 maart 1954
b. gebeurtenissen in zijn leven die invloed worden geacht op het werk: Van Beijnum is afkomstig uit de journalistiek. Hij was verslaggever voor de Nieuwe Revu, het weekblad dat gespecialiseerd is in reportages over de zelfkant van de samenleving. Later klom hij op tot adjunct-hoofdredacteur, maar op een dag had hij genoeg van alle stress en besloot schrijver te worden. c. opleiding en beroep: Van Beijnum heeft een gymnasiumopleiding gedaan die hij niet heeft afgemaakt, net voor zijn eindexamen besloot hij te stoppen en ging hij op reis door Europa. Om dit allemaal te vergoeden heeft hij intussen vele baantjes gedaan, van barman en kamenier (in het hotel van zijn moeder) tot hondenfokker. Later bestloot hij om voor de journalistiek te gaan, dat leidde tot een dienstverband bij het weekblad de Nieuwe Revu. Sinds 1991 wijdt hij zich fulltime aan het schrijven, wat inmiddels diverse romans en filmscripts heeft opgeleverd. d. beoefende hoofdgenres: Zijn meest beoefende hoofdgenres zijn roman, reportage, scenario… e. De belangrijke titels en hun jaartal: - Over het IJ. De reconstructie van een moord (1991) - Hier zijn leeuwen (1994) - Dichter op de Zeedijk (1995), verfilmd - De ordening, verfilmd - Oesters van Nam Kee (boek) (2000), verfilmd - De vrouw die alles had (2002) - Het verboden pad (2004) f. De belangrijkste thema’s en grondgedachten: Zijn laatste titels zijn zeker aanzienlijk gevarieerder dan de anderen. Zonder zich werkelijk als moralist te hebben doen gelden heeft Beijnum overeenkomstig zijn literatuuropvatting in zijn werk al eerder zij het vaak te loops, ethische kwesties aan de orde willen stellen. Naast deze ethische kwesties heeft hij vaak boeken over de problemen van bepaalde mensen. Bijvoorbeeld criminaliteit en drugsgebruik. g. De waardering die de auteur ondervindt: In 1991 verscheen Over het IJ. De reconstructie van een moord, dat in brede kring bewondering oogstte. Begin 1994 verscheen Hier zijn leeuwen, waarmee de auteur als romancier debuteerde. Dit boek werd genomineerd voor de Debutantenprijs en geselecteerd voor de longlist van de Libris Literatuur Prijs. In 1995 publiceerde Van Beijnum Dichter op de Zeedijk, een semi-autobiografische roman die door lezers en critici in de armen werd gesloten en werd genomineerd voor de AKO-Literatuurprijs. In 1998 verscheen De ordening, waarin Van Beijnum een heel ander register bespeelt dan in zijn voorgaande boeken. Vergeleken met het enigszins weemoedige Dichter op de Zeedijk valt vooral het mysterieuze, verontrustende karakter op. In 2003 werd het boek als televisiefilm verfilmd en genomineerd voor een Gouden Kalf. De roman De oesters van Nam Kee verscheen in 2000. Het is een geestige, met veel vaart en scherpte geschreven roman over hunkering: naar waarheid, naar liefde en vooral naar echtheid. Ook dit boek werd enthousiast ontvangen door de pers en stond op de longlist voor de Libris Literatuur Prijs 2001. De verfilming van De oesters, met in de hoofdrollen Katja Schuurman en Egbert Jan Weber werd een groot publiekssucces. Behalve romancier is Van Beijnum ook scenarist. Hij schreef onder andere De langste reis (1996), een door Pieter Verhoeff geregisseerde en door de VPRO uitgezonden tv-film, losjes gebaseerd op de ontvoering van Gerrit-Jan Heijn. Deze film werd genomineerd voor het Gouden Kalf voor beste tv-drama van het jaar. Ook schreef hij het filmscenario voor Maten, regie wederom Pieter Verhoeff. Onderwerp van die film is het Dutchbat-wangedrag in Bosnië. Verder schreef hij het scenario voor de speelfilm De zwarte meteoor (naar het boek van Tom Egbers) en de verfilming van zijn eigen boek Dichter op de Zeedijk. Deze film won het Gouden Kalf voor het beste tv-drama van het jaar 1999. Ook schreef hij het scenario voor De ordening (2003). h. bijzonderheden: Kees van Beijnum is geboren en opgegroeid in Amsterdam. Als telg van een horecageslacht bracht hij het grootste deel van zijn jeugd door in de cafés en hotels van zijn familie in de omgeving van de Zeedijk. Na het gymnasium had hij allerlei verschillende baantjes, van hulpje in een hotel tot vertegenwoordiger in kopieermachines, van hondenverzorger tot journalist. Beijnum is ook scenarioschrijver van o.a. De Zwarte Meteoor (van Tom Egbers) en de verfilming van zijn eigen boek Dichter op de Zeedijk die ook op BulkBoek's Dag van de Literatuur te zien is. De periode, stroming of groepering waar de auteur wordt gerekend De schrijver behoort niet speciaal tot een bepaalde stroming. Want hij heeft ook nog een aantal andere boeken geschreven waar weer andere dingen naar voren komen. Hij is niet zoals Mulisch die echt wel een beetje verbonden is aan het existentialisme. Kees van Beijnum heeft niet een bepaalde stroming waarover hij altijd schrijft of die hij de voorkeur geeft.
Het genre van het boek Een moderne roman: drama, romantiek en psychologie. De beoordeling Ik vond het onderwerp erg boeiend. Vooral omdat liefde een grote rol in het verhaal speelde. De schrijver heeft het verhaal erg mooi en zo realistisch geschreven, dat het bijna op een non-fictie verhaal leek. Dus spannend was het zeker! Er waren zoveel open plekken in het verhaal dat ik een beetje door de war kwam, maar het verhaal bleef zo toch wel erg spannend. Het was een erg leuk boek en ik heb er zeker van genoten! De gebeurtenissen waren erg verrassend. Ik was bij sommige gebeurtenissen erg geschrokken. Zoals de epileptische aanval van Thera. Dat zou ik nooit van haar kunnen verwachten. En vooral toen Berry een revolver tevoorschijn nam. Er waren ook van die momenten die ik liever op mijn leeftijd niet had willen lezen… Ik denk dat u al kan raden wat het is! Nooit gedacht dat zoiets in een boek wordt geschreven. Ik moet volgende keer wel beter opletten wat ik neem…! Er waren soms van die hele zielige momenten, waar ik bijna medelijden met de hoofdpersoon kreeg. Vooral toen Thera het met hem heeft uitgemaakt. Hij kon dit moeilijk verdragen en hij was erg gefrustreerd. Ik vond het wel jammer dat het zo moest eindigen, vooral toen hij door de Franse politie werd opgepakt. Ik had gehoopt dat hij verder met Thera zou gaan… Intussen heb ik ook het filmpje van het boek bekeken. Het was even zielig als in het boek, maar het boek was wel meer gedetailleerder dan de film en er waren wat veranderingen in de film gebracht. Zoals bij de nachtclub: Thera droeg in het boek een zwarte string aan met een zilver pruik, maar in de film was het andersom. De gebeurtenissen in het verhaal hebben me zeker erg aan het denken gezet. Was dan Berry niet goed genoeg voor haar? En hoe zou zijn leven zijn gelopen als hij Thera nooit had ontmoet? Dat blijft voor mij helaas een open plek. De personages waren fantastisch beschreven. Vooral het hoofdpersonage! Het was voor mij gewoon echt. Het leken voor mij echt nageschreven personen. Berry is uiteindelijk toch gewoon een adolescent met alleen een kleine draai in zijn leven en laat alleen zijn gevoelige kanten aan Thera zijn. Hij was zo verliefd op haar dat het me heeft aangeraakt.. Owkee, u denkt nu waarschijnlijk dat ik overdrijf, maar het is echt zo! Wat het boek zelfs leuker maak, is dat het hoofdpersonage op de schrijver lijkt. Je hebt dan het gevoel dat je het leven van de schrijver leest en geen verzonnen persoon. Dat maakt het zelfs leuker en realistischer! De opbouw was voor mij erg ingewikkeld. Ik had veel moeite met het lezen, doordat de verhaallijnen door elkaar waren gehusseld. Ik had toen het idee dat ik nog steeds de jeugd van Berry zat te lezen, maar dan bleek het dus niet zo te zijn. Ik moest dus vaak iedere keer weer een bladzijde terug slaan om het verhaal beter te begrijpen. Tja… Het is voor een boekverslag, hè? Normaal gesproken zou ik gewoon meteen doorbladeren. Maar ik lees het liefst boeken die een minder ingewikkelde opbouw hebben. Een paar flashbacks vind ik wel goed, maar als het hele boek alleen uit verschillende flashbacks bestaat, is het voor mij erg lastig. Ik zal u één ding zeggen. Ik heb nog nooit van mijn hele leven een boek gelezen met zulk taalgebruik! Het leek voor mij gewoon op spreektaal. Vooral omdat er enorm veel scheldwoorden in stonden, die ik normaal van mijn ouders niet mag lezen. Het was duidelijk de taal die de jongeren van tegenwoordig gebruiken. Van Beijnum’s woorden waren direct en gaan erg hard. Het leek op die manier erg realistisch, doordat de woorden erg krachtig waren uitgesproken, zoals op blz. 47: ‘Kut’, schreeuwde ik. ‘Lul, kleretyfuskankerlul’. Dit zou ik nooit uit mijn mond kunnen halen. Maar wacht er is meer! Op blz. 98: ‘Geil tyfuswijf’. ‘Ze heeft wel een beetje dikke kont. Of niet?’ ‘Kapsoneswijf. Met haar dikke reet’. En op blz. 145: ‘Die vuile kankerhoer’. Drie scheldwoorden zijn wel genoeg, meer ga ik er niet opschrijven. Ik moet eerlijk zeggen, het taalgebruik in het boek maakte het verhaal hilarisch en het was op die manier erg makkelijk om hem te lezen. Het verhaal was wel leuk te lezen, maar het liefst lees ik toch boeken die wat minder direct zijn van woorden… De recensies Biblion recensie, Redactie De hoofdpersoon van deze in de Amsterdamse scene spelende roman is de 18-jarige gymnasiast Berry, door zijn vriendjes Dirty Berry genoemd; zijn uit een goed Heemsteeds milieu afkomstige vriendin Thera die hij voor het eerst ontmoette toen hij op straat rode knipperende duivelshorentjes stond te verkopen, noemt hem Diablo. Zij bedenkt een plan om op een snelle manier een boel geld te verdienen: een appartement aan zoveel mogelijk verschillende mensen tegelijk verhuren die sleutelgeld en een maand huur vooruit moeten betalen. Hun opzet slaagt, maar net voor ze ervandoor willen gaan, krijgt ze een zware epileptische aanval die haar in het ziekenhuis doet belanden. Hij blijft naar haar verlangen, brengt haar oesters van Nam Kee waar ze verzot op is, maar ze keert zich af van hem en het soort van leventje dat ze leidden. De wanhopige pogingen haar terug te krijgen lopen op niets uit, en ten slotte belandt hij in de gevangenis wegens een in wezen zinloze daad van geweld. De taal van dit boek is hard en rauw, het wereldje van een scholier die zich geen raad weet met zijn gevoelens wordt overtuigend beschreven. Kleine druk. De Groene Amsterdammer Het is lang geleden dat ik een Nederlandse roman las waarin zo overtuigende de staat van liefde die optilt en doet neersmakken, wordt neergezet. Kees van Beijnum is een verteller, met een scherp oog voor de wetten van het goede verhaal. Hij speelt geen intellectueel spel met zijn personages, maar voorziet ze van een warm kloppend hart en zintuigen die op scherp staan. Ondanks de ontnuchterende waarheden die zijn hoofdpersonage in De oesters van Nam Kee onder ogen moet leren zien, leest zijn geschiedenis alsof je een feel good movie bekijkt. Een lekkere film, waarin het onmiddellijke nabije even de glans van diepzinnigheid krijgt.'