De meisjes van de suikerwerkfabriek door Tessa de Loo

- Meisjes van de suikerwerkfabriek
Auteur: Mensje van Keulen

Personages
In het verhaal zijn vier hoofdpersonen; Cora, Trix, Lien en de ik-persoon.

Cora is in het verhaal een dikke zorgzame vrouw. Haar rol is leiding geven en helpen andermans problemen op te lossen en recht te zetten, maar ook slachtoffer zijn omdat ze door haar man beperkt wordt. Cora is echt een typetje. Dat kan je merken doordat het heel erg voorstelbaar is hoe zij leeft en veel mensen herkennen dat dan ook. Ze heeft thuis een man met de ziekte van parkinson. Ze moet fulltime voor hem zorgen en tegelijk ook werken om rond te kunnen komen. Als ze vrij is kan ze niets leuks gaan doen, omdat ze voor haar man moet zorgen. Ze wordt dus aan een lijntje gehouden. ’s Ochtends moet zij hem eten geven en hij kwijlt dan heel erg. Dat ontneemt Cora haar eetlust. Ze ontbeit elke ochtend in de trein met een doos bonbons die de dag tevoren heeft meegenomen.

Trix is de “mooie”vrouw van de vier vriendinnen. Veel mannen vinden haar met haar blonde haren, blauwe ogen en lange benen erg knap. Haar rol is slachtoffer. In dit geval van huiselijk geweld. Dat maar haar tegelijk een typetje. Trix maakt er gebruik van dat mannen haar zo knap vinden. Haar vriend, Dolf, vindt dit alleen niet zo prettig. Toen Trix pas ‘s avonds laat thuis kwam, omdat ze op een feestje de hele tijd met een andere man had gedanst, sloeg Dolf haar. Zo wordt Trix op deze manier aan het lijntje gehouden door een man. Op de fabriek werkt Trix niet net als Lien en de ik-personage achter de dichtplak machine, maar zij moet er voor zorgen dat alle dozen keurig achter elkaar terecht komen. Wanneer dit niet gebeurt drukt ze op een knop en wordt het proces stil gelegd. De andere hebben dan even rust.


Lien haar rol is niet meer dan een voorbeeld zijn over hoe vrouwen nog meer kunnen lijden onder hun man (dus ook slachtoffer). Lien gaat samen met haar man naar elke sportwedstrijd. Niet omdat ze het nou zo onwijs leuk vind, maar omdat ze haar man niet vertrouwt. Ze is bang dat als ze er niet bij is, dat hij met een andere vrouw vreemd gaat. Lien is ook niet erg vrouwelijk om te zien. Ze heeft altijd vormloze T-shirts aan. Ze draagt een bril en zit altijd te breien. Ook als ze met haar man naar een wedstrijd gaat, laat ze haar breinaalden dansen. Ze weet echter wel precies wat er aan de hand is. Lien en Cora bespreken alle wedstrijden samen. Lien werkt samen met de Ik-personage achter de dichtplak machine in de suikerwerk fabriek. Op haar werk wordt Lien het een beetje zat dat mannen daar ook de baas zijn. Als er weer een man komt om iemand er uit te halen om een ander klusje te doen zegt ze: “Zeg, we zijn niet allemaal schoonheidskoninginnen.”

De naam van de ik-personage weet je niet. Haar rol is verteller. Door haar ogen beleef je het verhaal. Daarnaast heeft ze een afzijdige rol. Ze spreekt bijna niet in de trein. Ze is erg onzeker. Dat kan je merken wanneer ze de kleren van de conducteur uit moet trekken. De ik-persoon woont nog thuis. Haar moeder maakt zich grote zorgen over het zware werk. Haar vader niet. Die vindt dat werk een voorrecht is. Want “werk adelt”. De ik-personage wordt dus onderdrukt door haar vader. Als hij iets vindt moet dat ook maar gebeuren. Ook zijn vrouw, de moeder van de ik-persoon, durft niet tegen hem in te gaan.

De conducteur speelt een belangrijke bijrol. Hij komt pas in het laatste deel van het verhaal voor. Zijn rol is de tegenstander. Alle andere conducteurs nemen het de meisjes namelijk niet kwalijk als ze per ongeluk hun abonnementen niet op tijd hebben verlengt. De coupe waar de meisjes inzitten is hun coupe, hun eigendom. Andere conducteurs beschouwen dat ook zo. Deze niet. Deze conducteur wil een boeten geven omdat de ik-personage haar abonnement niet heeft verlengt. Cora wil wraak. Ze is het zat dat allen mannen hun willen domineren. Ze neemt hem in een houdgreep. Samen ontdoen ze hem van zijn uniform. En hij staat machteloos.

Probleem
Het probleem wat alle meisjes dus gemeen hebben is dat hun leven door mannen bepaald wordt. Cora moet haar man verzorgen omdat hij de ziekte van parkinson heeft. Trix wordt in elkaar geslagen omdat haar vriend vindt dat ze met andere mannen flirt en vindt dat dat echt niet kan. Lien vertrouwt haar man niet en gaat met hem naar elke wedstrijd die hij graag wil zien. En de ik-persoon moet van haar vader verplicht werken. Zo worden ze allemaal op hen eigen manier onderdrukt door manen.
Op werk worden de vrouwen ook door mannen onderdrukt. De vrouwen moeten hard werken. Ze zitten altijd met gebogen hooft het zelfde te doen. Af en toe komt er een man langs die iemand een ander klusje geeft voor die dag.

Structuur
Met dit verhaal wil de schrijfster duidelijk maken hoe het in die tijd was; Vrouwen worden onderdrukt, ze hebben zorgen en hun lot ligt vast.
Het thema van het verhaal is vrouwen in opstand. Deze vrouwen hebben al een eigenstukje weten te bemachtigen, de coupe. Deze is altijd van hun en daarin zijn zij de baas. Wanneer de jonge onwetende conducteur hen wil gaan vertellen dat ze hier niet de baas zijn (d.m.v. een boete uit te delen) komt dit hem zwaar te staan. Een ander thema is macht. De mannen hebben macht en vrouwen zetten zich er tegen af.
Het motief van het verhaal is vrouwen onderdrukking. Want alle vier de vrouwen worden thuis onderdrukt door mannen. Maar weg van ze kunnen of willen ze niet. De mannen hebben de macht, en daar onderwerpen ze zich aan.

Een leidmotief van dit verhaal is het uniform wat de conducteur draagt. Het moet denken aan de tijd dat de Duitsers de baas waren. Ze droegen een uniform als teken van macht. De conducteur draagt ook een uniform en denkt daardoor dat hij veel te vertellen heeft over andere mensen. Als de meisjes wraak nemen, ontdoen ze hem van zijn uniform. Zo heeft hij geen macht meer. Trix zegt in het verhaal ook: “Trek een man een uniform aan en hij krijgt meteen kapsones.
Het andere leidmotief van dit verhaal is de coupe. Het staan voor bezit en eigen domein. De vrouwen hebben het zich zelf toegeëigend.

Het verhaal “De meisjes van de suikerwerkfabriek” bevat maar één perspectief. Namelijk door de ogen van de ik-personage. Een enkelvoudig perspectief dus.
De vertelsituatie is daarom ook al gelijk duidelijk, namelijk de ik-vertelsituatie. Je ziet alles door de ogen van de ik-pesoon, je weet haar gedachtes en hoort haar praten (al doet ze dat bijna niet). Het is niet een erg onbetrouwbaar perspectief omdat ze zich eigenlijk alleen maar aan de feiten houdt en bijna geen eigen menig aan de lezer doorgeeft.