De man die werk vond door Herman Brusselmans

Lectuurervaring -->synthetisch (+analytisch) Ik heb het boek De man die werk vond van Herman Brusselmans gelezen. Ik had reeds enkele werken van deze schrijver gelezen (Zijn er kanalen in Aalst?, Ex-minnaar, Ex-drummer, Vergeef mij de liefde), die ik steeds teleurgesteld, in het midden gekomen, terug legde omdat ik zijn schrijfstijl, woordkeuze, omschrijvingen,… e.d. gewoonweg geen heel boek lang kan blijven verdragen. Toch steeds weer probeerde ik opnieuw om een boek van hem (uit) te lezen. Dit kwam door de vele (ongelooflijk) positieve reacties van anderen die reeds werken van hem hadden gelezen. Dan, bij het bekijken van de boekenlijst, merkte ik op dat er maar één boek van H. Brusselmans in de lijst stond, wat mij min of meer deed vermoeden (geloven, hopen) dat het een goed boek was, of toch één van zijn betere werken. Ondanks die gekoesterde hoop werd ik tijdens het lezen van het boek toch weer teleurgesteld. Ik kan zijn manier van vertellen absoluut niet verdragen. Het verhaal gaat over een mannelijke bibliothecaris waarvan de gebeurtenissen die hij meemaakt, zijn gedachten en zijn handelingen worden weergegeven. Ik vind het opmerkelijk hoe je als lezer het, voor mij absoluut onuitstaanbaar, hoofdpersonage linkt aan (wat je weet over het karakter, of hoe hij schijnt te zijn van) de schrijver zelf. Persoonlijk vind ik H. Brusselmans een niet-schrijver die denkt dat hij wereldliteratuur schrijft. De eerste helft van het boek las vrij vlot (wat ik steeds met al zijn boeken heb). Volgens mij komt dit doordat je dan nog niet écht door hebt dat het verhaal nergens naar toe gaat gaan. Dan, reeds in het midden aangekomen, begint het boek je enorm te vervelen, en vraag je jezelf af hoe het komt dat je het lezen al zo lang hebt volgehouden. Ik vind het jammer dat deze schrijver vaak spreekt over onbenulligheden en steeds zulke slechte onderwerpen uitkiest om zijn verhalen rond op te bouwen. Ik vind dit vooral spijtig omdat, ergens, uit de manier waarop hij schrijft, wat hij vertelt en hoe hij het probeert over te brengen (en het absoluut ondanks dat, volgens mij, bij vele lezers niet juist overkomt) je best wel kunt merken dat hij tot veel meer in staat is. Ik denk dat hij makkelijk een écht humoristisch boek zou kunnen schrijven (moest hij zich niet in de situatie bevinden waarin hij zich nu op de moment bevindt, lijkt me zo. Waarmee ik wil zeggen, moest hij niet de visies, de meningen, de gedachten en de onverdraagzaamheid hebben die hij heeft t.o.v. vele mensen en hun handelingen, dan zou hij een, voor veel breder publiek, goed boek kunnen schrijven.). Ik denk dat het ergens ook Brusselmans bedoeling is om een ‘vervelend’ boek te schrijven, om aan te tonen hoe snel dingen kunnen vervelen, hoe vervelend een leven kan zijn en hoe simpel en stom sommige ‘etiquette’ regels wel niet zijn. In het verhaal is dan ook zeer duidelijk dat het hoofdpersonage, de bibliothecaris, zich dood verveeld, niet echt een spannend leven leidt en zelden iets interessants meemaakt. Hij probeert dan ook zelf te zorgen voor ietwat meer spanning in zijn dagelijks leven, door bepaald mensen uit te dagen door in te gaan tegen bepaalde regels, ze te negeren, … Ook zijn er in het boek talrijke situaties aan te duiden waarin de bibliothecaris op een agressieve manier reageert op situaties waarin hij niet weet hoe te reageren of hoe te handelen. Vaak komen er hier dan scheldpartijen van waarin hij vaak écht overdrijft en de mensen in een hoek drijft zodat ze niet anders kunnen dan hem of de situatie te negeren. Wat ook een beetje typische Herman Brusselmans is, zijn de vrouwonvriendelijke opmerkingen, of seksistische reacties op al dan niet mooie vrouwenfiguren in het verhaal. Zo komen er ook bijvoorbeeld geregeld vrouwen op bezoek in de bibliotheek waarover zijn gedachten niet aanvaardbaar zijn, hij zegt ze niet luidop, dus alvast niet voor een werkelijk publiek aanvaardbaar. Eigenlijk, heel eerlijk, vind ik zijn boeken aan één stuk door gezever, waarin hij alleen maar zagen kan over alle slechte, stomme, saaie, lelijke, stinkende dingen in deze wereld. Ondanks dit, ben ik er best van overtuigd dat hij beter kan, dat hij kan zorgen voor een lachwekkend, interessant en een ‘het mooie ophemelend’ boek. Door dit boek ben ik absoluut overtuigd om zijn collectie boeken niet verder uit te diepen.