De man die werk vond door Herman Brusselmans

Reden waarom ik dit boek gekozen heb Ik heb dit boek gekozen omdat ik al eens een boek van Herman Brusselmans gelezen had, dat ik trouwens goed vond. Samenvatting Louis Tinner werkt als bibliothecaris in het Boekenpaleis, de recreatiebibliotheek van een Brusselse instelling. Nu ja, wat heet werken? Tinner brengt zijn dagen vooral in ledigheid door. Weerzin en verveling zijn alomtegenwoordig. Zijn leven ruikt al even muf als de plaats waar hij zijn dagen doorbrengt. Veel belangstelling is er niet voor de bibliotheek en als er dan al eens een sporadische klant komt binnengewaaid, schept Tinner er een groot genoegen in die verkeerd te informeren of gewoonweg de huid vol te schelden. Soms draait hij zelfs de deur op slot. Hij tracht de tijd te doden met eten, drinken, roken en slapen, zomaar wat rondhangen en spijbelen. Van enig contact met collega’s is amper sprake. Er zijn alleen de boeken, waarop hij zijn frustratie botviert door er bladen uit te scheuren, erop de spuugen of ze tegen de muur kapot te smijten. Op een dag krijgt hij van de directie en de administratieve dienst de opdracht een document op te stellen waarin alle uitleningen van het jaar 1982 vermeld staan. Hij boycot die taak, wat hem tenslotte zijn ontslag oplevert. Het verhaal is één monotone stroom, wat nog geaccentueerd wordt door de vele herhalingen: wachten op het koffiemeisje, gefantaseer over de ‘wijven’, langdurige toiletbezoeken. Een rode draad in een fluim die hij op de bibliotheekvloer spuugt, brengt hem dan weer een waaier van gedachten over ziekte en dood. Eigenlijk wordt Tinner totaal in beslag genomen door eenzaamheid en een onbestemde, maar existentiële angst. Het uit zich in een donkere kijk op de dingen. Bespreking van de titel Over de titel kan ik enkel vertellen dat die totaal geen steek houd, de titel houdt namelijk geen enkel verband met het verhaal. Volgens mij heeft de auteur deze titel bij dit verhaal geplaatst om de lezer enkel in de war te brengen.
Thematiek Dit boek gaat in feite over een man de heel veel nadenkt, veel te veel, zoveel zelfs dat hij soms over de schreef gaat. Structuur Het verhaal wordt chronologisch verteld en bevat nauwelijks flashbacks of flashforwards. De verteltijd is ongeveer twee uur, de vertelde tijd is vermoedelijk enkele dagen of weken. Stijl Het verhaal is op een vrij vlotte manier geschreven. Het verhaal is geschreven op een soort cynische, ironische manier. Het boek wordt verteld door een alwetende verteller, soms krijgen we ook conversaties voorgeschoteld vanuit Louis’ standpunt of dat van de verteller. Personages Louis Tinner: de bibliothecaris in de recreatiebibliotheek van het Boekenpaleis. Hij is een levensgenieter en denkt heel veel na over het leven. Hij heeft ze niet zo alle vijf op een rij, houd van vrouwelijk schoon en houd mannen liever buiten uit zijn bibliotheek. Hij houd van zeveren. Vertelt ook tegen vele mensen dat hij een hoge functie heeft als ze vragen wat z’n job is. Het koffiemeisje: zij komt af en toe een tas koffie brengen. Ze is nogal een zenuwachtig type maar Louis ziet haar wel zitten. In zijn gedachte heeft ze wel veel kinderen en wordt ze geslagen door haar man. Hij heeft zo van iedereen z’n eigen beeld. Het fotokopieermeisje: haar ziet hij af en toe door zijn raapje maar ze speelt niet zo’n grote rol. De directeur: met hem maken we enkel kennis op het einde, maar in het grootste deel van het boek hoort Louis enkel van hen in klachtbrieven of telefoontjes via z’n secretaresse. Waardeoordeel Dit is een van de beste en grappigste boeken die ik ooit gelezen heb, tijdens het lezen heb ik vaak plat gelegen van het lachen. De humor is vaak cynisch, ironisch of gewoon absurd. Ondanks de auteur sommige dingen herhaald blijft dit boek boeien tot het einde. En dat einde, dat is echt wel merkwaardig: Terwijl hij ronddoolde in Brussel liep hij ineens onvast, struikelde en bleef liggen. Het duurde een hele tijd vooraleer iemand zich over hem ontfermde. Mijdunkt was Louis nog in leven. De woorden die hij prevelde waren niet te begrijpen, maar dat het belangrijke woorden waren, daar mogen we zeker van zijn.