Samenvatting
Boudewijn, de hoofdpersoon van het verhaal beschrijft de twee belangrijkste periodes in zijn leven. In beide verhalen staat de vader-zoon relatie centraal. De eerste periode gaat over zijn kindertijd net na de oorlog, toen hij nog een kleine jongen was. Hij had nou niet echt wat je noemt een ‘zorgeloze’ jeugd. Zijn vader beheerste voor een heel groot deel het gezinsleven. Boudewijn’s vader was een Duitse verzetsheld in de oorlog. Daarom is hij ook een belangrijk persoon in het dorp. Maar in de tijd nadat de oorlog allang voorbij is, kan Boudewijn's vader de oorlog maar niet verwerken. Hij is vol haat tegenover alles wat Duits is. Het gaat zelfs zover dat wanneer Boudewijn op een schoolreisje in het Duitse niemandsland een zeer zeldzame vlinder vangt – zijn vader is een fanatiek vlinderverzamelaar – zijn vader de vlinder in stukjes stampt en Boudewijn in elkaar geslagen wordt. Zijn vader zegt alleen: “Ik wil geen Duitse vlinders”. Niet alleen Boudewijn maar het hele gezin lijdt onder de ‘aanvallen’ van vader. Hij gaat voor lange tijden – zonder iets te zeggen – weg. De buitenwerelds beschouwt hem als ‘gek’. Vaak doet Boudewijn dan ook net alsof hij niet bij zijn vader hoort. Als Boudewijn een jaar of acht is wordt hij zelf een jaar naar Brabant gestuurd, en moet hij naar een inrichting. Dit nadat zijn ouders en verschillende dokters niet weten wat er aan de hand is en denken dat hij gek geworden is. Het enige wat hij deed was schreeuwen en huilen wanneer zijn ouders weer eens ruzie hadden. In de inrichting gaat echter erg slecht, hij wordt gepest en krijgt last van buikkrampen. Na een jaar wordt hij uit de kliniek ontslagen en na een bezoek aan de huisarts in verband met de buikkrampen wordt een ernstige blindedarmontsteking geconstateerd en moet Boudewijn direct naar het ziekenhuis. Tijdens zijn ziekte laat zijn vader zich van een andere kant zien. Wekenlang zit hij huilend en slapeloos naast het bed van zijn zoon en hij overlaadt hem met cadeaus Maar als hij weer uit het ziekenhuis komt wordt alles weer zoals vroeger. Toch heeft zijn vader ook zijn ‘goede’ momenten met Boudewijn; een soort van speciale band waarop zijn moeder jaloers is. De tweede periode gaat over het vaderschap van Boudewijn zelf. Deze periode gaat echter ook niet over rozen. Hij heeft een vriendin, Mieke, waarbij hij een kind heeft verwerkt. Maar er is geen sprake van liefde in deze relatie Boudewijn komt er al snel achter dat hij homoseksueel is. Mieke is alcoholiste en ook Boudewijn is vaak dronken en hebben de hele tijd ruzie. Hiernaast heeft hij nog een vriendin, Fleurette, beter een ‘bedpartner’ te noemen. De opvoeding van Mieke en Boudewijn's zoontje Mickey verloopt dan ook niet gemakkelijk. Toch heeft Boudewijn een speciale band met Mickey; hij is de enige waar hij echt van houd. En hij wil ook alleen het beste voor Mickey. Aan het leven van Mickey komt vroegtijdig een einde, hij had een gezwel in zijn hoofd en raakt in coma. In deze moeilijke periode maakt Boudewijn nog een aangrijpende gebeurtenis mee; het overlijden van zijn vader. Een geslaagde poging tot zelfmoord. Voor zijn dood heeft Boudewijn nog een keer zijn vader opgezocht. Dit was echter geen succes. Boudewijn ontmoette de vijfde vrouw van zijn vader na het huwelijk met zijn moeder die jonger was dan hemzelf. Hij confronteerde zijn vader daarentegen met zijn homoseksualiteit en de zwangerschap van zijn ‘vriendin’ en ook nog eens met zijn drugsgebruik. Dit wordt zijn vader te veel en het ontaardt een grote ruzie waarop Boudewijn vertrekt om vervolgens zijn vader nooit meer te zien. Na de dood van zijn vader ontvangt Boudewijn, als enige, een brief van twintig blaadjes met daarin beschreven wat zijn vader meegemaakt had en welke gevoelens er in hem leefden. Boudewijn maakt er een boek van en daarmee is voor hem een deel van zijn leven afgesloten. Op de dood van zijn vader volgt de dood van zijn zoontje, net voor zijn zesde verjaardag. Na een gesprek met de dokter wordt besloten Mickey niet langer kunstmatig in leven te houden Boudewijn valt in een groot gat na de dood van Mickey. “Wat overblijft, herinneringen die niet groter zijn dan postzegels die ik koester”.